ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥ ΒΙΟΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΓΗΡΑΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ - Η ομιλία του Π. Τερπάνδρου-Ζαχαρίου στα ΕΡΜΟΝΙΚΕΙΑ 2019

ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΟΣ

ΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥ ΒΙΟΥ

ΣΕ ΕΝΑΝ ΓΗΡΑΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ

Η ομιλία του Π. Τερπάνδρου-Ζαχαρίου

στα ΕΡΜΟΝΙΚΕΙΑ 2019

Θα ήθελα να αρχίσω με δύο αξίες του Αριστοτέλους οι οποίες με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο.
«Ο άνθρωπος είναι κοινωνικόν ον»
και
«Ο άνθρωπος δεν αναπτύσσεται χωρίς πλήρη συμμετοχή στον κοινοτικόν βίον».

Πολλά χρόνια μετά τον Αριστοτέλη, παρά την κοσμοπολίτικη θεώρησή των, οι Στωικοί τόνισαν ότι για να αγαπήσει ο άνθρωπος ολάκερη την ανθρωπότητα, αυτός πρέπει πρωτίστως να αγαπήσει τον τόπο όπου ανδρώθηκε, δηλαδή το ομογενές προς το ομογενές των Στωικών. Τέτοια ήταν η αγάπη των Ελλήνων για την πατρώα γη, που έπλαθαν ακόμη και μύθους γύρω από την αυτοχθονία των.

ΔΕΙΤΕ την ομιλία ΕΔΩ:

Ίσως αυτή η κοσμοαντίληψη περί της σπουδαιότητος του τόπου και του κοινοτικού βίου για να ολοκληρωθεί ένας άνθρωπος εδραιώθηκε εν Ελλάδι, επειδή το 40% της Ελληνικής γεωμορφίας ήταν και είναι ορεινό. Πλαισιωμένο με τα τόσα αποκομμένα νησιά, οι δύσκολες μετακινήσεις κατέστησαν μοναδικές της κοινότητες των ανθρώπων σε όλον αυτόν τον χώρο. Απομονωμένοι από τα μεγάλα κέντρα για μεγάλες περιόδους, οι άνθρωποι ζυμώθηκαν κοινωνικώς, γλωσσικώς και πολιτισμικώς σαν το καλό παλαιό κρασί. Και γνωστόν τοις πάσι εστί ότι ο άριστος οίνος απαιτεί χρόνο και σταθερό περιβάλλον άνευ αδιάκριτων. Χωρίς αυτά «οξυδιάζει».

Κατά την «ζύμωσιν» τέτοιων κοινοτήτων σφυρηλατήθηκαν δύο μοναδικές ανά την υφήλιο έννοιες- το «φιλότιμο» και η «ιδιωτεία». Το ότι η πρώτη έννοια δεν απαντάται σε άλλες γλώσσες, ενώ εκείνη της «ιδιωτείας» υιοθετήθηκε παγκοσμίως ως idiot (με την έννοια του “ηλιθίου”)… θα πρέπει να μας προβληματίσει. (Θα επεκταθώ στο γιατί παρακάτω.)

Η ανάγκη να συνεργαστούν τα μέλη αυτών των κοινοτήτων σε ένα συχνά αφιλόξενο για την επιβίωση περιβάλλον διαμόρφωσε τον φιλότιμο, ενσυναίσθητο άνθρωπο: Εκείνον που γνώριζε ότι το κάθε μέλος έπρεπε να καλλιεργήσει την πρέπουσα συμπεριφορά ώστε να συνδράμει στην επιβίωση και ευδαιμονία του συνόλου. Εκείνον που εφίλει την τιμήν του (αγαπούσε την τιμήν του), αξιολογώντας εαυτόν βάσει της ενεργούς συμμετοχής του στα κοινά της κοινότητος και την αποδοχή του από τον δήμο. Τα «εύγε» που εισέπραττε του προσέδιδαν την αντίστοιχη αξία ως πολίτης.

Εν αντιθέσει, όποιος ιδιώτευε εκτός των κοινοτικών πραγμάτων θεωρείτο κατακριτέος. Το ότι η λέξη ιδιωτεία κατέληξε να σημαίνει “ηλιθιότητα” ως idiocy σε όλες τις δυτικές γλώσσες, λοιπόν, οφείλεται στην περιφρόνηση που εισέπραττε όποιος δεν λειτουργούσε ως ενεργό μέλος της κοινότητος, όπου μετρούσε το ποιόν του κάθενός βάσει της μετοχής του ως ενεργός πολίτης. Εκείνη η συμμετοχή καθόριζε την ποιότητά τινός. (Ουδόλως τυχαίως οι λέξη ποιότητα είναι παράγωγο της ερωτηματικής αντωνυμίας «ποίος»). Εξ ου και η παραδοσιακή ερώτηση σε όλες τις των Ελλήνων κοινότητες: «Τίνος είσαι συ; Ποιανού κοπέλι είσαι;»

Εύλογο ερώτημα, εφόσον το ιστορικό της γενιάς σου όριζε και το ποιόν σου, και εάν αυτό το ιστορικό έφερε αρνητικά βάρη, χρέος σου ήταν να επανορθώσεις. Εξ ου και το ρητόν «ο άντρας κάνει την γενιά, και όχι η γενιά τον άντρα»....

Επί χιλιετίες, λοιπόν, το Ελληνικόν συμπεριφέρεσθαι χαλιναγωγείτο από το τί θα πει ο δήμος, η κοινότης για σένα. Και εφόσον ο δήμος κρατούσε τα των Ελλήνων ηνία, μονόδρομος ήτο η Δημο-κρατία... Ένας θεσμός ο οποίος κρατήθηκε ζωντανός στις Ελληνικές κοινότητες ακόμη και κατά τα καταπιεστικά χρόνια των Οθωμανών.

Μάλιστα, φίλοι μου, η Δημοκρατία δεν μπορούσε να γεννηθεί σε κανένα άλλο μέρος στον πλανήτη, επειδή μόνον εδώ ο άνθρωπος κατάφερε να συνδυάσει την ατομική του ελευθερία με την αίσθηση ότι είχε και την υποχρέωση να προσφέρει και να συνεργαστεί με το σύνολον. Αυτή λοιπόν είναι η διαχρονική βάση και πηγή της Ελληνικότητος, μία πηγή εκ της οποίας απορρέουν όλα τα μέτρα με τα οποία αξιολογούν τους θεσμούς όλες οι ανεπτυγμένες χώρες της υφηλίου ακόμη και σήμερον, κάτι που τονίζεται σε όλα τα ανώτατα ιδρύματα του εξωτερικού.

Οι Αμερικανοί κλασικιστές Victor Davis Hanson και John Heath, καθηγητές και συγγραφείς πλείστων πονημάτων περί της προσφοράς του Ελληνικού κόσμου στην διαμόρφωση του Δυτικού και συνεπώς πανανθρώπινου πολιτισμού, στο βιβλίο τους Ποίος Σκότωσε τον Όμηρο υπογραμμίζουν ότι «ο καθένας πάνω στον πλανήτη πρέπει να φροντίσει να σκέφτεται ή να ενεργεί σαν Έλληνας».
Θα ήθελα να εστιάσω σε ένα απόσπασμα από το έργο τους που συνοψίζει την γενικότερη θέση όλων των ξένων μελετητών του Ελληνικού πολιτισμού:

«Οι κεντρικές αξίες της κλασσικής Ελλάδος είναι μοναδικές, αμετάβλητες και μη πολυπολιτισμικές. Ως εκ τούτου, ερμηνεύουν τόσο την διάρκεια όσο και τον δυναμισμό του ίδιου του Δυτικού πολιτισμού, για τον οποίον εμείς, ως δυτικοί διανοούμενοι, πρέπει να πάψουμε να απολογούμαστε, αλλά αντίθετα, να το γνωρίσουμε σε βάθος ως το μοναδικό πρότυπο που ή θα σώσει ή θα καταστρέψει τον πλανήτη.»

Όμως, στο βιβλίο τους, οι ίδιοι επισημαίνουν τον κίνδυνο αυτού που πολλάκις έχω τονίσει και στα δικά μου πονήματα: Την παρέκκλισή μας από το Ελληνικό πρότυπο του κοινοτικού βίου και την καθιέρωση θεσμών γύρω από τον ατομοκεντρισμό, ο οποίος προωθείται ως μοντέλο, γαρνιρισμένος με εξωκοινοτικούς θεσμοφύλακες όπως αυτών των ατομικών δικαιωμάτων, σε έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη του οποίου οι κάτοικοι στρέφονται στην ιδιωτεία.

Ο ατομοκεντρισμός είναι το γνώριμα του κάθε πρωτόγονου ανθρώπου που ουδέποτε ήλθε σε ουσιαστική επαφή με το Ελληνικό πρότυπο. Αυτή η εμμονή γέννησε το χιλιοειπωμένο στην αλλοδαπή “I want my privacy” (θέλω την ιδιωτεία μου)…. Μία φράση, αντίστοιχη της οποίας ουκέτι υπάρχει στην γλώσσα μας. Ούτε μεταφράζεται με το «θέλω την ησυχία μου», εφόσον αυτό το λέμε είτε κυριολεκτικά δεν θέλουμε να ακούμε θορύβους, είτε εννοούμε ότι δεν θέλουμε σκοτούρες.
Ο πολιτισμένος βάρβαρος της Δύσης, όμως, το εννοεί διαφορετικώς. Δεν θέλει κανέναν γύρω του, επειδή κατά την πολιτισμική του ανάπτυξη από τον προγονοτισμό ουδέποτε καλλιέργησε την κοινοτική αλληλεπίδραση.

Η προτεραιότητα των ατομικών δικαιωμάτων πουθενά δεν συναντάται στην αρχαιοελληνική παράδοση. Κι αυτό, επειδή ό,τι εξασφαλίζει το σημερινό πλαίσιο των ατομικών δικαιωμάτων, το εξασφάλιζε η συμμετοχή του Έλληνα πολίτη εις τα κοινά της πόλεώς του. Δικαιώματα αδιανόητα για άλλους λαούς. Συμφωνώ με τα λεγόμενα του καθηγητού Χρήστου Γιανναρά, ο οποίος σε μία του πρόσφατη ομιλία εστιάζει ακριβώς σε αυτό που ανέπτυξα στο βιβλίο μου Αρμοσκοπώντας, το 2004 - σε μία ιστορική πραγματικότητα που διαχωρίζει τον Ελληνικό εθνοκοινοτισμό από τις κοινωνίες που αναπτύχθηκαν σε άλλα μέρη του Δυτικού κόσμου: Την ανυπαρξία της σωματικής βασάνου για τον πολίτη, σε αντίθεση με αυτά που συνέβαιναν σε άλλες κοινωνίες στην Ευρώπη έως και κατά τον Μεσαίωνα, αλλά και πιο πρόσφατα.

Όταν τα βάρβαρα φύλα κατέφτασαν στην Ευρώπη, μη έχοντας βιώσει κάποια αντίστοιχη πολιτισμική ανάπτυξη ταχέως υπέκυψαν στον πολιτισμό της «θεοφοβίας»... Ο Ευρωπαίος, ο Δυτικός, έφτιαξε έναν Χριστιανισμό χρησιμοποιώντας τα λεγόμενα του Αυγουστίνου. Κατασκεύασε μία φυσική θρησκεία με έναν «μπαμπούλα» θεό που αμείβει τον καλό και τιμωρεί τον κακό (τα στοιχειώδη, τα πρωτόγονα στοιχεία...) Και επειδή θέλει χαλινάρι η εμμονή στον ατομοκεντρισμό (το γνώρισμα κάθε πρωτόγονου ανθρώπου που τρέφεται από την εμμονή στις πρωτογενείς ενστικτώδεις ορμές), στην Δύση γεννήθηκαν η Προτεσταντική ηθική και η σύμβαση. Οι μη ανεπτυγμένοι λαοί προτιμούν την σύμβαση, και όχι την σχέση, για να θωρακίσουν τα δικαιώματα του κάθε ατόμου.

Όμως, φίλοι μου, η σύμβαση σκοτώνει τις ανθρώπινες σχέσεις όπως και τα προγαμιαία συμφωνητικά τον έρωτα ....
Κατά διαβολική σύμπτωση, αλλά ίσως και όχι τόσο συμπτωματικά, η λέξη «έρωτας» είναι παντελώς ανύπαρκτη σε όλες τις δυτικές γλώσσες.

Και γι αυτό η σύμβαση ήταν κάτι παντελώς άγνωστο στον κοινοτικο-αναθρεμμένο Έλληνα, ο οποίος ήξερε το άθλημα της σχέσης. Και όπως σε ένα άθλημα είτε κερδίζεις ή χάνεις, η σχέση είναι διακινδύνευση. Αλλά κυρίως είναι ελευθερία από τον πρωτογονισμό των ενστίκτων.

Δυστυχώς, επάνω στο μοντέλο της σύμβασης, και όχι της σχέσης με τα μέλη της κοινότητος, οργανώνεται η ζωή μας σήμερον. Όπως τονίζει και ο κύριος Γιανναράς, με την σύσταση του νεοελληνικού κράτους, οι Βαυαροί έφτιαξαν ένα σύστημα, ο τρόπος του οποίου ήταν παντελώς ασυμβίβαστος με τον κοινοτικό βίο των Ελλήνων, όπου, όπως προανέφερα, ο τρόπος συμπεριφοράς ήταν συνδεδεμένος με την μετοχή των Ελλήνων στην κοινότητα. «Τί πρόσωπο θα έχω στην κοινότητα. Τί θα πουν για μένα;» «Έχω την ανάγκη τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών...»

Έχοντας διαλύσει τις κοινότητές μας τα τελευταία 40 χρόνια, έχοντας απολέσει την Ελληνικότητά μας, την ευθύνη του ελεύθερου πολίτη και την ταυτότητά μας, έχουμε εναποθέσει την παιδαγώγηση και τις άμυνές μας στην δικαιοδοσία μίας εταιρίας εθνών που μας παιδαγωγεί νηπιωδώς με συμβάσεις και με τα συμβεβλημένα σπιθαμιαία αναστήματα δοσίλογων που τοποθετούν στις κυβερνήσεις μας... Εξ ου και όλα αυτά που βιώνουμε σήμερον ως κοινωνία και ως έθνος.

Και ω τί ειρωνεία! Την πρωτόγονη διακυβέρνηση των συμβάσεων με την οποίαν διαλύσαμε τις κοινότητές μας βαπτίσαμε «κοινωνικό κράτος» σε κοινωνίες όπου πλέον τα μέλη των δεν αναπτύσσουν σχέσεις για να «κοινωνικοποιηθούν», αλλά συνέχονται με συμβάσεις και κοινωνικά επιδόματα.

Θα μου πείτε, τώρα πια πως μπορούμε να επαναφέρουμε την Ελληνικότητα σε μία παραπαίουσα οικονομία;

Μα, φίλοι μου, όπως επισημαίνει και ο καθηγητής, η οικονομία είναι συνάρτηση της δημιουργικότητας. Η δημιουργικότητα είναι συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Η καλλιέργεια είναι η συνάρτηση της αξιολόγησης ποιοτήτων. Και εγώ θα προσθέσω: η αξιολόγηση ποιοτήτων δεν επιτυγχάνεται δια κάποιου κρατοκεντρικού ΑΣΕΠ, αλλά δια της κοινοτικής συνευρέσεως η οποία μας ανήγαγε εν αλλήλοις το ερώτημα: «ποίος είσαι;», δηλαδή ποίο είναι το ποιόν σου; Ποία είναι η ποιότητά σου;

Ο Ελληνικός τρόπος πρέπει να επιβιώσει. Το έχει ανάγκη η ανθρωπότητα. Και εάν δεν επιβιώσει εδώ, θα επιβιώσει κάπου αλλού όπου μελετάται. Κι αυτό επειδή η πεμπτουσία της ανθρώπινης διανόησης γνωρίζει ότι ο αμιγής Ελληνισμός, από την προσωκρατική φιλοσοφία, την Αθηναϊκή Δημοκρατία έως και τους Στωϊκούς, έχει γεννήσει τα μέτρα με τα οποία όλες οι αναπτυγμένες χώρες μετρούν τους θεσμούς των. Αυτά τα μέτρα όχι μόνον έχει απολέσει η Ελλαδική κοινωνία τα τελευταία 40 χρόνια, αλλά δια της μνημοκτόνου μας παιδείας τα Ελληνικά μέτρα έχουν ποινικοποιηθεί ως «απαρχαιωμένα απομεινάρια προγονόπληκτων» κιόλας! Μην αναρωτιόμαστε γιατί σήμερον βρίσκεται η χώρα αντιμέτωπη με την ολοσχερή της καταστροφή.

Αγαπητοί μου φίλοι, επιτακτικό είναι να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε καινα λειτουργούμε έξω το «κυβερνητικόν» κυτίον (κουτάκι) όπου αφελληνίζονται, ήτοι «απανθρωπίζονται», οι συνειδήσεις των παιδιών μας. Η παγκόσμια διακυβέρνηση των τραπεζιτών, τώρα και δεκαετίες χρηματοδοτούν την διάλυση κάθε εθνικής παιδείας ώστε οι επόμενες γενιές να αποτελέσουν μία χειραγωγίσημης μάζα ηλιθίων υπηκόων καταναλωτών, αντί ελευθέρων πολιτών.

Και τονίζω «ηλιθίων» επειδή η ετυμολογική ανάλυση της λέξεως συγγενεύει εννοιολογικώς με την «ιδιωτεία» το idiot, εκείνον που δεν μετέχει στα κοινά…
Το λήμμα «ηλίθιος» έχει κοινή ρίζα με τον «αλήτη» και τον «ήλιο». Και οι τρεις λέξεις παράγονται από τα ρήματα «ηλάσκω» και «αλάομαι» που σημαίνουν «περιπλανώμαι», «περιφέρομαι». Εξ ου και το «αλάνι»... Οι πρόγονοι θεωρούσαν απολίτιστο βλάκα κάθε περιπλανώμενο που δεν ρίζωνε να στήσει σπιτικό, να προσφέρει στον τόπο του και να ενωθεί με την κοινότητα. Μόλις προ μερικές δεκαετίες, το να αποκαλείς κάποιον «αλήτη» συνιστούσε την μεγαλύτερη προσβολή στις των Ελλήνων κοινότητες.

Αυτή η ηλιθιότητα είναι η ρίζα όλων των κακών που μαστίζουν τον πλανήτη.

Ουδόλως τυχαίως, ως αλαόμενα, περιφερόμενα στίφη νομάδων ουδέποτε ανέπτυξαν κάποιον πολιτισμό γύρω από τον άνθρωπο, την κοινότητα. Και γι αυτά τα πρωτόγονα φύλα, η σύμβαση ήταν απαραίτητη για κάποια συνοχή – η πρωτογονική σύμβαση με έναν «μπαμπούλα» θεό, που θα τους αντάμειβε στην μεταθανάτια ζωή με όλα τα καλά που έχουν στερηθεί σε αυτόν τον κόσμο. Ωστόσο, περιφερόμενοι, ως εκλεκτοί του θεού αυτά τα φύλα ένοιωθαν και νοιώθουν ότι έχουν το θείον δικαίωμα να νέμονται τα κεκτημένα των απίστων. Αυτό, εξ άλλου, σημαίνει η λέξη νομάς η αρπαγή και νομή της περιουσίας των απίστων. Η ίδια επεκτατική εμμονή διακατέχει τους εξ ανατολών γείτονές μας, καίπερ Έλληνογενείς, ως ομιλώντες το ιδίωμα του νομαδικού λαού που τους εξισλάμισε, επιβεβαιώνουν το ότι ένα μεγάλο μέρος της ποιότητός σου ως λαός και ως άνθρωπος καθορίζεται από την εννοιολογική και πολιτισμική σχέση που έχεις με την γλώσσα που ομιλείς....

Σήμερον, η Ευρώπη πεθαίνει και παρασύρει και εμάς που θέλαμε διακαώς να την μιμηθούμε, ακριβώς επειδή οι αξίες της δεν θεμελιώθηκαν στον Ελληνικό κοινοτισμό.

 Ο Βρετανός συγγραφεύς Douglas Murray, στο βιβλίο του The Strange Death of Europe (Ο Παράξενος Θάνατος της Ευρώπης) επισημαίνει το εξής:

«Η Ευρώπη σήμερα διαθέτει ελάχιστη επιθυμία να αναπαραχθεί, να πολεμήσει ή ακόμα και να υπερασπίσει τον εαυτόν της με ένα επιχείρημα σε μία διένεξη. Πριν καν ολοκληρωθεί ο κύκλος ζωής των περισσοτέρων ανθρώπων σήμερα, η Ευρώπη δεν θα είναι Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι θα έχουν χάσει το μόνο μέρος στον πλανήτη που θα μπορούσαμε να αποκαλούμε σπίτι μας.»

Και αυτό, φίλοι μου, θα συμβεί επειδή, επιφορτισμένοι με τις τεχνηέντως εμφυτεμένες τύψεις για τον πολιτισμό τους και τα εγκλήματα που δήθεν έχει διαπράξει η λευκή φυλή, όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι έχουν υιοθετήσει την στρεβλή ιδέα ότι τα σύνορα αποτελούν αιτία πολέμου και ότι όλοι πρέπει να γίνουν πολίτες του κόσμου... Και αλοίμονο σε εμάς που αποτελούμε την πύλη εισόδου της πλούσιας, αλλά γηρασμένης Δύσης, ώριμη πλέον για νομή και συγκομιδή...

Όταν δεν έχεις βιώσει τον Ελληνικό κοινοτισμό και δεν έχεις επίγνωση της Ελληνικής γλώσσης, δεν μπορείς να κάνεις την απλούστατη συνάρτηση ότι για να γίνεις του ό,τιδήποτε «πολίτης» στο τέλος της ημέρας πρέπει να έχεις εξασφαλίσει ένα ασφαλές μέρος να κοιμηθείς εσύ και η οικογένειά σου. Και αυτό λέγεται «οίκος». Και όπως ο κάθε νοήμων άνθρωπος περιχαρακώνεται στον οίκο του να κοιμηθεί και να συνδειπνήσει με τους εκλεκτούς του, ούτως πρέπει να περιχαρακώνεται και η κάθε ανά την υφήλιο ομόδοξη κοινότητα κατά όσων παραμονεύουν και αποσκοπούν να νέμουν τον οίκο του.

Οι διαχειριστές του παγκοσμίου τραπεζικού συστήματος και τα πλήθη που ανεξέλεγκτα εισρέουν στην Γηραιά Ήπειρο τα τελευταία 10 χρόνια αλλάζοντας φέρουν ένα κοινό χαρακτηριστικό:
Την νοοτροπία του επεκτατικού Νομάδος που λειτουργεί με το πρωτόγονο ένστικτο της αρπαγής ελέω του δικού τους θεού.

Και γι αυτό επιτακτικό είναι να επαναπροσδιορίσουμε την Ελληνικότητα στην γενέτειρά της. Την ίδια Ελληνικότητα που κάποτε ωθούσε τον κάθε νοικοκύρη να ξεκρεμάσει την ασπίδα πάνω από την εστία του οίκου του για να ενταχθεί στην φάλαγγα σύσσωμος με τα μέλη της κοινότητός του υπερασπιζόμενος αυτά που αγαπά εναντίον όσων τα επιβουλεύονται.

Η ασπίδα μας είναι η γνώση και η επιστροφή στην αλληλεγγύη του Ελληνικού τύπου κοινοτήτων πολιτών. Και αυτό φίλοι μου αποτελεί όχι εθνικιστική έπαρση, αλλά οικουμενική αξία για όσα δίποδα θέλουν να αναπτυχθούν ως άνθρωποι και όχι ως αρπακτικά.

12.10.2019.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ κείμενα του Π. ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΥ ΖΑΧΑΡΙΟΥ, ΕΔΩ.

ΛΕΞΕΙΣ: ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ, ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ, ΚΟΣΜΟΣ, Τερπανδρου Ζαχαριου, ΕΡΜΟΝΙΚΕΙΑ 2019, Αριστοτελης, ανθρωπος, κοινωνικο ον, κοινοτισμος, κοινοτητα, κοινοτης, κοσμοπολιτισμος, Στωικοι, στωικοτητα, στωικοτης, ανθρωποτητα, πατριδα, ομογενες, ομογενεια, πατρωα γη, μυθος, αυτοχθονια

Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ