Του συγγραφέα Σωκράτη Β. Σίσκου,
Ο
Μπαρόζο διετέλεσε για δυο θητείες (2004-2014) πρόεδρος της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής. Για δέκα χρόνια ήταν το αφεντικό της Κομισιόν, ένας οιονεί
πρωθυπουργός όλων των πολιτών της Ευρώπης με, σχεδόν, ανεξέλεγκτες εξουσίες.
Από «μαοϊστής» στην «επανάσταση των γαρίφαλων» του 1974 και στέλεχος της
«Επαναστατικής Κίνησης του Πορτογαλικού Προλεταριάτου» (Movimento Revolucionário do Proletariado
Português), μεταβλήθηκε
σταδιακά σε φιλοπόλεμο νατοϊκό γεράκι και ανώτατο στέλεχος «της τράπεζας που
κυβερνά τον κόσμο». Για να ξαναθυμηθούμε το Λένιν, επαληθεύεται η αλληγορική
ρήση του πως κάποιος «δεν πρέπει να φοβάται τον πλούσιο, αλλά το γιο της
πλύστρας».
Όταν ξεκίνησα
αυτή την έρευνα, με έκπληξη διαπίστωσα πως σ’ αυτές τις ιδεολογικές και
κομματικές μεταλλάξεις των ευρωπαίων ηγετών, οι γιοί της πλύστρας ήταν σε
αφάνταστο βαθμό περισσότεροι από τα πλουσιόπαιδα, με την έννοια πως οι δήθεν
Αριστεροί ήταν αμέτρητοι σε σύγκριση με του Δεξιούς. Κάποιοι κομματικά
φανατισμένοι θα θεωρήσουν πως μια τέτοια διαπίστωση αποτελεί «προπαγάνδα υπέρ
της κεφαλαι-οκρατίας». Σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει πρώτα να ερευνήσουν
για να φτάσουν στην αλήθεια. Κοντά π.χ. στους Δεξιούς Χέλμουτ Κολ ή Νικολά
Σαρκοζί (υποθέσεις διαφθοράς Flick και Karachi), αναδεικνύεται μια δυσανάλογη, μια αμέτρητη
στρατιά «προοδευτικών» που, από τα πανανθρώπινα σοσιαλιστικά οράματά τους
έφτασαν, από τη φιλοχρηματία, τη δίψα για εξουσία και την επαγγελματική
πολιτική άνοδο ή την κατάληψη μιας πανεπιστημιακής έδρας, «να πουλήσουν και τα
κόκαλα της μάνας τους». Ένα από τα κυνικά αποφθέγματα που αποδίδονται στη CIA είναι πως όλες οι συνειδήσεις, χωρίς καμιά εξαίρεση, εξαγοράζονται.
Γιατί λένε πως οι αντιρρήσεις και οι φαινομενικές αντιστάσεις δεν έχουν ηθικά
ελατήρια, αλλά αφορούν «στο ποσό της εξαγοράς». Και τα ποσά ή οι άλλου είδους
επαγγελματικές ωφέλειες που αποκομίζουν οι διεφθαρμένοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι
είναι τόσο εντυπωσιακές, ώστε λίγοι έχουν την ηθική και ιδεολογική δύναμη για
ν’ αντισταθούν. Και μάλιστα, χωρίς καμιά απολύτως συνέπεια.
Η κυριαρχία του
νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης βασίστηκε στο άφθονο χρήμα και σε
ένα τέλειο σύστημα των αλληλοσυνδεδεμένων οικονομικών και πολιτικοκοινωνικών
θεωριών των Φρίντμαν, Χάντιγκτον και Φουκουγιάμα, ώστε δικαιολογημένα θεωρείται
από πολλούς ως αμετάκλητο, ως μη αναστρέψιμο{[i]} γεγονός. Δεν πρόκειται για ένα απλό νέο οικονομικό
σύστημα. Είναι μια πολύπλοκη, μελετημένη, αδιαφανής και πρωτότυπη σε ιδρυτικές
αρχές και παραπειστικό λόγο προπαγανδιστική κοσμοθεωρία, με την οποία ιδρύθηκε
μια παγκόσμια αυτοκρατορία και «ένα νέο καθεστώς». Είναι ένα νέο
πολιτικοκοινωνικό δημιούργημα που δεν έχει καμιά σχέση, ούτε με τον παλιό και
υγιή καπιταλισμό, ούτε με τη δημοκρατία, ούτε με το φασισμό, ούτε με τον
εθνικοσοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό και σταλινισμό. Είναι λίγο απ’ όλα. Δικαιολογημένα
κάποιος θα πει πως καμιά αυτοκρατορία δεν επέζησε αιώνια. Μερικοί, μάλιστα,
όπως ο εκ των συνιδρυτών της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral
Commission) Σμπίγκνιου Μπρεζίνσκι,
προβλέπει «κατάρρευση» της μονοκρατορίας των ΗΠΑ ως υπερδύναμης και φυσικά και
της παγκοσμιοποί-ησης σε δυο ή τρεις περίπου γενιές. Ο χρόνος, το μέλλον, θα
δείξει τη διάρκεια της «μη αναστρεψιμότητας» του νεοφιλελευθερισμού και της
παγκοσμιοποίησης.
Στον ευρωπαϊκό
τομέα μιας τέτοιας αυτοκρατορίας, ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο ήταν το αφεντικό που
κατεύθυνε τις τύχες των ευρωπαϊκών λαών. Είχε απόλυτα ταυτιστεί με τα γεράκια
της «συμμαχίας των προθύμων». Μάλιστα, υποδέχτηκε τον αμερικανό πρόεδρο Τζ.
Μπους (το γιο) και το βρετανό πρωθυπουργό Τ. Μπλέρ στις Αζόρες, όπου
σχεδιάστηκε η εισβολή στο Ιράκ με το πρόσχημα της, δήθεν, ύπαρξης πυρηνικών
όπλων και του φόβου της χρήσης τους από το Σαντάμ Χουσεΐν εναντίον του Ισραήλ.
Φανατικός νεοφιλελεύθερος και υπηρέτης των πολυεθνικών, αγωνίστηκε με νύχια και
με δόντια για να επιβάλει τη συμφωνία TTIP ή TAFTA των ελεύθερων συναλλαγών με τις ΗΠΑ. Η συμφωνία
αυτή που θα είναι καταστροφική για τη γεωργική, κυρίως, παραγωγή της Ευρώπης
αλλά και που προβλέπει την απόλυτη άρση των απαγορεύσεων της κυκλοφορίας των
μεταλλαγμένων, ευθύνεται εν μέρει (πριν ακόμα υπογραφεί) και για την αύξηση του
ευρωσκεπτικισμού. Ο τέως γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ αρνήθηκε να υπογράψει
την TTIP, ενώ η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, υπέρμαχος κι’ αυτή της
αμφισβητούμενης πλέον συμφωνίας, όπως ο Μπαρόζο, άρχισε να μεταστρέφεται μετά
την αύξηση της δύναμης των ακροδεξιών και άλλων αντιευρωπαϊκών κομμάτων στη
Γερμανία.
Ο Ζ. Μ. Μπαρόζο κυκλοφορούσε παντού με μια μεγάλη συνοδεία πορτογάλων
αστυνομικών και ξόδευε για τις μετακινήσεις του τεράστια ποσά, σε μια περίοδο
οικονομικής κρίσης σε όλη την Ευρώπη. Αρκετοί επίτροποι που ήταν μέλη της
Κομισιόν, κατά τη διάρκεια της δεκαετούς θητείας του στη προεδρία, εντάχθηκαν
σιωπηρά και ανεπίσημα στα λόμπι των Βρυξελλών ή πρόσφεραν σιωπηρώς, στην αρχή,
τις υπηρεσίες τους σε πολυεθνικές, πολύ πριν από το επιτρεπόμενο δεκαοκτάμηνο
από τη λήξη της θητείας τους και χωρίς την άδεια της Επιτροπής Δεοντολογίας της
ΕΕ. Όμως, το κερασάκι στην τούρτα ήταν η απόφασή του να διοριστεί, ως μη
εκτελεστικός πρόεδρος και σύμβουλος του διεθνούς τομέα της Γκόλντμαν Σακς, με
έδρα το Λονδίνο. Όσο ασκούσε τα καθήκοντα του προέδρου της Κομισιόν, είναι
ολοφάνερο πως αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο επικοινωνίας και συμφωνιών, ένα
είδος ομφάλιου λώρου, μεταξύ ΕΕ και αυτού του τραπεζικού κολοσσού «που κυβερνά
τον κόσμο». Οι διασυνδέσεις του με το «χταπόδι» (ή «φίρμα») ήταν γνωστές και
φυσικά κανένας λογικός άνθρωπος, όσο αφελής κι’ αν είναι, δεν θα πίστευε πως ο
οιονεί πρωθυπουργός των ευρωπαίων πολιτών τους προστάτευε, μια ολόκληρη
δεκαετία, από μια βδέλλα που τους ρουφούσε το αίμα.
Ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριών και δυσμενών σχολίων για το ελεεινό
κατάντημα μιας, οφθαλμοφανώς, διεφθαρμένης ευρωπαϊκής ηγεσίας. Οι πρόεδροι και
οι πρωθυπουργοί της ΕΕ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κατάπιαν τη γλώσσα τους με
εξοργιστική απάθεια, ενώ ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ
Γιούγκερ αναμάσησε («επιτέλους», μετά από πολλές μέρες, όπως έγραψε η εφημερίδα
Libération) κάποιες ήπιες αντιρρήσεις με διπλωματική αβρότητα, λέγοντας πως «αυτός
δεν θα το είχε κάνει» (je
ne
l’aurais
pas
fait).
Κάποιοι, όμως, ευρωβουλευτές και κομματικές παρατάξεις ευρωσκεπτικιστών ή
φιλοευρωπαίων, καυτηρίασαν με απέχθεια αυτό το σκανδαλώδες γεγονός. Η πρόεδρος
της ακροδεξιάς γαλλικής παράταξης Μαρίν Λε Πεν{[ii]} έγγραψε ότι, αυτή η ενέργεια του Μπαρόζο δεν
εκπλήσσει όσους γνωρίζουν πως, η ΕΕ δεν εξυπηρετεί τους λαούς αλλά το μεγάλο
κεφάλαιο, ενώ ο πορτογάλος (και συμπατριώτης του) εκπρόσωπος της
κοινοβουλευτικής ομάδας της Αριστεράς (σοσιαλιστές και ριζοσπαστική αριστερά)
Πέντρο Φελίπε Σουάρες{[iii]}, δήλωσε πως αυτός ο διορισμός δείχνει ότι η
ευρωπαϊκή ελίτ, μέρος της οποίας αποτελεί και ο Μπαρόζο, «δεν έχει ίχνος
ντροπής».
Οι γενικοί συνδιευθυντές της
Γκόλντμαν Σακς Ιντερνασιοναλ, ο Michael Sherwood
και ο Richard Gnodde, δήλωσαν πως «ο
Ζοζέ Μανουέλ θα μεταφέρει (στην εταιρεία) μια ανάλυση και μια πελώρια εμπειρία,
αλλά προπαντός μια βαθιά κατανόηση της Ευρώπης». Γι’ αυτή την εμπειρία και την
κατανόηση των ευρωπαϊκών μηχανισμών, η Γκόλντμαν Σακς «αγόρασε» έναν ελεεινό
πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όπως αγοράζονται οι κατάσκοποι που
διαθέτουν πολύτιμα μυστικά της χώρας τους (της Ευρώπης μας) και είναι πρόθυμοι
να τα πουλήσουν, ως σιχαμεροί προδότες για «τριάκοντα αργύρια».
Για τον Ζαν Κλοντ
Γιούγκερ, νέο πρόεδρο της Κομισιόν ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του την 1
Νοεμβρίου 2014, είναι ακόμα πρόωρη κάθε κριτική. Το μέλλον θα δείξει αν οι
πράξεις του ως ανώτατου στελέχους της ΕΕ θα βασίζονται, με έντιμα κριτήρια,
στις γνωστές του συντηρητικές ιδεολογικές αρχές ή αν θα αποκαλυφθούν κάποιες
ύποπτες διασυνδέσεις του με τα πολυεθνικά μεγαθήρια που οριοθετούν την
πολιτική, κοινωνική και οικονομική πορεία της σημερινής Ευρώπης. Πάντως, η
συνολική πολιτική του πορεία για πολλά χρόνια και η κατά καιρούς συμμετοχή του
στα θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα, είτε ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και
επικεφαλής πολλών υπουργείων, είτε ως πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών
Υποθέσεων (ECOFIN), του γνωστού και πανίσχυρου σήμερα Γιούρογκρουπ, τον
έχουν καταστήσει μια ευρωπαϊκή προσωπικότητα διεθνούς κύρους. Ίσως αυτή η
δημοφιλία του και ο κάπως ανεξάρτητος τρόπος των απόψεων και των ενεργειών του,
είναι η αιτία που η Γερμανία, παρά το γεγονός πως «με μισή καρδιά» υποστήριξε
την υποψηφιότητά του ως προέδρου της Κομισιόν, εντούτοις σιωπηρά υποσκάπτει το
κύρος του και αγωνίζεται να μεταφέρει αρμοδιότητές του στο απολύτως ελεγχόμενο
απ’ αυτή Γιούρογκρουπ.
Η σημερινή Ευρώπη
κλυδωνίζεται από την αντικατάσταση των βασικών πολιτιστικών της αρχών, με τη
θεοποιημένη ιδεολογία του χρήματος και του αθέμιτου πλουτισμού. Οι ηγέτες της,
κατά την έκφραση του Πέντρο Φ. Σουάρες, έπαψαν να έχουν «και ίχνη ντροπής» για
τις ατιμίες που διαπράττουν εναντίον των λαών τους. Τα μεγάλα θύματα είναι οι
νέοι. Να δούμε αν κάποτε αυτοί οι ηγέτες θα αφυπνιστούν και θα ζητήσουν, όπως ο
Μισέλ Ροκάρ{[iv]} τον
οποίο μνημονεύσαμε σε προηγούμενο άρθρο, «να τους συγχωρήσουν οι μέλλουσες
γενιές».
Χωρίς αυτά τα
ασυγχώρητα λάθη ή τις εγκληματικές ενέργειες των περισσότερων ευρωπαίων ηγετών,
από συνειδητή ιδεολογική σκοπιμότητα, από φιλοχρηματία και δίψα για εξουσία ή
από μη πρόβλεψη των σοβαρών μελλοντικών δεινών στην ευρωπαϊκή κοινωνία, θα ήταν
αδύνατον να επικρατήσει ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση στην Ευρώπη.
Οι επόμενες γενιές ας κρίνουν αυτούς που, ένα μεταπολεμικό όραμα των ευρωπαϊκών
λαών για ενότητα, ειρήνη, ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία και ειρήνη, το μετέτρεψαν
σε εφιάλτη τρόμου, σε αρένα φανατικών εθνικισμών, σε μια ανάλγητη
καζινοκοινωνία των χρηματιστηρίων, σε μια αγέλη χωρίς κουλτούρα και σε διαφθορείο
ψυχών και συνειδήσεων.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 2.2.2021.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[i].- Ένας από τους υφυπουργούς του Ρόναλντ Ρίγκαν, σε μια
περίοδο που ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση είχαν πλέον παγιωθεί,
είπε πως «the globalization is irrevocable»
(η παγκοσμιοποίηση είναι
μη αναστρέψιμη). Το ίδιο ακριβώς είπε σχετικά πρόσφατα (la mondialisation
est irrévocable) και ο Σουηδός
αξιωματούχος Lars Erik Lundin, ένα
άτομο με ενεργό και ουσιαστικό λόγο στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, που παλαιότερα ήταν ο αρχηγός της
αντιπροσωπίας της ΕΕ στους διεθνείς οργανισμούς της Βιέννης και από το 2011
είναι μέλος του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (OSCE). .
[ii] .- Marine Le Pen:
« la nouvelle n'avait rien d' étonnant pour ceux qui savent que l'UE ne
sert pas les peuples mais la grande finance».
[iii].- Pedro Felipe
Soares: «Esta nomeação mostra que a elite europeia, que faz parte
Barroso não tem vergonha».
[iv].- Michel Rocard: «Lettre
aux générations futures, en espérant qu'elles nous pardonneront» (Επιστολή στις μέλλουσες γενιές, με την ελπίδα πως θα μας συγχωρήσουν). Είναι ένα κύκνειο άσμα με τις τελευταίες πολιτικές
απόψεις του γνωστού γάλλου πολιτικού, με την τεράστια εμπειρία στις ευρωπαϊκές
υποθέσεις, ένα σχεδόν χρόνο πριν από το θάνατό του. Οι σκέψεις αυτές του Μισέλ
Ροκάρ, όπως διατυπώθηκαν στο διάλογό του με το δημοσιογράφο Mathias Thépot, κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Bayard το 2015.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook