Πού το πάει
η ιταλο-τουρκική συνεργασία
(ή συνωμοσία)
με αντικείμενο (στόχο)
την Ελλάδα;
Του ελληνιστή Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Μια παράξενη
κινητικότητα της Ιταλίας παρατηρείται τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες – παράξενη
γιατί η Ιταλία δεν μας συνήθισε ποτέ σε τέτοιου είδους διπλωματική «ζωντάνια».
Μετά απ’ την υπογραφή
της συμφωνίας για το θαλάσσιο χώρο με την Ελλάδα στις 9.6.2020 (οριοθέτηση ΑΟΖ
ή επιβεβαίωση υφαλοκρηπίδας;), κιόλας δυο μέρες αργότερα (!), δηλαδή χωρίς καμία
καθυστέρηση, ο Ιταλός ΥΠΕΞ θέλησε να τρέξει στην Άγκυρα, ανεπιτυχώς όμως λόγω
άλλων υποχρεώσεων του Τσαβούσογλου, που όμως τον δέχτηκε δυο μέρες μετά, στις
13.6.2020.
Τώρα, το τί ακριβώς
πήγε να κάνει ο Ντι Μάγιο στη Τουρκία τέσσερις μέρες μετά την ελληνο-ιταλική
συμφωνία δεν θα το μάθουμε γιατί δεν θα μας το πούνε. Σίγουρα δεν ήταν για τις
γενικότητες που μας είπαν οι δυο ΥΠΕΞ.
Δε μας το είπαν, αλλά
εμμέσως, πολύ λίγο μετά, μας έδωσε να το καταλάβουμε ο ίδιος ο Τσαβούσογλου: «η
Ιταλία μπορεί να συμβάλει σημαντικά στη λύση δια του διαλόγου και της
διπλωματίας» και «η Ιταλία θέλει να διαδραματίσει ένα εποικοδομητικό ρόλο»
γιατί «είναι μια χώρα που διαμεσολαβεί… ισορροπημένα , δίκαια και με
αντικειμενικότητα».
Σίγουρα επιδιώκεται
μια ιταλο-τουρκική συναίνεση για έναν διαμεσολαβητικό ρόλο της Ιταλίας με την
Ελλάδα ώστε αυτή να «πειστεί» να προέλθει σε συζητήσεις για την οριοθέτηση της
ΑΟΖ της με τη Τουρκία.
Δεν είναι λοιπόν
τυχαίο το επείγον ταξίδι του Ιταλού ΥΠΕΞ στη Τουρκία και η «ετοιμότητα» του
Τούρκου ΥΠΕΞ για «διάλογο με την Ελλάδα».
Φαίνεται πως σε υψηλά
ιστάμενο χώρο αποφασίστηκε πως ήρθε η στιγμή να τακτοποιηθεί
και αυτή η εκκρεμότητα με τη Τουρκία, έτσι όπως είχε γίνει λίγο πριν με την
Ιταλία.
Και βέβαια, ναι, ο
Τσαβούσογλου είναι έτοιμος να κάνει διάλογο με τον Έλληνα ομόλογό του, μας
υπενθυμίζει όμως – για όποιον έχει τάσεις να ξεχνάει – πως «αντί της παραβίασης
των «δίκαιων μας δικαιωμάτων»
μπορεί να υπάρξει κουλτούρα διαμοιρασμού», όπου τα «δίκαια δικαιώματα»
των Τούρκων προβλέπουν την «ανυπαρξία» των ελληνικών ανατολικών νησιών του
Αιγαίου και την ύπαρξη «τουρκικής θάλασσας» ως τη μέση του Αιγαίου!
Και βέβαια, τότε,
προτείνεται μια «κατά Τσαβούσογλου» λύση διπλωματίας, υπό τον όρο να έχουν πάντως
όλοι υπόψη τους ότι η Τουρκία πάντοτε έχει διακηρύξει «τον διαμοιρασμό του
πλούτου της Ανατολικής Μεσογείου από όλες τις χώρες γύρω απ’ την
Ανατολική Μεσόγειο»!
Βρήκε η Τουρκία το
«κουμπί» και η Ιταλία προσφέρεται να την βοηθήσει να το πατήσει.
Φυσικά για τη Τουρκία
ο «διαμοιρασμός» δεν είναι τίποτα άλλο παρά η υποχρέωση των άλλων κρατών να μοιραστούν
μαζί της τις δικές τους ενεργειακές
πηγές, γιατί η Τουρκία δεν έχει τίποτα δικό της!
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για την ΑΟΖ, ΕΔΩ.
Ας κοιτάξουμε τον
χάρτη των ΑΟΖ σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο που επεξεργάστηκε η Ευρωπαϊκή
Ένωση και αντανακλά πιστά τα δεδομένα UNCLOS.
Θα παρατηρήσουμε πως
η ΑΟΖ της Τουρκίας, με εξαίρεση τη Μαύρη Θάλασσα και το τμήμα απέναντι απ’ τη
Κύπρο, περιορίζεται σε μια στενή λωρίδα θάλασσας απ’ τα παράλια της Μικράς
Ασίας ως τη μεσαία γραμμή θάλασσας που τη χωρίζει από τα χωρικά ύδατα των ανατολικών
ελληνικών νησιών του Αιγαίου (Λήμνος, Λέσβος, Χίος, Σάμος, Λέρος, Κάλυμνος,
Κως, Νίσυρος, Σύμη, Ρόδος).
Στην ουσία σε Αιγαίο
και Ανατολική Μεσόγειο, δηλαδή σε δυο περιοχές με σημαντικές ενεργειακές
δυνατότητες, η Τουρκία ως ΑΟΖ είναι μηδέν, όχι γιατί κάποιος της το
επέβαλε με το ζόρι, αλλά πολύ απλά βάση νομίμων Διεθνών Συνθηκών και από το
1982 του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, εθιμικά πλέον ισχυρό.
Με τη Κύπρο τα πράγματα
είναι ακόμη χειρότερα για τη Τουρκία. Γι’ αυτό άλλωστε εκεί η Τουρκία δεν
ασχολείται καθόλου με την ΑΟΖ της λεγόμενης ΤΔΒΚ, υφιστάμενής της, που είναι
απέναντί της και με την οποία θαλάσσια «συνορεύει», όπου όμως δεν φαίνεται να
υπάρχει κάτι το αξιόλογο στο βυθό,
αλλά τελείως
εξωπραγματικά έβαλε στο μάτι την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας στην
αντίθετη, μακρινή απ’ τη Τουρκία νότια πλευρά του νησιού όπου όμως αποδεδειγμένα
υπάρχουν άφθονες πηγές υδρογονανθράκων, άσχετο κι αν νομικά και γεωγραφικά η
Τουρκία δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με ό, τι υπάρχει νότια της
Κύπρου.
Βεβαίως το άκρον
άωτον του παραλόγου η ίδια η Τουρκία το αναδεικνύει όταν απ’ τη μια μεριά δηλώνει
πως η ΤΔΒΚ στο βορρά έχει δικαιώματα στα ενεργειακά της Κ.Δ. στο νότο, σαν να
πρόκειται για ένα ενιαίο κυπριακό κράτος, κι απ’ την άλλη δηλώνει πως η Κ.Δ.
δεν υπάρχει, είναι «εκλιπούσα»!
Δηλαδή για την
πολιτική η Κ.Δ. δεν υπάρχει, για το φυσικό αέριο όμως υπάρχει και πρέπει,
κράτος με κράτος, να το μοιραστεί με την (ανύπαρκτη, κατά τα άλλα, για όλο τον
πλανήτη) ΤΔΒΚ!
Σκέτη τουρκική παράνοια.
Μια Τουρκία λοιπόν η
οποία δεν έχει καμία πιθανότητα να διαθέτει δικό της ενεργειακό πλούτο
διεκδικεί με το έτσι θέλω την οικειοποίηση ξένων ενεργειακών πηγών με το
σκεπτικό, αποκλειστικά τουρκικής «κοπής», πως; «ο πλούτος της Ανατολικής Μεσογείου
πρέπει να διαμοιράζεται, δηλαδή όποιος έχει πλούτο πρέπει να το
μοιράζεται με τη Τουρκία που δεν έχει τίποτα!
Φανταπολιτική εκδοχή
«ενεργειακής συνεργασίας», που σημαίνει «ενεργειακή συνεκμετάλλευση» made in Turkey και μόνο.
Και εδώ μπαίνει στο
παιχνίδι η «μεγάλη φίλη» πια της Τουρκίας, η Ιταλία, η οποία μόλις πολύ πρόσφατα
«υπερίσχυσε» της Ελλάδας (προπατορικός εχθρός της Τουρκίας), της επέβαλε τους
«παραδοσιακούς» όρους της και κέρδισε χώρο, δικαιώματα και χρήματα με αντίστοιχη
ελληνική χασούρα.
Οπότε με μια Ιταλία
που «πετάει» στα φτερά της επιτυχίας και κερδίζει στο Ιόνιο, γιατί να μη μπορεί
η Τουρκία να επωφεληθεί από μια «ενδιαφερόμενη» ιταλική μεσολάβηση στην ΑΟΖ με
την Ελλάδα, έτσι ώστε και η Τουρκία να βγει κερδισμένη και να πάρει
εκείνο (όλα ή μεγάλο μέρος) στο οποίο αλλιώς δεν θα έχει δικαίωμα;
Γι’ αυτό άλλωστε ο
Τσαβούσογλου δεν είπε: « Ασφαλώς θέλουμε η Ελλάδα να μας προσεγγίσει κι εμάς με
την ίδια αντίληψη; (η υπογράμμιση δική μας). Δεν μπορεί να μη υπονοεί: «με
την ίδια αντίληψη με την οποία η Ελλάδα έκανε υποχωρήσεις προς την Ιταλία»!
Και ω του
θαύματος! «πριν αλέκτωρ φωνήσαι» ξεπηδάει ο υπουργός Ενέργειας Κώστας
Χατζηδάκης για να «πετάξει» δήθεν αδιάφορα τη πρόταση να γίνει και με τη
Τουρκία μια «α λα ιταλικά» συμφωνία!, αν μας τα λέει σωστά το iEPIKAIRA(22.6.2020).
Φαίνεται πως ο κ. Χατζηδάκης
πρέπει να είναι ο πιο έξυπνος απ’ τους υπουργούς: πιάνει τα πουλιά στον αέρα!
Ναι γιατί η Τουρκία
δεν έχει μαζί της μόνο «ολόκληρη» την Ιταλία: μπορεί να υπολογίζει τα
μέγιστα και στη longa manus που διαθέτει εν αφθονία μέσα στην ίδια την Ελλάδα. Μπορεί
να βασιστεί σε μια ολόκληρη στρατιά 5ης Φάλαγγας, μια ολόκληρη
ΕΛΙΑΜΕΠ με τους βαρύγδουπους υπεύθυνους της που «ορκίζονται» στο όνομά της τόσο
που, ειλικρινά, δυσκολευόμαστε να πειστούμε πως είναι πραγματικά «Έλληνες» και
υποστηρικτές των συμφερόντων της Ελλάδας και δεν είναι Τούρκοι μεταμφιεσμένοι
σε Έλληνες.
Τα γραπτά τους, οι
ομιλίες τους, οι δηλώσεις τους, οι αναζητήσεις τους, οι προτάσεις τους έχουν
πάντα έναν και μόνο κοινό παρανομαστή: ο τρόπος με τον οποίο η Τουρκία
πρέπει να πάρει, με τον «τουρκικό νόμο» ή και χωρίς κανένα νόμο, ό, τι δεν
δικαιούται να έχει, και να το πάρει απ’ την Ελλάδα γιατί η Ελλάδα πρέπει
με τις υποχωρήσεις της συνέχεια τώρα 50 χρόνια, απ’ το 1973 και μετά, να
κατευνάζει τη Τουρκία, που η φυσική γεωγραφία δεν ευνοεί και άδικα την
αδίκησε, ώστε να μη στεναχωρηθεί και θυμώσει και επιτεθεί σε πόλεμο στην Ελλάδα
και της πάρει τα πάντα με το ζόρι,
οπότε καλύτερα η
Ελλάδα να της τα δώσει εν ειρήνη, εθελοντικά, σε πνεύμα φιλίας,
αλληλεγγύης και τίμιας συνεργασίας!
Αλλά επίσης και γιατί
εκείνη η «απερίσκεπτη» κάθετη σειρά ελληνικών νησιών απ’ τη Λήμνο ως το
Καστελόριζο δεν έχουν λόγο να υπάρχουν, είναι τουρκικά κομμάτια της
τουρκικής Ανατολίας που η Ελλάδα παράνομα κατέχει, γι’ αυτό και οι φωστήρες της
ΕΛΙΑΜΕΠ δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν με τας δίκαια δικαιώματα της Τουρκίας
τα θαλάσσια σύνορα της οποίας είναι φυσικό να βρίσκονται στη μεσαία γραμμή του
Αιγαίου, για να μη πούμε κιόλας στα 6 μίλια απ’ τις ακτές της Εύβοιας και
Θεσσαλίας όπου διόλου απίθανο να φτάνει η τουρκική υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας!!
Με τόση υποστήριξη
λοιπόν απ’ το εξωτερικό αλλά και απ’ το εσωτερικό, η Τουρκία βάσιμα ευελπιστεί
σε μια πολύ επιτυχή «επιχείρηση τουρκική ΑΟΖ», ανεξάρτητα απ’ το παράδοξο που
εκείνη δεν υπέγραψε την UNCLOS, ενώ η Ελλάδα
την υπέγραψε!
Θα έχει να λέει η
Τουρκία: είδες τί δύναμη έχουμε εμείς; Χωρίς να είμαστε μέλος της UNCLOS, αναγκάσαμε να υποχωρήσει την Ελλάδα, μέλος της UNCLOS!!
Ευελπιστεί πως, έτσι
όπως η Ιταλία «της την έφερε» την Ελλάδα και της πήρε θάλασσα και δικαιώματα,
το ίδιο θα μπορέσει να κάνει και εκείνη (η Τουρκία) με τη βοήθεια της Ιταλίας.
Γιατί η Ιταλία να μη δεχθεί να πάρει το μέρος μας αν υποσχεθούμε να της
αγοράσουμε όπλα για 500 εκατομμύρια ευρώ και κάνουμε σε όλους τους Ιταλούς
τουρίστες έκπτωση 70% στα έξοδά τους στα τουρκικά θέρετρα;
Και ποιος ξέρει;
μπορεί και να της κάνουμε και καλές τιμές όταν, με το καλό, το λιβυκό πετρέλαιο
που… μας περιμένει, θα πέσει στα χέρια μας!
Πολύ πιθανό,
επομένως, στις προσεχείς μέρες να εκδηλωθεί και ‘επίσημα» απ’ την Ιταλία η
«φιλική πρόθεση», «στα πλαίσια της ευρωπαϊκής κοινότητας», να «βοηθήσει» στην επίλυση
του «θέματος» της ελληνο-τουρκικής ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας», σε ανταπόκριση
της «ετοιμότητας» της Άγκυρας (Τσαβούσογλου) να «συζητήσει με την Αθήνα»
Βεβαίως μιας ΑΟΖ η
μεσαία γραμμή της οποίας δεν θα είναι η μέση γραμμή μεταξύ των ακτών τα
Μικράς Ασίας και εκείνων των ανατολικών ελληνικών νησιών, αλλά – αγνοώντας
πλήρως αυτά τα νησιά, μη γραμμή που «θα κόβει στη μέση» το Αιγαίο, από πάνω
ως κάτω ή τμήματά του.
Και διόλου απίθανο
τις επόμενες μέρες να διαμορφώσει η Τουρκία κάποιο βαρύ και επικίνδυνο
«επεισόδιο» και να «πεταχτεί» η Ιταλία για να «διαμεσολαβήσει» στη «λύση της
ελληνικής εκκρεμότητας» που θα έχουν δημιουργήσει οι Τούρκοι!!
Άλλωστε, όπως λέει ο
Ντι Μάγιο «η Ιταλία βλέπει την Τουρκία ως ένα συνέταιρο εκ των ουκ άνευ»,
σίγουρα για τον Τσαβούσογλου θα ισχύει και το αντίθετο.
Και γιατί η Ιταλία να
μη βοηθήσει τη Τουρκία αφού, αν η Τουρκία κατορθώσει να πάρει ό, τι θέλει, και
η ΕΝΙ θα έχει ωραία συμβόλαια απ’ το «τουρκικό φυσικό αέριο» του Αιγαίου!
Δεν ξέρω κατά πόσο η
ελληνική κυβέρνηση είναι κοντά ή μακριά από τις «τουρκικές φιλοσοφίες» της
ΕΛΙΑΜΕΠ. Η εντύπωση είναι πως βρίσκεται κοντά, όπως εξάλλου κοντά ήταν και η
προηγούμενη του Σύριζα, με τις πολλαπλές αναφορές σε… «συνδιαχειρίσεις» στο
Αιγαίο, δηλαδή σε πώληση στη Τουρκία ελληνικής ΑΟΖ, δηλαδή αποκλειστικής
ελληνικής οικονομικής ζώνης.
Έλα όμως που άρχισε τώρα
να κυκλοφορεί συχνά στην Ελλάδα η έκφραση «θαλάσσιες (οικονομικές) ζώνες».
Πρώτα από τον Δένδια την ακούσαμε (διαβάσαμε) αναφερόμενος στην ΑΟΖ με Αίγυπτο.
Όλα έχουν μια
εξήγηση, έστω και αν αρχικά φαίνονται «παράξενα». Σιγά-σιγά οι αλλαγές
«εξηγούνται» στις καθιερωμένες εκφράσεις που «καθιερώνουν τις
«παραξενιές».
Πολύ σημαντική λοιπόν
και βασική η διαπίστωση των τελευταίων ημερών είναι η εξαφάνιση της λέξης
«αποκλειστική» απ΄τον προσδιορισμό των θαλάσσιων περιοχών με οικονομικές
προοπτικές.
Τώρα λέμε: «θαλάσσια
ζώνη», ενδεχομένως με τη προσθήκη «οικονομική» και δεν λέμε «αποκλειστική
οικονομική ζώνη».
Ύποπτο; Όχι και τόσο!
Αρχίζουμε – έτσι, προετοιμάζοντας το έδαφος – να αφαιρούμε το «αποκλειστική»,
ώστε να το «συνηθίσει» ο κόσμος, δηλαδή οι Έλληνες πολίτες. Μπορούμε όμως ενδεχομένως
και να αφαιρέσουμε και το «οικονομική»: δυο επίθετα «βαριά», πολύ δεσμευτικά
και ειδικά προσδιοριστικά.
Και στη θέση τους
προωθούμε τον πολύ γενικό επιθετικό προσδιορισμό: «θαλάσσια», που
σημαίνει πολλά, αλλά και τίποτα. Και έχουμε την γενικολογία: θαλάσσια ζώνη,
δηλαδή κάτι αόριστο σε έκταση, ανώδυνο, χωρίς «αποκλειστικότητες» και
«οικονομίες» που μας περιορίζουν μέσα σε ακριβή νομολογικά καλούπια.
Θα μου πείτε: μα αυτό
αντιβαίνει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, την παραβιάζει, «της αλλάζει
τα φώτα», δεν προβλέπεται καθόλου εκεί, στην ουσία είναι παράνομο, εκτός
νόμου-σύμβασης.
Καμία σημασία! Και
διαθέτουμε δυο δικαιολογίες υπέρ μας: 1) η Τουρκία είναι παράνομη ως το
μεδούλι, εμείς να μη κάνουμε καμιά παρανομιούλα; Στο πηγάδι κατουρήσαμε; και 2)
εμείς δεν είμαστε η χώρα των «παγκόσμιων πρωτοτυπιών»;
Πρωτοτυπήσαμε (μόνη
χώρα στο κόσμο) με τα δικαιώματα που δώσαμε στην Ιταλία μέσα στα ελληνικότατα 6
μίλια των ακτών μας από τα 6 ως τα (προσεχή) 12 μίλια της αιγιαλίτιδας ζώνης
μας. Και όλα πήγαν μια χαρά. Βοηθήσαμε μια σύμμαχο χώρα να απολαύσει τα
πολύτιμα ψάρια μας.
Και δε θα βοηθήσουμε
τα καρντάσια μας τα τουρκάκια, περιορισμένα τα καημένα μέσα στις φυλακισμένες
ακτές τους στη Μικρά Ασία;
Πάλι λοιπόν θα
πρωτοτυπήσουμε καταργώντας τα απαράδεκτα «αποκλειστική» και
«οικονομική», εμείς δεν θέλουμε να έχουμε τίποτα το «αποκλειστικό» δικό μας,
είμαστε ανοιχτοί και φίλα προσκείμενοι σε μια ανοιχτή «θαλάσσια ζώνη» που
ευχαρίστως να τη μοιράσουμε με τους νατοϊκούς συμμάχους μας Τούρκους, έτσι όπως
τη μοιράσαμε με τους επίσης νατοϊκούς συμμάχους Ιταλούς.
Με αυτόν τον τρόπο,
ανεπαίσθητα, πλησιάζουμε και αγγίζουμε τη κρίσιμη λέξη «συνεκμετάλλευση». Σε
μια απλή και φιλική «θαλάσσια ζώνη» η «συνεκμετάλλευση» είναι ό, τι πιο
φυσιολογικό, απλό και εφικτό. Μπορούμε αν θέλουμε και να παίζουμε με τις λέξεις:
«συνεκμετάλλευση», «συνδιαχείριση», «συνεργασία», «συμμετοχή» και ό, τι άλλο
έχει μπροστά του ένα «συν». Πλούσιος ο «μπαξές» μας!
Πώς θα μπορούσε όμως να
υπάρχει μια φιλική «συνεκμετάλλευση», (και ό, τι άλλο συναφές), αγαπημένη λέξη
και πράξη διαφόρων πολυπολιτισμικών ταγών και «μυαλών» της «δεξαμενής» με την
ύπαρξη του ζουρλομανδία των δυο λέξεων «αποκλειστική οικονομική»;! Ας τις αφήσουμε
λοιπόν αυτές στους νομοταγείς της UNCLOS.
Πρέπει να δούμε τώρα αν
η Ιταλία, έτσι όπως «έπεισε» την Ελλάδα να της κάνει δώρα, θα μπορέσει να την
«πείσει» πάλι να κάνει δώρα και στη φίλη της Τουρκία με το να «διαμοιράσει» τα
πλούτη της ελληνικής ΑΟΖ στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο.
Αρχίζουμε πρώτα-πρώτα
να αλλάζουμε τις λέξεις. Και σιγά-σιγά αλλάζουμε και τα πράγματα,
δηλαδή τη γεωγραφία.
Τόσα χρόνια τώρα οι
διάφοροι ιθύνοντες της «δεξαμενής» ΕΛΙΑΜΕΠ πάσχιζαν να επιβάλουν στην ελληνική
πολιτική την «συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο γιατί δήθεν – κοροϊδεύοντας ασύστολα
– έτσι η Τουρκία θα σταματήσει να έχει απαιτήσεις απ’ την Ελλάδα! και θα
ζήσουμε όλοι μας ήσυχοι!
Κουραφέξαλα, και όλοι
μας το ξέρουμε πολύ καλά.
Σήμερα, με την
αναπάντεχη, αν και α αναμενόμενη, υποστήριξη της Ιταλίας (λέτε τώρα οι Ιταλοί
να είναι ούνα ράτσα ούνα φάτσα με τους Τούρκους και όχι πια με τους Έλληνες;!),
οι μειοδότες της «συνεκμετάλλευσης» μήπως τελικά «βγουν αληθινοί» και επιτέλους
η Ελλάδα απεμπολήσει φιλικά τα δικαιώματά της και δωρίσει, γενναιόδωρη, τη
μισή ελληνική ΑΟΖ του Αιγαίου στη Τουρκία;
Βέβαια, η «επιτυχία»
της «δεξαμενής» δεν θα είναι ακόμη ολοκληρωμένη, γιατί θα λείπει «η Χάγη».
Με τις κυβερνητικές
«κερκόπορτες» όμως τα πάντα είναι δυνατά: έχουμε πάντα την ζωντανή ελπίδα «τη
Χάγη», για να συμπληρωθούν τα δώρα του Έλληνα Άη-Βασίλη στη Τουρκία. Το Αιγαίο
δεν είναι μόνο θάλασσα: είναι και νησιά, πολλά νησιά. Άρα υπάρχουν ακόμη πολλά
δώρα που αιωρούνται!
Μέσα σε όλα ετούτα τα
κοσμογονικά για την Ελλάδα και το μέλλον της δρώμενα και γεγονότα μένει
απελπιστικά ΑΠΩΝ ο άμεσος, πρώτος ενδιαφερόμενος, ο ιδιοκτήτης των
ελληνικών γαιών και θαλασσών: το ελληνικό έθνος, ο ελληνικός λαός!
Οι διάφοροι
μετέχοντες στο «παζάρι», κυβερνητικοί και παρα-κυβερνητικοί και παρατρεχάμενοι,
ρώτησαν ποτέ αν αυτός ο λαός, αυτό το έθνος θέλει, και κατά πόσο θέλει και
εγκρίνει να δοθούν δικές του γαίες και θάλασσες σε οποιοδήποτε ξένο;!
Αυτές οι ελληνικές
γαίες και θάλασσες, και ό, τι έχουν στα έγκατά τους, είναι μήπως προσωπικό
τσιφλίκι αυτών των διαφόρων μετεχόντων στο «παζάρι» και έχουν αυτοί το δικαίωμα
να τα «διαθέσουν» όπως θέλουν;!
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 25.6.2020.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook