ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ

Του Β.Ν.Μακρή, πλοιάρχου Ε.Ν.

Μια από τις ωραιότερες και ευγενικότερες μορφές του Ελληνικού Πανθέου των Σοφών δασκάλων και μυστών που διαμόρφωσαν την εξέλιξη της σκέψης του Homo sapiens και της σημερινής κοινωνίας, είναι αναμφισβήτητα ο Απολλώνιος από τα Τύανα.

Γέννημα πλούσιας οικογενείας από μικρός έδειξε τα σημεία της προσωπικότητας, που τον ώθησε σε ένα επίπεδο πολύ ανώτερο του κοινού ανθρώπου όλων των εποχών.

Γεννήθηκε στα Τύανα της Μ.Ασίας το 4 π.χ. και κατά τον θρύλο που συνόδεψε την γέννησή του θαύματα την ακολούθησαν.

Ήταν δεύτερος γιος του Απολλωνίου (Απολλώνιος και ο πατέρας του) μετά τον θάνατο του οποίου, έδωσε την μερίδα της κληρονομίας του στον αδελφό και σε φτωχούς.

Σε ηλικία 14 ετών εστάλη από τον πατέρα του στην Ταρσό όπου συνέχισε την εκπαίδευσή του στην Σχολή του Ευθυδήμου από την Φοινίκη και συγχρόνως σχετίστηκε με Πλατωνικούς Φιλοσόφους και τον Χρύσιππο, παρά το γεγονός ότι το κύριον ενδιαφέρον του ήταν ο Πυθαγορισμός.

Στον Πυθαγορισμό δάσκαλός του ήταν ο Εύξενος ο οποίος δίδασκε τις θεωρίες του Πυθαγόρα δίχως ο ίδιος λόγω χαρακτήρα να τις ακολουθεί.

Σαν Πυθαγόρειος πίστευε στην μετεμψύχωση, και πιστεύεται ότι μελέτησε και τα Επικουρικά δόγματα.

Κατά τους διαφόρους που ασχολήθηκαν με την ζωή του, γνώριζε όλες τις γνωστές Γλώσσες της εποχής του.

Δύο χρόνια αργότερα σε ηλικία 16 ετών βρίσκεται στο Ιερόν του Ασκληπιού στις Αιγές, όπου όχι μόνον πήρε και τον δάσκαλό του, Ευθύδημο, αλλά διέπρεψε τόσο πολύ ώστε κόσμος κατέκλυζε το Ιερόν για να γιατρευτεί από διάφορες ασθένειες.

Κατά τους βιογράφους του θεράπευε παραλύτους, τυφλούς, κουτσούς και προσβεβλημένους από λύσσα, είναι δε ο πρώτος ο οποίος εφήρμοσε την ομοιοπαθητική.

Μετά το Ασκληπιείον άρχισε να ταξιδεύει στον τότε γνωστό κόσμο και διατήρησε πέντε χρόνια απολύτου σιωπής για διαλογισμό. (Προφανώς οι Τραπιστές δεν πρωτοπορούν).

Τύπος ασκητικός δεν έτρωγε ζωικές τροφές, ντυνόταν μόνο με λινά ρούχα και φορούσε μακριούς λευκούς χιτώνες.

Αντίθετα με τις συνήθειες της εποχής του δεν προσέφερε θυσίες τις οποίες καταπολέμησε, προσέφερε όμως στους Θεούς θυμίαμα.

Ταξίδεψε εκτεταμένα στον τότε γνωστό κόσμο και έγινε φίλος αυτοκρατόρων, βασιλέων και πολλών προσωπικοτήτων της εποχής του. Πήγε στην Βαβυλώνα, ένα από τα τότε γνωστά κέντρα σοφίας και στην Περσία, όπου συζήτησε με τους Μάγους (Ιερείς και σοφούς). Κατόπιν πήγε στις Ινδίες όπου έγινε δεκτός στο μεγάλο Ιερόν των BRAHMAS το οποίο ήταν απρόσιτο στους κοινούς θνητούς.

Χαρακτηριστική είναι η επιστολή του βασιλιά Φραώτη που τον συστήνει στον Αρχιερέα Ιάρχην, η οποία μεταφέρεται αμετάφραστη και δείχνει καθαρά την προσωπικότητα και φυσιογνωμία του μεγάλου Μύστη.

«Βασιλεύς Φραώτης, Ιάρχα διδασκάλω και τους περί αυτόν χαίρειν. Απολλώνιος ανήρ σοφότατος, Υμάς εαυτού ηγείται, ήκει δε τα υμέτερα. Πέμπετε ουν αυτόν ειδότα οπόσα ίσται, ως απόλυται ουδέν των μαθημάτων υμίν Και γαρ λέγει, άριστα ανθρώπων και μέμνηται. Ιδέτω δε και τον Θρόνον εφ’ ου καθίστανταί μοι την βασιλείαν έδοκας Ιάρχα Πάτερ, Και οι επόμενοι δε αυτώ άξιοι επαίνου, ότι τοιόνδε ανδρός ήττηνται. Ευτύχει και ευτυχείτε».

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Βασιλιάς Φραώτης αποκαλεί τον Ιάρχην πατέρα και του ζητά να δείξει στον Απολλώνιο τον Θρόνο στον οποίο τον κάθισε για να τον κάνει βασιλιά και το γεγονός ότι, οι συζητήσεις με τον Φραώτη και τους Ιερείς γίνονται στην Ελληνική Γλώσσα, όπως ο Φιλόστρατος κατηγορηματικά βεβαιώνει.

Κατά την συνάντηση Απολλωνίου – Ιάρχη ο τελευταίος του ζήτησε την επιστολή και όταν ο Απολλώνιος ρώτησε πως το ήξερε ότι έχει επιστολή ο Ιάρχης του είπε ότι από το κείμενο λείπει ένα ‘’Δ’’ το οποίο ήταν γεγονός.

Σε ερώτηση του Ιάρχη γιατί ταξίδεψε τόσο μακριά μια και ξέρει τα πάντα, η απάντηση του Απολλώνιου ήταν ότι «Αν δεν έχει να μάθη κάτι, τότε θα βεβαιωθεί και αυτός ότι ξέρει τα πάντα».

Μετά τις Ινδίες ταξίδεψε στην Ρόδο, Αθήνα, Λευκάδα, Αχαΐα, Αλεξάνδρεια, Ρώμη, και Γάδειρα (σημερινό Cadiz της Ισπανίας).

Στα ταξίδια συνοδευόταν από τον Δάμιν, μαθητή του και γιό πλουσίας οικογενείας της Ελληνικής παροικίας της Νινευί και πολλούς άλλους.

Στην Ρώμη κατηγορήθηκε από τους Δίωνα και Ευφράτη, συμβούλους του αυτοκράτορα Δομητιανού, ότι συμμετείχε στις ανθρωποθυσίες του Νέρβα και φυλακίστηκε.

Κατά την δίκη του απέσεισε τις κατηγορίες με σθένος και σύνεση που κατέπληξε κει τον ίδιο τον Διοκλητιανό στον οποίο είπε, "Όπως ο Βεσπασιανός έκανε εσένα αυτοκράτορα, έτσι έκανα εγώ αυτόν" και δεν αγγίζω θυσίες στις οποίες υπάρχει αίμα.

Σε απειλές του Διοκλητιανού απάντησε με την γνωστή φράση: «Ου γαρ μοι κτενείεις, επι ούτοι μόρτιμος ειμί». Δηλαδή ούτε να με εκτελέσεις μπορείς γιατί δεν είμαι θνητός και κατά τον Φιλόστρατο χάθηκε από το δικαστήριο, για να παρουσιασθεί στους μαθητές του Δάμιν και Δημήτριο στην Δικαιάρχεια όπου τους είχε στείλει να τον περιμένουν όταν ήταν στην φυλακή στην Ρώμη.

Ο ανακριτής του στην Ρώμη (Consul) Lucius Tellesinus, συζήτησε μαζί του θρησκευτικά θέματα και στην συνέχεια σπούδασε φιλοσοφία με τον Απολλώνιο.

Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Αλεξάνδρεια του ζήτησε ο Βεσπασιανός  (στρατηγός τότε και εν συνεχεία αυτοκράτορας) να τον επισκεφθεί στην Ιερουσαλήμ την οποία πολιορκούσε. Σε άρνηση του Απολλωνίου να πάει, πήγε ο Βεσπασιανός και στην συνέχεια ο Τίτος  μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ το 70 μ.χ.

Ο Απολλώνιος είχε την τύχη και συγχρόνως την ατυχία να γεννηθεί σε μια εποχή κοινωνικών, εθνικών, φιλοσοφικών και θρησκευτικών ανακατατάξεων και αναθεωρήσεων, και είχε μεν την τύχη γιατί πολλοί προσπάθησαν να τον μιμηθούν, δίχως κανένας να μπορέσει έστω και να τον πλησιάσει.

Η δε ατυχία του ήταν ότι μετά τον θάνατόν του καταπολεμήθηκε από την ανερχομένη νέα θρησκεία με τόση λάσπη, που δημιουργεί ορισμένες αμφιβολίες για το θεόπνευστο των προθέσεων.

Ο Απολλώνιος αρνήθηκε κάθε θεϊκό τίτλο που του απέδιδαν οι σύγχρονοί του και όταν τον αποκαλούσαν γιο του Διός αυτός επέμενε ότι ήταν γιος του Απολλωνίου.

(Δεν μας φοβερίζει ότι θα βάλει τον Μπαμπά του να μας κάνει ντα) αν δεν τον ακούμε.

Κατά τους σύγχρονούς του επικοινωνούσε με κωφάλαλους και μπορούσε να ακούει τους βωβούς.

Στην Ρώμη σταμάτησε μια κηδεία νέας κοπέλας και την ανέστησε.

Ένας από τους φανατισμένους επικριτές του Απολλωνίου, ο επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος (260-337) μας πληροφορεί ότι, «Ναι μεν έκανε θαύματα ο Απολλώνιος αλλά με την βοήθεια κακών δαιμόνων», με άλλα λόγια δεν τα αρνείται, αλλά συνεχίζει την λυσσώδη πολεμική του.

Σημειωτέον ότι ο Ευσέβιος υπολογίζει τα χρόνια των Αιγυπτιακών Δυναστειών του  Μανέθωνα σαν μήνες για να συμφωνούν με την βίβλο του, ας σοβαρευτούμε λίγο, οι Αιγύπτιοι άφησαν αποδείξεις αστρονομικών παρατηρήσεων 90.000 χρόνων κατά συνέπεια ήξεραν την διαφορά χρόνου και μήνα και μάλλον ο Ευσέβιος αεροβατεί.

Η πολεμική κατά του Απολλωνίου συνεχίστηκε και από διάφορους άλλους φανατισμένους ψευτοφιλοσόφους και συγγραφείς του νέου Ιουδαικού κινήματος,

Μεταξύ των οποίων και ο Ωριγένης ο οποίος έχει το ελαφρυντικό του αυτοευνουχισμού, κατά φυσική συνέπεια, μειωμένης η διαστρεβλωμένης διανοητικότητος, ο δε Ευσέβιος ήταν μαθητής του και κληρονόμησε την βιβλιοθήκη του.

Ο Ιεροκλής, κυβερνήτης επαρχίας υπό τον Διοκλητιανό, σε βιβλίο που έγραψε για τον Απολλώνιο, τον αποκαλεί ‘’Ευγενή και φίλο των Θεών’’ τους δε Φιλόστρατον, Δάμιν και Μάξιμο των Αιγών που έγραψαν για τον Απολλώνιο, χαρακτηρίζει ανθρώπους Αρίστης Εκπαιδεύσεως.

Εκτός των ανωτέρω βιβλία για τον Απολλώνιο έγραψαν οι Μοιρογένης και ο βυζαντινός συγγραφέας Ιωάννης Τζέτζης.

Ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός είχε συλλογή γραμμάτων του Απολλωνίου στη βίλα του στο Άντιον και ο αυτοκράτορας Σεπτήμιος Σεβήρος (146-211) αντί αγαλμάτων Θεών, είχε προτομές του Αλεξάνδρου, Ορφέα, Απολλωνίου και άλλων στο ανάκτορό του.

Τέλος η αυτοκράτειρα Ιουλία Δόμνα, σύζυγος του Σεπτημίου Σεβήρου, έδωσε έργα του Απολλωνίου στον Φιλόστρατο και του ζήτησε να γράψει την βιογραφία του, η οποία και διέφυγε την καταστροφή που επακολούθησε όλων σχεδόν των έργων των Ελλήνων φιλοσόφων από την χριστιανική φιλομάθεια.

Ο Απολλώνιος πέθανε σε προχωρημένη ηλικία στο Ιερό των Δυκτίμων / Δικτύννας της Κρήτης, όπου κατά τον θρύλο ανελήφθη το 98 μ.Χ.

Σώζονται επιστολές του Απολλωνίου προς αυτοκράτορες, Βασιλείς, και φιλοσόφους και μεταξύ άλλων επιστολές προς Ρωμαίους, Εφεσίους, Μηλησίους, Κορινθίους κ.τ.λ.

Τόση ήταν η επίδραση του Απολλωνίου στην μετέπειτα σκέψη που πολλοί πίστευαν και πιστεύουν ότι πάνω στη ζωή του στηρίχθηκε το παραμύθι του ιουδαϊκού χριστιανισμού και η παρουσίαση του Γεχοσούα Μπεν Γιοσέφ, κοινώς Ιησού Χριστού.

Κλείνω την Ιστορική Μορφή του Ιερού Τέρατος με την προσευχή του:

«Ω, ΘΕΟΙ, ΔΟΙΗΤΕ ΜΟΙ ΜΙΚΡΑ ΕΧΕΙΝ ΚΑΙ ΔΕΙΣΘΕ ΜΗΔΕΝΟΣ».

(«Θεοί βοηθήστε με να έχω λίγα και να χρειάζομαι τίποτε»).

ΑΚΟΥΣΤΕ και την ραδιοφωνική εκπομπή: 
ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ, ΙΗΣΟΥΣ, ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ και ΝΕΟΠΥΘΑΓΟΡΙΣΜΟΣ
http://www.arxeion-politismou.gr/2017/01/blog-post_33.html

Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ