Του ξεναγού Αντώνη Ποθητού
Την έψαχνα καιρό τώρα…
Μου πήρε τρεις επισκέψεις στο Απάνω Κάστρο για να μου κάνει την χάρη
και να παρουσιαστεί – επί τέλους - σήμερα μπροστά μου, κάτω από το υπέροχο φως
του Νοεμβρίου…
Στριφογύρισα κάμποσο γύρω της, να βρω την κατάλληλη πόζα, το «κάδρο» που της αξίζει…
Να σας συστήσω: Μπροστά σας έχετε την «Στητή Πέτρα», το
"μενίρ" της Νάξου, ένα μεγαλιθικό μνημείο ύψους 3 μ. που πιθανόν
ανάγεται στους προϊστορικούς χρόνους.
Θα την βρείτε λίγο έξω από το Τσικαλαριό, σε ένα χώρο «φορτισμένο»
ιστορικά, όσο λίγοι στο νησί. Περικυκλωμένη από μια αρχαία νεκρόπολη, στην σκιά
του ενετικού Απάνω Κάστρου, σε ένα τοπίο σπαρμένο με γρανιτένιους όγκους, που
δικαίως χαρακτηρίζεται από πολλούς ως «σεληνιακό». Στέκεται κι ατενίζει την
κορφή του Ζα, σχεδόν ευθυγραμμισμένα, καθώς και το μαγικό χαλί της Δρυμαλιάς με
τα χωριουδάκια της που - όπως λέει κι ο Μανώλης – «μοιάζουν με άσπρες
μπαμπακερές τούφες σ' ολοπράσινο τάπητα».
Προσανατολισμός σαφέστατα ανατολικός, κορφή που δείχνει ουρανό, το
Στοιβάδειο κι οι μαρμάρινοι φαλλοί της Δήλου, ένας αιγυπτιακός οβελίσκος, μια
πυραμίδα, ο μιναρές ενός τζαμιού, το καμπαναριό μιας εκκλησιάς. Όλα τους
δείχνουν, υψώνονται να αγγίξουν ή και να καρφώσουν τον ουράνιο θόλο. Υπέρβαση,
ανάβαση, ανάληψη, δύναμη και εξουσία. Ουρανός, Σελήνη, Ήλιος, όρος, σύνορο,
όριο. Λέξεις και έννοιες που ψιθύρισε το μεγαλιθικό μνημείο σε έναν φαντασιακό
απολογισμό για την αμετροέπεια της ύπαρξής του.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 23.11.2020.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook