Του Γιώργου Λεκάκη
Κι εσύ Διονύσιε έτρεμες, που τα ’γραφες – το ξέρω!
Μα, κάποιος πρέπει να τα πει, κάποιος να τα συγγράψει…
Αλλιώς θα μείνουν άγραφα, θα γίνουν ξεχασμένα…
Κάλεσες τις Πιέριες και τις Ελικωνιάδες
κι έκανες το συμπόσιον, ψηλά πάνω στου Στράνη
ως βόηθησαν τον Όμηρο, να στέρξουνε κι εσένα!
Κι εκείνες, τόσο απλόχερα σου χάρισαν τα δώρα
της ρίμας και της έμπνευσης, τροφή κάθε παρμένου,
να γράψεις και να κελαηδείς, εις τους αχθούς αιώνες…
Τους λέγω, τα κατάφερες, σ’ έχουμε αναφορά μας,
και τον Ανδρέα, που ήτανε θεμέλιο μεγάλο,
απ’ τον παππού τον Όμηρο, έπη να ξαναβγούνε!
Γιατ’ η Ελλάς κι αν ξέπεσε, έπη γεννά συνέχεια,
εποποιίες κι επωδούς, και ποιητές και λύρες,
αυτά μένουν αιώνια, τα Τάρταρα κουνάνε!
Λοιπόν, Διονύσιε, ήρεμος, μπορείς πλέον να φύγεις!
Έσπειρες εις την Ζάκυνθο, και φύτρωσε στα Ηλύσια
εκεί όπου επήγανε λεύτεροι σκλαβωμένοι!
Κι εμείς καλά το μάθαμε, πως όσο κι αν δεν θέλουν
οι ξένοι μας, ελεύθεροι οι γηγενείς να ζούμε,
η Ελλάδα με την λύρα της θα ζει λευτερωμένη!
ΠΗΓΗ: Ιόνιος Βιβλιοθήκη της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδας, στο ΑΦΙΕΡΩΜΑ «ΕΠΤΑΝΗΣΑ και 1821»,, 18.5.2021. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 19.5.2021.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για τον ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΣΟΛΩΜΟ, ΕΔΩ.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook