Οι
Πέντε Τρικαλινοί ΕΠΟΝίτες
Αφιερώνεται στη μνήμη των πέντε
απαγχονισμένων ΕΠΟΝιτών απ’ τους Γερμανούς στα Τρίκαλα στις 18 Απρίλη 1944,
στις οικογένειές τους και σε όλους τους αγωνιστές της Λευτεριάς.
Βρισκόμαστε
πλέον στην παρακμή του αιώνα και στην οριστική κοινωνική στρωματοποίηση και
απαξίωση των αξιών από κάθε άποψη. Κι αυτή η απαξίωση, σε χώρες με χαμηλό
κοινωνικό επίπεδο, είναι ακόμα πιο επιταχυντικές και καταλυτικές που οδηγούν
στο χάος. Η σημερινή κατάσταση - διεθνώς - προκειμένου να αντιμετωπιστεί, οι
κοινωνίες της, οι λαοί της, δυο πραγματάκια μένουν να κάνουν: Την καλλιέργεια
του πολιτισμού σε όλα τα επίπεδα και τη σπουδή της ενότητας μεταξύ των
ανθρώπων. Από κει και μετά όλα όσα γίνονται, τάχα για το καλλίτερο, όμως είναι
αριστεροδέξιο θεαθήναι, ουτοπία και χαμένος χρόνος.
Παρά το
γεγονός ότι τα Τρίκαλα διαθέτουν κάθε είδους πολιτιστικού πλούτου και ιστορίας,
οι σημερινοί άνθρωποι, στο σύνολό τους, των δύο αυτών κατηγοριών, δεν διαθέτουν
ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Πολιτισμός
και ενότητα είναι προτερήματα «δωρεάν», δεν κοστίζουν τίποτα, απ’ εναντίας
προσφέρουν λύσεις στα κοινωνικά αδιέξοδα και στον χώρο που ανήκει ο καθένας,
προοδευτικός άνθρωπος, όφειλε να τα είχε. Προτίμησε όμως τα στεγανά, επέλεξε
αυτά που χωρίζουν και όχι αυτά που ενώνουν. Έτσι, σε βάθος χρόνου, αυτά τα στεγανά
που δεν επιδέχονται καμμία αλλαγή, μεταφέρονται στην κοινωνία, εκεί που
ξεκίνησε η κοινωνική στρωματοποίηση και απαξίωση των αξιών, εκεί που «ηχούν» τα
τύμπανα της αποβλάκωσης κι εκεί που το κομματικό μαντρί έχει στήσει τους
φράχτες του.
Λοιπόν,
αυτές τις ημέρες γιορτάζεται η μνήμη των πέντε Τρικαλινών ΕΠΟΝιτών. Αθάνατοι! Η
μνήμη τους αιώνια δεν θα σβήσει! Για τους γονιούς, τα αδέλφια, τους συγγενείς
των ΕΠΟΝιτών, αυτοί ζούνε την κάθε στιγμή με την μνήμη των Αθάνατων παιδιών
τους, των αδελφών τους, των συγγενών τους. Ωστόσο και οι δημόσιες εκδηλώσεις
μνήμης γίνονται δεκτές. Και οι γιορτές-εκδηλώσεις μνήμης, όταν διοργανώνονται
από τους «αντιπάλους», από εκείνους δηλαδή που οι πατεράδες τους ή τα αδέλφια
τους για διάφορους λόγους δεν πήραν μέρος στην ΕΠΟΝ και γενικότερα στην Εθνική
Αντίσταση ή συμμετείχαν στο αντίθετο στρατόπεδο, αυτό, κατά την ταπεινή άποψη
του γράφοντα, σημαίνει Αναγνώριση, έστω και μετά από δεκαετίες. Και η
Αναγνώριση του αντιπάλου, πάντα αφήνει την σφραγίδα της διαχρονικότητας!
Οι
αριστερές οργανώσεις και οι βετεράνοι της Αντίστασης, καλά κάνουν και τους
τιμούν μια φορά τον χρόνο και θα ήταν άξιοι συγχαρητηρίων εάν και εφ’ όσον οι
τοπικές εκδηλώσεις τέτοιων χαρακτήρων και μεγεθών είχαν σαν σκοπό την ενότητα
και όχι το διχασμό των Πολιτών, «αριστερών» και «δεξιών».
Ο
γράφων, αδελφός του απαγχονισμένου Κώστα Στεργιόπουλου, δεν μπορεί να καταλάβει
αυτή την κομματική νοοτροπία, δεν μπορεί να δεχτεί και φέτος «σπασμένη» στα δυο
την εκδήλωση μνήμης (όπως πληροφορούμαστε). Αυτό είναι κακό και άσχημο, άθλιο
και ανήθικο, αποκτά μονοπωλιακό χαρακτήρα κάτι που δεν νομίζουμε οι ΕΠΟΝίτες
και κάθε αγωνιστής εκείνης της πέτρινης εποχής θα συμμερίζονταν την σημερινή
εικόνα και θα μοιράζονταν το ηρωικό τους ανάστημα χάρη σε κάποιους
στενοκέφαλους κομματάρχες ή και κομματόσκυλα που οδηγούν τις τοπικές εκδηλώσεις,
όπως αυτή των πέντε ΕΠΟΝιτών, σε διάσπαση.
Γιατί
να γίνουν στην πόλη μας δύο εκδηλώσεις προκειμένου να τιμηθούν οι πέντε
ΕΠΟΝίτες που έδωσαν την ζωή τους στον βωμό της ελευθερίας; Για να ζούμε σήμερα
εμείς λεύτεροι και να βλέπουμε τα χάλια των συνδιοργανωτών; Θα κλείσουμε τις
κουρτίνες του κομματικού θεάτρου να μη βλέπουμε το κομματικό ρεζίλι που παντού
και πάντα θέλουμε, εμείς σαν… σύντροφοι να ξεχωρίζουμε...
Αθάνατε αδελφέ, Κώστα Στεργιόπουλε με τους Αθάνατους συντρόφους σου, Αιωνία σας η μνήμη!
Αθάνατε αδελφέ, Κώστα Στεργιόπουλε με τους Αθάνατους συντρόφους σου, Αιωνία σας η μνήμη!
Τρίκαλα, 17-04-2015.
Παρατηρητές,
αποστασιοποιημένοι, διαμαρτυρόμενοι, κριτές και οι Πέντε ΕΠΟΝίτες
των Τρικάλων
Δυστυχώς κάθε χρόνο και
χειρότερα. Οι εναπομείναντες αξίες, που έχουν ως σημείο αναφοράς την λευτεριά
και την δημοκρατία, βάση δρωμένων, έχουν διάρκεια όσο και η ζωή της γενιάς των
δεκαετιών του δεύτερου μισού του περασμένου αιώνα. Για μνήμες αγωνιστών που
θυσιάστηκαν για μας, τους «παρατηρητές»… (όπως σωστά επισημαίνονται στο
διαδίκτυο…) κύριος αντίπαλος είναι ο μερκαντιλισμός, σε πανελλαδικό επίπεδο.
Λοιπόν, διαβάζουμε στο
διαδίκτυο διάφορα κείμενα με αναφορά τους Πέντε ΕΠΟΝίτες μεταξύ και
επισημάνσεις, όσο αφορά τους πολίτες - παρατηρητές-αδιάφορους και απαθείς
έναντι αγωνιστών όπως και των Πέντε ΕΠΟΝιτών.
Η παρατηρητικότητα, η
διαμαρτυρία, η κριτική, η/οι απεργία-ες, οι κινητοποιήσεις και άλλα παρεμφερή
που συναντούμε στις μέρες μας και εναντιώνονται στο ατσαλωμένο όσο και
απάνθρωπο «Status Quo», μεταφράζονται σε συγκοινωνούντα δοχεία, γιομάτα με
κοινωνική πυρίτιδα, στα οποία, ο/οι μηχανισμός-οι πυροδότησης έχουν
μπλοκαριστεί από την παρατηρητικότητα και την συνήθεια...
Είναι αυτό που ο γράφων
συχνά αναφέρει προς τις σκουριασμένες μνή-μες των πολιτών… μην περιμένεις να πεθάνει η μάνα σου για να δεις ότι υπάρχει θάνατος…
Και αυτό μπορούν να το δούνε και οι βερμπαλιστές «ηγέτες» της αριστεράς, ΟΛΗΣ
της αριστεράς, που με διακριτικότητα περνούν στον αστερισμό της μόνιμης και
άκαρπης παρατηρητικότητας. Λόγια, λόγια, κριτικές… «του παρατηρητή, του
αποστασιοποιημένου που μόνο να διαμαρτύρεται και να κριτικάρει ξέρει, αυτό που
αδιαμαρτύρητα βλέπει την ζωή του να γυρνάει πολλά χρόνια πίσω…».
Η προέλευση-συμμετοχή
για τη μνήμη των απελευθερωμένων από τους ΕΠΟΝίτες Τρικαλινών, είναι συμμετοχή
ντροπής και απαξίωσης, είναι συμμετοχή που πονάει, είναι μια ημέρα μνήμης που
δεν κατέστη δυνατό να τιμάται ως όφειλε, αλλά διασπασμένη. Εξ ου και η ύπαρξη
του παρατηρητή απλού πολίτη.
Κλείνοντας
επαναλαμβάνουμε παλιότερη παρατήρησή μας: «Η Τρικαλινή κοινωνία, δυστυχώς,
πάντα απούσα. Ίσως, αυτό το μεγαλείο της λευτεριάς που κληρονόμησε να μην το
έχει ακόμα αντιληφθεί, να μένει αδιάφορη και να εξακολουθεί να σέρνεται ως
δούλη στο άρμα που οι πέντε ΕΠΟΝίτες πολέμησαν.
Αθάνατε αδελφέ, Κώστα
Στεργιόπουλε με τους Αθάνατους συντρόφους σου, Αιωνία σας η μνήμη.
Τρίκαλα, 17 τ’ Απρίλη
2016
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook