Σε παλαιότερες
εποχές, επί τσαρικού καθεστώτος, δεν υπήρχαν εύκολοι δίαυλοι ανάδυσης της
αλήθειας, καθ' ότι τα κρατικά στεγανά καλά κρατούσαν και επιβάλλονταν στους
μουζίκους και χαχόλους πασών των Ρωσιών. Παρ’ όλα αυτά υπήρχαν δύο κατηγορίες
ανθρώπων που κατόρθωναν να διαφύγουν των επιπτώσεων, επειδή αποκάλυπταν την
αλήθεια μιας σηπόμενης, όζουσας, και υποκριτικής κοινωνίας, την οποία οι
ιθύνοντες, ως κατ’ εξοχήν εκφραστές αυτής της σήψης, της κατάπτωσης, και της
υποκρισίας, ήθελαν πάση θυσία να αποκρύψουν. Η μία εκ των δύο αυτών κατηγοριών
ήταν ο «άγιος γέροντας» του μοναστηριού ή «στάρετς», και η δεύτερη, ο «δια
Χριστόν σαλός», ο σαλεμένος τρελός του χωριού ή «γιουροντίβι».
Στη σημερινή
εποχή μας, τα καθεστώτα άλλαξαν άρδην, εκπολιτίσθηκαν, φιλελευθεροποιήθηκαν, οι
άνθρωποι απέκτησαν ελευθερίες και δικαιώματα, αλλά οι χαχόλοι έμειναν χαχόλοι
τω πνεύματι, και οι μουζίκοι, μουζίκοι τηλε-διαχειρίσιμοι και ποδηγετούμενοι
από την σήψη, την φθορά και την υποκρισία της ιθύνουσας τάξης, η οποία ζει και
βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει, μέσω των πάσης φύσεως μιντιακών πλοκαμιών
της, των συντιθέμενων από χορεία παρακεντέδων (His Master’s Voice).
Στην «καθ’ ημάς
Ανατολή», εξέλιπαν προ πολλού οι «άγιοι γέροντες», και αντ’ αυτών θεώνται,
πανταχού παρόντες, οι συνήθως υπέρβαροι εκπρόσωποι της ποιμαίνουσας εκκλησίας,
οι εθισμένοι εις το ποιμαντορικό τους έργο επί των πάλαι ποτέ ραγιάδων της
σουλτανικής αυτοκρατορίας (εγώ δεν ήξερα, δεν άκουσα, δεν είδα τίποτα από αυτά
που συμβαίνουν γύρω μας, εγώ «τσοπανάκος ήμουνα, προβατάκια έβοσκα»).
Η μόνη
εναπομείνασα ατραπός για την αποκάλυψη της αλήθειας είναι πλέον ο «δια Χριστόν
σαλός», όπερ μεθερμηνευόμενο εστί: κάποιοι παράταιροι περιθωριακοί τολμητίες,
με χαρακτηριστικό υπόδειγμα τον Στέφανο Χίο. Επιληπτική δημοσιογραφία ή η
αποκαλυπτόμενη δυσάρεστη αλήθεια μιας επιληπτικής (και επιλήψιμης) άρχουσας
τάξης, η οποία σεληνιάζεται με τον teatrale τρόπο γραφής του, ενώ τα βρίσκει όλα
καλά κι όλα ωραία καμωμένα, όλα αυτά, όσα ο σύγχρονος Δον Κιχώτης της δημοσιογραφίας,
ο μαινόμενος κατά των τεράστιων ανεμόμυλων του κατεστημένου (διάβαζε ανεμογεννήτριες
παντός τοπίου και παντός καιρού: «διαβολομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα»),
περιγράφει με τον ιδιότυπο ανορθόδοξο τρόπο του;
Διάψευση, με
ποινικές συνέπειες, επί της ουσίας όλων αυτών, που εδώ και χρόνια και ζαμάνια
γράφει, δεν ακούσαμε καμία από κανένα. Κάτι για άσεμνη γραφή ακούσαμε μόλις
τώρα. Ο Αριστοφάνης εν διωγμώ λοιπόν. Όμως, όπως και τότε, δεν έφταιγε ο
Αριστοφάνης για την αναδυόμενη κακοσμία κατά την επιχειρούμενη εκκένωση του
βόθρου. Ο βόθρος έφταιγε!!!
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 23.2.2021.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook