Εκδόσεις του Ομήρου, από τον 9ο αιώνα - του Γ. Λεκάκη

Εκδόσεις του Ομήρου,

από τον 9ο αιώνα…

Του Γιώργου Λεκάκη

Με τον τίτλο «Ποιήσεις Ὁμήρου ἄμφω, ἥτε Ἰλιάς και ἡ Ὀδύσσεια, ὑπό τε Ἰακώβου τοῦ Μικύλλου και Ἰωαχείμου Καμεραρίου, σπουδαίως πρός τήν νυνί ἔκδωσιν παρασκευασθεῖσαι [– Ὁμήρου Ὀδύσσεια, μετά Διδύμου τοῦ παλαιοτάτου ἐξηγήσιως]», εξεδόθη βιβλίο στην Βασιλεία Ελβετίας, από τον Johann Herwagen, το 1551.

Ήταν σε 2 μέρη, σς έναν τόμο, folio (278 x 175 χλστ.), 394 [410] καί 314 σελ., με επί μέρους τίτλο στην αρχή του β΄ μέρους. Οι τίτλοι στα ελληνικά καί λατινικά, ξυλόγραφο τυπογραφικό σήμα στον τίτλο και στο τελευταίο φύλλο κάθε μέρους.

ΠΗΓΗ: Adams H-754, Hoffmann, II, σ. 316, Λαγανάς 97. Γ. Λεκάκης «Οι σχολιαστές του Ομήρου και άλλες πηγές για τα ομηρικά». Γ. Λεκάκης «Ελληνική Βιβλιογραφία».

Ο σπουδαίος Ενετός ιστορικός και μελετητής Φρ. Σκιπίων Μαφφέι (Scipio MAFFEI) μετέφρασε τις δύο πρώτες ραψωδίες[29] της «Ιλιάδος» του Ομήρου, και τις δύο πρώτες της «Αινειάδος» στα ιταλικά, σε στιχουργική απόδοση, και μαζί με την μετάφραση μιας ελεγείας του Κάτουλλου στα ελληνικά, που έγινε από τον Anton-Maria Salvini, εξεδόθησαν στην Βερόνα, από τον Dionigi Ramanzini, 1749.

Ο πλήρης τίτλος της εκδόσεως ήταν «Li primi due canti dell'Iliade e li due primi dell'Eneide tradotti in versi italiani si aggiunge la traduzione d'un'elegia di Catullo in greco fatta dal signor Anton-Maria Salvini»…

Η έκδοση ήταν σε μεγάλο σχήμα 8^ο (215 x 145 χλστ.), δεμένη με ραπτική. Με χαρακτικά πρόσωπα του Ομήρου και του Βιργιλίου. Αρχικά ξυλόγλυπτα, και κείμενο στα λατινικά και ελληνικά.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Η έκδοση της ΙΛΙΑΔΟΣ του ΟΜΗΡΟΥ από τον Μαφφέι, το 1749.
ΔΕΞΙΑ: Ελληνικής τεχνοτροπίας άγαλμα του θεού Σεράπι, των Ελληνο-Αιγυπτίων,
φιλοτεχνημένο μάλλον στην περιοχή της Βερόνας, στις αρχές του 2ου αιώνα,
από πεντελικό μάρμαρο.
Ήταν ιδιοκτησίας του Σκ. Μαφφέι, κατά τον 18ο αιώνα.
Σήμερα εκτίθεται στο Musée d'Art et d'Histoire στην Γενεύη Ελβετίας.

Ο Francesco Scipione μαρκήσιος του Maffei (1675 - 1755) ήταν Βενετός συγγραφέας, κριτικός τέχνης, αρχαιολόγος. Θεωρείται κορυφαίος της ιστορίας των Ετρούσκων Ελλήνων (ετρουσκολογίας).[30] Ήταν μέλος της «Αρκαδίας» / Accademia degli Arcadi. Ίδρυσε μάλιστα στην Βερόνα ίδρυσε μια τοπική «Αρκαδία».[31] Το 1709, στην Πάντοβα, συνεργάστηκε με τον Έλληνα Απόστολο Ξένο / Apostolo Zeno και τον Antonio Valisnieri στην έκδοση του φιλόδοξου λογοτεχνικού περιοδικού «Giornale de' Letterati d'Italia».

Ο δε Σαλβίνι (1653–1729) ήταν ένας από τους πιο διάσημους Ιταλούς ελληνιστές κλασσικιστές μελετητές, γλωσσολόγους του 17^ου αιώνος. Έζησε στην Τοσκάνη. Διακρίθηκε για τις μεταφράσεις του σε κείμενα στα λατινικά, ελληνικά και εβραϊκά.

Εσπούδασε στους Ιησουίτες. Το 1669 στο Πανεπιστήμιο της Πίζας – πόλης-ίδρυμα της Πίσας Ολυμπίας Ηλείας - ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης: Γ. Λεκάκης "Η Πίσα και η Πίζα" - εσπούδασε νομολογία. Με την υποστήριξη του Έλληνος εκ Μάνης καρδιναλίου Λεοπόλδου των Μεδίκων / Leopoldo de Medici, το 1677 διορίσθηκε καθηγητής της ελληνικής γλώσσης στην Ακαδημία της Φλωρεντίας.

Τέλος, ο εκδότης Διονύσιος Ραμανζίνι, είχε ξανασυνεργασθεί με τον Μαφφέι, το 1745, στην έκδοση της τραγωδίας του τελευταίου «Μερόπη» (με σχόλια του Βολταίρου), γραμμένη στην ελληνοκρατούμενη πολιτισμικά Βενετία, το 1714.

Ο εκδότης της Βερόνα, μας είναι γνωστός από πλήθος εκδόσεών του, όπως:

-Biancolini Giambattista «Serie cronologica dei vescovi e governatori di Verona / Χρονολογική σειρά των επισκόπων και των κυβερνητών της Βερόνας», ιταλιστί, Βερόνα, 1760.

-«Accademia nazionale delle scienze detta dei XL, Memorie di matematica e fisica della Società italiana / Εθνική Ακαδημία Επιστημών - Μαθηματικά και Φυσική της Κοινωνικής Εταιρείας Ιταλίας», αρ. VIII, Βερόνα, 1788.

-Ventretti Francesco «Dialoghi matematici / Διάλογοι Μαθηματικοί», ιταλιστί, Verona, 1789, κ.ά.

 

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκης «Ελληνική Βιβλιογραφία». ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 1.10.2019.

- Encyclopædia Britannica, 17 (11η έκδ., 1911), Cambridge University Press.

- Dooley Br. «Science, Politics, and Society in Eighteenth-Century Italy: The Giornale de' letterati d'Italia and Its World».

ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ εκδόσεις ΟΜΗΡΟΥ (*):

- «Ιλιάδα», 9ος αι. και 10^ος αι.[1]

 - «Όμηρος, Τα σωζόµενα», έκδ. των Β. Νerlius και Δ. Χαλκοκονδύλη, θεωρείται η α΄ έκδ. οµηρικού έργου[3], Φλωρεντία[4], 1488 - 1489.

- σχόλια στην Ιλιάδα, υπό του Ιω. Λάσκαρι του Ρυνδακηνού[5], 1517.

- «Οδύσσεια - Βατραχομυομαχία - Ύμνοι», 1570-1620.

- ΟΜΗΡΟΥ ΚΑΙ ΗΣΙΟΔΟΥ ΑΓΩΝ. Homeri et Hesiodi certamen, Nunc primum luce donatum. Matronis et aliorum parodiae. Ex homeri versibus parua immutatione lepide detortis consute. Homericorum heroum epitaphia. Cum duplici interpretatione Latina. Excudebat Henr. Stephanus. Cum privilegio Caes. Maiestatis, 1573. 16o, σ. 181+1λ. Στα ελληνικά.

- «Greek Classics - Homer. Odyssea, id est, de rebus ab Ulysse gestis...» / «Ελληνικοί Κλασσικοί - Όμηρος. Οδύσσεια, δηλ. Αυτά που έκανε ο Οδυσσέας…», εκυκλοφόρησε στην Γενεύη της Ελβετίας, το έπος του θείου Ομήρου, από τον Iohan / Jean Vignon / Βινιόν, το 1609.

- ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΗΟΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΛΟΓΟΙ Θ’  επιγραφόμενοι μούσαι. Του αυτού εξήγησις περί της Ομήρου βιότης. Herodoti Halicarnassei Historiarum Librii IX. ΙΧ. Musarum Nominibus Inscripti. Ejusdem Narratio de Vita Homeri. Cum vallae interpret latina historiarum Herodoti, ab Henr. Stephano recognita & spicilegio Frid. Sylburgii. Item cum conibus structurarum babyloniacarum ad herodoto descriptarum. Excerpta e Ctesiae libris de Rebus Persicis & Indicis, & ex iisdem fragmenta auctiora. Cum indice aucto & locupletato. Alia quae accesserunt ad hanc editionem, versa sognosces post praefationes pagina. Editio adornata opera & studio Gothfredi lungermani. Oliva Pavli Stephani, 1618. 4o, σ. 10 χ.α. + 708 + 30 χ.α. Δίστηλο κείμενο στα ελληνικά και λατινικά. Τα 9 κεφάλαια έχουν τα ονόματα των 9 μουσών: Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολύμνια, Ουρανία, Καλλιόπη. Επίσης περιέχονται κεφάλαια: Περί Ομήρου, Περί περσικών νομων, Περί της του Νείλου Αναβάσεως, Εκ του Κτησίου του Κνιδίου Περσικών και Ινδικών κτλ.

- ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ. Homeri Ilias, postrema editio: Cui originem & exitum belli Troiani addidimus, Coluthi Helen raptum: & Tryphiodori Ilij excidium. Latin omnia ad verbum exposita. Et F. Porto Cretensi innumeris in locis emendata. Geneuz, ex τυπογραφείο M. Berjon, 1621. 16o, σελ. 920 + 18 χ.α. Επιμέλεια του Φρανκ, Πόρτου Κρητικού.

- «Ομήρου Ιλιάδα», βιβλία I και II, σχολ. έκδ. από τον Μαν. Μοσχόπουλο, Άμστερνταμ, 1702.[7]

- Ομήρου «Ιλιάς» και «Οδύσσεια» (με τον υπότιλο graece), μαζί, σε ένα 4τομο, επιμελεία των Jacob Moor και George Muirhead, με ελληνικό κείμενο, πρόλογο και ευρετήριο.εκδόσεις Φούλις / Foulis Press, 1756 . Η έκδοση και των 4 τόμων ολοκληρώθηκε το 1758.

- ΟΜΗΡΟΥ «ΙΛΙΑΣ», με τα σχόλια (και ψευδεπίγραφα) του Διδύμου, Οξφόρδη, 1780.

- “Ilias” («Ιλιάς»), επιμ. F. L. Graf. Βιέννη Αυστρίας, 1789.[8]

- “Odysee” («Οδύσσεια»), επιμ. J. H. Bob. Βιέννη Αυστρίας, 1789.[9]

- «Όμηρος», υπό του Ιω. Βαπτ. Γαιλ[10], 1801.

 - «Ομήρου Ιλιάς-Οδύσσεια, συν τοις σχολίοις ψευδεπιγράφοις Διδύμου», 4 τ., δαπάνη Ζωσιμάδων, επιστασία Σ. Βλαντή, εν τη τυπογραφία Νικολάω Γλυκύ, εν Ενετίησιν (Ενετία), 1803.[11]

- «Ομήρου Ιλιάς», παραφρασθείσα και ομοιοκαταλήκτως στιχουργηθείσα και νυν πρώτον τύποις εκδοθείσα εις δέκα τρία τμήματα, παρά Γεωργίου Ρουσιάδου, 13 τ., εκ του Έλλην. Τυπογραφείου Χίρσφελδ, εν Βιέννη, 1817.

- «Ομήρου Ιλιάς: Παραφρασθείσα καί ομοιοκαταλήκτως στιχουργηθείσα μετά προσθήκης αναγκαίων καί επωφελών υποσημειώσεων καί αναρτήσεως τής Μυθολογίας, Αλληγορίας καί αληθούς Ιστορίας πάντων τών εν αυτή εμπιπτόντων Θεών, Ημιθέων καί ενδόξων υποκειμένων πρός χρήσιν τής Νεολαίας, καί τών πρός κατάληψιν τού μηρικού καλάμου αδυνάτων. Καί το νύν πρώτον τύποις εκδοθείσα μετά διαφόρων χαλκογραφικών εικόνων εις δέκα τρία τμήματα», υπό Γ. Ρουσιάδη, εκ του Ελληνικού Τυπογραφείου δε Χίρσφελδ, Βιέννη, 1819.

- “Iliados picturae antiquae ex codice mediolanensi bibliothecae Ambrosianae” (εκ των κωδίκων της Αμβροσιανής Βιβλιοθήκης του Μιλάνου), α΄ έκδ. σπάνιου και αγνώστου χειρογράφου του 5^ου μ.Χ. αι., Ρώμη, 1835.[12]

- “Homeri carmina et Cycli Epici reliquiae” («Ποιήματα και τα των Κυκλίων Επών λείψανα»), εκδ. Firmin Didot, Παρίσιοι, 1837 και 1838[13].

- “Homeri Odyssea” («Οδύσσεια»), τυπ. C. Tauchnitii, Λειψία, 1839.

- “Scholia graeca in Homeri Odysseam”, εκδ. G. Dindorfius, Οξωνία, 1855.

- “Homeri Carmina” ad optimorum librorum fidem expressa curante Guilielmo Dindorfio (Gulielmus Dindorf), vol. II, pars I. “Odysseae” I-XII. Edition quarta correctior. Λειψία Sumptibus et typis B. G. Teubneri. 1874.

- «Ιλιάς» (“Iliade”) nouvelle edition, publiee avec une introduction, des arguments analytiques et des notes en francais, par A. Pierron, Παρίσιοι, Librairie Hachette et C^ie[14], 1879.

- «Οδύσσεια» (“Odyssee d’ Homere”) texte grec, edition classique, publiee avec des arguments et es notes en francais, par E. Sommer[15], Παρίσιοι, Libraire Hachette et C^ie, 1880.

- «Οδύσσεια» μετενεχθείσα εις την καθωμιλημένην μετά εικόνων, υπό Α. Κωνσταντινίδου, τυπ. Α. Κωνσταντινίδου, 1899.[19]

- «Η Ιλιάδα», μτφρ.Αλ. Πάλλη, Παρίσιοι, 1904.

- «Ιλιάς – ραψ. ζ΄», με ερμηνευτικά υπομνήματα Μ. Γιουτσαλίτη, 1913.

- «Ομήρου Οδύσσεια», μτφρ. στην αγγλική υπό A. T. Murray, 1919.

- «Οδύσσεια», μτφρ. εις την καθομιλουμένην Α. Κωνσταντινίδης, εκδ. Ι. Σιδέρης, 1924.

- «Ιλιάς», μτφρ. εις την καθομιλουμένην Α. Κωνσταντινίδης, εκδ. Ι. Σιδέρης, 1925.

- «Οδύσσεια»[20], επιμ. Μ. Βρατσάνος, εκδ. Δ. Δημητράκου, 1921.

- «Οδύσσεια», μτφρ. Ανωνύμου[16], 1932 - επιμ. Ντ. Σαμοθράκη, επίμετρο Αλ. Ζερβού[17], εικον. J. Flaxmann, εκδ. «Μαΐστρος».

- «Οδύσσεια»[23], επιμ. Α. Εφταλιώτης, εκδ. Εστία, 1932 και 1933.

- «Ιλιάς», 1943.[25]

- «Ιλιάδα και Οδύσσεια», εκλεκτά μέρη για παιδιά, εκλογή Δ. Β. Ακρίτα, εκδ. «Αστήρ», 1958.

 - «Ομηρικόν λεξικόν» του Π. Λορεντζάτου, εκδ. Κακουλίδη, 1968.

- «Ιλιάδα» και «Οδύσσεια»[21], μεταγραφή σε πεζό λόγο, από ανώνυμο συγγραφέα[22], α΄ έκδ. εφημ. «Ελεύθερος Άνθρωπος» του Κ. Αθάνατου, που κυκλοφόρησε με ένθετα φυλλάδια, επανέκδ. επιμ. Ντ. Σαμοθράκη, επίμετρο Αλ. Ζερβού, εκδ. «Μαΐστρος», 2005.

- «Οδύσσεια-Συντομευμένη και απλουστευμένη απόδοση για ξενόγλωσσους»[26], της Ρ. Καμαριανού-Βασιλείου, έκδ. Ινστ. Νεοελληνικών Σπουδών-Ίδρ. Μαν. Τριανταφυλλίδη, 2005.

- «Οδύσσεια», μτφρ. Ν. Καζαντζάκης.[24]

- «Ομήρου Οδύσσεια», κείμ. και ερμην. υπόμνημα των St. West, Alfr. Heubeck, J. B. Hainsworth, Ar. Hoekstra, Jos. Russo, M. F. Galiano, 7^η έκδ., Fondazione Lorenzo Valla, εκδ. “Arrioldo Mondadori”, Ιταλία και επιμ. ελλην. έκδ. Αντ. Β. Ρεγκάκος, εκδ. Παπαδήμας.

- «Ιλιάδα» μτφρ. Θ. Μαυρόπουλου[27], εκδ. Ζήτρος. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

- Αποστολάτος Γερ. «Ομήρου Οδύσσεια», 2001.

- ΚΟΡΔΑΤΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Κ. «ΝΕΑ ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟΝ - Κριτική της ιστορίας των Ομηρικών Επών», Ι. & Π. Ζαχαρόπουλος, Αθήναι, 1940. 8ο, σελ. 428.

- Κοφινιώτης Ε. Ε.[2] «ΟΜΗΡΙΚΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ μετα Γεωγραφικών Πινάκων - εικονων & παραρτημάτων», Αθήναι, 1884.

- Crielaard J.-P. «Ομηρικές ερωτήσεις», Άμεστερνταμ, 1995.

- Λάχμανν Κάρ. (Lachmann)[6] «Συμπεράσματα από την Ιλιάδα».

- Ουώλτερ Μέρρυ (Walter Merry W.) – Ρίντελλ (Riddell J.) – Μόνρο (Monro D. B.) “Commentary on the Odyssey” (σχόλ. στην «Οδύσσεια»), 1886.

- Λεκλέρ (Leclercq) Αιμ.[18] «Οι ήρωες και οι θεοί κατά τα ομηρικά έπη», 1898.

- Μπάτλερ (Butler Sam.) «Ομήρου Οδύσσεια», έκδ. Πανεπ. Σικάγο, Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια, 1971.

- Snodgrass A. M. «Όμηρος και οι καλλιτέχνες», Καίμπριτζ, 2004.

Και:

- Ζάνου Δαν. «Ομήρου Ιλιάδα», μετετρεμμένο σε παιδικό παραμύθι, εικ. Ολ. Μπάμπκιν, εκδ. «Μίνωας».

- “Clavis Homerica, lexicon vocabulorum Iliade Odessae” («Ομηρικό λεξικό»), β΄ έκδ. με σημ. του Μιχ. Αποστόλη, accedit Brevis appendix de dialectis ex officina Anoldi Leers, Ρότερνταμ, 1655.

- Μιστριώτης Γ. «Ιστορία των ομηρικών επών», τυπ. Π. Σακελλαρίου, 1903.

- Σαίφφερ Αλβ.[28] «Παράφραση της Οδύσσειας», 1927. Του ιδίου και της «Ιλιάδος», 1929.

(*) Ο κατάλογος εμπλουτίζεται διαρκώς...

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκης «Ελληνική Βιβλιογραφία».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

---

[1] Πρόκειται για το αρχαιότερο γνωστό χειρόγραφο του έπους του Ομήρου. Το κατείχε ο καρδινάλιος Βησσαρίων και το εδώρισε στην Μαρκιανή Βιβλιοθήκη.

[2] καθηγητής Α΄ Γυμν. Αθηνών.

[3] Το γεγονός θεωρήθηκε ένα από τα µεγαλύτερα επιτεύγµατα στον κόσµο των Γραµµάτων την Αναγέννηση. Φιλολογική επιµ. Δ. Χαλκοκονδύλης. Τυπώθηκε µε στοιχεία του Δ. Δαµιλά, του πρώτου Έλληνα τυπογράφου.

[4] Ήταν το πρώτο ελληνικό βιβλίο που τυπώθηκε στην Φλωρεντία.

[5] Ιωάννης ή Ιανός ή Ρυνδακηνός (από την Ρύνδακο της Μ. Ασίας), Βυζ. λόγιος (1445-1535), που μετά την Άλωση της Πόλεως πήγε στην Πελοπόννησο και από εκεί στην Κρήτη. Με την προστασία του Βησσαρίωνος μετέβη στην Ιταλία, σπούδασε και έγινε διδάσκαλος και βιβλιοφύλαξ της Λαυρεντιανής Βιβλιοθ. Φλωρεντίας. Τιμήθηκε με την εμπιστοσύνη του δουκός Λαυρεντίου των Μεδίκων και εφοδιάσθηκε με συστατική επιστολή προς τον Βαγιαζήτ Β΄, να πάει στην Ανατολή προς συλλογή παλαιών χειρογράφων. Πολύτιμα εκόμισε εκ του Αγ. Όρους. Δίδαξε την ελληνική στους Παρισίους. Προσκολλήθηκε στον Κάρολο Η΄, όταν του εκχωρήθηκαν τα δικαιώματα του βυζ. θρόνου από τον Ανδρέα Παλαιολόγο, υιό του Θωμά. Ο Κάρολος με αυτοκρ. στολή κατήλθε νικηφόρα στην Ιταλία, αλλά όταν απέθανε ο Λ. επανήλθε στην Φλωρεντία. Ο διάδοχός του, Κάρολος Λουδοβίκος ΙΒ΄ τον έχρισε πρέσβυ στην Ενετία (1504-9). Ο πάπας Λέων Ι΄ τον έκαμε δ/ντή του ελλ. Γυμνασίου και Τυπογραφείου, που ίδρ. στην Ρώμη. Το 1518 απήλθε στους Παρισίους, όπου εργάσθηκε για τον καταρτισμό της Βασιλικής Βιβλιοθήκης του Φραγκίσκου Α΄. Προσκλήθηκε από τον πάπα Παύλο Γ΄ στην Ρώμη αλλά μετά από λίγο πέθανε. Εξέδωσε σχόλια στην Ιλιάδα (1517), στον Σοφοκλή (1518), κ.ά.

[6] Γερμανός φιλόλογος (1793-1851) καθηγ. στο Πανεπ. του Βερολίνου.

[7] Με ευρετήριο στα ελληνικά. Κείμενο ελληνικό-λατινικό.

[8] Έκδ. μόνο στα γερμανικά, με γοτθικά στοιχεία.

[9] Έκδ. μόνο στα γερμανικά, με γοτθικά στοιχεία.

[10] Ο Ιωάννης Βαπτιστής Γαιλ (Gail) ήταν Γάλλος ελληνιστής (1755-1829), που εξέδωσε έργα Ελλήνων συγγραφέων, συντελέσας έτσι στην αναζωογόνηση της κλίσεως προς τις κλασικές σπουδές στην Γαλλία.

[11] Χαρακτηρισμένη «ευμορφότατη έκδοση». Περιλαμβάνει και τις «Βατραχομυομαχίες», ύμνους, επιγράμματα, λείψανα, τον Ύμνο στην Δήμητρα και τον Διόνυσο. Με χαλκόγραφη παράσταση του Ομήρου.

[12] Στην έκδοση συμπεριλαβάνεται και του Βιργιλίου “Picturae antiquae ex codicibus Vaticanis” (εκ των κωδίκων του Βατικανού), που ήταν και αυτού του σπάνιου και αγνώστου χειρογράφου του 5^ου μ.Χ. αι. η α΄ έκδ.

[13] Στην β΄ έκδ. στο αρχαίο ελληνικό κείμενο και στην λατινική του μετάφραση, προσετέθη αναλυτικό ευρετήριο.

[14] 79, boulevard Saint-Germain, 79.

[15] Agrege des classes superieures, docteur es lettres.

[16] Δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην αθηναϊκή εφημ. «Ελεύθερος Άνθρωπος», του εκδότη Κ. Αθανάτου, το 1932.

[17] καθηγήτρια στο Πανεπ. Αιγαίου.

[18] Βέλγος συγγραφέας (1827-1907) 30 περίπου έργων!

[19] Εικονογραφημένη έκδ. με ξυλογραφίες.

[20] Αναγνωστικόν Γ΄ Δημοτικού.

[21] Για πρακτικούς λόγους, οι 24 ραψωδίες μοιράσθηκαν σε 3 ενότητες Α-Δ, Ε-Ν, Ν-Ω.

[22] ίσως η μεταγραφή να έγινε από τον ίδιο τον Κ. Αθάνατο.

[23] Προς χρήσιν των Γυμνασίων.

[24] Κυκλοφόρησε και σε συλλεκτική έκδοση περιορισμένων αντιτύπων, καθένα από τα οποία μπορεί να φθάσει να πωλείται έως και 5.000 ευρώ!

[25] Επιμ. Ελεοπούλου Ν.-Ελεοπούλου Καλλ. Δια την στ΄ τάξιν των εξαταξίων Γυμνασίων.

[26] Το βιβλίο απευθύνεται σε όσους μαθαίνουν την ελληνική ως δεύτερη γλώσσα.

[27] φιλόλογος.

[28] Γερμανός συγγραφεύς (1885- ).

---

[29] Τότε οι Ιταλοί τις έλεγαν canti (= τραγούδια).

[30] Μνημειώδεις έχουν μείνει οι έντυπες διαφωνίες» του με τον αντίπαλό του στον τομέα των αρχαιοτήτων, συμμετείχε σε έντυπες αψιμαχίες με τον αντίπαλό του στον τομέα των αρχαιοτήτων, Antonio Francesco Gori / Αντόνιο Φραντσέσκο Γκόρι.

[31] Βλ. Το έργο του «La prima radunanza della colonia arcadica Veronese», έκδ. Cervia, 1705.

Ιλιας Ομηρου, εκδοση 1749, Ενετος ιστορικος μελετητης Σκιπιων Μαφφει Scipio MAFFEI μεταφραση ραψωδια Ιλιαδα Ομηρος, Αινειας Βιργιλιου, ιταλικα, στιχος ελεγεια Κατουλλος κατουλος, ελληνικα, Βερονα, 1749 εκδοση canti Iliade Eneide elegia Catullo greco Βιργιλιος Αινειαδα, Αινειας, ξυλογλυπτα, λατινικα Scipione μαρκησιος Μαφει, Βενετος συγγραφεας, κριτικος τεχνης, αρχαιολογος Ετρουσκοι Ελληνες ετρουσκολογια Αρκαδια Accademia degli Arcadi, Παντοβα, παδοβα, Ελληνας Ξενος / Zeno Βαλισνιερι Valisnieri λογοτεχνικο περιοδικο Giornale de' Letterati d'Italia Σαλβινι Ιταλος ελληνιστης κλασσικιστης μελετητης, γλωσσολογος 17ος αιωνας Τοσκανη, εβραικα, εβραιοι, Ιησουιτες Πιζα Πισα Ολυμπιας Ηλειας Ολυμπια Ηλεια, νομολογια Μανη καρδιναλιος Λεοπολδος Μεδικων Μεδικοι Leopoldo de Medici, καθηγητης ελληνικης γλωσσης γλωσσας, Ακαδημια Φλωρεντια εκδοτης Ραμανζινι, 1745, τραγωδια Μεροπη σχολια σχολιαστης Βολταιρος Βενετια, 1714, επισκοπος κυβερνητης ιταλιστι Εθνικη Ακαδημια Επιστημων Μαθηματικα Φυσικη Κοινωνικη Εταιρεια Ιταλιας 1788 Διαλογοι Μαθηματικοι 1789, αγαλμα θεος Σεραπις, Σαραπις, 2ος αιωνας, πεντελικο μαρμαρο, σαραπις 18ος Μουεσιο Musée d'Art et d'Histoire Γενευη Ελβετια Ιταλοι καντο καντι canti τραγουδι διαφωνια Gori Γκορι Ποιησεις ομηρου αμφω, ητε ιλιας και η οδυσσεια, υπο τε ιακωβου του Μικυλλου και ιωαχειμου Καμεραριου, σπουδαιως προς την νυνι εκδωσιν παρασκευασθεισαι [– ομηρου οδυσσεια, μετα Διδυμου του παλαιοτατου εξηγησιως βιβλιο Βασιλεια Ελβετιας, χερβαγκεν Herwagen, 1551 ελβετια φολιο folio ελληνικα λατινικα, ξυλογραφο τυπογραφικο σημα Λαγανας Βιβλιογραφια Ποιηση Μικυλλος Καμεραριος Διδυμος 9ος 10ος αιωνας

Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ