ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ – ΙΣΤΟΡΙΑ – ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Του πλοιάρχου Ε.Ν., Β.Ν.Μακρή
Χιλιάδες χρόνια πριν ο άνθρωπος αρχίσει να καταγράφει τα
συμβάντα της εποχής του, δίνοντας την
eικόνα που αυτός αντιλαμβανόταν, η εξυπηρετώντας τις
αντιλήψεις και φιλοδοξίες κάποιου άρχοντα
η συστήματος, υπήρξε η Μυθολογία.
Για τον αφελή η Μυθολογία είναι ένα ελαφρό και ευχάριστο
κείμενο, κατάλληλο για μικρούς και
Μεγάλους που μορφώνει, ξεκουράζει και διασκεδάζει.
Η λέξη ΜΥΘΟΣ καθαρά αρχαιοελληνική και προ-Ομηρική,
χρησιμοποιείται από τον Όμηρο με την
έννοια ‘διήγησις’’, ‘’διάλογος’’, ‘’λόγος’’ και δεν έχει
καμιά σχέση με την σήμερα αποδιδομένη έννοια
του ‘’Ψεύτικου’’ η της ‘’Φαντασίας’’ όπως πολλοί
γλωσσολόγοι προσπαθούν να μας πείσουν με την απόλυτη γνώμη της αγνοίας τους.
Η δε λέξη φαντασία πρωτοεμφανίζεται στον Πλάτωνα και
συγκεκριμένα στον ‘’Σοφιστή’’ του.
Η διαφορά μεταξύ Μυθολογίας και Ιστορίας έγκειται στο
γεγονός ότι , αν και οι δύο έχουν το κοινό χαρακτηριστικό να παρουσιάζουν
συμβάντα και γεγονότα, η μεν Ιστορία παρουσιάζει και τον παράγοντα ‘’Χρόνο’’, ο
οποίος παρά το γεγονός ότι υπάρχει και στη Μυθολογία, υπό καλυμμένη
μορφή, συνήθως αγνοείται.
Φυσικά δεν περιμένει κανείς από την Μυθολογία να μας
δώσει χρονικές έννοιες αναφερόμενες σε
π.χ. η μ.χ. όρους, πράγμα που θα την περιόριζε σε ένα
ασημάντου διαρκείας χρονικού διαστήματος
των τελευταίων πέντε χιλιάδων χρόνων, συγκρινομένου με τα
τεσσεράμισυ δισεκατομύρια χρόνια ζωής
του πλανήτη μας.
Η Μυθολογία είναι γραμμένη από υπερεπιστήμονες, με
γνώσεις πολύ ανώτερες από τους σημερινούς ψευτοσοφούς που απλώς μετέφεραν και
μετάφρασαν τους Έλληνες Κλασσικούς, παρουσιαζοντάς μας
τα κείμενα σαν δικά τους.
Χρειάστηκαν τρεις χιλιάδες χρόνια για να ανακαλύψουμε
τους πλανήτες με τους δορυφόρους τους του
Ηλιακού μας συστήματος, τους οποίους γνώριζαν και
ονόμασαν οι Αρχαίοι Έλληνες μυθολόγοι, και
δυόμισι χιλιάδες χρόνια για να καταφέρει κάποιος
λεγόμενος Αϊνστάιν να μεταφράσει τους Θεόπομπο
Θαλή και Αριστοτέλη, και να επιστρατεύσει τον Καραθοδωρή για
επιλυση των μαθηματικων τους, για να μας δώσει την εξίσωσή τους Ε=mC2 σαν
δική του.
Χρειάστηκαν επανειλημμένες επιστολές του καθηγητή
Αστρονόμου-Μαθηματικού Αιγινίτη στον
Καθηγητή Μαξ Πλανκ για να τον σταματήσουν και να τον
υποχρεώσουν να αποσύρει την δεύτερη
εξόρμησή του.
Στο τέλος πίστεψε και αυτός ότι ήταν διάνοια και άφησε το
μυαλό του σε κάποιο Ινστιτούτο για να το
μελετήσουν.
Ευτυχώς τα αποτελέσματα δεν δημοσιεύτηκαν, μάλλον λόγω
απογοητευτικών αποτελεσμάτων η το μυαλό χρησιμοποιήθηκε για κάποιο καλλίτερο
σκοπό.
Πέρασαν χίλια οκτακόσια χρόνια για να καταφέρει κάποιος
ονομαζόμενος Κοπέρνικος να μας παρουσιάσει το ηλιοκεντρικό σύστημα του
Αρίσταρχου του Σαμίου σαν δική του ανακάλυψη και φυσικά ο Ερατοσθένης και ο
Ίππαρχος πέρασαν στο περιθώριο.
Ο Αναξίμανδρος ο Μηλήσιος 600 χρόνια προ της παρούσης
χρονολογίας μας διδάσκει το σφαιρικό του σύμπαντος, ο δε Πλάτων και Αριστοτέλης
τον συμπληρώνουν.
Ο Οινοπείδης της Χίου 480 χρόνια π.χ. μας δίνει την
απόκλιση με προσέγγιση μισής μοίρας.
Ο Αριστοτέλης διδάσκει το σφαιρικό της γης και ο
Ερατοσθένης μετρά την περιφέρειάν της.
Ο Ίππαρχος το 190 π.χ. περιγράφει την μετάπτωση των
ισημεριών.
Όλα αυτά μας παρουσιάζονται δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα
σαν ανακαλύψεις διαφόρων ψευτοσοφών της κλάσεως του Αϊνστάιν.
Μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια ακόμη δεν καταφέραμε να
φθάσουμε την τεχνολογική εξέλιξη των πλοίων των Φαιάκων που περιγράφει ο
Όμηρος.
Όσοι αμφιβάλλουν δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στην
Οδύσσεια (βιβλίο 8 στίχοι 556-563) όπου τεχνολογία ακόμη άγνωστη στην εποχή
μας, μας δίνει μια ιδέα της τελειότητας πλοίων τα οποία χρόνια τώρα προσπαθούν
να μιμηθούν τόσο οι Αμερικανοί όσο και Ιάπωνες με εκτεταμένες μελέτες, και
πειράματα, δίχως ακόμη να τα καταφέρουν.
Ο Νόμος της αφθαρσίας της ύλης του Εμπεδοκλή μας
παρουσιάζεται σαν θεωρία του κυρίου Λαβουαζιέ μετά από δύο χιλιάδες διακόσια
χρόνια.
Οι Μυθολόγοι μας πληροφορούν για τρεις ακόμη πλανήτες,
την ΡΕΑ, την ΑΘΗΝΑ, και την ΗΡΑ και συγχρόνως για την είσοδο στο ηλιακό μας
σύστημα του κομήτη Τυφώνα, ο οποίος προκάλεσε τρομερές καταστροφές και
αναστατώσεις στο ηλιακό σύστημα.
Φυσικά δεν αναφέρουν χρονολογία του γεγονότος, γιατί στις
χιλιάδες χρόνια που μεσολάβησαν, μετά την ολοσχερή σχεδόν καταστροφή, η
χρονολόγηση, αν είχε επιζήσει την επιβολή του σκοταδισμού και της παραποιήσεως
των γεγονότων, δεν θα είχε καμιά έννοια.
Οπωσδήποτε η ζώνη των αστεροειδών μεταξύ των πλανητών Άρη
και Δία δικαιολογεί την ύπαρξη κάποιου η κάποιων πλανητών που κατεστράφησαν.
Οι φωτισμένοι ειδήμονες μας πληροφορούν ότι, η περιγραφή
του γεγονότος στα ‘’Διονυσιακά’’ του Νόννου του Πανοπολίτη δεν είναι τίποτε
περισσότερο από ποιητική φαντασία.
Μάλλον ποιητική φαντασία χαμηλής ποιότητος υπάρχει στα
μυαλά των ειδημόνων.
Δεν έχει κανείς παρά να διαβάσει την περιγραφή του Νόννου
στους στίχους 176-197 του πρώτου βιβλίου και 654-659 του δευτέρου βιβλίου των
‘’Διονυσιακών’’ του, για να αντιληφθεί ότι δεν πρόκειται για ποιητική φαντασία,
αλλά για αστρονομική παρατήρηση που προϋποθέτει γνώσεις Αστρονομίας ανωτάτου
επιπέδου, και αναφορά στο Συμπαντικό Ρολόι που προσδιορίζει το χρόνο του
γεγονότος με ακρίβεια την θέση του άξονος των Ισημεριών και την μετάπτωσή του.
Ο Νόννος μας πληροφορεί για την θέση του Ηλίου, της γης
και του άξονα των Ισημεριών αμέσως μετά την καταστροφή.
Μας λέγει ότι ο Ήλιος σταμάτησε στον Στάχυ της Παρθένου,
(σημερινό ΣΠΙΚΑ) που έχει σημερινή Ορθή Αναφορά 13 ώρες 25 λεπτά και 17
δεύτερα.
Η δε Γη ακριβώς απέναντι, μείον 12 ώρες = 1 ώρα 25 λεπτά
και 17 δεύτερα, αν δε ληφθεί υπ’ όψιν ότι ο άξονας των Ισημεριών συμπλήρωσε
ολόκληρο κύκλο, δηλαδή 24 ώρες, τότε έχουμε 25 ώρες 25 λεπτά και 17 δεύτερα, το
οποίο μεταφραζόμενο σε δεύτερα είναι 91517 δεύτερα και διαιρούμενο δια της
ετησίας μεταπτώσεως 3,07 δεύτερα μας δίνει 29810 χρόνια από σήμερα.
Το γεγονός αναφέρεται και στην Θεογονία του Ησιόδου
(στίχοι 820-880, ο δε Διογένης ο Λαέρτιος στο βιβλίο του ‘’Βίοι Φιλοσόφων’’ μας
πληροφορεί ότι έκτοτε και μέχρι της εποχής του Μ. Αλεξάνδρου
Μετρήθηκαν 373 εκλείψεις Ηλίου, το οποίο επιβεβαιώνει με
μεγάλη προσέγγιση τον υπολογισμό.
Για όσους έχουν αμφιβολίες, υπενθυμίζεται ότι η γενιά μας
και πολλές προγενέστερες οδήγησαν χιλιάδες πλοία στον προορισμό τους με τους
υπολογισμούς αυτούς και δεν υπάρχουν αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητά τους
εκτός φυσικά προσωπικών λαθών στους υπολογισμούς.
Κατά τον ίδιο τρόπο προσδιορίζονται διάφορα άλλα ιστορικά
γεγονότα, όπως οι διάφοροι κατακλυσμοί
του Ωγύγη, Δευκαλίωνα κ.λ.π.
Στον Μύθο του Φαέθοντα έχουμε μια άλλη προσέγγιση κομήτη
που αναστάτωσε το Ηλιακό σύστημα και άλλαξε όχι μόνο την ζωή στον πλανήτη μας
αλλά και την όλη συμπεριφορά του ίδιου του πλανήτη.
Μια δραματική περιγραφή του συμβάντος με τον
ακολουθήσαντα κατακλυσμό του Ωγύγη μας δίνει πάλι ο Νόννος στα ‘’Διονυσιακά’’ του
( βιβλίο 38 στίχοι 347 – 392 ),η γη άλλαξε, όπως είναι προφανές από την
περιγραφή, φορά περιστροφής και ο άξονάς της μετατοπίστηκε κατά 23 μοίρες και
27 πρώτα, δηλαδή κατά τη σημερινή απόκλιση.
Και πάλι οι αστρονομικές παρατηρήσεις του είναι τόσο
ανατριχιαστικά ακριβείς, που αποκλείουν κάθε περίπτωση συμπτώσεως η ποιητικής
φαντασίας.
Από την περιγραφή διαπιστώνεται ότι ο άξονας των
Ισημεριών βρισκόταν στο άστρο (δ) του Καρκίνου, το οποίο έχει σημερινή Ορθή
Αναφορά 8 ώρες 44 λεπτά και 34 δεύτερα, το οποίο αντιστοιχεί σε 31.475 δεύτερα
και διαιρούμενο δια 3,07 της ετησίας μεταπτώσεως, έχουμε 10,252 χρόνια από
σήμερα.
Φυσικά οι χρονολογίες αυτές μας φαίνονται κάπως μάλλον
απίθανες και δεν συμβιβάζονται με τα επίσημα αποδεκτά.
Μέχρι και πριν μερικά χρόνια πιστεύαμε πως ο άνθρωπος
ξεκίνησε, η μάλλον πρωτοέκανε την εμφάνισή του στην Αφρική πριν 500,000 χρόνια,
και μάλιστα υπό πιθηκοειδή μορφή, δεν ξέρω ποιός πίθηκος μας έδωσε την ιδέα.
Ο Ανθρωπολόγος Άρης Πουλιανός, ο οποίος μελέτησε και
μελετά το Σπήλαιο των Πετραλώνων στην Χαλκιδική, απέδειξε πως ο τόπος μας
κατοικείτο από ανθρώπους και όχι πιθηκοειδή πριν 800,000 χρόνια το λιγότερο.
Περιττό να
τονισθεί ότι αυτό δεν άρεσε και πολύ και καταπολεμήθηκε με κάθε μέσο, θεμιτό
και αθέμιτο, μέχρι που επιστήμονες άλλων χωρών επιβεβαίωσαν με διαφόρους
επιστημονικούς τρόπους την εργασία του.
Οι Ορφέας, Ησίοδος, Όμηρος Απολλώνιος ο Ρόδιος, Νόννος
και όλοι οι χαρακτηριζόμενοι παραμυθάδες, μας δίνουν αστρονομικά δεδομένα από
τα οποία εύκολα προσδιορίζονται τα χρονικά όρια των περιγραφομένων γεγονότων,
αν αυτά δεν συμβιβάζονται με τα καθιερωμένα αργότερα από τους ειδήμονες, που
δεν συμφωνούν ποτέ μεταξύ τους, το φταίξιμο είναι δικό τους.
Όσο για τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής τους, κάθε
αμφιβολία χάνεται αν διαβασθεί προσεκτικά
ο Όμηρος.
Τόσο στην Ιλιάδα όσο και στην Οδύσσεια μας δίνει
υπερτεχνολογία την οποία είτε φθάνομε τώρα η δεν έχουμε ακόμη φθάσει. ( Ιλιάδα
18 / 367-379 και 415-424, Οδύσσεια 8 / 556-563 ).
Αυτά μόνον είναι αρκετά για να πείσουν και τους πλέον δυσπίστους,
χωρίς φυσικά να είναι και τα μοναδικά.
Οι ανατομικές λεπτομέρειες της περιγραφής των πληγών κατά
τη διάρκεια των μαχών στην Ιλιάδα, κάνουν τους σημερινούς ιατροδικαστές να ζηλεύουν.
Ο Φιλόστρατος στην βιογραφία του Απολλώνιου του Τυανέα
μας περιγράφει τεχνολογία την οποία πιθανόν να συναντήσουν τα τρισέγγονά μας.
Φυσικά όλοι τους ήσαν ειδωλολάτρες και γιαυτό τους θάψαμε
δεόντως, κολλήσαμε στις ψευτοφυλλάδες, περιορίσαμε το μυαλό μας στα στενά
περιθώριά τους και περιμένουμε την μακαριότητα που θα ανταμείψει την απάθειά
μας, με εξασφάλιση μιας ανύπαρκτης σωτηρίας.
‘’ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ’’
Η Ιστορία είναι καθαρά αντικειμενική απόδοση γεγονότων
και όχι εικασίες στηριγμένες περισσότερο στην προσωπική προβολή και λιγότερο
στον ορθολογισμό και αντικειμενικότητα του ιστορικού η των εκάστοτε αφεντικών
του.
Λονδίνον, Μάης 2001.
Από το περιοδικό «ΤΟ ΚΟΥΜΠΑΣΟ».
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook