Του Γιώργου Λεκάκη
Στην Βιβλιοθήκη Capitolare της
Βερόνα υπάρχουν αρκετοί ελληνικοί κώδικες, οι οποίοι τον 18ο αιώνα, δωρήθηκαν κυρίως από τον Σκιπίωνα Μαφέι (*). Μεταξύ αυτών είναι ο
κώδικας CXXXI του 15ου αιώνα, που διατηρεί μερικά από τα έργα του Αθηναίου
θεατρικού συγγραφέα Αριστοφάνη, που έζησε τον 5ο π.Χ. αιώνα.
Σε αυτό το χειρόγραφο, σε ένα
κομψό ελληνικό minuscola, σώζονται τρεις από τις 11 κωμωδίες του, που μας έχουν
φτάσει έως σήμερα: τον Πλούτο, τις Νεφέλες και τους Βατράχους.
Το χειρόγραφο επιλέχθηκε,
μαζί με άλλα κειμήλια του Καπιτωλίου, για να μεταφερθεί στο Παρίσι, το 1797,
από επιτροπή (με επί κεφαλής τον Έλληνα Αθανάσιο Σταγειρίτη) η οποία εστάλη από τον Μέγα Ναπολέοντα, τον Ελληνοκορσικανό,
μανιάτικης καταγωγής.
Επεστράφη στη βιβλιοθήκη το 1816. Ακόμη και σήμερα, έχει την σφραγίδα της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας / Bibliothèque nationale de France στο πρώτο και τελευταίο φύλλο - ένα ανεξίτηλο σημάδι αυτού του «ταξειδιού».
ΠΗΓΗ: Biblioteca Capitolare, Βερόνα Ιταλίας, 9.2.2021. Γ. Λεκάκης «Ελληνική Βιβλιογραφία». ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 10.2.2021.
cod. CXXXI, Aristophanis Comoediae, ff. 131, 230 x 162 mm, 15ος αιώνας. |
(*) Ο Francesco Scipione
Maffei (1675 - 1755) ήταν Βενετός συγγραφέας, κριτικός τέχνης, και αρθρογράφος,
οι δημοσιεύσεις του οποίου για τις αρχαιότητες των ελληνικής καταγωγής Ετρούσκων - ΔΙΑΒΑΣΤΕ το ΕΔΩ - θεωρούνται αξεπέραστες!
Στην Ρώμη, έγινε μέλος της Ακαδημίας
της Αρκαδίας / Accademia degli Arcadi και κατά την επιστροφή του στην Βερόνα
ίδρυσε μια τοπική «Αρκαδία» / Arcadia.[1] Το 1709 στην
Πάδοβα συνεργάστηκε με τον Απόστολο Ξένο, στην επιμέλεια και έκδοση
λογοτεχνικών εντύπων. Αριστούργημά του, θεωρείται
η τραγωδία «Μερόπη» / Merope (1714)[2], που του
έφερε δημοτικότητα στην Ευρώπη. Μελέτησε τα χειρόγραφα της Βασιλικής Βιβλιοθήκης
του Τορίνο. Στην Βερόνα έχτισε ένα μουσείο, στο οποίο κληροδότησε, μαζί με την
πολύτιμη αρχαιολογική και καλλιτεχνική του συλλογή, και την συλλογή χειρογράφων
του.
Ανάμεσα στα έργα του, εντύπωση προξενεί και ένα βιβλίο του που υποστηρίζει την ύπαρξη υπερφυσικής μαγείας και μαγισσών, που συνδυάζει την σκέψη του Διαφωτισμού, και τα θεολογικά επιχειρήματα που βασίζονται στην Γραφή.[3] Θεωρείται επίσης πως περιέγραψε μια εφεύρεση, πρόδρομο του πιάνου. Έγραψε επίσης «De fabula equestris ordis Constantiniani», για τις Σταυροφορίες (Ζυρίχη, 1712, Παρίσι, 1714), κ.ά.
Σωζόμενες κωμωδίες
του Αριστοφάνους:
- Αχαρνής (425
π.Χ.)
- Ιππείς (424
π.Χ.)
- Νεφέλες (423
π.Χ.)
- Σφήκες (422
π.Χ.)
- Ειρήνη (421
π.Χ.)
- Όρνιθες (414
π.Χ.)
- Λυσιστράτη (411
π.Χ.)
- Θεσμοφοριάζουσες
(411 π.Χ.)
- Βάτραχοι (405
π.Χ.)
- Εκκλησιάζουσες
(392 π.Χ.)
- Πλούτος (388
π.Χ.).
Αποσπασματικά
σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνους:
- Δαιταλής
(427 π.Χ.)
- Βαβυλώνιοι
(426 π.Χ.)
- Γεωργοί (424
π.Χ.)
- Ολκάδες (423
π.Χ.)
- Προάγων (422
π.Χ.)
- Αμφιάραος
(414 π.Χ.)
- Πλούτος α'
(408 π.Χ.)
- Γηρυτάδης
(407 π.Χ.)
- Κώκαλος (387
π.Χ.)
- Αιολοσίκων β' (386 π.Χ.)
- Ταγηνισταί.
Χαμένες κωμωδίες
του Αριστοφάνους:
- Ἀνάγυρος
- Δαίδαλος
- Δαναΐδες
- Κένταυρος
- Ἥρωες
- Λήμνιαι
- Γῆρας
- Ειρήνη β
- Φοίνισσαι
- Πολύιδος
- Ὧραι
- Πελαργοί
- Τελμησσείς
- Τριφάλης
- Θεσμοφοριάζουσαι β
- Σκηνὰς
Καταλαμβάνουσαι.
Έργα που του
αποδίδονται, αλλά πιθανώς είναι του Αρχίππου:
- Διόνυσος
Ναυαγός
- Νῆσοι
- Νίοβος
- Ποίησις
Άλλες παλαιές εκδόσεις Αριστοφάνους:
- 1542 Ἀριστοφάνους εὐτραπελωτά του κωμῳδίαι ἕνδεκα /
Aristophanis
facetissimi comœ. Ήταν σε σχήμα 8ο (160 x 105 χλστ., diæ undecim) εξεδόθη στην Βενετία, από τον G. Farri, [290] φύλλα. Με
ξυλόγραφο τυπογραφικό σήμα στον τίτλο. ΠΗΓΗ: Adams Α-1712, Brunet, I, στ. 452,
Hoffmann, I, σ. 253, Οικονομόπουλος, σ. 134.
- 1546 ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ ΕΥΤΡΑΠΕΛΩΤΑΤΟΥ ΚΩΜΩΔΙΑΙ ΕΝΔΕΚΑ. Πλούτος, Νεφέλαι, Βάτραχοι, Ιππείς, Αχαρνής, Σφήκες, Όρνιθες, Ειρήνη, Εκκλησιάζουσαι, Θεσμοφοριάζουσαι, Λυσιστράτη. "Aristophanis facetissimi comoedie undecim. Comoediarum catalogum uersa pagella indicabit. Parisiis, apud Christianum Wechelum, sub Pegaso in vico Bellouacensi", Σε σχήμα 8ο, σελ. 567. Ελληνικά κείμενα. Το κάθε έργο με δική του σελίδα τίτλου.
- 1760 “Comoediae undecim, graece et latine”, 2 τ., apud S. et J. Luchtmans, Lugduni Batavorum. Πρόκειται για 11 κωμωδίες του Αριστοφάνους. Σχόλια St. Bergler. Κείμενο ελληνικά-λατινικά.
- 1811 Σάνξεϋ (Sanxay J.) “Lexicon aristophanicum. Graeco-anglicum”, Οξωνία.
- 1891 Αναγνωστάκης Α.[4] «Η ιατρική του
Αριστοφάνους».
- 1906 Αραβαντινός Αναστ.
Π.[5] «Ο ιατρός των
αρχαίων κωμικών και του Αριστοφάνους», «εν Αθήναις εκ του τυπογραφείου των
καταστημάτων Ανέστη Κωνσταντινίδου».
- 1973-1974 «Όρνιθες - ερμηνευτική έκδοση», υπό Φ. Κακριδή, 2 τ.
-1978 ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ. Απόδοση στα Νεοελληνικά: Κώστας Βάρναλης. Ξυλογραφίες-Έκδοση: Α. Τάσσος. Αθήναι. Σχήμα 4ο, σελ. 154.
- 2004 «Λυσιστράτη»
(απόδ. Κ. Θεοτόκη[6]),
εισαγ.-σχόλια-γλωσσάρι Φ. Ι. Κακριδή, επιμ. Αλ. Δ. Νικηφόρου[7],
έκδ. «Βιβλιοθήκη Γεωργίου Ι. Θεοτόκη».
- «Λυσιστράτη», απόδ. Α. Χ. Ζούλας, έκδ. Πολιτιστικού Οργαν. Δήμου Αθηναίων.
(*) Το λήμμα αυτό, όπως και όλα του ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ενημερώνονται συνεχώς.
[1] Οι "Αρκαδίες" ήταν κλειστοί σύλλογοι (λέσχες, club) μελέτης αρχαίων κειμένων και επήραν το όνομά τους από την Αρκαδία της Ελλάδος, την οποία οι Ιταλοί θεωρούσαν πολύ μυστικιστική και την αναγνώριζαν ως κοιτίδα τους, και με το δίκιο τους, αφού πρώτοι οι Αρκάδες αποίκισαν την βόρεια Ιταλία και από τον Αρκά Ιταλό ονοματίστηκαν - ΔΙΑΒΑΣΤΕ το ΕΔΩ - και βλ. έργο του Μαφφέι «La prima radunanza della colonia arcadica Veronese», Σερβια / Cervia, 1705.
[2] Βλ. Scipione Maffei «La Merope, Tragedia», με επιμ. και σχόλια του Βολταίρου, Βερόνα, εκδ. Dionigi Ramanzini,
1745.
[3] Βλ. Marchese Scipione Maffei «Arte magica dileguata,
Lettera», β΄ έκδ. Βερόνα, εκδ. Agostino Carratoni, nella Via Nova, OL 3136932M,
1750, Arte magica annichilata, 1754, και Augustin
Calmet «Traité sur les apparitions des esprits et sur les vampires ou les
revenans de Hongrie, de Moravie, & c.», 1751.
[4] Οφθαλμολόγος κρητικής καταγωγής από τα Αντικύθηρα (1826-1897).
[5] Ο συγγραφεύς (1879-1948) ήταν τακτικός καθηγητής της Ειδικής Νοσολογίας και της Προπαιδευτικής Παθολογικής Κλινικής του Πανεπ. Αθηνών (1918-1948).
[6] Οι μόνες αποδόσεις εξ αρχαίων ελληνικών του Κ. Θεοτόκη (1872-1923) είναι του «Φαίδωνα» του Πλάτωνα, της «Λυσιστράτης» του Αριστοφάνους και του «ιδ΄ ολυμπιόνικου» του Πινδάρου. Σώζονται με την συμβολή του αειμνήστου Φιλ. Ηλιού στη «Βιβλιοθήκη Γεωργίου Ι. Θεοτόκη». Ο Κ. Θεοτόκης ήταν πολύγλωσσος (εγνώριζε τέλεια γαλλικά, λατινικά, γερμανικά, ιταλικά, αγγλικά, σανσκριτικά και αρχαία ελληνικά, ίσως και ισπανικά – κατά Κ. Γρόλλιο)
[7] Υπεύθυνη της «Βιβλιοθήκης Γεωργίου Ι. Θεοτόκη».
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook