"Το ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ" του Θ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Το ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

του Θ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Από 31 Αυγούστου 2023 ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο STUDIO new star art cinema

Η 10^Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ

στο STUDIO new star art cinema στα πλαίσια του ΕΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ 2023

 

«Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα.Και πεθαίνουμε…. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο…» - από το σενάριο της ταινίας

 

 «Ζούμε μια περίοδο που θα την ονόμαζα μοναδική, όχι με την καλή έννοια αλλά με την αρνητική της. Έχω αρκετά χρόνια πίσω μου και τέτοιο πράγμα δεν το έχω ξαναζήσει. Ακόμα και στην περίοδο του Εμφυλίου, στην περίοδο της δικτατορίας ή και στην Κατοχή, ακόμα και τότε τα πράγματα είχαν μια δυναμική περίεργη, μια δυναμική υπόγεια, που δούλευε. Υπήρχε μια αντίσταση, υπήρχαν συγκρούσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο, υπήρχε η αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου. Όταν είχαμε χούντα, πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει και ότι τα πράγματα θα ανοίξουν. Πιστέψαμε σε αυτό που έμοιαζε ότι πάει να γίνει και ποτέ δεν έγινε».

Θ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

 

Διακρίσεις:

Μεγάλο βραβείο της Επιτροπής (Grand Prix du Jury) του Φεστιβάλ Καννών 1995

Βραβείο της Διεθνούς Κριτικής,

Φεστιβάλ Καννών· Félix των κριτικών (ταινία της χρονιάς)

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος

Ποίηση: Όμηρος

Σενάριο: Θόδωρος Αγγελόπουλος, Tonino Guerra (συν-σεναριογράφος), Giorgio Silvagni (συν-σεναριογράφος), Πέτρος Μάρκαρης (συν-σεναριογράφος)

Φωτογραφία: Γιώργος Αρβανίτης

Μουσική σύνθεση: Ελένη Καραΐνδρου

Ηθοποιοί: Harvey Keitel, Erland Josephson, Maia Morgenstern, Θανάσης Βέγγος (ταξιτζής), Γιώργος Μιχαλακόπουλος (Νίκος), Ντόρα Βολανάκη (ηλικιωμένη κυρία), Μάνια Παπαδημητρίου

Έτος: 1995
Διάρκεια: 179 λεπτά
Χρώμα: Έγχρωμη
Χώρα: Ελλάδα

«Ο Αγγελόπουλος ήταν σαν τον Όμηρο. Το ταλέντο του ήταν τεράστιο. Και τόσο έντονο, τόσο βαθύ, τόσο ουσιαστικό»

Χάρβεϊ Καϊτέλ 

· Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1995-1996 και έκοψε 190.000 εισιτήρια πανελλαδικά. Ήρθε στην πρώτη θέση σε 15 ταινίες.

· Η ταινία γυρίστηκε στις εξής χώρες: Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, Βοσνία & Ερζεγοβίνη, Αλβανία και Ρουμανία.

· Η γλώσσα της ταινίας είναι Αγγλική, Ελληνική, Βουλγαρική, Αλβανική, Σερβική, Ρουμανική και Κουρδική.

ΣΥΝΟΨΗ

Ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου περιδιαβάζει την ταραγμένη βαλκανική χερσόνησο και ως άλλος Οδυσσέας κάνει ένα ταξίδι επιστροφής μέσα απ’ τη μνήμη και τα ξέφτια της πρόσφατης ιστορίας. Μια αναζήτηση σε παλιά ελληνικά αστικά τοπία που έχουν καταρρεύσει, ρημάξει και ξεθωριάσει. Φλώρινα, Κορυτσά, Μοναστήρι, Φιλιππούπολη, Μαύρη Θάλασσα, Κονστάντσα, Βουκουρέστι, Δούναβης, Βελιγράδι, Μόσταρ και το τραγικό Σαράγιεβο. Ένα απέραντο τοπίο πληγών που δεν λένε να κλείσουν, εδώ κι έναν αιώνα σχεδόν. Ως κίνητρο γι' αυτή την περιπλάνηση χρησιμοποιείται ένα κουτί φιλμ των πρώτων κινηματογραφιστών των Βαλκανίων, των αδελφών Μανάκια, το οποίο έχει μείνει ανεμφάνιστο και ανεπεξέργαστο απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα, όπως και η αδιεκπεραίωτη υπόθεση των Βαλκανίων.
O ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης Α. επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια στην πατρίδα, αναζητώντας τρεις μπομπίνες ανεμφάνιστου φιλμ των Αδελφών Μανάκη, πιονιέρων του κινηματογράφου στα Βαλκάνια.
Η απεγνωσμένη αναζήτηση του φιλμ όπου καταγράφηκε το πρώτο βλέμμα πάνω σε τούτη τη χερσόνησο, γίνεται ταυτόχρονα και η αναζήτηση ενός βλέμματος από πλευράς του Α. (του Αγγελόπουλου, κατ’ επέκταση), που ψάχνει έναν καινούργιο τρόπο να ξαναδεί τον κόσμο.

Η οδύσσεια του Α. δεν είναι μια ομηρική Οδύσσεια. Όλα τα ομηρικά αντίστοιχα δεν αναγνωρίζονται παρά μόνο σαν σχήματα, σκορπισμένα στοιχεία στο μακρύ ταξίδι της σύνθεσης. Τώρα που όλες οι ιδεολογίες κατέρρευσαν, τώρα που το σοσιαλιστικό όνειρο κύλησε στο ποτάμι της Ιστορίας, η περιπέτεια του βλέμματος απέμεινε η μόνη περιπέτεια να αφηγηθείς.

 

Το σενάριο:

Όπως και στον Θίασο οι αφηγηματικοί άξονες του σεναρίου είναι τρεις: Το φαινομενικό (η αναζήτηση των φιλμ), το μυθικό (η Οδύσσεια) και το πραγματικό (ο πόλεμος), οι οποίοι – όπως ακριβώς και στον Θίασο – δεν κινούνται παράλληλα, αλλά τέμνονται διαρκώς στην πορεία της αφήγησης.

Στο σενάριο σχολιάζονται όλοι πόλεμοι του 20ου αιώνα: Οι βαλκανικοί (ο Α. στο Μοναστήρι), ο 1ος παγκόσμιος (ο Α. στα σύνορα με Βουλγαρία / ο Α. στο ποτάμι προς το Σεράγεβο), ο 2ος παγκόσμιος (ο Α. στην Κωστάντζα) και βέβαια ο εμφύλιος της Γιουγκοσλαβίας (ο Α. στο Σεράγεβο).

Το σενάριο για ακόμα μια φορά δεν αναδεικνύει τους χαρακτήρες των ηρώων, ούτε όμως και τους προσδιορίζει αποκλειστικά ως φορείς ιδεών, όπως σε παλιότερες ταινίες του σκηνοθέτη (τριλογία της ιστορίας, Μεγαλέξανδρος), ενώ τα μηνύματα του σεναρίου για ακόμα μια φορά περνούν κυρίως μέσα από την εικόνα και λιγότερο από το λόγο, στον οποίο οι μονόλογοι (εντός και εκτός πλάνου) εναλλάσσονται αρμονικά με τους διαλόγους.

Ο χρόνος:

Σε αντίθεση με τις τελευταίες ταινίες του σκηνοθέτη εδώ η αφήγηση δεν είναι γραμμική, θυμίζοντας τον Θίασο και τους Κυνηγούς. Έτσι ο φιλμικός χρόνος δεν ρέει ομαλά σε ευθεία γραμμή (Μελισσοκόμος, Τοπίο στην ομίχλη, Το μετέωρο βήμα), ούτε όμως μοιάζει με «εκκρεμές» (Αναπαράσταση), ή με «σήματα μορς» (Μέρες του 36), αλλά όπως στον Θίασο και στους Κυνηγούς η ταινία είναι γεμάτη χρονικά άλματα θυμίζοντας «καρδιογράφημα».

Έτσι το πρώτο άλμα στο χρόνο γίνεται μέσα στην πρώτη κιόλας σκηνή της ταινίας (πλάνο σεκάνς με το μπλε καράβι στην παραλία της Θεσσαλονίκης), όπου μεταφερόμαστε στον θάνατο του Γιαννάκη Μανάκη το 1954.

Ακολουθεί η σκηνή με τον Α. στο Μοναστήρι, όπου μεταφερόμαστε στους βαλκανικούς πολέμους μέσα από ασπρόμαυρο φιλμ εποχής (απόσπασμα από ντοκιμαντέρ γυρισμένο το 1956 προς τιμή του Μίλτου Μανάκη που βρίσκεται στην ταινιοθήκη του Βελιγραδίου). Το τρίτο άλμα στο χρόνο γίνεται στα σύνορα με την Βουλγαρία όπου μεταφερόμαστε στο 1915 και στην καταδίκη σε θάνατο του Γιαννάκη Μανάκη.

Η τέταρτη μεταβολή του ιστορικού χρόνου γίνεται στην συνάντηση του Α. με την μητέρα του στο Σ. Σταθμό του Βουκουρεστίου όπου μεταφερόμαστε στον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, η πέμπτη στους δρόμους της Κωστάντζας όπου μεταφερόμαστε στο 1944, η έκτη στο ρεβεγιόν της πρωτοχρονιάς όπου μεταφερόμαστε από το 1945, στο 1948 και στο 1950 και η τελευταία μεταβολή του ιστορικού χρόνου γίνεται στο ποτάμι κατά την πορεία του Α. από το Βελιγράδι στο Σεράγεβο, όπου μεταφερόμαστε στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Η Σκηνοθεσία

Τα πλάνα σεκάνς (τράβελινγκ ή πανοραμίκ) διαπερνούν την ταινία από την αρχή ως το τέλος θυμίζοντας έντονα τον Θίασο. Όμως παρά το πλήθος τους (μετρήσαμε πάνω από 30), την μεγάλη χρονική τους διάρκεια και την αργή κίνηση της κάμερας, δεν κουράζουν τον θεατή αφού ενσωματώνονται δημιουργικά και χωρίς καμιά απολύτως επιτήδευση στη δραματουργία. Θα λέγαμε χωρίς επιφύλαξη πως στο Βλέμμα του Οδυσσέα κανένα πλάνο σεκάνς δεν είναι «τραβηγμένο» ή πολύ περισσότερο περιττό.

Παρότι όμως ο Θίασος και το Βλέμμα του Οδυσσέα φτάνουν στο υψηλότερο επίπεδο την σκηνοθετική φιλοσοφία του Αγγελόπουλου, η μεγάλη διαφορά τους είναι τα γκρο και κοντινά πλάνα, τα οποία ενώ απουσιάζουν από τον Θίασο, στο Βλέμμα του Οδυσσέα είναι όχι μόνο αρκετά (σε σχέση πχ με την τριλογία της σιωπής), αλλά παίζουν και καθοριστικό ρόλο.

Τέλος να σημειώσουμε το αναμενόμενο για την σκηνοθετική άποψη του Θ. Αγγελόπουλου, ότι δηλαδή τα άλματα στο χρόνο όχι μόνο δεν γίνονται με φλας μπακ και αλλαγή σκηνής, αλλά ούτε καν με αλλαγή πλάνου. Έτσι όλες οι μεταπηδήσεις στον ιστορικό χρόνο που αναφέραμε παραπάνω (με εξαίρεση το ντοκιμαντέρ με τους Βαλκανικούς πολέμους στο Μοναστήρι), γίνονται μέσα στο ίδιο πλάνο, το οποίο στις περισσότερες περιπτώσεις είναι και το μοναδικό πλάνο της συγκεκριμένης σκηνής (αυτό που στην αρχή του αφιερώματος ορίσαμε ως πλάνο σεκάνς).

Αυτό όμως που αξίζει ιδιαίτερης επισήμανσης είναι πως για πρώτη φορά στις ταινίες του Θ. Αγγελόπουλου, έχουμε το φαινόμενο η μεταβολή του ιστορικού χρόνου μέσα στο ίδιο πλάνο να μην συμβαίνει μια φορά (από μια χρονιά ή περίοδο σε μια άλλη), αλλά τρεις φορές! Έτσι στο διάρκειας 10:11 λεπτών (το μεγαλύτερο της ταινίας) πλάνο σεκάνς του ρεβεγιόν της πρωτοχρονιάς στην Κωστάντζα, μεταφερόμαστε χωρίς cut από το 1945, στο 1948 και από εκεί στο 1950.

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ.

 

Με τα λόγια του σκηνοθέτη:

«Τότε ήρθε μια νέα γυναίκα από το ίδρυμα Manz (ο οποίος ήταν μεγάλος ιταλός γλύπτης) για να μου φέρει ένα δώρο. Συνοδευόταν από ένα γράμμα της κόρης του καλλιτέχνη, το οποίο έλεγε ότι ο πατέρας της πριν πεθάνει είχε μια έμμονη ιδέα: Να σκαλίσει το βλέμμα του Οδυσσέα, γιατί θεωρούσε ότι μέσα σ’ αυτό υπήρχε όλη ανθρώπινη σύμπτωση…

Στη συνέχεια … έπεσα πάνω στους αδελφούς Μανάκια. Υπήρχε μια εκδήλωση αφιερωμένη στο έργο τους από την Βλάχικη κοινότητα (από την οποία κατάγονταν) και η οποία με είχε προσκαλέσει να μιλήσω γι’ αυτούς. Γνώριζα καλά για την ύπαρξη τους, αλλά παρόλα αυτά άρχισα να διαβάζω μελέτες γι’ αυτούς. Λοιπόν ανακάλυψα … πως υπάρχουν τρεις ταινίες από το έργο τους που δεν υποστεί τη διαδικασία της εμφάνισης. Αυτή η υπόθεση με συνεπήρε και άρχισα να ακολουθώ τα ίχνη αυτών των ταινιών…

Μετά συνέδεσα αυτή την ανακάλυψη με μια ιδέα που ήταν πιο προσωπική και έχει να κάνει με το πρόβλημα του βλέμματος. Αναρωτήθηκα: Συνεχίζω να βλέπω καθαρά; Ερώτηση που πρέπει να κάνει στον εαυτό του κάθε σκηνοθέτης.

Είχα άρα τρία στοιχεία να αρχίσω: Την Οδύσσεια, τους αδελφούς Μανάκια, το Βλέμμα. Όλα τα υπόλοιπα προστέθηκαν στην εξέλιξη…»

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από συνέντευξη του Θ. Αγγελόπουλου στον Michel Ciment που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Positif No 415 τον Σεπτέμβριο του 1994 και αναδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Fix Carre της Θεσσαλονίκης. Μετάφραση Δημήτρης Μπάμπας.

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΒΛΕΜΜΑΤΟΣ

Το βλέμμα του Οδυσσέα δεν είναι η Οδύσσεια. [...]

Είναι αυτά που δεν θα δεις ποτέ στον καθρέφτη, που σου στέλνει πίσω την εικόνα των ματιών σου αλλά ποτέ τη ματιά, που δεν ανακλάται και που φεύγει και χάνεται στο άπειρο. Κανείς δεν κατάφερε να δει τη ματιά του, ούτε στον καθρέφτη, ούτε στη φωτογραφία. Θα εκπλαγείς όταν για πρώτη φορά δεις τον εαυτό σου σε ταινία. Θα ανακαλύψεις ξαφνικά πως εκτός από μάτια έχεις και ματιά. Και θα ανακαλύψεις πως μόνο ο κινηματογράφος μπορεί να περισώσει το βλέμμα. Βλέπω τον παππού μου στη φωτογραφία, βλέπω τα μάτια του, αλλά η ματιά του θα μου διαφεύγει για πάντα. Ξέρω πως δεν ήταν άσχημος, όμως ποτέ δεν θα μάθω αν ήταν και γοητευτικός. Γιατί γοητεία είναι όλη κλεισμένη στο βλέμμα και ποτέ στα όμορφα μάτια, όπως λέει ο Μποντριγΐάρ . Η στατική φωτογραφία βρίσκεται έξω απ’ το χρόνο. Σ’ αυτήν δεν υπάρχει η ματιά, που ενεργεί πάντα σε χρόνο. Αν δε μου το πουν δεν θα καταλάβω αν ο άγνωστος άνθρωπος που εικονίζει μια φωτογραφία είναι ζωντανός ή πεθαμένος και θα τοποθετήσω το είδωλο αυτομάτως στο χώρο των ζόμπι, όπως θα έλεγε ο Ρολάν Μπαρτ (Ο φωτεινός θάλαμος). Για να ξαναβρώ, συνεπώς, το χαμένο νόημα των μασκαρεμένων εννοιών πρέπει να τις κατεβάσω στο βαθμό μηδέν, κι από κει ν’ αρχίσω να τις αποκαθιστώ σιγά σιγά, όπως λέει πάλι ο Ρολάν Μπαρτ (Ο βαθμός μηδέν της γραφής). Ωστόσο, κάτιτέτοιο δεν θα χρειαστεί νατό κάνω στον κινηματογράφο,τη μόνη τέχνη που περισώζει καθαρή τη ματιά (το βλέμμα) και μαζί της την πάντα μυστηριώδη γοητεία. Σ’ ένα Φιλμ τίποτα δεν είναι νεκρό, ούτε καν οινεκροί. Σ’ ένα φιλμ, όλα τα ζωντανά παραμένουνζωντανά στους αιώνες. Είναι βέβαιο πως σε μια ταινία του 1920 όλοι οι πρωταγωνιστές κι όλοι οι κομπάρσοι, που τους βλέπω σήμερα ολοζώντανους στην οθόνη, είναι μακαρίτες, αλλά αυτό καθόλου δεν μου δημιουργεί πένθιμες ιδέες. Οι άνθρωποι πέθαναν, η ματιά τους όμως βρίσκεται ολοζώντανη μπροστά μου, σκαλωμένη στην οθόνη. Η μόνη γνωστή μορφή αθανασίας είναι αυτή που μπορεί να μας χαρίσει ο κινηματογράφος. Εδώ ο δημιουργός μιμείται με τον πιο πετυχημένο τρόπο τον Δημιουργό. Αν θέλει σου χαρίζειτην ειδωλική αθανασία, αν δε θέλει σε πετάει στην εκτός κάδρου κόλαση. Όταν οι χριστιανοί λεν “αιωνία η μνήμη” αναφέρονται στη μνήμη του Θεού, που θα σε θυμάται στον αιώνα. Αλλά οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται πλέον τη μνήμη του Θεού. Και είναι απίστευτα αυτά που μπορούν να σκεφτούν ή να κάνουν προκειμένΟυ να εξασφαλίσουν ή να εκβιάσουν τη μνήμη των,επιγενομένων. (Μίλαν Κούντερα, Η αθανασία). Ο λόρδος Μπάυρον έφτασε να σκαλίσει τα αρχικά του ονόματος του σε μια κολόνα του ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Δεν ήταν σίγουρος πως θα ζήσει η ποίησή του -ήταν σίγουρος πως θα ζήσουν οι κολόνες και μαζί το χνάρι του απ’ το πέρασμά του απ’ τη ζωή. Η δημιουργία δεν είναι παρά τα χνάρια που επιχειρούμε να αφήσου με πίσω μας για να μας θυααύνται. Κι έτσι, ολοι γράφουν το όνομά τους όπως μπορούν, όπου βρουν. Ακόμα και στους τοίχους των αποχωρητηρίων, όπου η μόνωση προφυλάσσει από τη γελοιοποίηση του εκβιασμού μιας αθανασίας χωρίς Θεό. Οι πιο θαρραλέοι εκδίδουν ποιητικές συλλογές, που τις διαβάζει μόνο η μάνα τους.

Οι θρασείς εκβιάζουν γραφιάδες για να καταχωρήσουν στα έντυπα μια καλή κριτική, ώστε να παραJ πλανηθεί ο ιστορικός του μέλλοντος. Κι αν εσύ ο δυστυχής κριτικός, ο ελεγκτής της εισόδου στην αιωνιότητα, γράψεις μια κακή κριτική για το έργο τους σε καθιστούν υπεύθυνο για την αj πώλεια της αθανασίας τους. Όσο για τους πονηρούς, αυτοί μέχρι και κουμπαρά μπορούν ν’ ανοίξουν προκειμένου να πληρώσουν γραφιάδες πρώτα για να γράψουν και μετά για να καταχωρήσουν ένα κείμενο που “θα μείνει” όσο αντέξειτο χαρτί. Ωστόσο όλοι αυτοί θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την ποθητή αθανασία μ’ έναν πολύ απλό τρόπο: Να ζητήσουν να παίξουν κομπάρσοι σε μια ταινία με τον όρο να υπάρχει τουλάχιστον ένα κοντινό πλάνο που θα περισώζει τη ματιά. Φυσικά πρέπει να περισωθεί και η ταινία. Γι’ αυτό καλό είναι, αν είναι να γίνουν κομπάρσοι για να περισώσουν τη ματιά τους, να γίνουν σε ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Κυρίως οι φθονεροί συνάδελφοί του, που αγωνίζονται επί ματαίω να εκβιάσουν την Ιστορία. Θα αλάφρωναν έτσι και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, που η δουλειά του δεν είναι να παράγει τέχνη κινηματογραφική, αλλά να δίνει ευκαιρίες σ’ αυτοΰς που έχασαν την εμπιστοσύνη στη μνήμη του Θεού να τους θυμούνται οι επιγενόμενοι. Σε μια γενική ιστορία όχι της τέχνης του κινηματογράφου, αλλά του κινηματογράφου σκέτα, όλοι έχουν μια θέση, με την ίδια έννοια που όλοι έχουν μια θέση στο νεκροταφείο. Πώς βάζουμε το όνομα του μακαρίτη στον επί του τάφου σταυρό για να το διαβάζουν οι περαστικοί και να μαθαίνουν το ούτως ή άλλως εντελώς άχρηστο πλέον ονοματεπώνυμό του; Έτσι περίπου βάζουμε καιτο όνομά μας σε ταινίες που πέθαναν τη στιγμή της γέννησής τους. Κι όλα αυτά τα φρικώδη γ ιατί ο Νίτσε, στο τέλος του περασμένου αιώνα, σκότωσε το Θ εό με έναν τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως όσον αφορά την αποτελεσματικότητα του πλήγματος. Τον ίδιο καιρό ο Σπένγκλερ διακήρυττε το θάνατο του πολιτισμού. Τι απομένει ύστερα απ’ αυτόν το διπλό φόνο; Μα, ο κινηματογράφος! Έ νας καινούριος Θεός και ένας καινούριος πολιτισμός γεννήθηκε μαζί του, τον ίδιο καιρό που ο Νίτσε και ο Σπένγκλερ ανήγγειλαν στον κόσμο το διπλό θάνατο του Θεού και της λογικής στην οποία στηρίζεται ο δυτικός πολιτισμός. Εμείς οι νεοειδωλολάτρες ωστόσο σωθήκαμε απ’ τη διπλή καταστροφή. Και ειδωλικούς Θεούς έχουμε, και εικονικό πολιτισμό φκιάξαμε. Η κινηματογραφική αίθουσα είναι ο ναός του μέλλοντος, εν πολλοίς και του παρόντος. Εκεί συγκεντρωνόμαστε εμείς οι ειδωλολάτρες και ενώνουμε τη ματιά μας με τη ματιά των ολοζώντανων κινούμενων ειδώλων. Και δεδομένου ότι η μόνη στ’ αλήθεια σοβαρή θρησκεία είναι η ειδωλολατρεία, δικαιούμαστε να πούμε πως είμαστε οι μόνοι σοβαροί θρησκευόμενοι. Στους ναούς μας, η ματιά μας σμίγει με τη ματιά των ειδώλων ζώντων και τεθνεότων. Και να σκεφτείς πως ο κινηματογράφος έχει ιστορική ηλικία μόλις ενός έτους. (Η Ιστορία, ως γνωστόν, μετράει την ηλικία της με αιώνες.[...]

Όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, που μονίμως μπερδεύει τους “τρισδιάστατους”, τους προσκολλημένους δηλαδή στο βολικό παραμύθι πως ο κόσμος έχει τρεις διαστάσεις. Πόσο μάλλον μπερδεύει τους μονοδιάστατους, που δε θα μάθουν ποτέ πως στην ποίηση οι διαστάσεις είναι τόσες, όσες αποφασίσει ο ποιητής. Και ο Αγγελόπουλος πριν απ’ το κάθε τι είναι ένας μεγάλος ποιητής. Που βρίσκεται συνεχώς σε πειρασμό και συνεχώς προσπαθεί να ξορκίσει με τη μεγάλη του τέχνη το κακό που ενδημεί σε τούτη την αμαρτωλή χώρα.[...]

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ.

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

TRAILER NEW STAR

FLICKR για ΑΦΙΣΕΣ-ΠΟΣΤΕΡ-BANNER – ΕΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

FLICKR για ΑΦΙΣΣΕΣ-ΠΟΣΤΕΡ-BANNER – ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ OFFICIAL SITE

ELENI KARAINDROY ULYSSES GAZE OST

IMDB

 

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟ ΦΟΥΑΓΙΕ ΤΟΥ STUDIO new star art cinema, όπως και άλλα βιβλία για τον ΘΟΔΩΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ.

 

ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ Ελλαδα λαος κυκλος πετρες αγαλματα Εμφυλιος δικτατορια Κατοχη αντισταση, συγκρουση ιδεολογια καλυτερος κοσμος χουντα βεγγος

Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ