Η θεά Ηώς σε πίνακα αγνώστου!


Η θεά Ηώς σε πίνακα αγνώστου!


Η Ηώς (< Έως ή Αύω, Αύως), στην ελληνική Μυθολογία ήταν η θεά-προσωποποίηση της γής!

(Γι' αυτόν τον λόγο, η αυγή δεν μπορεί να γράφεται...  αβγή...)

Ήταν κόρη του Τιτάνα Υπερίωνος και της Τιτανίδος Θείας
Άρα, αδελφή της Σελήνης και του Ηλίου (του οποίου προηγείται κάθε ημέρα στο ουράνιο ταξίδι του).
Κατ’ άλλους, ήταν κόρη της Ευρυφάεσσας (που έμεινε και ως χαρακτηριστικό μητρωνυμικό επίθετό της) ή εν τέλει του ιδίου του Ηλίου και της Ευφροσύνης / Νύκτας.

Είχε ελκυστικό κάλλος και δελεαστικές χάριτες. Γι’ αυτό προσέλκυσε τα ερωτικά βλέμματα πολλών (ακόμη και θεών). Ο βίος της να είναι πλήρης ερωτικών επεισοδίων, αλλά άνευ πλήρους ικανοποιήσεως. Άπειρες οι ερωτικές παραδόσεις περί της Ηούς…

Η Ηώς στην τέχνη απεικονίζεται ως μία ωραιοτάτη νέα. Με φτερά, επί χρυσού άρματος, το οποίο το σέρνουν λευκοί ίπποι, να ραίνει την Γη με δροσιά…


Στο παραπάνω το ζωγραφικό έργο τέχνης, απεικονίζεται πολύ όμορφα η εικόνα της ροδοδάκτυλης θεάς Ηούς (Όμηρος). Είναι γυμνή, τυλιγμένη με ένα πορφυρούν πέπλο (αύρα), που σχηματίζει γύρω και πάνω της την αδελφή της, Σελήνη, η οποία δύει, για ν’ ανατείλει ο αδελφός της, Ήλιος… Πίσω της η κροκάτη γάζα της αυγής (Κ. Βάρναλης) * ... 
Είναι λάδι σε καμβά (81,3 Χ 113 εκατ). Τι το περίεργο έχει; Φιλοτεχνήθηκε από έναν… άγνωστο καλλιτέχνη (!), περίπου τον 17ο ή τον 18ο αιώνα

Η θεά Ηώς μας, έγινε η Αουρόρα (< Αύω > Αύρα) των Λατίνων και η Θέσα των επίσης ελληνικής καταγωγής Ετρούσκων…

(*) «Οι Μοιραίοι»


Του Κ. Βάρναλη

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Από τα «Ποιητικά», εκδ. Κέδρος, 1956.

ΑΚΟΥΣΤΕ τον ίδιο τον ποιητή να απαγγέλλει
το υπέροχο αυτό ποιήμά του, ΕΔΩ.


ΛΕΞΕΙΣθεα Ηως, πινακας, Εως, Αυω, Αυως, Μυθολογια, αυγη, Τιτανας, Υπεριωνας, Τιτανες, Υπεριων, Τιτανιδα Θεια, Σεληνη, Ηλιος, ουρανος, Ευρυφαεσσα, Ευφροσυνη, Νυκτα, Νυξ, Νυχτα, καλλος, χαρις, χαριτες, ερως, ερωτας, ικανοποιηση, φτερα, χρυσο αρμα, λευκος ιππος, δροσια, ζωγραφικη, εργο τεχνης, γυμνη, πεπλο, αυρα, καμβας, Αουρορα, Λατινοι, Θεσα, Ετρουσκοι, πορφυρα, ροδοδακτυλη, Ομηρος, κροκατη γαζα, κροκος, Βαρναλης, Μοιραιοι, υπογεια ταβερνα, καπνοι, βρισια, λατερνα, παρεα, φαρμακι, φτυσιμο, βασανο, ζωη, νους, τυραννια, ασπρη μερα, θαλασσα, γαλαζιο, γαρουφαλο, δειλινο, καρδια, παραλυτος, στοιχειο,
κοντοημερη, γυναικα, χτικιο,Παλαμηδι, Mαζης, Γιαβης, Γκαζι, ζαβος, ριζικο, Θεος, μισος, κεφαλι, κρασι, φταιξιμο, σκυφτος, σκουληκι, φτερνα, Δειλος, μοιραιος, αβουλος, θαμα, θαυμα, ποιημα, Μπιθικωτσης, Θεοδωρακης
Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

    ΣΧΟΛΙΑ
    ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ