Του συγγραφέα Κώστα Σπίνου
«Τα κλειδιά του
Μεσολογγίου κρέμονται στις μπούκες των κανονιών. Όποιος θέλει ας κοπιάσει να τα
πάρει».
Αυτή την αντρίκια απάντηση έδωσε ο Θανάσης Ραζηκότσικας(*), όταν ο Ιμπραήμ Πασας και ο Κιουταχής Πασάς που πολιορκούσαν το άπαρτο Μεσολόγγι, του ζήτησαν να το παραδώσει αμαχητί. Αυτή είναι η διαρκής απάντηση του ελληνισμού από την εποχή του Λεωνίδα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και την εποχή του Μεσολογγίου, μέχρι και σήμερα.
Η Ιστορία στάθηκε πολύ φειδωλή μαζί. Δυστυχώς άλλοι γράφουν
Ιστορία στα πεδία των μαχών και άλλοι γράφουν την Ιστορία στα γραφεία τους.
Διέθετε όλα εκείνα τα χαρίσματα που θα έπρεπε να έχει ο ιδανικός ηγέτης.
Ασυναγώνιστη στρατηγική σκέψη, σπάνια ευγλωττία, αξεπέραστη ανδρεία, απαράμιλλη
αποφασιστικότητα και μοναδική μεθοδικότητα. Γι’ αυτό και οι συμπατριώτες του,
όταν στις 20 Μαΐου 1821 ύψωσαν την σημαία της Επαναστάσεως στο Μεσολόγγι, τον ψήφισαν για αρχηγό των «εντόπιων αρμάτων», μαζί με τον αδελφό
του Γιάννη ως υπαρχηγό του. Είναι η μόνη
περίπτωση δημοκρατικά εκλεγμένου στρατιωτικού διοικητή σε ηλικία 24 ετών, και
όχι διορισμένου από την επαναστατική κυβέρνηση. Τον τίτλο αυτό τον διατήρησε
και τον τίμησε ως το τέλος της ζωής του.
Ηγήθηκε σε όλες τις μάχες κατά τις τρεις πολιορκίες του Μεσολογγίου. Κατά τις
πολιορκίες είχε κατασπαταλήσει όλη την περιουσία του για την προμήθεια τροφίμων
που μοίραζε στους πεινασμένους συμπολίτες του.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 18.11.2024.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
- Ευαγγελάτος Χ. «Ιστορία του Μεσολογγίου», Ρουμελιώτικες εκδ. Αθήνα, 1959.
- Κολόμβας Ν. «Αθ. Ραζηκότσικας: Ο χαρισματικός αρχηγός των οπλοφόρων Μεσολογγιτών κατά την περίοδο της Εθνικής Παλιγγενεσίας», εκδ. Διέξοδος, Μεσολόγγι, 2006. Του ιδίου «Μεσολόγγι: Οι αθάνατοι πρόμαχοι», εκδ. Άλφα, Αθήνα, 1998.
- Φωτιάδης Δ. «Μεσολόγγι: Το έπος της μεγάλης πολιορκίας», εκδ. Ζαχαρόπουλος,
Αθήνα, 1987.
- «Στρατιωτική Ιστορία – Σειρά Μεγάλες Μάχες». εκδ. Περισκόπιο, τ. 12.
(*) Ο Αθανάσιος Ραζή-Κότσικας εγεννήθη μεν στο Μεσολόγγι (το 1798), αλλά ήταν γόνος της κεφαλονίτικης οικογένειας των Ραζήδων (η οποία είχε εγκατασταθεί στο Μεσολόγγι από τον 16ο - 17ο αι.). Υιός του Αναστασίου Ραζή, συνένωσε μετά το 1824 το επώνυμό του με το πατρικό της μητέρας του (γένος Κότσικα), λόγω όρου σε προικοσύμφωνο προγόνου του. Είχε κακές σχέσεις του με τον Μαυροκορδάτο[1].
Στο δημοτικό «Τραγούδι των Μεσολογγιτών», στην τελευταία στροφή αναφέρεται η λύπη για τον θάνατο του Ραζή-Κότσικα:
«...παιδιά μ’ μας λείπ’ ο Κότσικας, μας
λείπ’ ο αρχηγός μας»…
Η Επιτροπή Θυσιών και Εκδουλεύσεων επιδίκασε αρχικώς στην σύζυγό του,
Ελένη, σύνταξη 12 δρχ. μηνιαίως (βαθμού συνταγματάρχη) από το 1835. Αργότερα με
την υπ’αριθμ. 4 της 18.11.1876 απόφασης τον κατέταξε στην Α’ Τάξη των
Αξιωματικών (στρατηγό), με αριθμό μητρώου 517. Η μοναδική του κόρη υπήρξε
σύζυγος του Μεσολογγίτη πρωθυπουργού, Ζ. Βάλβη.
Η ιερά πόλις του Μεσολογγίου έχει δώσει το όνομά του σε δρόμο της πόλεως
και σε μικρή πλατεία (αντικαθιστώντας αυτό του Αμερικανού προέδρου Τζ.
Κέννεντυ). Το Σπίτι του Ραζη-Κότσικα στεγάζει σήμερα το Κέντρο Λόγου και Τέχνης
«Διέξοδος» με μόνιμη μουσειακή συλλογή. - ΠΗΓΗ: Γ. Λεκακης "Συγχρονης Ελλαδος περιηγησις".
[1] βλ. M. Raybaud "Memoires sur la Grece", Παρίσιοι, 1824.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook