Του συγγραφέα Σωκράτη Β. Σίσκου
Στο
τελευταίο από τα δέκα ομοιογενή, από πλευράς θεματολογίας, κείμενα της
πραγματείας μου «Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ», είχα συμβολικά επισημάνει κάποια από τα πολλά
ζωτικής σημασίας κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά προβλήματα που θα πρέπει επειγόντως
να αντιμετωπίσει η χώρα μας, σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από τους
αναπόφευκτους κινδύνους που θα προκύψουν στο μέλλον από τις ολοένα εντεινόμενες
οικονομικές και γεωπολιτικές συγκρούσεις των τριών, κυρίως, υπερδυνάμεων (ΗΠΑ,
Κίνας, Ρωσίας).
Στα
τελευταία χρόνια η αγριότητα των συγκρούσεων συμφερόντων και των ανατροπών στις
παραδοσιακές ισορροπίες των υπερδυνάμεων, δείχνει ότι εξασθενούν οι διπλωματικές
και φιλειρηνικές λύσεις και αρχίζει να μυρίζει μπαρούτι. Για το λόγο αυτό είχα
την πρόθεση, σε τυχόν νέα μελλοντικά άρθρα μου τα οποία θα μπορούσα να τα εντάξω
στο Δεύτερο Μέρος της «ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ», να ασχοληθώ με τα προαναφερόμενα άμεσης
προτεραιότητας ζωτικά προβλήματα του ελληνισμού, όπως π.χ. τον εμφανή και τεράστιο
εθνικό κίνδυνο της υπογεννητικότητας, την επείγουσα πανεθνική οργάνωση ισχυρής στρατιωτικής δύναμης για την
αποτροπή επιθέσεων από γειτονικά κράτη, τη νομοθετική κατοχύρωση της
οικονομικής ευρωστίας του κράτους και την ποινικοποίηση των υπεύθυνων μιας μελλοντικής
πτώχευσης κ.ά. Όμως θεώρησα ότι η εφαρμογή του νέου Ποινικού Κώδικα από την 1η
Ιουλίου 2019 και η επιδείνωση της ανασφάλειας και του φόβου των πολιτών από τις
νέες επιεικείς διατάξεις για σοβαρά κακουργήματα αλλά και τις αποφυλακίσεις
σκληρών και αμετανόητων εγκληματιών, αποτελούν πρόβλημα με τεράστιες κοινωνικές
προεκτάσεις, το οποίο αξίζει να διερευνηθεί σε βάθος και με μια νέα ματιά
μπροστά στις κοινωνικές αλλαγές που επήλθαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο
φόβος και η ανασφάλεια των πολιτών ενός κράτους από εσωτερικούς κινδύνους, έχει
τις ίδιες αρνητικές συνέπειες με τους κινδύνους από εξωτερικούς εχθρούς.
Καταρρακώνει το φρόνημα αυτοπεποίθησης και κοινωνικής συνοχής ενός λαού και
συνεπώς τον καθιστά ευάλωτο και ανίκανο να βρει τρόπους αυτοάμυνας και
αυτοπροστασίας. Μεταβάλλει το κράτος, από προστάτη και φύλακα της ζωής και της
περιουσίας των πολιτών, σε αναρχούμενο βασίλειο εγκληματιών και περιθωριακών
εγκληματικών ομάδων.
Οι τροποποιήσεις που έχουν
επέλθει στον Ποινικό Κώδικά και στον Κώδικά Ποινικής Δικονομίας προκάλεσαν
έντονες αντιδράσεις στο νομικό κόσμο της χώρας, ενώ οι πολίτες, ανενημέρωτοι
και χωρίς ειδικές νομικές γνώσεις για να κατανοήσουν τη σοβαρότητα αυτών των
αλλαγών στην καθημερινή τους ζωή, νιώθουν εντονότερα, από τις φήμες και την
ειδησιογραφία των ΜΜΕ, το φόβο και την ανασφάλεια από την συνεχώς εντεινόμενη
εγκληματική δράση των κακοποιών. Η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδος ζήτησε την
απόσυρση των δυο κωδίκων και επισήμανε ότι «η μετάπτωση υψηλής κοινωνικής απαξίας
κακουργημάτων σε πλημμελήματα αλλά και η περαιτέρω μείωση των ορίων ποινών με
ταυτόχρονη χαλάρωση των προϋποθέσεων υφ' όρον απόλυσης, θα επιφέρει παραγραφές
και μαζικές αποφυλακίσεις σε πληθώρα υποθέσεων, με τον κίνδυνο διασάλευσης της
δημόσιας ασφάλειας αλλά και καλλιέργειας ευλόγου αισθήματος ατιμωρησίας στα
θύματα εγκληματικών πράξεων». Επίσης, είναι εμφανής η ανησυχία και στην Ένωση
Δικαστών και Εισαγγελέων, η οποία αποφάσισε τη διεξαγωγή Συνεδρίου για το νέο Ποινικό Κώδικα
και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας στην Αθήνα από τις 6 έως 8 Σεπτεμβρίου 2019.
Η θεωρητική
ανάλυση και ερμηνεία των νέων διατάξεων της ποινικής νομοθεσίας από τα αρμόδια
όργανα της δικαστικής εξουσίας, ενδεχομένως να μην οδηγήσει σε σαφή εκτίμηση του
πραγματικού εύρους των συνεπειών από την πρακτική εφαρμογή τους στους επόμενους
μήνες. Μεμονωμένοι σκληροί εγκληματίες ή οργανωμένες στις φυλακές ή εκτός
φυλακών εγκληματικές ομάδες θα ζητήσουν να υπαχθούν τα καταδικασμένα ή υπό
κατηγορίαν μέλη τους στις νέες ευεργετικές γι’ αυτούς διατάξεις. Πολλοί Έλληνες
και αλλοδαποί ληστές, βιαστές γυναικών και παιδιών, διεφθαρμένοι δημόσιοι
υπάλληλοι, εκβιαστές, έμποροι ναρκωτικών κ.ά. οι οποίοι καταδικάστηκαν ή
κατηγορούνται για κακουργηματικές πράξεις, είναι ευνόητο ότι θα ζητήσουν τα
κακουργήματα να μετατραπούν σε πλημμελήματα. Για τους κατά συρροήν
επαγγελματίες δολοφόνους η επιβράβευση των δολοφονικών τους ενστίκτων και
προθέσεων είναι εντυπωσιακή. Σύμφωνα με το νέο Ποινικό
Κώδικα ο καταδικασμένος σε πολλαπλές ποινές ισόβιας κάθειρξης για αντίστοιχες
δολοφονίες (π.χ. 10 φορές ισόβια), μετά τη συμπλήρωση 16 χρόνων στη φυλακή θα
έχει το δικαίωμα να ζητήσει την αποφυλάκισή του και να εκτίσει τα υπόλοιπα 9
χρόνια σε κατ’ οίκον περιορισμό. Όταν θα συμπληρώσει συνολικά 25 χρόνια (16+9)
που είναι ο μέγιστος χρόνος παραμονής στις φυλακές ακόμα και για τα
ειδεχθέστερα εγκλήματα, υποτίθεται ότι θα επιστρέφει «σωφρονισμένος και απόλυτα
νομοταγής» στην κοινωνία. Στην πράξη, οι περισσότεροι από τους σκληρούς
εγκληματίες βρίσκονται σε συνεχή επαφή μεταξύ τους ως ενεργά μέλη μιας
εγκληματικής ομάδας και μέσα στις φυλακές ή στον (υποτιθέμενο!) κατ’ οίκον
περιορισμό, ενώ μετά την αποφυλάκισή τους ξαναρχίζουν με περισσότερη σκληρότητα
το εγκληματικό τους έργο.
Στις αντιδράσεις των
Ελλήνων δικαστών και Εισαγγελέων προστέθηκαν και οι ανησυχίες του Συμβουλίου
της Ευρώπης για την ενθάρρυνση, από τις νέες διατάξεις του ελληνικού Ποινικού
Κώδικα, διάπραξης κακουργημάτων διαφθοράς. Η Ομάδα των Κρατών του Συμβουλίου
κατά της Διαφθοράς, η γνωστή GRECO από το ακρωνύμιο των αντίστοιχων
γαλλικών λέξεων ( GRoupe d'États contre la COrruption), ιδρύθηκε το 1999 από 17 ευρωπαϊκά κράτη (συμπεριλαμβανομένης της
Ελλάδας) και έχει ως αποκλειστικό αντικείμενο έρευνας την υποβοήθηση των σημερινών
45 κρατών/μελών της στην αντιμετώπιση των κακουργημάτων διαφθοράς. Η GRECO λοιπόν, όνομα και πράγμα που λέει ο
λαός (αφού Greco=Έλληνας), ανακοίνωσε ότι ανησυχεί για
ορισμένες διατάξεις της νέας ελληνικής ποινικής νομοθεσίας και θα προβεί σε
σχετικές έρευνες, διότι οι διατάξεις αυτές
μετατρέπουν πολλά εγκλήματα σε μικρότερα πλημμελήματα και περιλαμβάνουν
αδικήματα που σχετίζονται με τη διαφθορά. Η νομοθεσία
αυτή, συνεχίζει η ανακοίνωση, ενδεχομένως να έρχεται σε αντίθεση με τα πρότυπα του
Συμβουλίου της Ευρώπης για την καταπολέμηση της διαφθοράς, τα οποία είχαν ήδη αποτελέσει αντικείμενο
προηγούμενης αξιολόγησης της GRECO για την Ελλάδα και ενδέχεται να έχουν
σοβαρότερες επιπτώσεις όσον
αφορά στις έρευνες για τη διαφθορά και τη διεθνή συνεργασία.
Σε μια εποχή
που η κοινωνία μαστίζεται από μια πρωτοφανή εγκληματικότητα, που οι πολίτες της
διακατέχονται από τρόμο και έχουν μετατρέψει τα σπίτια τους σε «περιφραγμένα
οχυρά», αλλά και που η Αστυνομία, με το συνεχές κλείσιμο των αστυνομικών
τμημάτων για να προστατεύονται ειδικοί στόχοι των εγκληματικών ομάδων
(πολιτικοί, διπλωμάτες, δικαστές, δημοσιογράφοι κ.ά. επώνυμοι) αδυνατεί να
προστατεύσει τον αδύναμο και ανώνυμο πολίτη, ορθώνεται το ερώτημα για ποιο λόγο
το ελληνικό κράτος προβαίνει σε ενέργειες με τις οποίες ένα σοβαρό πρόβλημα
γίνεται ακόμα σοβαρότερο! Γιατί οι θύτες αντιμετωπίζονται με τέτοια χριστιανική
ευαισθησία, ενώ τα θύματα, κυρίως άτομα που αδυνατούν να αυτοπροστατευθούν (γέροι,
γυναίκες, παιδιά) αντιμετωπίζονται ως αριθμητικές μονάδες στους στατιστικούς
πίνακες εγκληματικότητας, χωρίς να επιβάλλονται ποινές ικανές να αποτρέπουν
τέτοια ειδεχθή εγκλήματα, όπως π.χ. η επιβολή πραγματικής ισόβιας κάθειρξης η
οποία εφαρμόζεται σε κάποιες χώρες;
Θα επιχειρήσουμε στα επόμενα κείμενα να διερευνήσουμε τις εξελίξεις που επήλθαν στη Δικαιοσύνη της Ανταπόδοσης η οποία, παλαιότερα, από την κοινωνική ευαισθησία για ορισμένες αντιφατικές παραβατικές συμπεριφορές (π.χ. η κλοπή ψωμιού από τον πεινασμένο Γιάννη Αγιάννη στους «Misérables» του Β. Ουγκό) ή τις λανθασμένες δικαστικές αποφάσεις που είχαν τραγικές συνέπειες για αθώους και φιλήσυχους πολίτες, μετεξελίχθηκε στη Δικαιοσύνη της Γενικευμένης Επιείκειας και σταδιακά οδηγήθηκε (με το ιδεολόγημα ότι «η Κοινωνία δεν εκδικείται») σε ακρότητες με τη συγκαλυμμένη επιβράβευση της εγκληματικότητας. Όμως, για πρώτη ίσως φορά διαπρεπείς εγκληματολόγοι άρχισαν να μιλούν και για τη Δικαιοσύνη της Επανόρθωσης ή Αποκατάστασης της ζημίας (με την ευρύτερη έννοια) που έχει υποστεί το θύμα ή η οικογένεια του θύματος. Και τίθεται το ερώτημα: Η πολιτεία οφείλει, για λόγους ανθρωπισμού, να προστατεύει τον εγκληματία επιδεικνύοντας προς αυτόν μια υπέρμετρη επιείκεια ή θα πρέπει να τον αποθαρρύνει (με τη σκληρή τιμωρία του) και να επανορθώνει τις τραγικές (τις περισσότερες φορές) συνέπειες των εγκληματικών του πράξεων προς τα αθώα θύματά του;
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 18.7.2021.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook