ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΕΝΟΣ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΥ, 1944
Του
Μιχαήλ Τουρναβίτη
Το βιβλίο «ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΕΝΟΣ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΥ, 1944» (εκδόσεις «ΠΕΛΑΣΓΟΣ») πρωτοπαρουσιάσθηκε το Σάββατο 20
Απριλίου 2014 το απόγευμα, στην Αίθουσα «ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» του Φιλολογικού
Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ». Σημειωτέον ότι σε αυτή την
μεγάλη αίθουσα του «Παρνασσού», που χρησιμοποιούνταν επί Κατοχής για τις
συνεδριάσεις του πενταμελούς Γερμανικού Στρατοδικείου, είχε ακούσει ο
συγγραφέας τον Μάιο του '44, στα 18 του, τη θανατική του καταδίκη.
Το βιβλίο αυτό
είναι μία προσωπική μαρτυρία του αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και συγγραφέα
του βιβλίου κ. Μιχαήλ Κ. Τουρναβίτη και παρουσιάστηκε από τους κάτωθι ομιλητές:
ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΦΥΛΑΚΤΟΣ, Συνθέτης - Μαέστρος
ΧΡΥΣΑ
ΣΠΗΛΙΩΤΗ, Θεατρική Συγγραφέας
ΜΙΧΑΗΛ
ΤΟΥΡΝΑΒΙΤΗΣ, Μεταλλειολόγος Μηχανικός και Συγγραφέας του βιβλίου
Συντονιστής της
εκδήλωσης ήταν ο καθηγητής Μουσικής και γιος του συγγραφέα, Δημήτρης Μ.
Τουρναβίτης.
 |
| Από την παρουσίαση του βιβλίου στον "Παρνασσό": Από αριστερά: Γ. Γιαννάκενας, Δημ. Τουρναβίτης, Μιχ. Τουρναβίτης, Ν. Φυλακτός, Χρ. Σπηλιώτη. |
Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό, αλλά έχει
γενικότερο ενδιαφέρον, καθώς παρουσιάζει την ζωή στην περιοχή των Αθηνών, σε
όλες της τις πτυχές, κατά τις δεκαετίες 1930–1950. Ο Μ.Τ. ήταν το προ τελευταίο
από τα 6 αδέλφια μιας τυπικής οικογένειας Ελλήνων βιοπαλαιστών. Διέμεναν στο
κέντρο της Αθήνας (Σόλωνος και Σκουφά) που είχε τότε κήπους, συντριβάνια,
κληματαριές και αλάνες, με ιππήλατες άμαξες (σούστες) για μεταφορές και τραμ
για συγκοινωνίες. Είχαν όμως και παραθεριστική κατοικία στην περιοχή του Αγίου
Θωμά… Αμπελοκήπων.
Ο Μ.Τ. είχε μεγάλη έφεση στα Γράμματα. Φοίτησε
στο Βαρβάκειο (εισήχθη, κατόπιν εξετάσεων από το Δημοτικό, το 1937), που τότε
ήταν «Πρότυπο Γυμνάσιο και Πρότυπο Λύκειο» και ταυτόχρονα πήγαινε και στην
Χορωδία της Μητροπόλεως, παρακολουθούσε αγγλικά, έγινε μέλος του Πανελληνίου
Γυμναστικού Συλλόγου και συμμετείχε στην ΕΟΝ. Περιγράφει μάλιστα και μία
εντυπωσιακή παρέλαση της ΕΟΝ στις 25 Μαρτίου 1939 στο Πεδίο του Άρεως:
«…ποὺ ἒγινε μὲ
ὑπερηφάνεια, εὐσυνειδησία, ὑποδειγματικὴ τάξη καὶ πολὺ δυνατὴ βροχὴ».
Ακολούθησε ο πόλεμος του 1940, η είσοδος των
Γερμανών στην Αθήνα και υπάρχει η εξής μαρτυρία του για τον Κώστα Κουκίδη:
«…ὃταν (οἱ
Γερμανοὶ) κατέβασαν ἀπὸ τὸν ἱστὸ της τὴν Ἑλληνικὴ σημαία, ἒμειναν κατάπληκτοι
βλέποντας τὸν Ἓλληνα φρουρὸ ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΚΙΔΗ νὰ τυλίγει στὸ σῶμα του τὴν Ἑλληνικὴ
σημαία καὶ νὰ πέφτει στὸ κενὸ, θυσιάζοντας τὴν ζωὴ του».
 |
| Ο Μ. Τουρναβίτης καταθέτει στεφάνι στην μνήμη του Γ. Τσιγάντε. |
Με την γερμανική
κατοχή ήρθε η πείνα και οι δυσκολίες επιβίωσης όμως
«Ὁ Ἑλληνικὸς
λαὸς, παρὰ τὶς μεγάλες στερήσεις, ἐπιβίωνε, δὲν ἒχανε τὸ θάρρος του».
Ο Μ.Τ., απόφοιτος
πλέον του Βαρβακείου, έκανε σε φροντιστήριο εντατική προετοιμασία για να δώσει
εξετάσεις στο Πολυτεχνείο. Κατόπιν συστάσεως ενός φίλου του, εντάχθηκε στην
αντιστασιακή οργάνωση «ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗ ΕΛΛΑΣ»,
που συνεργαζόταν με τον Ε.Δ.Ε.Σ., στην Πέμπτη Περιφέρεια περιοχής Ιπποκράτους,
Νεαπόλεως, Πατησίων, με το ψευδώνυμο «ΤΡΙΤΩΝ». Συμμετείχε στην αναγραφή
συνθημάτων στους τοίχους, μεταφορά οπλισμού και παράνομων εντύπων, στην διανομή
ή/και τοιχοκόλλησή τους
«…σὲ στενὴ
συνεργασία μὲ τὴν ὀργάνωση ΕΔΕΣ, τὴν «Χ» καὶ ἂλλες ἀντιστασιακές ὀργανώσεις». Περιγράφει
μάλιστα πως αυτός με άλλους δύο πλαισίωσαν οπλισμένοι «…τὴν πορεία τριῶν ἀγωνιστῶν τῆς
«Χ», οἱ ὁποῖοι μετέφεραν παράνομο ἒντυπο ὑλικὸ» στην περιοχή της Ομόνοιας «..μέχρι
τὴν ὁδὸ Μενάνδρου, ὃπου ἂλλοι ἀγωνιστὲς τῆς «Χ» θὰ τοὺς συνόδευαν».
Δυστυχώς, στις 5.30 π.μ. της 31ης
Μαρτίου 1944, είχε σχεδόν τελειώσει την τοιχοκόλληση του παρανόμου εντύπου της
Ελληνικής Κυβερνήσεως της Μέσης Ανατολής «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ
ΝΕΑ», όταν έπεσε σε ενέδρα Γερμανών στρατιωτών, συνελήφθη μετά από
καταδίωξη και μεταφέρθηκε στα γραφεία της Γερμανικής Υπηρεσίας Αντικατασκοπείας
GFD (Πατησίων και Καποδιστρίου). Εκεί τον ανέκριναν ένας Γερμανός
υπαξιωματικός ανακριτής και ένας Βιεννέζος διερμηνέας. Στην αρχή του μίλησαν
φιλικά για να συνεργασθεί μαζί τους, ο Μ.Τ. προσπάθησε να τους παραπλανήσει,
αυτοί τον βασάνισαν άγρια και τελικά τον μετέφεραν στις φυλακές Αβέρωφ
(Λεωφόρος Αλεξάνδρας). Μετά τον ξαναέφεραν στο GFD,
στους ίδιους ανθρώπους. Πάλι ο διερμηνέας ήταν στην αρχή φιλικός και του ζήτησε
να συνεργαστεί, ο Μ.Τ. αρνήθηκε και τότε του απεκάλυψαν ότι είχαν συλλάβει την
αδελφή του, Μίνα, και την μητέρα του. Τελικά τον έστειλαν πίσω στις φυλακές
Αβέρωφ, λέγοντάς του: «Τώρα πας για εκτέλεση». Στην φυλακή περίμενε την ημέρα
της δίκης του, που δεν άργησε να έρθει. Στις 21 Μαΐου, τον μετέφεραν στον «ΠΑΡΝΑΣΣΟ»,
του οποίου η μεγάλη αίθουσα συναυλιών χρησιμοποιείτο για τις συνεδριάσεις του
Πενταμελούς Γερμανικού Στρατοδικείου. Η απόφαση ήταν «ΘΑΝΑΤΟΣ»!
Τον γύρισαν πίσω
στις φυλακές Αβέρωφ, όπου όλοι ανεξαιρέτως του φέρθηκαν με μεγάλη συμπάθεια,
και εκεί τον οδήγησαν στα ειδικά κελιά των μελλοθανάτων, όπου γνωρίστηκε και με
άλλους μελλοθάνατους, μεταξύ αυτών και τον υπ/γό Αριστομένη Αντωνακέα[1].
Την τρίτη μέρα του έφεραν στο κελί του έναν άλλο καταδικασμένο μελλοθάνατο,
έναν αντάρτη του ΕΛΑΣ, ο οποίος ήταν μονίμως νευρικός και ανήσυχος, γιατί
φοβόταν για την ζωή του, αντίθετα με τον Μ.Τ. που ήταν ψύχραιμος. Ο αντάρτης
του ΕΛΑΣ μιλώντας στον Μ.Τ.
«….ὁμολόγησε ὃτι,
στὴν μεγάλη του ἀπελπισία, προσπάθησε νὰ γλυτώσει τὴν έκτέλεση, προδίδοντας τὰ
ὀνόματα τῶν ἀνταρτῶν τοῦ ΕΛΑΣ ποὺ ἐγνώριζε, ὃμως χωρὶς ἀποτέλεσμα. Τοῦ κάνανε
πολλὲς ερωτήσεις καὶ μετἀ τὀν ἒδειραν καὶ τὸν ἒδιωξαν. Ἐγὼ τὸν ρώτησα ἂν τὰ
ὀνόματα ποὺ ἀπεκἀλυψε ἦταν πραγματικὰ, μοῦ εἶπε ‘’ναὶ, ἦταν πραγματικὰ’’… (καὶ)
ἒκλαιγε μἐ λυγμοὐς, γοερά».
Το πρωί της 10ης
Μαΐου, ανακοινώθηκε στον Μ.Τ. και τον Αριστομένη Αντωνακέα ότι τους είχε δοθεί
χάρη και η ποινή τους μετατράπηκε σε 15 χρόνια φυλακής και καταναγκαστικά έργα.
Και αυτό επειδή, λόγω της επετείου του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, ο Χίτλερ
ἐδωσε χάρη σε μικρό αριθμό καταδικασθέντων σε θάνατο και οι δύο δόθηκαν στην Ελλάδα,
στους Μ.Τ. και Ἀριστ. Αντωνακέα.
Ακολούθησε νέα
μεταφορά στα «ΠΑΡΑΠΗΓΜΑΤΑ», μία φυλακή κοντά στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης, όπου οι
συνθήκες ήταν ανθρωπινότερες, όμως ξαναμεταφέρθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, μαζί με
άλλους συγκρατούμενους, αυτή την φορά για να χρησιμοποιηθούν ως όμηροι, σε
περίπτωση επιθέσεως εναντίον των φυλακών από αντιστασιακούς, οπότε θα τους
εκτελούσαν για αντίποινα. Υπήρχε και ο κίνδυνος να χρησιμοποιηθούν ως όμηροι
δεμένοι μέσα σε τραίνα, ενάντια στις επιθέσεις των ανταρτών στα Γερμανικά τραίνα.
Επίσης υπήρχε και ο κίνδυνος να τους στείλουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην
Γερμανία. Γι’ αυτό ένας γιατρός, φίλος της οικογένειας, φρόντισε να μεταφερθεί
στο «Πολιτικό Νοσοκομείο» (οδός Ακαδημίας, εκεί που βρίσκεται σήμερα το Πνευματικό
Κέντρο του Δήμου Αθηναίων), δήθεν για επείγουσα εγχείριση σκωληκοειδίτιδας.
Προς το τέλος του
Σεπτεμβρίου, η Γερμανική Φρουρά του Νοσοκομείου αντικαταστάθηκε από Έλληνες χωροφύλακες.
Φήμες κυκλοφορούσαν ότι αυτό ήταν το προμήνυμα του τέλους της Γερμανικής
κατοχής. Το βράδυ της 30ής Σεπτεμβρίου, με την Φρουρά εξαφανισμένη,
ο Μ.Τ. μαζί με άλλους του θαλάμου του εγκατέλειψε το νοσοκομείο και βγήκε έξω
από την επίτηδες αφημένη μισάνοιχτη πόρτα[2].
Με πολύ κόπο και μεγάλες προφυλάξεις πήγε σε διάφορα φιλικά και συγγενικά σπίτια
και φιλοξενήθηκε, μέχρι την 11η Οκτωβρίου, παραμονή της
απελευθερώσεως της Αθήνας από την Γερμανική Κατοχή.
Και οι Γερμανοί
μπορεί να έφυγαν από την Ελλάδα, όμως τα βάσανα των Ελλήνων δεν τελείωσαν (για
να μην πούμε ότι τους βρήκαν χειρότερα), από τις λεγόμενες «ένοπλες δυνάμεις
του ΕΛΑΣ», μέχρι που ξέσπασαν τα αιματηρά γεγονότα στις 4ης
Δεκεμβρίου. Ἐνα θύμα ήταν και η οικογένεια του Μ.Τ., καθώς το μαγαζί από το
οποίο ζούσαν καταστράφηκε ολοσχερώς από τους ταραξίες και ο Μ.Τ. έπρεπε να
δουλέψει σχεδόν μόνος του για να το ξαναστήσει, κάτω από πολύ δύσκολες
συνθήκες. Ωστόσο, δεν εγκατέλειψε τα σχέδιά για τις σπουδές του και τον
Σεπτέμβριο του 1945 έδωσε εξετάσεις στο Πολυτεχνείο και πέρασε στην
νεοϊδρυθείσα Σχολή Μεταλλειολόγων Μηχανικών, ενώ παράλληλα εργαζόταν και στο
μαγαζί του. Τον περίμενε όμως ακόμα μία δοκιμασία όταν τον Οκτώβριο 1947 εκλήθη
να υπηρετήσει στον στρατό, σε μία εποχή όπου οι πολεμικές επιχειρήσεις μεταξύ στρατού
και ανταρτών είχαν αρχίσει να γενικεύονται. Όμως ο φανατισμός εἰχε εξαπλωθεί
γενικά, ακόμα και μεταξύ των μελών της ίδιας οικογένειας. Ευτυχώς όμως, στην
οικογένεια του Μ.Τ. παρ’ όλο που υπήρχαν διαφορετικά πολιτικά φρονήματα, τα
μέλη της ήταν υπεράνω πολιτικών αντιπαραθέσεων. Λέει συγκεκριμένα ο Μ.Τ.:
« Ὁ Πατέρας ἦταν
παλαιός Βασιλόφρων, ὁ Βαγγέλης καὶ ἐγὼ εἲχαμε ἒντονες δεξιὲς ἀντιλήψεις, ἡ
αδελφὴ μου ἡ Μἰνα ἦταν ἀγνἠ ίδεολόγος καὶ στέλεχος τοῦ ΚΚΕ, ὁ αδελφὸς μου ὁ
Πελοπίδας φιλοαριστερὸς, οἱ ἂλλες δύο ἀδελφὲς μου, ἡ Ἀλέκα καὶ ἡ Νούλα, συμπαθοῦσαν
τὶς ἀριστερὲς ἰδέες, ἡ Μητέρα μας, πανέξυπνη καὶ διορατικὴ, άποτελοῦσε τὸν
συνδετικὸ κρίκο».
 |
| Ο Μ. Τουρναβίτης υπογράφει βιβλία. |
Τον Οκτώβριο
1948, παράλληλα με τα καθήκοντά του στον στρατό και στην εργασία του, γράφτηκε
στο 3ο έτος της Σχολής Μεταλλειολόγων Μηχανικών. Οι καθηγητές,
γνωρίζοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, έδειχναν μεγάλη κατανόηση, εκτός
από έναν, ο οποίος με την αχαρακτήριστη στάση του, παραλίγο να του τινάξει τις
σπουδές στον αέρα. Υποχρεώθηκε όμως να συμμορφωθεί, από το συμβούλιο των
καθηγητών και την προσωπική παρέμβαση του κοσμήτορα κ. Χορς. Ως 4ετής φοιτητής,
επισκέφθηκε (μεταξύ άλλων) και τις αρχαίες υπόγειες στοές εκμεταλλεύσεως
αργυρούχου γαληνίτου στο Λαύριο. Ο ίδιος γράφει:
«Εἶναι
ἀξιοθαύμαστη ἡ ἱκανότης τῶν ἀρχαίων νὰ ἐντοπίζουν μὲ μεγἀλη έπιτυχία τὰ πλούσια
σὲ ἂργυρο κοιτάσματα, ἐπί πλέον δὲ, στὶς ἐπιφάνειακὲς ἐγκαταστάσεις
ἐμπλουτισμοῦ τὰ ἀποτέλεσμα νὰ μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τὶς τελειότερες
ἐπιστημονικὲς μεθόδους. Τέλος, ἡ λειτουργία μικρῶν καμίνων ἐξασφάλιζε την
παραγωγὴ τοῦ καθαροῦ Ἀργύρου, στὸ ὁποῖο κυρίως ὀφείλετο ἡ ἰσχύς τῆς τότε
Ἀθηναϊκῆς Συμπολιτείας, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Χρυσοῦ Αἰῶνος».
Ο Μ.Τ. αποφοίτησε
αισίως από το Πολυτεχνείο, Διπλωματούχος
Μεταλλειολόγος Μηχανικός το 1951 και
αμέσως εργάσθηκε σε υπεύθυνη θέση στα Μεταλλεία Λαυρίου και Χρωμίτου Δομοκού.
Από το 1952 εργάσθηκε σε υπεύθυνη θέση στα Μεταλλεία Μποδοσάκη στην Χαλκιδική,
από τα οποία απεχώρησε το 1955, όταν διορίστηκε ως Επιθεωρητής Μεταλλείων
Βορείου Ελλάδος. Τον Οκτώβριο 1955, ως κρατικός υπότροφος μετέβη στις Η.Π.Α.,
όπου επί ένα έτος εξειδικεύτηκε σε θέματα μεθόδων εκμεταλλεύσεως Μεταλλείων και
Υγείας – Ασφαλείας Προσωπικού. Το 1960 παντρεύτηκε την Ειράγδα Χατζοπούλου
και απέκτησαν δυο γιους, τον Κώστα και
τον Δημήτρη και μία κόρη, την Μαρία. Το 1962 προήχθη σε διευθυντή και μετετέθη
στην Αθήνα, στην Γενική Δ/νση Μεταλλείων, ως υπεύθυνος προϊστάμενος διαφόρων
Διευθύνσεων. Το έτος 1983, παραιτήθηκε από το Δημόσιο και έκτοτε παρέσχε
συμβουλευτική βοήθεια στην οργάνωση και λειτουργία των Ωδείων της συζύγου του.
Ὁ ίδιος κρίνει
ότι όλες οι δοκιμασίες που πέρασε ενίσχυσαν την ικανότητα να αντιμετωπίζει τις
δυσκολίες της ζωής. Και το βιβλίο του τελειώνει ως εξής:
«Κυρίως ὃμως
αἰσθάνομαι ὃτι ἡ ἱκανότης μου καὶ ἡ θέλησὴ μου νὰ ἀντιμετωπίζω δύσκολες
καταστάσεις, χαλυβδώθηκαν ὃταν ἀντιμετώπισα ἐπιτυχῶς τὴν μεγάλη δοκιμασία τοῦ
ψυχικοῦ μου σθένους, τῆς σωματικῆς άντοχῆς μου στὰ βασανιστήρια καὶ τὸν
ἀπανθρωπο ἠθικὸ καὶ ψυχολογικὸ ἐκβιασμὸ, ὃταν οἱ Γερμανοὶ φυλάκισαν τὴν
οἰκογένειὰ μου καὶ μὲ καταδίκασαν σὲ θάνατο γιὰ νὰ μὲ ἀναγκάσουν νὰ προδώσω τὰ
ἰδανικὰ μου γιὰ τὴν Πατρίδα μας τὴν Ἑλλάδα».
Εκτός από το προαναφερθέν
αυτοβιογραφικό βιβλίο του, έχει συγκεντρώσει υλικό για να γράψει και το δεύτερό
του βιβλίο, με τίτλο «Η Ζωή στα
Μεταλλεία». Πρόλαβε να γράψει, σε χειρόγραφη μορφή, για το Λαύριο και τον
Δομοκό. Πριν 10 χρόνια παρουσίασε σοβαρά προβλήματα με την καρδιά του.
Δυστυχώς, κατέληξε, την Δευτέρα. 30 Μαΐου 2016. Η κηδεία του έγινε στις 2 Ιουνίου 2016, στο Νεκροταφείο
Χαλανδρίου.
Ο Κώστας
Τουρναβίτης,
πρωτότοκος γιος του Μιχαήλ,
θυμάται για τον πατέρα του
[Ο κ. Κώστας Τουρναβίτης είναι ο πρωτότοκος υιός του Μιχαήλ
Τουρναβίτη και ασχολείται με τον αθλητισμό. Ήταν αθλητής στον Παναθηναϊκό και
την Εθνική Ομάδα στο μοντέρνο πένταθλο (οπότε έκανε προπονήσεις στον
Πανελλήνιο). Σήμερα, είναι προπονητής στην κολύμβηση και στους αγώνες του
μοντέρνου πεντάθλου, το οποίο και ενεργοποίησε και δραστηριοποίησε].
- Το 1951, μόλις τελείωσε τις σπουδές του, εργάστηκε κατ’ ευθείαν
στα μεταλλεία Λαυρίου. Είχε μπει σε αρχαίες, αλλά και σε νεώτερες στοές. Στο Ορυκτολογικό
Μουσείο του Λαυρίου, που είναι παγκοσμίως ένα από τα μεγαλύτερα ορυκτολογικά
μουσεία του κόσμου, έχει δωρίσει ένα πέτρωμα γαλινίτη, που το είχε εξορύξει από
το Λαύριο. Υπάρχει μία μεγάλη συλλογή ορυκτών, που έκανε 30 χρόνια στα μεταλλεία,
πολλά δε, εξ αυτών είναι σπάνια. Σκεπτόμαστε να κάνουμε και εμείς κάποιες
δωρεές στο Μουσείο από αυτά.
- Το 1952 εργάστηκε στα Μεταλλεία του
Μποδοσάκη, στην Χαλκιδική. Δεν είχε κλείσει μία εβδομάδα, όταν ήρθε ο ίδιος
ο Μποδοσάκης για επιθεώρηση, μαζί με έναν γενικό διευθυντή όλων των μεταλλείων.
Παρών ήταν ο διευθυντής του εκεί μεταλλείου και ο πατέρας μου. Ζητάνε τα σχέδια
και ο πατέρας μου τους φέρνει κάτι σχέδια που είχε φτιάξει μέσα σε 4 ημέρες.
Όταν μιλάμε για σχέδια μεταλλείου, μιλάμε για τριών διαστάσεων απεικόνιση των
στοών. Το βλέπει αυτό ο γενικός δ/ντης και ρωτάει: «Πού το βρήκατε;». «Εγώ το
έφτιαξα!». «Μα, εσείς μόλις ήρθατε!». «Ναι, το έφτιαξα τώρα, μόλις ήρθα!». Και
λέει ο Μποδοσάκης στον γενικό διευθυντή: «Μα, αφού σας είπα, να προτιμάτε
Έλληνες μεταλλειολόγους!». Σημειωτέον ότι η Σχολή ήταν καινούργια στην Ελλάδα
και ο πατέρας μου ήταν από τους πρώτους απόφοιτους.
- Το 1955 μπήκε
στο Υπουργείο Βιομηχανίας, ως επιθεωρητής
Mεταλλείων Βορείου
Ελλάδος. Το
1955-1956, όταν έκανε μεταπτυχιακά στην Νεβάδα
των ΗΠΑ (ως κρατικός υπότροφος) είχε κατέβει στο μεγαλύτερο βάθος μεταλλείων
στον κόσμο: 1800-2000 μ.
μέσα στην γη, αφού μου είχε πει: «Ακουμπούσες το τοίχωμα και ήταν ζεστό»!
Είχε παίξει ρόλο
και στην ίδρυση της Πτολεμαΐδας.
Είχε ασχοληθεί με την προεργασία της κατασκευής της Πτολεμαΐδας, σαν
λιγνιτωρυχείο και με την τύρφη των Φιλίππων.
- Το 1963 μετετέθη στην Αθήνα, σε διευθυντική
θέση. Δεχόταν κατά καιρούς πιέσεις
από διάφορους για να κάνει παρανομίες,
τις οποίες ΟΥΔΕΠΟΤΕ έκανε και τον παρέκαμπταν με διάφορες ανορθόδοξες μεθόδους.
Αργότερα, βάλανε νεώτερους να κάνουν τις παρανομίες και εκείνος παραιτήθηκε το
1982, τρία χρόνια πριν την κανονική του συνταξιοδότηση. Για να μην συμπράξει σε
αυτές. Μέχρι τότε υπήρχε ένας πολύ συγκεκριμένος και εθνωφελής Μεταλλευτικός Κώδικας, ο οποίος άλλαξε το 1981-1982.
Ο νυν Μεταλλευτικός Κώδικας είναι εθνοκτόνος. Και αυτή την αρχή της αλλαγής του
Κώδικα, ο Μ.Τ. την βἰωσε προσωπικά.
Υ.Γ.:
Στα επίσημα αρχεία της Ὀργάνωσης «ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗ ΕΛΛΑΣ» υπάρχει ο
«ΠΙΝΑΞ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ
ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ,
ΦΥΛΑΚΙΣΘΕΝΤΩΝ Ή ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΩΝ»
(σε παρένθεση τα
ονόματα που είχαν, ως μέλη της Οργάνωσης).
Εκεί διαπιστώνουμε
ότι ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ από τους εκτελεσθέντες, ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΡΕΒΕΛΗΣ «ετυφεκίσθη υπὸ των
Γερμανὼν», ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΛΑΚΩΤΑΡΗΣ (Ιταλοφάγος) έπεσε στην Μάχη του Θησείου και
οι υπόλοιποι είτε «εξετελέσθησαν / εφονεύθησαν», είτε «εσφαγιάσθησαν υπὸ των
κομμουνιστών», ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΟΝΤΕΣ, σε εφαρμογή του δόγματος του Καπετάν-Γιώτη
(κατά κόσμον, Χαρίλαου Φλωράκη, μετέπειτα ΓΓ του ΚΚΕ): «Εμείς δεν έχουμε
αιχμαλώτους, γιατί τους στέλνουμε να βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα».
Α) ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΕΣ /ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΕΣ
1) ΓΙΑΝΝΑΚΟΥΛΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
(Ζαχαρίας),
2) ΜΕΣΟΛΩΡΑΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
(εφονεύθη εις την ταβέρναν του πατρός του, εις Πλάκαν),
3) ΒΟΡΡΕΑΣ
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ (Μίλας).
Β) ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΕΣ
1) ΡΑΠΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
(Ακρίτας),
2) ΚΑΤΩΠΟΔΗΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ (Λευκαδίτης),
3) ΔΟΒΛΕΤΗΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ (Πεζός),
4) ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ
ΠΕΤΡΟΣ (Χριστόφορος),
5) ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ
ΦΟΙΒΟΣ (Μπιζούς),
6) ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
(Ξυλάρας),
7) ΑΜΠΕΛΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
(Μόμολος),
8) ΠΕΡΟΣ.
Γ) ΕΣΦΑΓΙΑΣΘΗΣΑΝ ΥΠΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ
ΕΙΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΝ
(Μέλη Περιφερείας VI)
1) ΚΑΡΟΥΣΤΑΣ ΠΑΝ.,
2) ΚΟΛΟΒΟΣ ΧΑΡΑΛ.,
3) ΚΟΛΟΒΟΥ
ΑΣΠΑΣΙΑ,
4)
ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ,
5)
ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΕΛΕΥΘ.,
6) ΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ,
7) XAΡΛAYTΗΣ
ΠΑΝΑΓ.,
8) ΧΑΡΛΑΥΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ,
9) ΔΕΚΟΥΝΙΩΤΗΣ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ,
10) ΚΑΚΑΒΑΣ
ΒΛΑΣΙΟΣ,
11) ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΩΝ/ΝΟΣ,
12) ΚΑΠΕΛΛΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ,
13) ΚΑΠΕΛΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ,
14)
ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ,
15) ΚΟΛΟΒΟΣ
ΣΠΥΡΙΔΩΝ,
16) ΚΟΥΡΟΥΣΙΑΣ
ΠΑΝΑΓ.
17) ΧΑΛΑΝΔΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ,
18) ΡΕΒΕΛΗΣ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Ας
είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκέπασε!!!
[1]
Στην
ομάδα των ομιλητών είχε προγραμματιστεί να είναι και ο εκλεκτός στρατηγός
ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΕΑΣ, ο οποίος όμως, εν τω μεταξύ, απεβίωσε. Η οικογένεια Μιχ.
Τουρναβίτη και οι εκδόσεις «Πελασγός» αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν την
εκδήλωση, ως είχε προγραμματιστεί, τιμώντας την μνήμη του.
[2] «Η όλη επιχείρηση ήταν έργο αριστερών, οι οποίοι, όμως, ειδοποίησαν
ΜΟΝΟ τους «δικούς τους» κρατούμενους. Ο Μ.Τ. ξύπνησε ΤΥΧΑΙΑ, από τις φωνές
διαμαρτυρίας ενός άλλου συγκρατούμενού του, ο οποίος δεν μπορούσε να κινηθεί,
επειδή είχε βαρίδια στα πόδια»…
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook