Δύο αδέρφια, ο ένας τυφλωμένος από την απληστία, ο άλλος από τη ζήλεια. Σε μια εποχή που η γη λεηλατείται από τα στρατεύματα, διακινδυνεύουν τις οικογένειες και τις ζωές τους για να ακολουθήσουν τις εμμονές τους. Ο Τομπέι, θα χαθεί στις στρατιωτικές φιλοδοξίες του και ο Γκαντζούρο, στον μυστηριώδη κόσμο της λαίδης Ουακάσα. Ο κύκλος και για τους δυο τους θα κλείσει απροσδόκητα…
Σ’ ένα χωριό της μεσαιωνικής Ιαπωνίας, η οποία σπαράσσεται από εμφύλιους πολέμους... Ο Γκεντζούρο, ένας φτωχός αγγειοπλάστης, ονειρεύεται καλλιτεχνική δόξα και πλούτη, ενώ ο αδερφός του, Τομπέι, θέλει να γίνει ένδοξος σαμουράι. Αποφασίζουν να κατευθύνουν προς την πόλη, χωρίς τις οικογένειές τους, για να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Όταν τελικά φτάσουν εκεί και βρεθούν κοντά στην πραγμάτωση των στόχων τους, ο πρώτος θα πέσει θύμα της γοητείας ενός φαντάσματος κι ο τελευταίος θα ανακαλύψει ότι η γυναίκα του έχει γίνει πόρνη.
Η κινηματογραφική ταινία «ΟΥΓΚΕΤΣΟΥ
ΜΟΝΟΓΚΑΤΑΡΙ», το ονειρικό αριστούργημα του ΚΕΝΖΙ ΜΙΖΟΓΚΟΥΤΣΙ, από τις 25.7.2024
σε 4K RESTORATION στους κινηματογράφους σε διανομή NEWSTAR - 70 ΧΡΟΝΙΑ
ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ.
TRAILER NEW STAR.
«Τρομακτική συναισθηματική δύναμη... μόνο ένας
τέτοιος καλλιτέχνης μπορεί να σχεδιάσει το ποιητικό περίγραμμα της ανθρώπινης
ύπαρξης. Έχει την ικανότητα να ξεπερνά τους περιορισμούς της κοινής λογικής, να
διεισδύει στην βαθιά περιπλοκότητα και την αλήθεια των ανεπαίσθητων συσχετισμών
και των κρυμμένων φαινομένων της ζωής».
Α. Ταρκόφσκι
Το «Ουγκέτσου» είναι ένα
δώρο, μοναχικό, μοναδικό και μονάκριβο… Αυτό το αριστούργημα είναι μια από τις
ωραιότερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Είναι ταυτόχρονα ο
ελληνικός μύθος της Οδύσσειας και ο κελτικός του Λάνσελοτ. Ενας ύμνος στην
ενότητα και, ταυτόχρονα, στην ποικιλία των φαινόμενων. Μια από τις ωραιότερες
ταινίες του παγκόσμιου σινεμά».
Ε. Ρομέρ
«Το «Ουγκέτσου Μονογκατάρι» είναι το
αριστούργημα του Μιζογκούτσι. Τον τοποθετεί στο ίδιο ύψος με τον Γκρίφιθ, τον
Αϊζενστάιν, τον Ρενουάρ. Είναι ο μεγαλύτερος Ιάπωνας σκηνοθέτης, ή απλώς, ένας
από τους μεγαλύτερους κινηματογραφιστές του κόσμου».
Ζ. Λ. Γκοντάρ
«Ο θάνατος του Μιζογκούτσι αποτελεί μια διαρκή
απώλεια για τον Γιαπωνέζικο κινηματογράφο. Είναι ο Ιάπωνας σκηνοθέτης που
θαυμάζω και εκτιμώ περισσότερο. Το πιο σπουδαίο στοιχείο του ήταν η ακούραστη
προσπάθειά του να εμφυσήσει την πραγματικότητα σε κάθε σκηνή. Δεν συμβιβάστηκε
ποτέ. Δεν ικανοποιούταν εύκολα, συνεχώς πίεζε έτσι ώστε να υλοποιήσει το δικό
του όραμα. Ήταν μια εξαιρετική προσωπικότητα… στοιχειωμένος από την ίδια την
εικόνα του, ο Μιζογκούτσι ακολούθησε απαρέγκλιτα τον δρόμο του, την αναζήτηση
της δημιουργίας του ιδεώδους έργου του».
Ακ. Κουροσάβα
«Αγάπησα πολύ τις ταινίες του
Μιζογκούτσι. Ό,τι έχω δει, σε ένα βαθμό, με έχει επηρεάσει, όμως, οι μόνες
επιρροές στις οποίες μπορώ να αναφερθώ συγκεκριμένα, είναι ο Ό. Ουέλς, για
την χρήση του πλάνου σεκάνς και του βάθους πεδίου και ο Κέντζι Μιτζογκούτσι,
για την χρήση του χρόνου και του εκτός πεδίου».
Θ. Αγγελόπουλος
Με τον Κέντζι Μιζογκούτσι αρχίζει ουσιαστικά ο Ιαπωνικός κινηματογράφος, που μέσω του Κουροσάουα και του 'Οζου κατέληξε στη γενιά του '60, τον Όσιμα, και τον Ιμαμούρα.
- Αργυρός Λέων Φεστιβάλ
Βενετίας
- Υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας
ΟΥΓΚΕΤΣΟΥ ΜΟΝΟΓΚΑΤΑΡΙ / UGETSU MONOGATARI
Σκηνοθεσία: Κ. Μιζογκούτσι
Σενάριο: Μ.
Καουαγκούτσι, Γ. Γιόντα, (από δυο διηγήματα του Ακ. Ουέντα)
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κ.
Μιγιαγκάουα
Μοντάζ: Μ. Μιγιάτα
Κοστούμια: Γ. Σιμαο
Σκηνικά: Χ. Ιτό
Μουσική: Φ. Χαγιασάκα,
Τ. Μοτσιζούκι, Ι. Σάιτο
Παραγωγή: Μ. Ναγκάτα
Ερμηνευτές: Μ. Μόρι
(Γκεντζούρο), Μ. Κίο (πριγκήπισσα Ουακάσα), Κ. Τανάκα (Μιγιάγκι),
Σ. Οζάουα (Τομπέι), Μ. Μίτο (Οχάμα)
96 λεπτά, Ασπρόμαυρο, Ιαπωνία, 1953
FLICKR για ΑΦΙΣΑ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ/BANNER
O Μιζογκούτσι δεν ευτύχησε να απολαύσει κάποια
ιδιαίτερη αναγνώριση στην χώρα του, ενώ έπρεπε να περιμένει ως τα τελευταία
χρόνια της ζωής του για να γίνει γνωστότερος στο εξωτερικό, αποσπώντας
διαδοχικούς Λέοντες στην Βενετία, κυρίως ως επακόλουθα της μεγάλης επιτυχίας
του "Ρασομόν" το Ι951 που άνοιξε τις πύλες της Δύσης για μια κινηματογραφία
που αριθμούσε ήδη μισόν αιώνα ζωής. Περφεξιονιστής, ιδιότροπος, άνθρωπος της
ζωής και των γυναικών, από την αρχή μέχρι το τέλος παρέμεινε βαθιά Ιάπωνας, σε
θεματική και φιλοσοφία, πεισματάρης του one cut και του πλάνου σεκάνς,
γυρίζοντας ταινίες βασικά με γυναικείους χαρακτήρες, συνηθέστατα για την ζωή
εκπορνευμένων γυναικών, πάντα για την βασανισμένη ζωή ανθρώπων.
To "Ουγκέτσου
Μονογκατάρι" κατά λέξη "Η ιστορία της υγρής, θολής σελήνης".
Αναγνωρίζεται ως η επιτομή του έργου του, το φιλμ που συγκεντρώνει την
αισθητική του θέση απέναντι στον κινηματογράφο, κατά πολλούς μια βασανισμένη
αυτοβιογραφία, για όλους, μια από τις ομορφότερες στιγμές της Ιστορίας του
παγκόσμιου σινεμά. Τύποις, μια ιστορία του φανταστικού, μια ιστορία φαντασμάτων
στην ουσία, κι όπως όλες τελικά οι δημιουργίες του, μια φανταστική ιστορία
βουτηγμένη στην πιο αμείλικτη πραγματικότητα, μια ιστορία για τα πάθη, τα
όνειρα, την μοίρα των ανθρώπων. Το "Ουγκέτσου”, επικό και λυρικό μαζί,
είναι μια "ομηρική" περιπέτεια για την πίστη και την αυταπάρνηση σε
έναν περίπλοκο κόσμο.
Το "Ουγκέτσου"
είναι ένας μύθος, κυριολεκτικά και μεταφορικά κι όπως όλοι οι μεγάλοι μύθοι,
εξακολουθεί να μιλά στα μάτια, τις καρδιές και το μυαλό.Το
"Ουγκέτσου" θέτει αρχές και όρια στην κινηματογραφική γλώσσα,
παραμένοντας μέσα στις δεκαετίες ένα αξεπέραστο όριο κινηματογραφικής
δημιουργίας και συνδιαλλαγής με τον χώρο, την κίνηση, τον χρόνο, το σώμα.
Το "Ουγκέτσου"
κατακαίει τις οθόνες και το βλέμμα, μια ασυμβίβαστη όσο και αβίαστη
καλλιτεχνική πράξη που με κάθε θέασή της επαναπροσδιορίζει τον τρόπο που
βλέπουμε (και πιθανώς κάνουμε) σινεμά.
Το "Ουγκέτσου"
είναι ένα δώρο, μοναχικό, μοναδικό και μονάκριβο...
Για ένα μέγεθος όπως ο Μιζογκούτσι, οι μακροσκελείς εισαγωγές και οι προσωπικές μας θεωρήσεις είναι περιττές, στις σελίδες που ακολουθούν γράφουν οι "Κατάλληλοι Άνθρωποι" που αφιερώθηκαν στην μελέτη της ζωής και του έργου του. Θα ήταν όμορφα να μην υπήρχε ανάγκη ούτε για τις κυκλοφορίες μας ούτε για την έκδοσή μας, τα έργα του Μιζογκούτσι (όπως και του Κουροσάουα, του Ντράγιερ, του Σοκούροφ, του Ταρ για να αναφερθούμε μόνο σε λίγους) να ήταν κτήμα όλων μας, μέσα από Ταινιοθήκες, Ακαδημίες, Σχολές, εκεί που τους αρμόζει, στο πανί, κοινό κτήμα μας, οι θεωρητικές πηγές να κυκλοφορούν "στο πανέρι", για όλους. Όμως...
Εμείς κάνουμε αυτό που
θεωρούμε ως υποχρέωση μας , ως κατά δήλωση αγωνιούντες "για τον θεατή που
αναζητά", για τους ανθρώπους που επιμένουν να σκέπτονται και να βλέπουν
πέρα από την παραίσθηση και το ερσάτζ της νοσταλγίας που επιβάλλονται από παντού.
Για πολλούς από εμάς, οι
πρώτες γιαπωνέζικες λέξεις που μάθαμε ήταν "Ουγκέτσου Μονογκατάρι",
πολλά χρόνια πριν...
Κι ακόμα μαθαίνουμε, μαζί, και το απολαμβάνουμε...
ΠΗΓΗ: Studio new star art cinema, ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 15.6.2024.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook