ΠΑΖΟΛΙΝΙ: SALÒ, 120 Μέρες στα Σόδομα

SALÒ, 120 Μέρες στα Σόδομα

Η NEW STAR ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΕ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ

ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ

 

SALÒ, 120 Μέρες στα Σόδομα (1975)

(SALÒ, or the 120 Days of Sodom, SALÒ o le 120 giornate di Sodoma)

 

Η ασυμβίβαστη προσαρμογή του Παζολίνι στο περίφημο έργο του Μαρκήσιου ντε Σαντ…

 

Η ΠΙΟ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

από 23/03 σε ψηφιακά αποκατεστημένη έκδοση από τη NEW STAR

 

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 18

 

ΤΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥ

 ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ

 

1. Δεν ξεχνάς το SALÒ

2. Δεν μπορείς να ξεχάσεις το SALÒ

3. Δεν πρέπει να ξεχάσεις το SALÒ…

- Alec Kubas-Meyer

ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ, ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ!

 

ΟΙ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΥΝ ΕΝΑΝ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ.

 

Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

 

ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΑΓΡΙΑΣ ΕΥΦΥΪΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑΣ

 

ΑΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗ ΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΝΑ ΣΟΚΑΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΟΧΛΕΙ

 

Η ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΘΗΚΕ ΓΙΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ!

 

ΤΟ ΚΥΝΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΚΤΑΣΗ ΤΟΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟΥ.

 

Η ΠΙΟ ΑΚΑΘΑΡΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΠΟΤΕ

 - ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΝΤΕ ΣΑΝΤ

 

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΑΙΝΙΑ: Η ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΤΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΗ…

 

Βραβείο Venezia Classici

Καλύτερης αποκατεστημένης ταινίας (2015)

 

 

"Η επιδίωξή μου ήταν να εξοργίσω, να θυμώσω το θεατή. Στην αρχή θα στραφεί εναντίον της ταινίας, εναντίον μου. Μερικοί όμως μπορεί να το ξανασκεφτούν. Ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες, μας σπρώχνει στον ολοκληρωτικό αφανισμό.

(...) Το ότι το σώμα γίνεται εμπόρευμα. Η ταινία μου σχεδιάζεται ως μια σεξουαλική μεταφορά, η οποία συμβολίζει, με οραματικό τρόπο, τη σχέση μεταξύ εκμεταλλευόμενου και εκμεταλλευτή. Στον σαδισμό και στην πολιτική εξουσίας τα ανθρώπινα όντα γίνονται αντικείμενα. Αυτή η ομοιότητα είναι

 η ιδεολογική βάση της ταινίας.

(...) Ο φασισμός διαλύει το μυαλό, διαλύει τους ανθρώπους. Ο φασισμός σε οδηγεί

στον ολοκληρωτικό αφανισμό

 - Πιερ Πάολο Παζολίνι

 

[Ο Παζολίνι έγινε] το θύμα των ίδιων του,

των χαρακτήρων

 - Μικελάντζελο Αντονιόνι

Trailer:

SALÒ, 120 Μέρες στα Σόδομα του Πιερ Πάολο Παζολίνι -Trailer STUDIO new star art cinema


Σκηνοθεσία: Πιέρ Πάολο Παζολίνι

Σενάριο: Πιέρ Πάολο Παζολίνι

βασισμένο στο μυθιστόρημα Les 120 Journees de Sodome του Μαρκήσιου Ντε Σαντ,

(με τη συνεργασία Σέρτζιο Τσίτι)

Φωτογραφία: Τονίνο Ντελί Κόλι

Μουσική: Ένιο Μορικόνε

Παίζουν: Πάολο Μπονατσέλι, Τζιόρτζιο Κατάλντι, Ουμπέρτο Πάολο Κουιναβάλε, Άλντο Βαλέτι, Κατερίνα Μποράτο

Διάρκεια: 117’

Ιταλία, 1975

 

Υπόθεση:

 

H ιστορία του έργου διαδραματίζεται στη Δημοκρατία του SALÒ, ένα εικονικό κρατίδιο που είχαν ιδρύσει οι φασίστες του Μουσολίνι κατά την διάρκεια του Β’Παγκοσμίου Πολέμου. Οι φασίστες ανακοινώνουν ότι θα αναλάβουν την διαπαιδαγώγηση 9 κοριτσιών και 9 αγοριών και αφού τους παραλαμβάνουν με την συγκατάθεση των οικογενειών τους, τους μεταμορφώνουν σε δούλους, αναγκάζοντας τους να κάνουν πράγματα που δε θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν.

 

Σχετικά με την ταινία:

 

Επαρχία, μια έπαυλη, τέσσερις φασίστες τοπικοί άρχοντες, τέσσερις μεσήλικοι άνδρες, ο Πρόεδρος, ο Δούκας, ο Δικαστής και ο Επίσκοπος, τέσσερις μεσήλικες γυναίκες επιφορτισμένες να λένε σκανδαλιστικές ιστορίες και να παίζουν μουσική, λίγοι ένοπλοι φρουροί, λίγοι υπηρέτες και εννιά αγόρια και εννιά κορίτσια στην εφηβεία τους που έχουν απαχθεί. Ένα βιβλιαράκι με κανόνες, με τη «νομοθεσία» της συνθήκης. Μια νομοθεσία που ενώ έχει κανονιστική διάσταση όπως κάθε νομοθεσία, στερείται εντελώς την οποιαδήποτε διάσταση κοινωνικού συμβολαίου ή την οποιαδήποτε αναγωγή σε κάποιο γενικότερο κοινό καλό. Όλα τα καθεστώτα, ακόμη και τα πιο απολυταρχικά έχουν ως δικαιολογητικό λόγο κάποια υπέρτερη αξία, έχουν κάποια πρόφαση που τους νομιμοποιεί έστω κατ΄όνομα. Όχι, όμως στην έπαυλη του SALÒ, όπου ένας από τους τέσσερις άνδρες εξηγεί στους εφήβους: εδώ βρισκόμαστε σε έναν τόπο που κανείς δεν ξέρει ότι βρίσκεστε, εδώ βρισκόμαστε σε μια συνθήκη που μπορούμε να σας κάνουμε ό,τι θέλουμε.

Ο Παζολίνι στήνει μια συνθήκη απόλυτου εξουσιασμού, μια συνθήκη απανθρωποποίησης, μια συνθήκη αμοιβαίας αποκτήνωσης εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων, μια συνθήκη δημιουργίας τεράτων. Τα αγόρια και τα κορίτσια που έχουν παρθεί αιχμάλωτα δε βρίσκονται εκεί για να ικανοποιήσουν σεξουαλικές ορέξεις των τεσσάρων ανδρών. Βρίσκονται εκεί για να πραγματοποιηθεί στο έπακρο η πιο βαθιά απ’ όλες τις διαστροφές, η εξουσία ανθρώπων πάνω σε ανθρώπους, ο χωρισμός των ανθρώπων σε κυρίαρχες και υποτελείς τάξεις. Δεν είναι σεξ, δεν είναι καν σαδισμός, είναι το μπορώ να κάνω ό,τι απολύτως θέλω χωρίς κανέναν φραγμό νομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, αξιακό, ταμπού, ανθρώπινο, παραμένουμε άνθρωποι βιολογικά, αλλά απαλλασσόμαστε από οτιδήποτε εσωτερικό μας συγκροτεί ως ανθρώπους, δε μας ενδιαφέρει κυρίαρχα να βασανίσουμε, μας ενδιαφέρει κυρίαρχα να εξουσιάσουμε ολοκληρωτικά άλλους ανθρώπους, νέους ανθρώπους, αθώους ανθρώπους, να τους ασκήσουμε τον πιο καθολικό έλεγχο, την πιο καθολική βία, την πιο καθολική εξουσία, την εξουσία πάνω στα σώματά τους.

Δεν είστε πια άνθρωποι, είστε σκυλιά, είστε συναρθρώσεις μελών σώματος, τα μέλη του σώματός σας μπορούμε να τα βγάλουμε, μπορούμε να τα βασανίσουμε, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως πηγές παραγωγής ακαθαρσιών και ταυτόχρονα ως πηγές παραγωγής τροφής, τα ανθρώπινα σώματα δε φέρουν πια ανθρώπους, είναι αντικείμενα που παράγουν σωματικά υγρά.

Είναι άραγε καρικατούρα όλο αυτό; Ακόμα και ο φασισμός, ακόμα και ο ναζισμός δεν είχαν τα δικά τους ιδεώδη; Ολοσκότεινα και κατάμαυρα μεν, ιδεώδη δε; Είναι πολιτικά εύστοχο να μιλάς αλληγορικά για τον φασισμό μέσω αυτής της δίχως αρχή και τέλος κτηνωδίας; Δεν αποκλείεται και να είναι: η κάστα μου, το αίμα μου, η τάξη μου είναι πιο πάνω απ’ τη δική σου, δικαιούμαι να σου κάνω ό,τι θέλω και οι ειδικότερες κάθε φορά αιτιολογίες που μπορεί να χρησιμοποιώ δεν είναι παρά πέπλα που τώρα πέταξα από πάνω μου.

Μπορώ να σου φερθώ απάνθρωπα και μπορώ να σε συντρίψω ψυχικά και σωματικά, χωρίς να με ελέγξει και να με τιμωρήσει κανείς, γιατί είμαι πάνω από σένα, είμαι άλλο από σένα, είμαι ηλικιακά, ταξικά, μορφωτικά, κοινωνικά ανώτερός σου. Το σεξ δεν έχει να κάνει τίποτα με όλα αυτά, η ηδονή και η ελευθεριότητα δεν έχουν να κάνουν τίποτα με όλα αυτά, γιατί ίσως αν είχαν, θα υπερασπιζόμουν τον τρόπο ζωής μου και όταν καλούμουν να πληρώσω τις συνέπειες, δε θα θυμόμουν ξαφνικά να μιλήσω για ιδεολογικές «διαστροφές» και «παρεκκλίσεις» των άλλων. Σεξουαλική ικανοποίηση που δεν προέρχεται μέσα από την αμοιβαία ηδονή, σεξουαλική ικανοποίηση που προέρχεται μέσα από την επιβολή και την ισοπέδωση και την ταπείνωση του άλλου, δεν έχει ως κώδικα αναφοράς το σεξ, τον ερωτισμό και το σώμα, έχει ως κώδικα αναφοράς την εξουσία, την ποινή, το μίσος για το σώμα, το μίσος για τον ερωτισμό, το μίσος για τον έρωτα, το μίσος.

Η μεταφορά του αμφιλεγόμενου ποιητή, μυθιστοριογράφου και κινηματογραφιστή του έργου βασανιστηρίων και υποβάθμισης του 18ου αιώνα, του μαρκήσιου ντε Σαντ στη φασιστική Ιταλία το 1944, παραμένει μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες όλων των εποχών. Ενώ ήταν φυλακισμένος στη Βαστίλη, ο ντε Σαντ ξεκίνησε να γράψει αυτό που περιέγραψε ως “την πιο ακάθαρτη ιστορία που γράφτηκε ποτέ”. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν το Les 120 Journées de Sodome ou l’école du libertinage (Οι 120 μέρες των Σοδόμων ή το Σχολείο της Ελευθερίας).

Ένα πορτρέτο που απεικονίζει τον φασισμό σε όλη του την αθλιότητα, αποκαλύπτει την κατάχρηση και την υποκρισία της εξουσίας που υπήρχε διαχρονικά καθιερώνοντας έναν συσχετισμό μεταξύ του φασισμού και της απελευθέρωσης και τέλος υποστηρίζει τους κινδύνους του καταναλωτισμού που είχαν αυξηθεί κατά τη μεταπολεμική εποχή.

Απαγορευμένη σε πολλές χώρες, η ασυμβίβαστη προσαρμογή του Παζολίνι στο περίφημο έργο του ντε Σαντ, οι 120 ημέρες των Σοδόμων παραμένει ασυναγώνιστη στη δύναμή της να σοκάρει και να ενοχλεί. Είναι το πιο ισχυρό όπλο ενάντια στον εφησυχασμό της αστικής τάξης και καθιερωμένα κινηματογραφικά όρια από έναν σκηνοθέτη με υπέρτατη διάνοια, καλλιτεχνική ακεραιότητα και ασταθείς πολιτικές πεποιθήσεις.

Ο Παζολίνι ήταν ποιητής, συγγραφέας, σκηνοθέτης, πολιτικός ταραξίας και διανοούμενος, είχε αμφισβητήσει την κοινωνική τάξη, τη σεξουαλικότητα και τη θρησκεία. Η καριέρα του ήταν περίεργη και συχνά ζοφερή, αλλά πολλά από τα έργα του έτυχαν μεγάλης εκτίμησης. Χρησιμοποίησε το ακραίο για να βγάλει αιχμηρά σημεία και το έκανε χωρίς να θυσιάζει το στυλ. Η ταινία μεταφέρει το μυθιστόρημα του 18ου αιώνα από τη Γαλλία στην Ιταλία και παίρνει το όνομά της, SALÒ, από την πόλη της Βόρειας Ιταλίας όπου ο φασίστας Μπενίτο Μουσολίνι προήδρευσε τις τελευταίες ημέρες της αποτυχημένης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του. Δηλώνοντας την πρόθεση του Παζολίνι να κάνει μια ταινία που αντιμετώπισε την κατάφορη διαφθορά της ιταλικής πολιτικής και τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν υπό τη βασιλεία του Μουσολίνι, ενώ η χώρα καθόταν αδρανής και δεν έκανε τίποτα για να την σταματήσει. Και όπου ο ντε Σαντ επιτίθεται στον Θεό και τη Φύση, ο Παζολίνι επιτίθεται στην εξουσία και την εκμετάλλευση. Ο σαδισμός, για τον Παζολίνι, είναι μια σεξουαλική μεταφορά για την ταξική πάλη και την πολιτική εξουσίας.

Μια ομάδα εκπροσώπων των πλούσιων ανώτερων τάξεων, ένας Δούκας, ένας Επίσκοπος, ένας Δικαστής και φυσικά ο Πρόεδρος, έχουν κρυφτεί σε ένα ανακτορικό κτήμα στην ονομαστική πόλη SALÒ όπου έχουν φυλακίσει και εκμεταλλεύονται σεξουαλικά μια ομάδα φτωχών νεαρών ανδρών και γυναικών βασανίζοντας τους για την ευχαρίστησή τους, σαδισμός, διαστροφή, ακολασία. Μηδενίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, υποβάλλουν τους εφήβους σε άθλια, φρικτά, ψυχικά και σωματικά σεξουαλικά βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς και δολοφονίες που δεν μπορεί να διανοηθεί ούτε το πιο αρρωστημένο μυαλό.

Η ταινία έχει μείνει κυρίως γνωστή για τις ωμές σκηνές βίας της, σε μια προσπάθεια του σκηνοθέτη να δείξει τον ηθικό ξεπεσμό του φασισμού, κατά την δικτατορία Μουσολίνι στην Ιταλία. Πέραν όμως αυτού, η ταινία του Παζολίνι βασίστηκε σε κάποια πραγματικά ιστορικά γεγονότα που έλαβαν στη "Δημοκρατία του SALÒ", το φασιστικό κράτος της διχοτομημένης Ιταλίας, μετά την εισβολή των συμμάχων το 1943. Όπως ακριβώς και στην ταινία του Παζολίνι, τα παρακάτω ιστορικά περιστατικά έλαβαν χώρα σε μια έπαυλη, γνωστή ως "Villa Triste" λόγω των περιστατικών βίας και των άλλων βασανιστηρίων που γίνονταν σε αυτή.

Ο Pietro Koch, γεννήθηκε το 1918 στο Μπενεβέντο της Ιταλίας και ήταν παιδί ενός ισχυρού πολιτικού προσώπου και ναυάρχου της Γερμανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξεκίνησε την "καριέρα" του στον ιταλικό στρατό, υπηρετώντας στους Γρεναδιέρους. Η ανακωχή του 1943 και η διχοτόμηση της Ιταλίας τον βρίσκει στην Φλωρεντία, όπου ο Koch μετατίθεται στην Ειδική Ασφάλεια της Δημοκρατίας του SALÒ, υπό τον γνωστό υποστηρικτή του Μουσολίνι Tullio Tamburini. Η υπηρεσία αυτή είχε ως στόχο τη σύλληψη και την εκτέλεση παρτιζάνων, την σύλληψη Εβραίων και γενικότερα συνεργάζονταν με την SD. To 1944 και κάτω από την προστασία και την παρότρυνση του επικεφαλής της SD στη Ρώμη Herbert Kappler, ο Koch δημιουργεί μια παρακρατική οργάνωση που έμεινε γνωστή ως "Banda Koch". Οι Γερμανοί ακολουθώντας την προσφιλή τακτική της δημιουργίας φασιστικών παρακρατικών μικροομάδων (όπως έγινε και με τη συμμορία Δάγκουλα στη Θεσσαλονίκη), παρέχει στη συμμορία του Koch οπλισμό, μια βίλα για βάση της και ειδικά ανακρίτρια, εξοπλισμένα με ότι είχε να προσφέρει ο ναζιστικός σκοταδισμός σε όργανα βασανιστηρίων. Σκοπός της ομάδας ήταν η σύλληψη παρτιζάνων και Εβραίων για τα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου, πάνω από όλα όμως ήταν η κατατρομοκράτηση του λαού της Ιταλίας.

Ο Kοch έχαιρε πλήρους ελευθερίας στις κινήσεις του και λογοδοτούσε μόνο στην SD. H συμμορία του σύντομα έγινε γνωστή για τις βιαιοπραγίες της, ενώ το όνομά της ταυτίστηκε με την τρομοκρατία και τη φρίκη. Με τον συνεργάτη του Pietro Caruso, επικεφαλής της Αστυνομίας και τους Ιταλούς ηθοποιούς Luisa Ferida και Osvaldo Valenti, ο Koch oργάνωσε και διεξήγε εκατοντάδες επιθέσεις σε παρτιζάνους, αθώους πολίτες, συνοικισμούς Εβραίων, καθώς και πολλά άλλα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου που σκοπό είχαν τον προσωπικό πλουτισμό. H "Villa Triste" εκτός από άνδρο θανάτου και βασανιστηρίων υπήρξε επίσης και χώρος διασκέδασης της ομάδας του Koch, o οποίος οργάνωνε συχνά γιορτές προς τιμήν των συνεργατών του, για να απολαύσουν όσα εδέσματα απλόχερα του πρόσφερε η SD καθώς και ιερόδουλες που ποτέ δεν έλειπαν από τέτοιες περιστάσεις.

Μια από τις πιο γνωστές μαζικές εκτελέσεις στην οποία έλαβε μέρος η "Banda Koch" υπήρξε η μεγάλη σφαγή του Fosse Ardeatine στη Ρώμη. Στις 23.3.1944, μια ομάδα της 3ης Μεραρχίας των SS έπεσε σε ενέδρα κομμουνιστών παρτιζάνων στο στενό δρόμο της Via Rasella. Την ενέδρα έστησαν 16 παρτιζάνοι και κόστισε τη ζωή σε 28 στρατιώτες. Όλοι οι παρτιζάνοι κατάφεραν να διαφύγουν στο πλήθος. Το ίδιο βράδυ, η γερμανική διοίκηση της Ρώμης όρισε ότι για κάθε νεκρό Γερμανό θα εκτελούνταν 10 Ιταλοί υπήκοοι. Οι μελλοθάνατοι επιλέχθηκαν από τις φυλακές της Ρώμης και ήταν 271 στον αριθμό. Σύντομα όμως οι νεκροί της επίθεσης αυξήθηκαν σε 33, καθώς διάφοροι Γερμανοί τραυματίες εξέπνευσαν στο νοσοκομείο. Επειδή ο αριθμός των μελλοθανάτων δεν επαρκούσε, ο Pietro Caruso, έβαλε ξανά σε λειτουργία το "αόρατο χέρι" του, την "Banda Koch" και με νέες συλλήψεις, ο αριθμός των 335 συμπληρώθηκε.

Η σφαγή των μελλοθανάτων έγινε στην περιοχή των σπηλαίων της Ardeatine δίπλα στη Ρώμη. Οι εκτελέσεις έγιναν μέσα στα σπήλαια σε ζευγάρια των 5 και στο τέλος τους, οι είσοδοι των σπηλαίων ανατινάχτηκαν από το γερμανικό μηχανικό.

Ανησυχώντας για την ακραία δράση του, αλλά κυρίως για τη στενή του συνεργασία με τους Γερμανούς, ο Μουσολίνι συνέλαβε τον Koch για εγκλήματα ποινικού δικαίου τον Οκτώβριο του 1944. Ο Koch φυλακίστηκε μέχρι την κατάληψη της Ιταλίας από τους συμμάχους και παραδόθηκε σε αυτούς. Καταδικάστηκε από το Ανώτατο Στρατοδικείο για 6 κατηγορίες σε συμμετοχή εγκλημάτων πολέμου και εκτελέστηκε στο κάστρο Bravetta στις 4.6.1945, σε ηλικία 26 ετών. Οι Luisa Ferida και Osvaldo Valenti εκτελέστηκαν από τους παρτιζάνους το 1945.

 

Κριτικές:

 

«1. Δεν ξεχνάς το SALÒ

2. Δεν μπορείς να ξεχάσεις το SALÒ

3. Δεν πρέπει να ξεχάσεις το SALÒ»

- Alec Kubas-Meyer

 

Η τελευταία ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι, του 1975, είναι επίσης κατά κάποιο τρόπο η απόλυτη ταινία: η αναπαράσταση της διαφθοράς της μπορεί να είναι αξεπέραστη. Ο Παζολίνι τοποθετεί τις «120 μέρες των Σοδόμων» του Μαρκήσιου Ντε Σαντ το 1944-1945, σε μια πολυτελή βίλα στη Δημοκρατία του Μουσολίνι του SALÒ, το ναζιστικό καθεστώς μαριονέτας της βόρειας Ιταλίας, όπου τέσσερις ιθύνοντες υποβάλλουν μια φάλαγγα νεαρών ανδρών και γυναικών στην απεριόριστη δύναμή τους. και ευχαρίστηση. Στο επιβλητικό μεγάλο SALÒνι, με τους πίνακές του και το πιάνο, δύο grandes dames απαγγέλλουν λυρικά Sadean ιστορίες άσεμνης υποβάθμισης με τη συνοδεία του Chopin καθώς οι άνδρες επιβλέπουν τα τελετουργικά του σπιτιού - βιασμό, βασανιστήρια, κοπροφαγία, ακρωτηριασμό και δολοφονία - που ο Παζολίνι απεικονίζει καθαρά, ακλόνητα, ακόμη και στιχουργικά. Ο Παζολίνι προτείνει ότι οι κλασσικές αξίες του δυτικού πολιτισμού και η φαινομενικά προοδευτική νεωτερικότητα που βασίζεται σε αυτές είναι βουτηγμένες στο αίμα αθώων. Αυτή η ταινία είναι ουσιαστική για να την δεις, αλλά είναι αδύνατο να την δεις: ένας θεατής μπορεί να βρει την ίδια τη ζωή μολυσμένη πέρα ​​από τη λύτρωση από το απλό γεγονός ότι τέτοια πράγματα μπορούν να προβληθούν ή ακόμα και να φανταστούν.

— Ρίτσαρντ Μπρόντι


ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ

 

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, μια εξαιρετικά πολυσχιδής προσωπικότητα, γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1922, τη χρονιά που ανέβηκε στην εξουσία ο Μπενίτο Μουσολίνι, στην πόλη Μπολόνια της Ιταλίας. Ο πατέρας του Κάρλο είναι υπαξιωματικός του στρατού και εξ αιτίας αυτού, η οικογένεια Παζολίνι αλλάζει διαρκώς τόπο διαμονής. Η σχέση του με τους γονείς του, τον αυταρχικό και τυραννικό πατέρα που διοικεί την οικογένεια με στρατιωτικό τρόπο και τη δασκάλα μητέρα του για την οποία έτρεφε αισθήματα λατρείας, επηρεάζουν από το ξεκίνημα της ζωής του τον Ιταλό δημιουργό. «Γεμάτος πάθος, σεξουαλικότατος, βίαιος σαν χαρακτήρας κατέληξε στη Λιβύη, χωρίς δεκάρα.

 Στη Μπολόνια αρχίζει τις σπουδές του Ιστορίας της Τέχνης και Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο, «ένα πανεπιστήμιο με δομή φασιστική» σύμφωνα με τον ίδιο. Το 1942, ενώ ο πατέρας του είναι αιχμάλωτος στην Κένυα, ο Πιερ Πάολο με τη μητέρα του και τον νεότερο του αδερφό Γκουίντο καταφεύγουν στην Καζάρσα. Την ίδια εποχή, με δικά του έξοδα, ο νεαρός Παζολίνι εκδίδει την ποιητική συλλογή «Ποιήματα στην Καζάρσα», γραμμένα στη διάλεκτο του Φρίουλι. Τον επόμενο χρόνο ξεκινά τη στρατιωτική του θητεία στο Λιβόρνο· λιποτακτεί ωστόσο και ξαναγυρίζει στην Καζάρσα.

Το 1945 ο αδερφός του, μέλος ανταρτικής ομάδας Όζοπο, δολοφονείται μαζί με συντρόφους του από Γιουγκοσλάβους αντάρτες, περιστατικό που παραμένει από τα πιο σκοτεινά στις σελίδες της ιταλικής αντίστασης. Ο Παζολίνι θα εκφράζει τον πόνο και το πένθος του για τη δολοφονία του αδερφού του στα δυο μυθιστορήματα του σε ρομανέσκο, «Τα Παιδιά της Ζωής» και στο «Μια Ζωή Γεμάτη Βία».

Από το 1945 έως το 1949 ο Παζολίνι στο Γυμνάσιο ενός μικρού χωριού κοντά στην Καζάρσα. Στις 18 Φεβρουαρίου 1945 ιδρύει με νεαρούς φοιτητές την «Academiuta de lenga Furlana», μια μικρή ακαδημία σπουδών για τη γλώσσα και την κουλτούρα του Φριούλι. Την ίδια εκείνη περίοδο, μετά τους αγώνες των εργατών γης στο Φριούλι, γράφει την πρόζα «Οι Μέρες του Αγαθού Ντε Γκάσπερι» που αργότερα θα γίνει μυθιστόρημα και θα εκδοθεί το 1962 με τίτλο «Το Όνειρο μιας Υπόθεσης».

Από τις μέρες εκείνες ο Παζολίνι θα ξεκινήσει να «ζωγραφίζει» μια Ιταλία ταπεινή, πραγματική, καθημερινή, ενώ στα τελευταία του πια γραπτά θα διαπιστώσει και θα ανακοινώσει την εξαφάνιση της με τρόπο που θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων και θα δημιουργήσει σκάνδαλο. Τα χρόνια στην Καζάρσα θα μείνουν ανεπανάληπτα για τον Πιερ Πάολο και, όπως με τα παιδικά του χρόνια, θα τα μυθοποιήσει και θα τα χαρακτηρίσει ιερά και αμόλυντα.

Το 1952 δημοσιεύεται μια σημαντική μελέτη του, σε συνεργασία με τον Μάριο Νταρκο, για την ποίηση με διάλεκτο του 19ου αιώνα. Το 1954 εκδίδει μια συλλογή με τα ποιήματα που έγραψε στο Φριούλι, με τίτλο «Η Πιο Ωραία Νιότη».

Το 1955, ιδρύει και δουλεύει μαζί με τους Ροβέρσι, Λεονέτι, Ρομάνο και Φορτίνι το φιλολογικό περιοδικό «Officina», μια σύντομη σε ζωή αλλά σπουδαία μαρτυρία των απόψεων των Ιταλών διανοούμενων της εποχής. Την ίδια χρονιά εκδίδεται το μυθιστόρημα «Τα Παιδιά της Ζωής», που υπήρξε η πρώτη του συγγραφική επιτυχία. Το περιοδικό κλείνει οριστικά το 1959 μετά από ένα άρθρο που έγραψε ο Παζολίνι εναντίον του Πάπα Πίου ΧΙΙ. Διευθύνει την επιθεώρηση «Nuovi argomenti» με τον Αλμπέρτο Μοράβια, ο οποίος τον θεωρεί, ήδη από το τέλος της δεκαετίας του ως τον σημαντικότερο Ιταλό ποιητή της γενιάς του.

Την ίδια εποχή αρχίζει να ασχολείται με τον κινηματογράφο ως σεναριογράφος και συνεργάζεται με τον Μπολονίνι, τον Μπερτολούτσι και τον Ρόσσι.

 

Το 1961 σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία, το «Ακατόνε». Ακολουθούν οι ταινίες «Μάμα Ρόμα» με τους Anna Magnani και Ettore Garofolo (1962), το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964), «Οιδίπους Τύραννος» (1967), «Θεώρημα» με τον Terence Stamp(1969), «Χοιροστάσιο» (1969), «Μήδεια» με τη Μαρία Κάλλας (1970), καθώς και η λεγόμενη τριλογία της ζωής: το «Δεκαήμερο» (1971), «Οι Ιστορίες του Καντέρμπουρυ» (1972) και «Χίλιες και μια νύχτες» (1974).

 

 Το κύκνειο άσμα του, «SALÒ» ή «120 μέρες στα Σόδομα», προκάλεσε φρίκη, ουρλιαχτά, βίαιες αντιδράσεις και εισαγγελικές παρεμβάσεις. Ο Παζολίνι, εμπνευσμένος από τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ, δημιουργεί με τον παραγωγό Ρενάλντο Γκριμάλντι ένα κινηματογραφικό έργο μη «παθητικό» και «υπνωτικό» αλλά «επιθετικό», όπως πίστευε ότι πρέπει να είναι η λειτουργία του κινηματογράφου.

Στο έργο, τέσσερις εκπρόσωποι της φασιστικής εξουσίας απάγουν κορίτσια και αγόρια και τα υποβάλλουν σε σεξουαλικά όργια, βασανιστήρια και τελετές κοπρολαγνείας. Η ταινία προκαλεί σφοδρές αντιδράσεις. «Μα αυτή ήταν η επιδίωξή μου. Να εξοργίσω, να θυμώσω τον θεατή. Στην αρχή θα στραφεί εναντίον της ταινίας, εναντίον μου. Ύστερα θα πει πως πρόκειται για ένα πορνό. Αυτό είναι μια βολική εξήγηση. Μερικοί όμως μπορεί να ξανασκεφτούν. Ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες. Μας σπρώχνει στον ολοκληρωτικό αφανισμό», δήλωσε ο Παζολίνι σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του.

 

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι βρέθηκε νεκρός τα ξημερώματα της 2ας Νοεμβρίου του 1975 στην παραλία της Όστια, έξω από τη Ρώμη. Το πτώμα έφερε σημάδια άγριας κακοποίησης: σχεδόν αποκομμένα αυτιά, σπασμένες οδοντοστοιχίες, συνθλιμμένα οστά θώρακα από το επανειλημμένο πέρασμα οχήματος από πάνω του. Για τον άγριο φόνο ομολόγησε και καταδικάστηκε ως ένοχος, σε φυλάκιση 9 ετών και 7 μηνών, ένας εκπορνευόμενος 17χρονος, ο Πίνο Πελόζι.

 Ο Παζολίνι ενταφιάστηκε στο αγαπημένο του χωριό, το Φριούλι. Η αγριότητα ωστόσο της δολοφονίας είχε εξαρχής δημιουργήσει υποψίες ότι ο Πελόζι δεν ήταν ο μόνος δράστης του εγκλήματος. Πέρασαν 30 χρόνια ώσπου, το 2005, ο Πελόζι απέσυρε την ομολογία του, δηλώνοντας πως πλέον ήταν νεκροί όλοι όσοι απειλούσαν τον ίδιο και την οικογένειά του, κάτι που του επέτρεπε πλέον να πει την αλήθεια. Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε, αλλά και την έρευνα των Σικελών δημοσιογράφων Τζουζέππε Λο Μπιάνκο και Σάντρα Ρίτσα, η δολοφονία του Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν καθαρά πολιτικό, και όχι σεξουαλικό, έγκλημα.

Σύμφωνα με τους δημοσιογράφους, αιτία ήταν η γνώση του Παζολίνι για πρόσωπα της ιταλικής πολιτικής και τις διασυνδέσεις τους με τον κόσμο της Μαφίας. «Ξέρω τα ονόματα των υπευθύνων, όλων αυτών που χειραγωγούν τους νεοφασίστες, όλων αυτών των γνωστών αγνώστων που είναι υπεύθυνοι για τα πρόσφατα εγκλήματα» είχε δηλώσει ο Παζολίνι ένα χρόνο πριν από τη δολοφονία του. Το τελευταίο βιβλίο του, μάλιστα, με τίτλο «Πετρέλαιο» (στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Παρατηρητής» το 1993), με πρόφαση ιστορίες ερωτικών εμμονών προχώρησε σε αποκαλύψεις για τους εγκληματικούς πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους της περιόδου της Δεύτερης Δημοκρατίας στην Ιταλία. «Τον εκτέλεσαν. Ήταν πέντε. Του φώναζαν «βρωμόπουστα», «σκατοκομμούνι» και τον χτυπούσαν βίαια. Εμένα με είχαν ακινητοποιήσει. Δεν άγγιξα καν τον Παζολίνι, αντίθετα προσπάθησα να τον υπερασπιστώ» δήλωσε ο 51 ετών σήμερα Πελόζι. Μεταξύ των πέντε εκτελεστών είχε αναγνωρίσει τους αδελφούς Μπορσελλίνο και δύο Σικελούς νεοφασίστες και ντίλερ. Η έρευνα σχετικά με τη δολοφονία Παζολίνι άρχισε εκ νέου μετά την αναίρεση του Πελόζι αλλά οι δικαστές αποφάσισαν ότι δεν

υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να συνεχιστεί.

Φιλμογραφία

Ακατόνε (Accattone, 1961)

Μάμα Ρόμα (Mamma Roma, 1962)

Η Ρικότα, επεισόδιο από τη συλλογή RoGoPaG, (La ricotta, 1963)

La rabbia, 1963)

Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Il vangelo secondo Matteo, 1964)

Πουλιά παλιόπουλα (Uccellacci e uccellini, 1966)

Οιδίπους (Edipo re, 1967)

Οι Μάγισσες (Le streghe — La Terra vista dalla Luna, 1967)

Θεώρημα (Teorema, 1968)

Χοιροστάσιο (Porcile, 1969)

Μήδεια (Medea, 1969)

Το Δεκάμερο (Il Decameron, 1971)

Οι Μύθοι του Καντέρμπουρι (I Racconti di Canterbury, 1972)

Χίλιες και Μία Νύχτες (Il fiore delle Mille e una Notte, 1974)

SALÒ ή 120 Μέρες στα Σόδομα (SALÒ o le 120 giornate di Sodoma, 1976)

 

ΕΝΙΟ ΜΟΡΙΚΟΝΕ

 

Ο Ένιο Μορικόνε (Ennio Morricone 10 Νοεμβρίου 1928 - 6 Ιουλίου 2020) ήταν ιταλός συνθέτης, ενορχηστρωτής και μαέστρος, από τους σπουδαιότερους και επιδραστικότερους συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής. Με το πληθωρικό έργο του διαμόρφωσε την πορεία της κινηματογραφικής μουσικής και ενέπνευσε συνθέτες και σκηνοθέτες σ’ όλο τον κόσμο για πολλές γενιές.

Επηρεασμένος από τις μουσικές πρωτοπορίες του 20ού αιώνα, αλλά και από τη μουσική του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, διαμόρφωσε στη δεκαετία του ‘60 τον ήχο των σπαγγέτι-γουέστερν, μέσα από τη συνεργασία του με τον παιδικό φίλο και συμμαθητή του Σέρτζιο Λεόνε. Συνένωσε τον ήχο της κιθάρας με σφυρίγματα, κραυγές ζώων, απόκοσμες φωνές, αλλά και άγνωστα στους πολλούς μουσικά όργανα, όπως η οκαρίνα, η εβραϊκή άρπα, οι τρομπέτες μαριάτσι, το αγγλικό κόρνο και η οκαρίνα.

Ο Μορικόνε υπέγραψε περισσότερα από 500 σάουντρακ για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, πάνω από 100 συνθέσεις λόγιας («κλασικής») μουσικής, αλλά και τραγούδια που ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του διεθνούς πενταγράμμου, όπως η Μίνα, η Ρίτα Παβόνε, ο Τζίμι Φοντάνα, ο Πολ Άνκα και η Τζόαν Μπαέζ. Συνέθεσε μουσική για όλα τα είδη ταινιών – από ταινίες τρόμου μέχρι κωμωδίες – ενώ κάποιες από τις συνθέσεις του είναι πιο διάσημες από τις ίδιες τις ταινίες στις οποίες ακούστηκαν.

Άφησε πίσω του μία τεράστια μουσική κληρονομιά, γράφοντας μεγάλες στιγμές της κινηματογραφικής ιστορίας μέσα από ταινίες όπως «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», «Για Μια Χούφτα Δολάρια», «Κάποτε στη Δύση» και «Κάποτε στην Αμερική» του Σέρτζιο Λεόνε, «Danger: Diabolik» του Μάριο Μπάβα, «Συμμορία των Σικελών» του Ανρί Βερνέιγ, «Μέρες Ευτυχίας» του Τέρενς Μάλικ, «Αποστολή» του Ρόλαντ Τζόφι, «Οι Αδιάφθοροι» του Μπράιαν Ντε Πάλμα, «Ο Επαγγελματίας» του Ζορζ Λοτνέρ, «Σινεμά ο Παράδεισος» και «Μαλένα» του Τζουζέπε Τορνατόρε.

 

Το 2007 τιμήθηκε με Όσκαρ από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου για τη συνολική προσφορά του στην τέχνη της κινηματογραφικής μουσικής. Τελικά, βραβεύτηκε με Όσκαρ το 2016, με την έκτη υποψηφιότητά του, για το σάουντρακ της ταινίας του Κουέντιν Ταραντίνο, «Οι Μισητοί Οκτώ».

Ο Ένιο Μορικόνε γεννήθηκε στη Ρώμη στις 10 Νοεμβρίου 1928. Ο πρώτος δάσκαλός του στη μουσική ήταν ο πατέρας του Μάριο Μορικόνε, ο οποίος έπαιζε τρομπέτα σε μικρές ορχήστρες. Ξεκίνησε να συνθέτει σε ηλικία 6 ετών και στα 12 του έγινε δεκτός στην Ακαδημία της Αγίας Καικιλίας (το παλαιότερο ωδείο του κόσμου), όπου έλαβε μαθήματα τρομπέτας από τον Ουμπέρτο Σεμπρόνι, σύνθεσης και χορωδιακής μουσικής υπό την καθοδήγηση του κλασικού συνθέτη Γκοφρέντο Πετράσι.

Άρχισε να γράφει μουσική για το θέατρο και το ραδιόφωνο, αλλά και έργα λόγιας μουσικής για φωνή και πιάνο, όπως το «Imitazione», βασισμένο σε κείμενο του ιταλού ποιητή Τζιάκομο Λεοπάρντι. Αργότερα έγινε ενορχηστρωτής σε στούντιο ηχογράφησης για δισκογραφικές εταιρείες και συνεργάστηκε με ορισμένους από τους πιο γνωστούς αστέρες της ιταλικής ποπ των δεκαετιών ‘50 και ‘60. Παράλληλα, έγραφε κινηματογραφική μουσική για λογαριασμό άλλων συνθετών, προτού υπογράψει με το δικό του όνομα τη μουσική επένδυση της ταινίας του Λουτσιάνο Σάλτσε «Ο Φασίστας» («Il Federale»), το 1961.

            Οι έξι συνεργασίες τους με πρώτο το κλασικό πλέον Για μια χούφτα δολάρια (1964),αλλά και το Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος (1966) που ακολούθησε, ήταν αντιπροσωπευτικές χαρίζοντας του παράλληλα και την διεθνή αναγνώριση. Συνέχισε γράφοντας μουσική για όλων των ειδών τις ταινίες από αισθηματικές, μέχρι περιπέτειες κοινωνικά, κωμωδίες και θρίλερ.

Αναρίθμητες είναι και οι μουσικές επενδύσεις του για την μικρή οθόνη στην πατρίδα του αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ στη φιλμογραφία του ξεχωρίζουν συνεργασίες και με άλλους σκηνοθέτες όπως: Μπερτολούτσι, Παζολίνι, Ταβιάνι, Αρτζέντο, Μπράιαν ντε Πάλμα, Ποντεκόρβο, Μάλικ και πλήθος άλλων. Από τις ταινίες του το κοινό θα θυμάται ακόμα: Γκρίνγκο (1963), Η επιστροφή του Ρίνγκο (1965), Μονομαχία στον κόκκινο ήλιο (1966), Κάποτε στη Δύση (1968), Θεώρημα (1968), Κάποτε στην Αμερική (1984), Χάος (1984), Μπάγκσι (1991).


SALÒ Ή ΟΙ 120 ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ

(SALÒ O LE CENTOVENTI GIORANTE DI SODOMA, 1975)

Του Βασίλη Ραφαηλίδη

Είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως το SALÒ ή οι 120 μέρες των Σοδόμων, κύκνειο άσμα (1975) του μεγάλου Παζολίνι, θα προκαλέσει ταραχές διάφορες (σωματικές, ψυχολογικές, πολιτικές) σ' ένα κοινό που θα παραμείνει προσκολλημένο στη σκούρα επιφάνεια των φρικτών εικόνων που εικονογραφούν τους κύκλους της Κόλασης (κύκλος των Διαστροφών, κύκλος των Κοπράνων, κύκλος του Αίματος), όπως περιγράφει ο μεγαλοφυής «θείος» Μαρκήσιος ντε Σαντ φιλοσοφώντας πάνω στην έννοια του Κακού και όπως τους μεταγράφει σε γλώσσα πολιτική ο Παζολίνι.

Πριν φτάσουμε στην παζολινική μεταγραφή πρέπει να μείνουμε για λίγο στη σαντική γραφή, ώστε να καταλάβουμε καλύτερα τη ζεύξη, μέσα από τον ιστορικό χρόνο, που θα επιχειρήσει ο Παζολίνι με μια τόλμη που ξεπερνάει κάθε όριο.

Η φιλοσοφία της Γαλλικής Επανάστασης, που φέρνει στην εξουσία τους αστούς, συνοψίζεται στο αίτημα που πρωτοδιατύπωσαν οι Έλληνες σοφιστές για την αξία και τη σημασία της «μοναδικότητας του ατόμου». Αφού ξεχάστηκε για αιώνες, η Αναγέννηση επαναξιοποιεί το παλιό αίτημα, ο Διαφωτισμός το βάζει στο κέντρο του ενδιαφέροντος του και η Γαλλική Επανάσταση επιχειρεί να το κάνει πράξη.

Όμως πρόκειται για μια πράξη ατελή που δεν τόλμησε, ούτε ήταν δυνατόν να τολμήσει, να τραβήξει τη φιλοσοφική πλευρά του δόγματος «λεσέ φερ» μέχρι τις ακρότατες λογικές συνέπειες της : Ποια είναι τα μάξιμουν όρια της «ατομικής ελευθερίας»; Αν ο «φιλελεύθερος άνθρωπος είναι πράγματι λεύτερος θα μπορούσε να διαλέξει το Κακό αντί του Καλού και να βιώσει με συνέπεια την κακότητα του.

Ο Σαντ, λοιπόν, με μια εντελώς συναρπαστική διαύγειά, προσπαθεί να δώσει στον εξαπατημένο από τη «φιλελεύθερη» εξουσία άτομο όλα του τα δικαιώματα, φυσικά και το δικαίωμα του να είναι κανείς κακός μέχρι βαρβαρότητας, πράγμα, που άλλωστε, γίνεται στο επίπεδο της συλλογικότητας.

Στην ταινία του Παζολίνι, ο ακρότατος φιλελευθερισμός του Σαντ τρέπεται φυσιολογικότατα σε φασισμό : οι πιο συνεπείς «φιλελεύθεροι» είναι ίσως οι φασίστες, και αυτό το ξέρουμε ήδη από τον Ραίχ! Ο φασισμός ρίζωσε στον ψυχισμό της μάζας χάρη σε μια ασαφή υπόσχεση για απελευθέρωση των κρυμμένων στο υποσυνείδητο «φαντασμάτων της ελευθερίας».

Ξέρουμε τώρα πώς και γιατί νομιμοποιείται η ζεύξη μιας φιχτίφ (φτιαχτής-φανταστικής) ιστορίας, αυτής του Σαντ, με τη σχετικά πρόσφατη, φασιστική ιστορία της Ιταλίας : η τερατώδης φαντασία του Σαντ υπερκαλύφθηκε από μια υπερτερατώδη πραγματικότητα. Δυστυχώς, δεν έχουμε χώρο (είναι το μόνιμο πρόβλημα μας) να επεκταθούμε στο σημειακό σύστημα του Παζολίνι που έκανε δυνατή την παραπάνω ερμηνεία.

Σημειώνουμε μόνο μια πολύ χρήσιμη για το διάβασμα της ταινίας λεπτομέρεια : ένας από τους εγκλείστους στον «πύργο των οργίων», νεαρούς, όταν εκτελείται εν ψυχρώ γιατί τόλμησε να κάνει έρωτα, και μάλιστα με μια νέγρα υπηρέτρια, σηκώνει το χέρι του σε γροθιά, κίνηση που τονίζεται εμφατικά και σε δύο συνεχόμενα πλάνα, και που είναι το μόνο ευθύ πολιτικό σχόλιο που, όμως εκφορτίζει το νόημα του σε ολόκληρο το φιλμ. (Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Παζολίνι ήταν ένας μαρξιστής και μέλος του ΚΚ Ιταλίας.) Ένα δεύτερο ιστορικό σχόλιο παραμένει σταθερά στην ηχητική μπάντα : ο πόλεμος δεν «μπαίνει» ποτέ στη βίλα, αλλά περιβάλλει εξωτερικά τον ήχο στων βομβών.

Ειδοποίηση για τους ευαίσθητους : μη δείτε την ταινία αν δεν έχετε εξοικειωθεί ακόμα με το απλό γεγονός πως ό,τι βλέπουμε στο πανί δεν είναι πραγματικό. Αλλιώς, θα βγείτε άρρωστοι απ' αυτό το φοβερό φιλμ, όπου συμβαίνουν τέρατα και σημεία, εντελώς ακατάλληλα για ανήλικους ενήλικες.

«Το Βήμα», 21.10.1980.

Ζητείται η αναψηλάφηση της υπόθεσης

της δολοφονίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι 

Tου Θ. Ανδρεάδη – Συγγελάκη

Με αίτημα που κατέθεσαν σήμερα στην εισαγγελία της Ρώμης, οι δικηγόροι του σκηνοθέτη Ντάβιντ Γκριέκο ζήτησαν την αναψηλάφηση της υπόθεσης της δολοφονίας του Ιταλού συγγραφέα, ποιητή και σκηνοθέτη Πιερ Πάολο Παζολίνι.

Ο κορυφαίος Ιταλός διανοούμενος δολοφονήθηκε στο παραθαλάσσιο θέρετρο της Ρώμης, Όστια, στις 2 Νοεμβρίου του 1975.

Στο αίτημα αναψηλάφησης ζητείται η πραγματοποίηση περαιτέρω ερευνών σχετικά με το DNA που εντόπισαν οι καραμπινιέροι στο σημείο της δολοφονίας έπειτα από νέες έρευνες που έγιναν το 2010.

Οι δικηγόροι του Ιταλού σκηνοθέτη θεωρούν ότι η δολοφονία δεν διεπράχθη, έπειτα από ερωτική συνεύρεση, από τον νεαρό τότε, Πίνο Πελόζι, ο οποίος ήταν και ο μόνος ο οποίος καταδικάσθηκε για την υπόθεση. Είναι πεπεισμένοι ότι στο ίδιο σημείο βρίσκονταν τουλάχιστον άλλα τρία άτομα.

Σύμφωνα με δηλώσεις μελών του οργανωμένου εγκλήματος της ευρύτερης περιοχής της Ρώμης, άλλωστε, η πραγματική αιτία της παρουσίας του Παζολίνι στην Όστια φέρεται να ήταν εντελώς διαφορετική και να σχετίζεται με την προσπάθειά του να ανακτήσει μέρος του υλικού του φιλμ "120 Μέρες στα Σόδομα", που του είχε κλαπεί. Στην ταινία “ La Macchinazione” (“ Η Μηχανορραφία”) που γυρίστηκε το 2016, ο Ντάβιντ Γκρέκο παρουσιάζει λεπτομερειακά την όλη υπόθεση της κλοπής μεγάλου μέρους της ταινίας του Παζολίνι.

Στο αίτημα που κατατέθηκε σήμερα αναφέρεται ότι "ήταν, όμως, μια παγίδα θανάτου και ο Παζολίνι έχασε την ζωή του σε ενέδρα, έπειτα από βάρβαρο ξυλοκόπημα".

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ.

Imdb: SALÒ, or the 120 Days of Sodom (1975) - IMDb

Flickr: SALÒ, 120 Μέρες στα Σόδομα

Soundtrack από τον Ένιο Μορικόνε: Salò o le 120 Giornate di Sodoma (From "Salò o le 120 Giornate di Sodoma")

Salò, or the 120 Days of Sodom Theme (Remastered)

 

ΠΗΓΗ: STUDIO, τηλ.: 210-86.40.054 - 210-82.20.008 - 210-86.40.017, e-mail: newstarcine@gmail.com. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 4.3.2023.


ΠΑΖΟΛΙΝΙ: SALO, 120 Μερες στα Σοδομα ντε σαντ φασισμος θυμος θεατης ταινίια σαλο βορεια ιταλια βορειος σαρκα ολοκληρωτικος αφανισμος σωμα εμπορευμα σεξουαλικη μεταφορα, σεξ συμβολισμος οραμα εεκμεταλλευομενος εκμεταλλευτης εκμεταλλευση σαδισμος πολιτικη εξουσια ανθρωπος αντικειμενο ιδεολογια μυαλο ανθρωποι Παζολινι Δημοκρατια του SALO, κρατιδιο φασιστες Μουσολινι Β Παγκοσμιος Πολεμος διαπαιδαγωγηση 9 κοριτσια εννεα αγορια οικογενεια δουλοι επαρχια, επαυλη, προεδρος, δουκας, Δικαστης Επισκοπος, γυναικα σκανδαλο μουσικη εννεα αγορι κοριτσι εφηβεια απαγωγη νομοθεσια συνθηκη καθεστως απολυταρχικο αξια, προφαση επαυλις εφηβος εξουσιασμος απανθρωποποιηση αποκτηνωση εξουσιαστης εξουσιαζομενος τερας αιχμαλωτος σεξουαλικη ορεξη διαστροφη ταξη φραγμος νομικος κοινωνικος, πολιτισμικος, αξιακος, ταμπου, ανθρωπινο, καθολικος ελεγχος, καθολικη βια, σκυλια, συναρθρωση μελος βασανισμος πηγη παραγωγη ακαθαρσια σωματικα υγρα ναζισμος ιδεωδη αλληγορια κτηνωδια απανθρωπια ηδονη ελευθεριοτητα διαστροφες παρεκκλιση Σεξουαλικο εγκλημα κανοποιηση επιβολη ισοπεδωση ταπεινωση ερωτισμος ποινη, μισος ερωτισμος ερωτας, ποιητης, μυθιστοριογραφος κινηματογραφιστης εργο βασανιστηριο 18ος αιωνας, μαρκησιος ντε Σαντ φασιστικη Ιταλία 1944, αμφιλεγομενη ταινια φυλακη Βαστιλη, ακαθαρτη ιστορια Οι 120 μερες των Σοδομων ή το Σχολειο της Ελευθεριας ημερες αθλιοτητα, καταχρηση υποκρισια καταναλωτισμος μεταπολεμικη εποχη απαγορευμενη ασυμβιβαστος σοκ εφησυχασμος αστικη ταξη κινηματογραφικη σκηνοθετης διανοια, καλλιτεχνικη ακεραιοτητα πολιτικη συγγραφεας, σκηνοθετης, πολιτικος ταραξιας και διανοουμενος, αμφισβητηση κοινωνικη ταξη, σεξουαλικοτητα θρησκεια καριερα ακραιο μυθιστορημα Γαλλια φασιστας Σοσιαλιστικη ιταλικη φρικη Θεος Φυση, ταξικη παλη ανακτορο ευχαριστηση σαδ διαστροφες ακολασια αξιοπρεπεια, ψυχικα και σωματικα σεξουαλικα βασανιστηρια, ακρωτηριασμος δολοφονια αρρωστημενο μυαλο σκηνες βιας ηθικος ξεπεσμος δικτατορια φασιστικο κρατος διχοτομηση εισβολη συμμαχοι 1943 βιλα βιλλα τριστε Villa Triste βασανιστηριο κοχ κωχ Koch, 1918 Μπενεβεντο πολιτικο ναυαρχος Γερμανια Α Παγκοσμιος Πολεμος ιταλικος στρατος Γρεναδιεροι ανακωχη Φλωρεντια Ειδικη Ασφαλεια Tullio Tamburini ταμπουρινι συλληψη εκτελεση παρτιζανοι εβραιοι SD 1944 Ρωμη καπλερ Herbert Kappler, παρακρατικη μπαντα Banda Koch Γερμανοι φασιστικη παρακρατικη μικροομαδα συμμορια Δαγκουλα Δαγκουλας Θεσσαλονικη οπλισμος ναζιστικος σκοταδισμος ναζιστικο στρατοπεδο θανατου, τρομοκρατια βιαιοπραγια καρουζο καρουσο Pietro Caruso, Αστυνομια Ιταλος ηθοποιος Luisa Ferida φεριντα Osvaldo Valenti, βαλεντι παρτιζανος, εβραιος εγκληματα πλουτισμος διασκεδαση γιορτες ιεροδουλος μαζικη εκτελεση σφαγη φοσσε φοσε αρντεατινε Fosse Ardeatine Ρωμη 23 μαρτιου 1944, μαρτιος 3η Μεραρχια ες ες SS ενεδρα κομμουνιστες Via Rasella ρασελα ρασελλα στρατιωτες γερμανικη διοικηση νεκρος Γερμανος Ιταλοι υπηκοοι μελλοθανατος φυλακες νεκροι επιθεση μελλοθανατοι αορατο χερι σπηλαιο σπηλαιο σπηλαια ζευγαρι γερμανικο μηχανικο ακραια δραση ποινικο δικαιο Οκτωβριος καταληψη ανωτατο Στρατοδικειο καστρο μπραβεττα μπραβετα Bravetta 4 Ιουνιου 1945, ιουνιος 1945 1975, απολυτη διαφθορα μαριονετα φαλαγγα ασεμνη σοπεν Chopin βιασμος κοπροφαγια, δυτικος πολιτισμος αιμα αθωοι 1922, Μπολονια αυταρχικος και τυραννικος πατερας στρατιωτικος δασκαλα μητερα Λιβυη, Μπολωνια Ιστορια Τεχνης Φιλολογια πανεπιστημιο Κενυα, Καζαρσα ποιητικη συλλογη Ποιηματα στην Καζαρσα διαλεκτος Φριουλι Λιβορνο λιποτακτης ανταρτες ομδα οζοπο, Γιουγκοσλαβος ανταρτης, αντισταση μυθιστορημα ρομανεσκο, Τα Παιδια της Ζωης Μια Ζωη Γεματη Βια 1949 Γυμνασιο 18 Φεβρουαριου φοιτητης Academiuta de lenga Furlana ακαδημια γλωσσα εργατες προζα Οι Μερες του Αγαθου Ντε Γκασπερι μυθιστορημα 1962 ονειρο μιας Υποθεσης σκανδαλο 1952 Νταρκο, διαλεκτος 19ος αιωνας 1954 συλλογη ποιημα Ωραια Νιοτη νειοτη 1955, Ροβερσι, Λεονετι, Ρομανο Φορτινι φιλολογικο περιοδικο οφικιανα Officina 1959 Παπας παππας Πιους 12ος ΧΙΙ επιθεωρηση Nuovi argomenti Μοραβια, σεναριογραφος Μπολονινι, Μπερτολουτσι Ροσσι ροσι 1961 Ακατονε Μαμα Ρομα μανιανι γκαροφολο Ettore Garofolo 1962 Κατα Ματθαιον Ευαγγελιο 1964 Οιδιπους Τυραννος 1967 Θεωρημα σταμπ Terence Stamp 1969, Χοιροστασιο 1969, Μηδεια Καλλας 1970 τριλογια Δεκαημερο 1971 Ιστοριες του Καντερμπουρυ Καντερμπουρι 1972 Χιλιες και μια νυχτες 1001 1.001 1974 εισαγγελικη παρεμβαση Γκριμαλντι πορνο 2 Νοεμβριου νοεμβριος 1975 παραλια οστια, κακοποιηση κομμενα αυτια αυτι σπασμενη οδοντοστοιχια συνθλιμμενα οστα φονος εκπορνευομενος 17χρονος, Πελοζι Σικελος δημοσιογραφος Μπιανκο Ριτσα, δολοφονια Μαφια νεοφασιστες, Πετρελαιο εμμονη Δευτερη βρωμοπουστας σκατοκομμουνι αδελφοι Μπορσελλινο Μπορσελινο Σικελοι νεοφασισμος ντιλερ Φιλμογραφια 1961 Ρικοτα, 1963 ραμπια rabbia, 1963 Ματθαιος Ευαγγελιστης 1964 Πουλια παλιοπουλα 1966 Οιδιποδας 1967 μαγισσες μαγισσα 1967 θεωρημα 1968 1969 1969 Δεκαμερο 1971 Μυθος 1972 1974 1976 μορικονε
Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

    ΣΧΟΛΙΑ
    ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ