Του Γιώργου Λεκάκη
Μια μεσολιθική διπλή ταφή με ζευγάρι
ανθρώπων και εξημερωμένα σκυλιά κάνει τον χώρο ιδιαίτερα σημαντικό και
συγκινητικό!
Το Oberkassel είναι ένα προάστιο στο δημοτικό διαμέρισμα Beuel της Βόννης Γερμανίας, στην δεξιά όχθη του Ρήνου στους πρόποδες των βουνών Siebengebirge[1].
Το 1914, εργάτες στο λατομείο
βασάλτη «Am Stingenberg», εντόπισαν έναν τάφο με έναν άνδρα 50 ετών, μια
γυναίκα 20-25 ετών και έναν σκύλο, ο οποίος ονομάσθηκε «Σκύλος Bonn-Oberkassel».
Οι ανθρώπινοι μεσολιθικοί σκελετοί ονομάσθηκαν Oberkassel D999 και D998. Οι
χρονολογήσεις με ραδιοάνθρακα-14 υπολόγισαν την ηλικία τους μεταξύ 13.300 -
14.000 χρόνων. Μια μελέτη των αλληλουχιών του μιτοχονδριακού γονιδιώματος το
2013 έδειξε ότι το ζώο είναι πράγματι Canis lupus familiaris.
Τα απολιθωμένα κρανία τους ομοιάζουν
με του Cro-Magnon[2], του
Vestonice, του Brno και του Predmosti. Μάλλον αποδίδονται στον Homo sapiens και
«κοντά στους Νεάντερταλ». (Αν και οι Γερμανοί θέλουν να μιλάνε για τον "Homo
obercasseliensis"). Του έχουν στήσει και άγαλμα, στην θέση του πέους του οποίου εικονίζεται κεφαλή αρκούδας(*):
Οι άνθρωποι που ετάφησαν έκαναν
μια διατροφή με κρέας, ψάρια γλυκού νερού, μύδια και φυτά. Και οι δύο άνθρωποι μεγάλωσαν
σε διαφορετικές τοποθεσίες (με βάση τα ισότοπα του σμάλτου των δοντιών τους).
Κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας τους, έτρωγαν σπόρους από την βόρεια
Σκανδιναβία! Άρα ο τόπος ήταν ένα καταφύγιο για κυνηγούς! Η γυναίκα είχε
γεννήσει τουλάχιστον μία φορά. Ο άνδρας επέζησε από κάταγμα της δεξιάς ωλένης
και τραυματισμό στο αριστερό βρεγματικό ίσως από ατύχημα ή βλήμα, όπως
σφεντόνα. Ευρέθησαν επίσης και δύο έργα τέχνης από κόκκαλα και κέρατα.
Ο άνδρας θεωρήθηκε αρχικώς
περίεργος, λόγω του πλάτους του προσώπου και της στιβαρότητος (χαρακτηριστικά μοναδικά,
αλλά για τους Νεάντερταλ). Το αρσενικό κρανίο έχει μήκος 193, πλάτος 144 και
ύψος 138 χλστ. Ήταν περίπου 40 - 50 ετών, διατηρώντας μόνο τους δύο τελευταίους
γομφίους (σε κλίση) και έναν άνω κυνόδοντα. Η εκτεθειμένη οδοντίνη είναι μαύρη.
Το σμάλτο είχε φθαρεί σε μεγάλο βαθμό σε όλα τα υπόλοιπα δόντια. Οι αρχικοί
υπολογισμοί ύψους υποδηλώνουν μεγάλη φυσική δύναμη και ανάστημα 1,6 - 1,68 μ.
με χαρακτηριστικά των ανθρώπων της ανώτερης παλαιολιθικής εποχής των
Νεάντερταλ. Οι κρανιομετρικές συγκρίσεις έχουν «τυπική» ευρωπαϊκή μορφολογία.[3] Τα δύο
δείγματα του Oberkassel αντιπροσωπεύουν τα πρώτα στοιχεία που έχουν βρεθεί για
την καταγωγή των Δυτικών Κυνηγών-Τροφοσυλλεκτών (WHG). Η καταγωγή των ανθρώπων του
Oberkassel βρέθηκε επίσης κοντά στο γονιδίωμα Gravettian Arene Candide 16. Οι
παρατηρούμενες μητρικές απλοομάδες είναι U5. Το χρωμόσωμα Υ του αρσενικού
δείγματος ανήκει σε μια υποκατηγορία του I-M170.
Ο F. Heiderich ανακάλυψε ένα τεχνούργημα σαν κεφάλι «ζώου» / «αλόγου». Το κεφάλι του ζώου είναι μια επίπεδη πλάκα μήκους 8,5 εκατ., πάχους 1 εκατ. και πλάτους 3,4 - 4 εκατ. και περιγράφει το σώμα, τα άκρα και το κεφάλι ενός ζώου. Το πίσω μέρος πιθανότατα έσπασε κατά την διάρκεια της ανασκαφής. Έκτοτε δεν έχει ανακτηθεί. Το κομμάτι ήταν πιθανόν σκαλισμένο από μεγαλύτερο υλικό και χαραγμένο και στις δύο πλευρές. Υποτίθεται ότι είναι μια άλκη, παρόμοια με εκείνα της Μαγδαληναίας Εποχής, που βρέθηκαν στην Γαλλία και την Αγγλία - πιθανόν μέρος του «Πολιτισμού Federmesser». Οι εργάτες του λατομείου παρατήρησαν ένα «βέλος για τρίχες» (αρχικώς θεωρήθηκε ότι ήταν φουρκέτα), κατασκευασμένη από κέρατο. Επίσης βρέθηκε ένα από τα αρχαιότερα πέη ζώων, γλυπτό «ακατέργαστο κόκκαλο ζώου σε σχήμα σουβλιού», το οποίο δημιουργήθηκε από το οστούν πέους / baculum μιας καφέ αρκούδας(*).
Η παρουσία οικόσιτου σκύλου
στην περιοχή είναι η αρχαιότερη αδιαμφισβήτητη καταγραφή αυτού του σκύλου, στο επιστημονικό
αρχείο απολιθωμάτων.[4] Επίσης στην
αρχική πανίδα της περιοχής περιλαμβάνονται και κόκκινα ελάφια και βίσσωνες της
στέπας (βοοειδή).
Ο κτηνίατρος L. Janssens (από
το Πανεπιστήμιο του Leiden) εξέτασε προσφάτως τα λείψανα σκύλου, που
ανακαλύφθηκαν στον παλαιολιθικό τάφο 14.000 χρόνων, του Oberkassel. Διεπίστωσε
ότι το νεώτερο από τα δύο ζώα στον τάφο είχε υποφέρει από ασβέστωμα.
Η ανάλυση των δοντιών του
κουταβιού αποκάλυψε ότι είχε υποφέρει από δύο ή τρεις περιόδους μιας σοβαρής
ιογενούς ασθένειας, η οποία χαρακτηρίζεται από συμπτώματα όπως πυρετός, έλλειψη
όρεξης, αφυδάτωση, κόπωση, διάρροια και έμετο στην πρώτη φάση, που θα
ακολουθήσει βουλωμένη μύτη, λαρυγγίτιδα και πνευμονία. Εάν ένας σκύλος
επιβιώσει από την δεύτερη φάση της νόσου, τότε μπορεί να παρουσιάσει
νευρολογικά προβλήματα και επιληπτικές κρίσεις.
Ο κ. Janssens λέει ότι το ζώο
θα χρειαζόταν εντατική φροντίδα από τους ιδιοκτήτες του και δεν θα είχε καμμία
πρακτική χρήση ως ζώο εργασίας, ενώ ήταν άρρωστο.
Όταν συνδυάστηκε με το
γεγονός ότι τα λείψανα των σκύλων είχαν συμπεριληφθεί σε έναν ανθρώπινο τάφο, ο
οποίος περιείχε επίσης μια καρφίτσα από κόκκαλο, ένα γλυπτό μιας άλκης
φτιαγμένο από κέρατα ελαφιού, ένα κόκκαλο πέους αρκούδας και ένα δόντι από
κόκκινο ελάφι, η κατάσταση του κουταβιού υποδηλώνει ότι υπήρχε ένας
συναισθηματικός δεσμός φροντίδας μεταξύ των ειδών.
ΠΗΓΗ: «Humans Cared for Sick Puppies Long Ago, Ancient Burial Shows - When you purchase through links on our site, we may earn an affiliate commission. Here’s how it works», Live Science, 10.2.2018. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 11.2.2018.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
- Thalmann O. «Complete mitochondrial genomes of ancient canids suggest a European origin of domestic dogs», doi:10.1126/science.1243650, Science, 342 (6160), 871 – 4, 2013.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Αναφέρθηκε για πρώτη φορά ως Cassele (722 / 723 μ.Χ.)
και ως Cassela (1144). Το όνομα Römerkastell αναφέρεται σε μια οχύρωση ρωμαϊκής
εποχής που τελικώς εγινε Oberkassel (= Άνω Κάστρο). Το Oberkassel απορρόφησε τους προηγουμένως
ξεχωριστούς οικισμούς Berghoven (αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 873), Büchel
(αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1202), Broich (αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1306)
και Meerhausen (αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1442).
[2] Jelinek, κ.ά., 1969.
[3] Winfried
Henke, 1986.
[4] Βλ. Günter Nobis (1986) και Steinmann (1919).
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook