Του Γιώργου Λεκάκη
Η Υέλη (μεταγενέστερα Ελέα) ήταν αρχαία ελληνική αποικία, στον 40ό παράλληλο [40°09′39″N 15°09′18″E] στην περιοχή της Οινωτρίας Καμπανίας[1] / Λουκανίας Μεγάλης Ελλάδας / Κάτω Ιταλίας, στην ακτή του Τυρρηνικού Πελάγους, μόλις 25 χλμ. νοτιοανατολικά του Ποσειδωνίου / Paestum.
Εδώ ξεβράστηκε το σώμα του Παλίνουρου, του Τρώα πλοηγού του Αινεία, που έμεινε στην ρωμαϊκή μυθιστορία ως παράδειγμα αυτοθυσίας.[8]
Ιδρύθηκε από Φωκαείς,
οι οποίοι κατέφυγαν στην περιοχή, όταν οι Πέρσες πολιορκούσαν την Φώκαια Ιωνίας και
κατά την διάρκεια της περσικής κατοχής της Ιωνίας (περί το 538 - 535 π.Χ.), από
τον διοικητή του Κύρου, τον Άρπαγο.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΕΡΙ ΦΩΚΑΙΑΣ, ΕΔΩ.
Τώρα γίνεται μια έκθεση για την Ελέα:
Από τα ερείπια των τειχών της
πόλεως, που σώζονται ίχνη τους ακόμα και σήμερα, φαίνεται πως η πόλη είχε
περίμετρο 4 χλμ.!
Η πόλις είναι παγκοσμίως γνωστή για μια από τις σημαντικότερες φιλοσοφικές σχολές της αρχαιότητος, που φέρει το όνομά της: την Ελεατική Σχολή. Η προσωκρατική Ελεατική φιλοσοφική σχολή ιδρύθηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. Ιδρυτής της ήταν ο Παρμενίδης (κατ’ άλλους ο Ξενοφάνης από τον Κολοφώνα Ιωνίας Μικράς Ασίας). Άλλα σημαντικά μέλη της σχολής ήταν ο Ζήνων[5] ο Ελεάτης και ο Μέλισσος ο Σάμιος.
- Από την Ελέα καταγόταν και ο σοφιστής φιλόσοφος και ρήτορας Αλκιδάμαντας.
- Εδώ έζησε και ο Λεύκιππος, ιδρυτής της ατομικής θεωρίας, γέννημα των Αβδήρων Θράκης ή της Μήλου Κυκλάδων. Οι «ατομιστές» (από την ελληνική λέξη ἄτομος > άτομα, αυτά που δεν τέμνονται, είναι αδιαίρετα) έλεγαν ότι η κίνηση υπήρχε από μόνη της, ενώ οι Ελεατικοί δεν αποδέχονταν την κίνηση ως πραγματικότητα, αλλά ως φαινόμενο.
- Από την Ελέα και ο πατέρας του Ρωμαίου ποιητή
Publius Papinius Statius.[6]
Η πόλις, με την καλλιέργεια
της γης και το εμπόριο, έγινε ακμαία. Αλλά σχεδόν τίποτε δεν είναι γνωστό για
την εσωτερική της ιστορία. Ήταν φημισμένη για την καλή διακυβέρνησή της.[7] Ο
Παρμενίδης συνέγραφε έναν κώδικα νόμων (= σύνταγμα), στον οποίο οι δικαστές ορκίζονταν ετησίως!
Έκοψε νομίσματα όλα και πάντα
με ελληνικά σύμβολα. Η κοπή ιδίων νομισμάτων ξεκίνησε ήδη από το 500 π.Χ. Η
εμπρόσθια όψη των νομισμάτων εικονίζει συχνάκις την θεά Αθηνά με αττικό κράνος,
στην πίσω όψη συχνά μια ἐλεᾶς (= κουκουβάγια), βασισμένη στο αττικό μοντέλο ή
ένα λιοντάρι. Στην αρχή κόπηκαν μόνο ασημένια νομίσματα, αργότερα (350-300
π.Χ.) και «ψιλά» (χάλκινα νομίσματα). Όπως λ.χ. δραχμή (535-510 π.Χ.), στατήρα
(334-300 π.Χ.) με την θεά Αθηνά με φρυγικό κράνος, διακοσμημένο με Κένταυρο,
και λιοντάρι να καταβροχθίζει το θήραμα, ασημένιο νόμισμα (280 π.Χ.), πάλι με
την Αθηνά στον εμπροσθότυπο και ένα λιοντάρι να καταβροχθίζει ένα ελάφι στον
οπισθότυπο, κλπ.
Συμμετείχε στον πόλεμο κατά
του Διονυσίου Α' των Συρακουσών ως μέλος τού Κοινού των Ιταλών.
Στην ρωμαϊκή εποχή και στα
λατινικά η πόλις είναι γνωστή παραφρασμένη ως Velia. Το 275 π.Χ., η Ελέα έγινε
σύμμαχος της Ρώμης! Και τελικώς υποτάχθηκε στους Ρωμαίους το 90 π.Χ. Στην
παράκτια περιοχή της Ρωμαίοι πολίτες με μεγάλη επιρροή, όπως ο Μάρκος Τούλλιος
Κικέρων και ο νεώτερος Κάτων διατηρούσαν καλές κατοικίες. Έγινε θέρετρο
διακοπών και υγείας για τους Ρωμαίους αριστοκράτες, ίσως χάρη στην παρουσία και
ιατρικής(*), πλην της φιλοσοφικής σχολής.
Τα αρχαιότερα τμήματα που είναι ακόμη ορατά είναι του συγκροτήματος της πόλης (του 4ου αιώνα π.Χ.), στα νότια η Porta Marina, νότια προς το πρώην λιμάνι, το τείχος της πόλεως και βόρεια από αυτήν η Porta Rosa, που το καθ΄ένα αποτελείται από ογκόλιθους ψαμμίτη. Στην «νότια συνοικία» ο πλακόστρωτος κεντρικός δρόμος (Via di Porta Marina) κινείται σε ευθεία γραμμή, χωρίζοντας τις ελληνικές κατοικίες στα βορειοδυτικά από τα ρωμαϊκα κτήρια στα νοτιοανατολικά. Ο κεντρικός δρόμος συνεχίζει βόρεια μετά από αυτό το συγκρότημα κτηρίων έως την πύλη Via di Porta Rosa, περνώντας τα ερείπια των ιαματικών λουτρών(*) (2ου αιώνα π.Χ.) προς τα δυτικά και μια ιερά κρήνη (Pozzo Sacro). Ένα ιερόν του Ασκληπιού(*)ευρίσκεται στα ανατολικά του δρόμου, απέναντι από τον λόφο της Ακρόπολης. Στην πλαγιά του γύρω στο 300 π.Χ. εκτίσθηκε το θέατρο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε μέχρι και την ρωμαϊκή περίοδο και επεκτάθηκε στο πρώτο μισό του 3ου αιώνα μ.Χ. και στο δεύτερο μισό του 5ου αιώνα. Στην Ακρόπολη διακρίνονται τα θεμέλια ενός μεγάλου ιωνικού ναού της θεάς Αθηνάς.
Ο αρχαίος ελληνικός ναός της θεάς Αθηνάς στην Ελέα (όσο διασώθηκε, δηλ. από τα μεσαιωνικά τείχη)... |
Σε άμεση γειτνίαση βρίσκεται ένας άλλος, αρχαιότερος ναός (540/530 π.Χ.).[9] Στην ελληνιστική περίοδο, ολόκληρος ο χώρος του ναού επανασχεδιάσθηκε σημαντικά με την εγκατάσταση κιονοστοιχίας (στοάς) γύρω από τον ναό της Αθηνάς. Στην Ακρόπολη ευρίσκονται επίσης τα μεσαιωνικά κτήρια της ρωμαϊκής Ελέας / Velia: το Torre di Sanseverino, ένα νορμανδικό φρούριο, η Capella Palatina του 12ου αιώνα και, η εκκλησία Santa Maria di Porto Salvo.
Το μεσαιωνικό κάστρο [που
είναι κτισμένο επί του αρχαίου ελληνικού ναού της πόλεως (του 500 - 475 π.Χ.)
και κύριου ναού της φωκικής πόλεως], 100 μ. βορειοδυτικά από τα ερείπια του
αρχαιου ελληνικού θεάτρου ευρίσκεται 3 χλμ. από τις εκβολές του ποταμού Alento
(αρχαίος Άλης / Hales)[10], όπου
σχηματίζεται ένας μεγάλος κόλπος, μεταξύ του σημείου Porticello (κοντά στην
Ασέα) και του ακρωτηρίου Monte della Stella. Είναι καλά διατηρημένα και
αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Σώζονται λείψανα μιας πύλης, αρκετοί
πύργοι (τριών διαφορετικών περιόδων, που σε όλες χρησιμοποιείται ο τοπικός κρυσταλλικός
ασβεστόλιθος). Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν τούβλα. Η μορφή τους είναι ιδιόμορφη
μοναδική. Κάθε τούβλο έχει δύο ορθογώνια κανάλια στην μία πλευρά, και είναι
περίπου τετράγωνο 3,8 εκατ., με πάχος σχεδόν 10 εκατ. Όλα φέρουν ελληνικές
σφραγίδες. Υπάρχουν επίσης ερείπια υδραγωγείου, στέρνες και διάφορα άλλα
κτίσματα.
Τον Φεβρουάριο του 2022, οι
αρχαιολόγοι σε ανασκαφή ανέφεραν την ανακάλυψη δύο καλοδιατηρημένων χάλκινων
ελληνικών κρανών με ετρουσκικό σχέδιο. Και υπολείμματα ζωγραφισμένου τοίχου, από
τούβλα. Και αγγεία. Και μεταλλικά θραύσματα από όπλα, αγγεία με ελληνική
επιγραφή που έγραφε «ιερό», ίσως προσφορές στην θεά Αθηνά, από τους επιζώντες
στην Μάχη της Αλαλίας[11].
Η πόλις εξαθλιώθηκε ως
αποτέλεσμα της μετατόπισης της λάσπης στο λιμάνι της, των ελών και τελικά
εγκαταλείφθηκε εντελώς γύρω στον 9ο αιώνα, και λόγω των αδιάκοπων
επιδρομών των Σαρακηνών… Από το 1669 κανένας κάτοικος δεν έχει καταγραφεί επί
τόπου και τα ίχνη της πόλης χάνονται στα έλη… Μόλις τον 19ο αιώνα ο αρχαιολόγος
François Lenormant κατάλαβε την ιστορική και πολιτιστική σημασία του τόπου και προσέφερε
ενδιαφέρουσες μελέτες και ιδέες…
Τα ερείπια της αρχαίας ελληνικής φωκικής Ελέας ευρίσκονται τώρα στην ακτή Cilento, στα όρια της πόλης της Ασέα / Ashea / Ascea Καμπανίας, 90 χλμ. νότια της αρχαίας ελληνικής Νεαπόλεως.
ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκης «Σύγχρονης
Ελλάδος περιήγησις» (απόσπ). ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 27.7.2023.
- Βιργ. «Αινειάδα», 6.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
- Kolesnikov M. A. «Ελληνικός
αποικισμός της Μεσογείου (ανάλυση του μεταναστευτικού μηχανισμού)», Κίεβο,
2003.
- Kozlovskaya V. I. «Elea - the West
Phocian polis and emporium of the Archaic era», στο Tabularium «Πρακτικά αρχαίων και μεσαιωνικών μελετών» τ. 1., επιμ. V. V. Dementieva, 2003.
- Sachs G. «Phokaia und seine Kolonien im Westen», Handelswege in der
Antike (= Antiquitates, τ. 63), εκδ. Dr. Kovač, Αμβούργο, 2014.
- Spawforth T. «Los templos giregos», Akal, ISBN 9788446025696, 2007.
[1] Οινωτρία Καμπανία, από την μακεδονική Καμπανία (Ημαθία) χώρα με περίφημο οίνο >
καμπανία > σαμπάνια.
[2] «καταπλώσαντες δὲ ἐς τὴν Ἀλαλίην ἀνέλαβον τὰ τέκνα καὶ
τὰς γυναῖκας καὶ τὴν ἄλλην κτῆσιν ὅσην οἷαι τε ἐγίνοντο αἱ νέες σφι ἄγειν, καὶ ἔπειτα
ἀπέντες τὴν Κύρνον ἔπλεον ἐς Ῥήγιον» - «κατέπλευσαν για την Αλαλία, απ᾽ όπου
ξεσήκωσαν τα παιδιά και τις γυναίκες τους και την άλλη περιουσία, όση μπορούσαν
να σηκώσουν τα καράβια τους και έπειτα άφησαν την Κύρνο / Κορσική κι έπλεαν για
το Ρήγιο» - βλ. Ηροδοτος [1.166.3].
[3] «οἱ δὲ αὐτῶν ἐς τὸ Ῥήγιον καταφυγόντες ἐνθεῦτεν ὁρμώμενοι
ἐκτήσαντο πόλιν γῆς τῆς Οἰνωτπίης ταύτην ἥτις νῦν Ὑέλη καλέεται· ἔκτισαν δὲ
ταύτην πρὸς ἀνδρὸς Ποσειδωνιήτεω μαθόντες ὡς τὸν Κύρνον σφι ἡ Πυθίη ἔχρησε
κτίσαι ἥρων ἐόντα, ἀλλ᾽ οὐ τὴν νῆσον» - «ενώ οι υπόλοιποι κατέφυγαν στο Ρήγιο
και ξεκινώντας από εκεί έγιναν κύριοι μιας πόλης στην περιοχή της Οινωτρίας,
αυτή που τώρα ονομάζεται Υέλη. Και την αποίκισαν σύμφωνα μ᾽ όσα τους είπε ένας
Ποσειδωνιάτης, πως δηλ. η Πυθία χρησμοδότησε ότι πρέπει να ιδρύσουνε ιερό του
Κύρνου, που ήταν ήρως, κι όχι να αποικίσουν το νησί». – βλ. Ηροδοτος
[1.167.3-4].
[4] Φεύγοντας από την Φώκαια κατευθύνθηκαν πρώτα προς την
Χίο. Όταν έφτασαν εκεί, ήθελαν να πείσουν τους κατοίκους να τους πουλήσουν τις
Οινούσες, αλλά οι Χίοι τρομοκρατημένοι από τον τρομερό εμπορικό
ανταγωνισμό, που θα αντιμετώπιζαν με τους Φωκαείς, δεν συμφώνησαν. Εκείνην την
εποχή ο Αργανθώνιος ήταν ήδη νεκρός. Έτσι, οι Φωακείς αποφάσισαν να
κατευθυνθούν προς την Κύρνο / Κορσική, όπου, 20 χρόνια ενωρίτερα, μετά από
χρησμό μαντείου, είχαν κτίσει την πόλη Αλαλία…
[5] Σκοτώθηκε από τον Νέαρχο ή Διομήδωνα, ο οποίος
αυτοανακηρύχτηκε τύραννος, αλλά η τυραννία ήταν προσωρινή στην πόλη.
[6] Βλ. Silv 5.3.127.
[7] Βλ. Στράβων.
[8] Ο Βιργίλιος αντιγράφει την παράδοση του Ομήρου για
τον Ελπήνορα του Οδυσσέα. Ο R. F. Thomas διάβασε το θέμα σε επιγράμματα, που
βρέθηκαν στον «Πάπυρο του Μιλάνου», που αποδίδεται στον Ποσείδιππο.
[9] Πρόσφατη αρχαιολογική έρευνα (Ιουλίου 2021), στο επάνω
μέρος της πόλεως, έφερε στο φως έναν δεύτερο μεγάλο ναό, 18 Χ 7 μ. Χρονολογείται
στο 540 ή 530 π.Χ
[10] και τον αριστερό του παραπόταμο, Πάλιστρο, που στο
παρελθόν είχε κι αυτός ανεξάρτητη έξοδο στην θάλασσα! Νότια της ακρόπολης, σε μικρή
απόσταση από αυτήν, ρέει ο χείμαρρος της Αγίας Βαρβάρας / Fiumarella di Santa
Barbara. Οι φερτές ύλες τους, έφεραν λάσπη στην πόλη, προκαλώντας την εξαφάνιση
των δύο νησιών Ισακία και Ποντία των Ενωτριδώντης Ενωτρίας γης –
βλ. Στράβων, Πλίνιος ο Πρεσβύτερος.
[11] Βλ. D'emilio Fr. "Ancient
helmets, temple ruins found at dig in southern Italy", στο phys.org.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook