«ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΡΕΠΕ…»
Ψάχνω
στούς ορίζοντες των ματιών σου.
Ωρίμασε
μέσα μου η ώρα της απόφασης.
Μετρώ,
όμως, τις αποστάσεις και διστάζω.
Ισως
κι αργήσαμε να τό αποφασίσουμε…
Πρίν
εννέα μήνες, θυμάσαι, στην ταράτσα.
Από
την έπαρση της Σημαίας το χάραμα,
Ισαμε
την έξοδο, πού τους επιβάλλαμε.
Δεν
έπαψα να μετράω τις αποστάσεις.
Είχαμε
απώλειες και οι «άλλοι» ρυάζονται.
Ισως και να ‘ναι τώρα η μεγάλη ώρα…
Αν δεν σφίξουμε, τώρα, γροθιά το χέρι,
Είμαστε χαμένοι σαν πρίν από τη μάχη.
Λοιπόν κινάμε, λίγοι-λίγοι, όπως πάντα.
Ερχονται κι άλλοι, θα το δείς απόψε…
Υπνος στα βλέφαρα δεν πιάνει, άκουσε.
Θα αντέξουμε όσο χρειαστεί, για πάντα.
Είμαστε όσοι πάλεψαν από εκατό γενιές.
Ρίξε το βλέμμα πίσω σου και αναμέτρησε…
Ικανάτοι και Ακρίτες από τη Μικρά Ασία.
Απόγονοι Μυρίων και Αγριάνων ακοντιστών.
Εξκουβιτών τάγματα και αρχαίοι Πλαταιείς.
Θρυαλλίδες ψυχής των αποφασισμένων.
Νικημένοι και νικητές, αλλά αποφασισμένοι.
Ισαμε την επόμενη γενιά πού θα ‘ρθεί
Και θα σταθεί πάνω στα κόκκαλα τά ιερά.
Ηταν το λάθος το μεγάλο των «άλλων»…
Αγνόησαν τις αποστάσεις, δεν μέτρησαν.
Νήμα ατελείωτης σχέσης και επίγνωσης.
Είχαν τις ενδείξεις, μά δεν τους ωφέλησε.
Ξάγρυπνες σκιές προγόνων παραστέκουν…
Από τη Λιμνοθάλασσα μέχρι τη Μαύρη Ράχη.
Ροδανθοί και κυκλάμινα πού αντριεύονται,
Τα μαυροντυμένα και λιγνά αδέλφια μας.
Η αυλή γέμισε από ιαχές ανυποχώρητες,
Σημαίες γαλάζιες και καρδιές ερωτευμένων
Ιερολοχιτών πού ονειρεύονται τη Θεά.
Αλλά δεν είναι καιρός για όνειρα τώρα.
Λαχταρούν οι γενιές Σοφών και Ηρώων,
Από μας θα σφυρηλατηθεί το μήνυμα.
Ισως το λάβουν και οι «άλλοι», κάποτε…
Κρατάμε στα χέρια το βάρος της ευθύνης.
Ηρθαμε κουβαλώντας το στις πλάτες μας
Και το θελήσαμε χωρίς να δειλιάσουμε.
Υπομείναμε το χλευασμό και την υποψία.
Ριψάσπιδες μας επιθύμησαν πάρα πολλοί.
Ισως γιατί αυτοί δεν τόλμησαν ποτέ τους.
Ακούστε λοιπόν τον παιάνα μας, μανάδες.
Ρίχνουν δακρυγόνα και τους αναγελάμε.
Χτυπούν με ξύλα και σίδερα τις ηλιαχτίδες.
Ισιώνουν τη σκόπευση στα στήθη μας και
Αγριεύουν οι παλμοί της απόγνωσής τους.
Προχωρούν καταλαβαίνοντας ότι νικήθηκαν.
Από τά αίματα των νεκρών συντρόφων μας.
Των τρομαγμένων κοριτσιών μας τά δάκρυα.
Ριπές αυτογνωσίας σαρώνουν τά μέσα τους.
Ιλαρό φώς πού θα φέγγει στο μέλλον μας.
Δέσαμε σφιχτά αρχαίες και νέες πληγές.
Αύριο κι άλλοι θα φυλάξουν Θερμοπύλες.
(Αφιερωμένο στην Ηγερία του φοιτητικού κινήματος και αγαπημένη
συναγωνίστρια Ιωάννα Καρυστιάνη).
Αθήνα 18.11.2001
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 19.11.2001.
ΛΕΞΕΙΣ: ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, 1973, 1974, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Κοσσυβακης, Καρυστιανη, καταληψη Νομικης, Νομικη Σχολη Αθηνων
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook