Ο ήρωας ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΜΥΡΛΗΣ, η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ, που διεπράχθησαν από πλευράς Τουρκίας στον Πόλεμο της Κύπρου το 1974 - του Κων. Δημητριάδη


Ο ήρωας ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΜΥΡΛΗΣ,
η πιο χαρακτηριστική περίπτωση
ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ,
που διεπράχθησαν από πλευράς Τουρκίας
στον Πόλεμο της Κύπρου
το 1974
  

Του Κωνσταντίνου Δημητριάδη


Ο αγνοούμενος, μέχρι σήμερα, Βασίλης Σμυρλής, με καταγωγή από την Παλαιά Επίδαυρο - Ναύπλιο, συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τούρκους εισβολείς του στρατοπέδου, περίπου στις 4 η ώρα το μεσημέρι, στις 16.8.1974, μέσα στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, την ώρα που απομακρύνοντας από το βομβαρδισμένο όρυγμά του, απολύτως μπαρουτοκαπνισμένος, μαζί με τον επίσης Ήρωα, Βασίλη Βάσιο, με γενέτειρα τον Άγιο Νικόλαο Χαλκιδικής. Κατευθύνθηκαν και οι δύο, κακήν κακώς, και μη έχοντας και άλλη επιλογή, προς το 11 τακτικό συγκρότημα, δηλαδή ένα μικρό στρατόπεδο, στα βόρεια του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, θεωρώντας πως εκεί πέρα θα έβρισκαν ένα προσωρινό καταφύγιο. Αυτά τα 20χρονα παιδιά-στρατιώτες της Ηρωικής ΕΛΔΥΚ, αλλά και οι τελευταίοι υπερασπιστές του στρατοπέδου, στην πρώτη γραμμή του πυρός, υπερασπιζόμενοι το ίδιο το Έθνος, πολεμώντας με υπεράριθμο τουρκικό πλήρως εξοπλισμένο εχθρό σε μια αναλογία 1:22, διαφυλάττοντας τα ιερά και τα όσια, της μητέρας πατρίδας Ελλάδας, ακμαία και σταθερά, πράττοντας το χρέος τους, αλλά και το καθήκον τους, σε αυτό που τους πρόταξε η Εθνική τους αξιοπρέπεια, το καθήκον προς το γένος των απανταχού Ελλήνων επί γης, όπως ο Βασίλης ο Σμυρλής, ο Βασίλης ο Βάσιος, ο Στέφανος Κουτρούλης από τον Μαρμαρά Χαλκιδικής, αλλά και ο Θεόδωρος Ξένος. Έρποντας, σερνόμενοι, εγκαταλείπουν τα ορύγματά τους, τραυματισμένοι πολλαπλώς, από τις άπειρες κακουχίες που αντιμετώπιζαν επί έναν μήνα ακήρυχτου πολέμου, εντελώς νηστικοί και άυπνοι, εξουθενωμένοι, μη έχοντας και άλλη επιλογή, άλλωστε όλα είχαν καταρρεύσει. Εν ολίγοις, η διαταγή της απαγκιστρώσεως, την οποία έδωσε αναγκαστικώς, θέλοντας και μη, ο υποδιοικητής του στρατοπέδου της Ηρωικής ΕΛΔΥΚ, και τελευταίος στρατοπεδάρχης της, ο Ήρωας αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος, δεν έφτασε ποτέ στον τελικό προορισμό της, προς στα έμπροσθεν ορύγματα και αυτό διότι, οι εκάστοτε αγγελιοφόροι που ξεκινούσαν με ρίσκο της ίδιας τους της ζωής, να μεταφέρουν το μήνυμα, διαταγή της εγκατάλειψης του στρατοπέδου, τα οποία τα υπερασπίζονταν με απέραντο σθένος, αλλά και πάθος οι Ήρωες στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ, σκοτώνονταν, θυσιάζονταν, αποδεκατίζονταν, μέχρι να ενημερώσουν τους στρατιώτες των ορυγμάτων, που πλήττονταν από αναρίθμητες εχθρικές σφαίρες, βλήματα…
Μόλις ξεκίνησαν να βγουν από το όρυγμα, το σίγουρο φέρετρό τους, οι τέσσερις αυτοί Ήρωες στρατιώτες, υπέθεσαν πως θα έβρισκαν κάποια σωτηρία, ως καταφύγιο, εάν κατευθύνονταν προς το στρατόπεδο του 11 τακτικού συγκροτήματος, έτσι το ονόμαζαν, σε μία απόσταση περίπου 500 μ., όμως για κακή τους τύχη, και μη γνωρίζοντας, πως αυτό το είχαν καταλάβει οι Τούρκοι από τις 23 του Ιούλη, μη ενημερώνοντάς τους κάποιος. Επί κεφαλής ο Λοχίας, ο Βασίλης Βάσιος, προπορεύεται προς εκείνην την κατεύθυνση, νομίζοντας και ευελπιστώντας πως θα έβρισκαν εκεί την πολυπόθητη σωτηρία που ευαγγελίζονταν. Τον ακολουθούν κατά πόδας, οι υπόλοιποι τρεις στρατιώτες, σε απόσταση αναπνοής. Τότε, για κακή τους τύχη, πέφτει μία οβίδα όλμου, στα 100 μέτρα πιο πίσω του, και σηκώνεται ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης, με φυσικό επακόλουθο να χαθούν από προσώπου γης, οι δύο τελευταίοι στρατιώτες, ο Στέφανος Κουτρούλης και ο Θεόδωρος Ξένος. Έχασαν από τότε τα ίχνη τους. Ματαίως φώναζαν και περίμεναν κάποια στοιχειώδη ανταπόκριση, για να τους απαντήσουν… Έτσι, οι δύο εναπομείναντες προπορευόμενοι, κοντοστάθηκαν για κάποιο μικρό εύλογο χρονικό διάστημα, με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής. Επιπροσθέτως, δάκρυσαν τα μάτια τους, στέγνωσαν τα λαρύγγια τους, από την απέραντη αγωνία… Μέχρι να τους εντοπίσουν, τίποτε δεν εκινείτο. Νέκρωσαν τα πάντα. Δεν μπορούσαν να σηκωθούν όρθιοι, ώστε να γυρίσουν προς τα πίσω, για να περισυλλέξουν τους ασφαλώς νεκρούς συναδέλφους τους, να έβλεπαν ιδίοις όμμασι… Να έβλεπαν το τι συνέβη από κοντά… Εν κατακλείδι, τα καταιγιστικά αφειδώλευτα πυρά των Τούρκων, εναντίον τους, θέρισαν την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Μη έχοντας και άλλη επιλογή, συνέχισαν την ανηφορική πορεία τους, με εμφανή βαρειά καρδιά, μη γυρίζοντας πίσω να κοιτάξουν. Για κακή τους τύχη, όμως, μόλις έφθασαν κοντά στο 11 τακτικό συγκρότημα, δέχθηκαν και από εκεί πυρά καταιγιστικά, πίστευαν πως ήταν δικοί μας στρατιώτες, ενώ τους μπέρδεψαν οι ίδιες στολές που φορούσαν, και οι δύο, του ΝΑΤΟ. Κουνούσαν τα χέρια τους αδιάκοπα, βρίζοντας, ασφαλώς νευριασμένα, για την υποτιθέμενη δήθεν ασυνεννοησία, ώστε να πάψουν να τους χτυπούν, αλλά τίποτε… Μη γνωρίζοντας το τι τους περιμένει προχωρούν προς τα εμπρός… Διαπίστωσαν μόλις πλησίασαν εγγύτερα, πως τα κράνη που φορούσαν είχαν την τουρκική σημαία… Πάγωσε το αίμα τους!
«Βασίλη, φωνάζει με τρεμάμενη φωνή, προς τον λοχία Βάσιο, ο άλλος Βασίλης, ο Σμυρλής, Τούρκοι, μας περικύκλωσαν, τι θα κάνουμε τώρα;»…
Τους πλησίασαν και τους ανάγκασαν, περίπου 20 Τούρκοι οπλισμένοι στρατιώτες, σαν αστακοί, με εμφανείς βάρβαρες διαθέσεις, γρονθοκοπώντας τους ανηλεώς, με άγριους ξυλοδαρμούς, να παραδώσουν τον επί μέρους οπλισμό τους, ενώ τους σημάδευαν από όλες τις πλευρές και τις κατευθύνσεις… ‘Ετσι, μη έχοντας και άλλη επιλογή, παρέδωσαν τα όπλα τα ιερά, και έμειναν στο έλεος των Τούρκων βασανιστών τους.
Όλα αυτά που σας αναφέρω, αφηγηματικώς, τα εξιστορεί στο προσωπικό του ημερολόγιο, ο λοχίας, αιχμάλωτος επί τρείς μήνες, στις φυλακές Αδάνων της Τουρκίας, ο Βασίλης Βάσιος, από τον Άγιο Νικόλαο της Χαλκιδικής. Επομένως, δεν τα βγάζω από την φαεινή-νοσηρή μου φαντασία (για τους κακόπιστους το αναφέρω). Εν ολίγοις, δεν άντεξαν το τόσο πολύ ξύλο, έπεσαν κάτω αναίσθητοι, με γροθιές στο πρόσωπό τους… Τους συνέφεραν… τα χείλη τους καταματωμένα… Αναρίθμητα τραύματα δέχθηκαν στο κεφάλι τους, που προήλθαν από τους υποκοπάνους των όπλων τους… το αίμα τους έρεε σαν ποτάμι, πάνω στο πρόσωπό τους. Ακολούθως, τους δένουν χειροπόδαρα και τους σέρνουν προς τα έξω, προς άγνωστη κατεύθυνση. Τότε έντρομα και με τρεμάμενη φωνή, ρωτάει τον Βασίλη Βάσιο, χαμηλόφωνα, ο Βασίλης Σμυρλής, «Βασίλη, πού μας πάνε; Θα μας σκοτώσουν, πρέπει κάτι να κάνουνε επειγόντως, θέλω να κατουρήσω, δεν αντέχω άλλο», όμως δεν του το επέτρεψαν. Εκείνη την χρονική στιγμή, τους χωρίζουν βιαίως, τον έναν στα δεξιά, και τον άλλον στα αριστερά. Τον δε Βασίλη Σμυρλή, του χώνουν βιαίως το πρόσωπο του, μέσα σε έναν κουβά με ανθρώπινες ακαθαρσίες, περιττώματα, και από τότε δεν τον ξαναείδε ο Βασίλης Βάσιος. Ήταν και ο τελευταίος άνθρωπος που τον είδε ζωντανό, διότι, από τότε χάθηκαν τα ίχνη του, και θεωρείται επισήμως αγνοούμενος - ή μήπως καλύτερα αγνοημένος; - από την υποτιθέμενη και προκλητικά προβεβλημένη δημοκρατική κοινωνία…
Σας ερωτώ λοιπόν: Πού βρίσκεται ο Βασίλης Σμυρλής; Που αγνοείται η τύχη του, από τις 16.8.1974… Για τον Βασίλη Σμυρλή, τον αιχμάλωτο στρατιώτη της Ηρωικής ΕΛΔΥΚ δεν είδα να ενδιαφέρεται, όλα αυτά τα χρόνια, κανένας δήθεν ευαίσθητος έγκριτος δημοσιογράφος, όπως ο Χαρδαβέλας και καμμία Αγγελική Νικολούλη, αδιαφορώντας επιδεικτικώς, ακόμη και ο υπολογίσιμος, κατά τα άλλα, Διεθνής Ερυθρός Σταυρός
Όσον αφορά τον άλλον αιχμάλωτο, τον Βασίλη Βάσιο, δεν τόλμησε ποτέ να αφηγηθεί, όλες τις ιστορίες της απόλυτης φρίκης που πέρασε, τις απάνθρωπες, που εκτυλίχθηκαν εις βάρος του, ζώντας έγκλειστος και αιχμάλωτος στα χέρια των Τούρκων βασανιστών του στις Στρατιωτικές Φυλακές των Τούρκων…


ΠΛΗΡΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ
εκδ. ΠΕΛΑΣΓΟΣ.

ΛΕΞΕΙΣΣμυρλης, Παλαια Επιδαυρος, Ναυπλιο, Τουρκοι, εισβολη, στρατοπεδο, ΕΛΔΥΚ, βομβαρδισμος, ηρωας, Βασιος, Αγιος Νικολαος Χαλκιδικης, Χαλκιδικη, 11 τακτικο συγκροτημα, Κουτρουλης, Μαρμαρας, Ξενος, Κυπρος, Αττιλας, 1974, Στρατιωτικες Φυλακες Τουρκιας, Αδανα, αιχμαλωτος, αγνοουμενος, αιχμαλωτοι, αγνοουμενοι
Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

    ΣΧΟΛΙΑ
    ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ