Θραύσμα 2.800 χρόνων
με αρχαία ελληνικά γράμματα
στην Σερβία!
Η λατρεία
της πάπιας / χήνας!
Του Γιώργου Λεκάκη
Σε πρώιμη «αναπαράσταση οικόσιτου αλέκτορα / κόκορα» σε κεραμικό θραύσμα, του 8ου π.Χ. αιώνα, που βρέθηκε στο Svojnovo της Jagodina, στην Κεντρική Σερβία, διαβάζουμε τα αρχαία ελληνικά αλφαβητικά γράμματα Π, Δ, Ε ή F, και Μ ή Σ ή W, ενώ όλο μαζί σχηματίζει το γράμμα Χ (> χην, χήνα).
Πρόκειται για «Βεσαραβική κεραμική», όπως επισήμως λέγεται – (STOJIC, 1986).
Οι μελετητές του θραύσματος δεν στάθηκαν σε αυτό, αλλά στην αναπαράσταση, το σύνολο της οποίας εξηγείται ως αλέκτωρ.
Η παρατήρησις είναι
δική μου, αφού φυσικά το ελληνικό μάτι δεν θα μπορούσε να μην δει τα ελληνικά
γράμματα. Ποια φωνητική ή γραμματική αξία είχαν στην περιοχή, δεν μπορώ να
ξέρω, ακόμη. Αλλά είναι φως-φανάρι η ύπαρξή τους και η γραπτή αποτύπωσίς τους.
Αυτό αποδεικνύει, πως
τουλάχιστον ήδη από τον 8ο π.Χ. αιώνα, το ελληνικό αλφάβητο – άρα και
η ελληνική γλώσσα - ήταν σε χρήση έως (τουλάχιστον) τα κεντρικά Βαλκάνια! Ως γνωστόν οι Έλληνες (Θράκες και Μακεδόνες) είχαν αναπτύξει γραφή από την 7η χιλιετία π.Χ. - ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ περι ΓΡΑΦΗΣ ΕΔΩ και ΕΔΩ.
Και λένε: «Τα ευρήματα που
βρέθηκαν σε πολλούς αρχαιολογικούς χώρους, που χρονολογούνται από την Εποχή του
Χαλκού και την Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου στα κεντρικά μέρη της Βαλκανικής
χερσονήσου, εικονίζουν κυρίως πουλιά (στο 90% όλων των ειδωλίων), και περίπου
το 90% από αυτά είναι υδρόβια πουλιά, κυρίως πάπιες. - ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για την ΠΑΠΙΑ, ΕΔΩ.
Αυτά τα ευρήματα αποκαλύπτουν
μακροχρόνια αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων και των οικοσυστημάτων υγροτόπων
στην χερσόνησο των Βαλκανίων, συμβολική και πραγματική, που εκφράζεται μέσω των
πολυάριθμων αρμάτων που σέρνουν πουλιά, αγγεία με πουλιά, κουδουνίστρες-πουλιά,
πτηνά σε μενταγιόν, πουλιά σε καρφίτσες, κλπ.
Στην εργασία παρατηρήθηκαν μόνο ως αντικείμενα της προϊστορικής τέχνης. Η ερευνητική προσέγγιση, δια μέσου της ορνιθο-αρχαιολογίας, μπορεί να είναι συμπληρωματική, με την μελέτη των οστεολογικών υπολειμμάτων των πουλιών.
Προφανώς, τα υδρόβια πουλιά, ειδικά οι «πάπιες νησσίνες / Anatinae» (που
τρέφονται κυρίως στην επιφάνεια και όχι με κατάδυση, της οικογενείας Anatidae,
που περιλαμβάνει κύκνους, χήνες και πάπιες[1]), κατέχουν
δεσπόζουσα θέση μεταξύ των μοτίβων των αντικειμένων που αναλύθηκαν. Φαίνεται να
είναι ευρέως διεσπαρμένη και σημαντική λατρεία, της οποίας οι κανόνες δεν μας είναι
γνωστοί. Ένα μακρινό αντίστοιχο μπορεί να βρεθεί μέσα στα μνημειώδη ανάγλυφα
και πίνακες στους τοίχους αιγυπτιακών ναών και τάφων.
Η λατρεία της πάπιας μπορεί
να ήταν η φυσική επιλογή των ειρηνικών κατοίκων των υγρότοπων, που ζούσαν επάνω
στο νερό ή κοντά σε αυτό. Αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα για οικισμούς στα Δέλτα».
ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκης «Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις». ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 7.5.2001. Voislav και Rastko Vasic (Natural History Museum, Belgrade and Institute of Archaeology, Βελιγράδι) «Función depuradora de los humedales I: unarevisión bibliográfica sobre el papel de los macrófitos», δημοσιευθέν στο SEHUMED (Sede para el Estudio de los Humedales Mediterráneos - Universidad de Valencia), έτος IV – αρ. 16 – Δεκ. 2000 - ISSN 1137 – 7747.
[1] Μέλος των Anatinae είναι το εξαφανισμένο moa-nalo.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook