Ο παραμορφωτικός καθρέπτης της ΓΛΩΣΣΑΣ (ΛΕΞΕΩΝ) και το πρόβλημα της εγκυρότητας της Ανθρώπινης ΓΝΩΣΗΣ, που την χρησιμοποιεί

Ο παραμορφωτικός καθρέπτης της ΓΛΩΣΣΗΣ (ΛΕΞΕΩΝ) και το πρόβλημα της εγκυρότητος

της Ανθρώπινης ΓΝΩΣΕΩΣ,

που την χρησιμοποιεί

Του Γεωργίου Καρανάσιου, μηχ/γού - ηλ/γου ΕΜΠ, g-karan@hotmail.com

Έκθεση σκέψεων ενός «άσχετου» με το θέμα, αλλά λάτρη της Ελληνικής Γραμματείας.

ΝΟΜΙΖΩ, που σημαίνει ότι μπορεί να κάνω και λάθος, ότι:

Ο Λόγος αναπτύχθηκε από την ΑΝΑΓΚΗ του Ανθρώπινου όντος («Α») να επικοινωνήσει - να διατυπώσει, με τρόπο κατανοήσιμο από τους άλλους, την σκέψη του, δηλ. να ΣΥΝΕΝΝΟΗΘΕΙ.

Μετά, όταν ο Νους του άρχισε να επεξεργάζεται αφηρημένες έννοιες, ο ΛΟΓΟΣ του (ο προφορικός και ο γραπτός) στηρίχθηκε στην σχέση «Σημαίνοντος – Σημαινομένου», οπότε προέκυψε η “Έλλογη Συμπεριφορά του «Α»”.

Α) Σημαινόμενο είναι: η ΙΔΕΑ, το ΑΓΑΘΟ (όπου τελικά, ανάγονται ΟΛΑ).

Β) Σημαίνων είναι: η ΕΝΝΟΙΑ (ΕΝ τω ΝΟΥ), που ο «Α» δημιούργησε για να προσεγγίσει - να «απεικονίσει» - να εκφράσει την ΙΔΕΑ / ΑΓΑΘΟ, ώστε να μπορέσει να την «κατακτήσει» (την ΙΔΕΑ / ΑΓΑΘΟ) και να ωφεληθεί ο Νους και η Ψυχή του.

Για τον προσδιορισμό - την διατύπωση - της ΕΝΝΟΙΑΣ, χρησιμοποίησε έναν διαμεσολαβητή.

Ο Διαμεσολαβητής είναι οι ΛΕΞΕΙΣ – ο ΛΟΓΟΣ, ήτοι η ΓΛΩΣΣΑ. Η διαμεσολάβηση πραγματώνεται με την ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ της ΛΕΞΕΩΣ.

Η Λέξις (μέσω της ετυμολογίας της) ΟΦΕΙΛΕΙ να μας παραπέμπει στην ΕΝΝΟΙΑ που έχουμε επιλέξει για να συλλάβουμε - κατανοήσουμε, την αντίστοιχη ΙΔΕΑ (ΑΓΑΘΟ) για την οποία και επιλέξαμε να την δημιουργήσουμε.

Η Ετυμολογία της λέξεως είναι ΚΡΙΣΙΜΗΣ σημασίας, για να αναχθούμε στην ΕΝΝΟΙΑ και μέσω αυτής να «συνδεθούμε» με την ΙΔΕΑ (το ΑΓΑΘΟ) «εισπράττοντας» το αντίστοιχο ΟΦΕΛΟΣ.

Ετυμολογία = η αλήθεια των λέξεων

Νομίζω ότι,

Ετυμολογία σημαίνει «η αλήθεια των λέξεων».

Αλλά επειδή αυτό που ακριβώς αναζητούμε, είναι και η «αλήθεια για την προέλευσή τους» θεωρώ το παραπάνω προτεινόμενο σχήμα (ΙΔΕΑ - ΕΝΝΟΙΑ - ΓΛΩΣΣΑ) ως πληρέστερη εξήγηση της σχέσεως ΛΕΞΕΩΣ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ, ήτοι:

Με την ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ μιας ΛΕΞΕΩΣ αναγόμεθα στην ΕΝΝΟΙΑ του ΑΓΑΘΟΥ-ΙΔΕΑΣ για την «πρόσληψη» του οποίου, αυτή η ΕΝΝΟΙΑ δημιουργήθηκε.

ΣΥΝΕΠΕΙΑ: Όταν η ετυμολογία της Λέξεως είναι «ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ / ΣΠΑΣΜΕΝΗ», τότε η ΕΝΝΟΙΑ που «παράγεται» στον Νου (ΕΝΝΟΙΑ = ΕΝ τω ΝΟΥ) ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΩΓΗΣ-ΣΥΝΔΕΣΕΩΣ της, με το ΑΓΑΘΟ-ΙΔΕΑ, που «αναπαριστά», για την «πρόσληψη» του οποίου και δημιουργήθηκε.

Παράδειγμα: Η ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ της Λέξεως «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»

[μιας από αυτές που υπάρχουν και «βολεύει» (!) τον παραπάνω συλλογισμό]

Η λέξη «ελευθερία» προκύπτει «παρά το ἐλεύθειν ὅπου ἐρᾶ τις» (ελεύθω = έρχομαι, πορεύομαι = κίνηση + ἐρῶ > ἔρως).

Ερώτηση: ΠΟΙΟΣ να «ελεύθειν», να έρθει - να πορευθεί - να κινηθεί ; Απάντηση: Η ΨΥΧΗ (του ¨Α¨).

Ερώτηση: ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΙ ΝΑ «ερά», να νοιώθει έρωτα - να συνεγείρεται; Απάντηση: ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ (το ΑΓΑΘΟ, είναι η ΓΝΩΣΗ).

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΕΝΝΟΙΑ της «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» είναι: Η ΨΥΧΗ του « Α» να «κινείται» (οδηγούμενη από τον ΗΝΙΟΧΟ ΝΟΥ) για να «φθάσει», «να κατακτήσει» τον ΕΡΩΤΑ για το ΑΓΑΘΟ της ΓΝΩΣΕΩΣ (του εκάστοτε αντικειμένου της, δηλ της EΠΙΣΤΗΜΗΣ - ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ –…..)

«Ελευθερία», λοιπόν, σημαίνει το να επιλέγεις να πράττεις, με Ελεύθερη Βούληση, ΜΟΝΟ μετά από εξέταση–κρίση (από τον Ηνίοχο ΝΟΥ σου), σύμφωνα με ό,τι γεννά ΕΡΩΤΑ στην ψυχή σου, για να αποκτήσεις την αντίστοιχη ΓΝΩΣΗ…

Ειδικότερο παράδειγμα Ελευθερίας: « ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΕΩΣ».

Α.1) για την ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ της Λέξεως ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: βλ. προηγουμένως.

Α.2) ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ της λέξεως ΕΚΦΡΑΣΙΣ = ΕΚ + ΦΡΑΖΩ (= δεν φράζω).

ΕΝΝΟΙΑ που θεσπίσαμε, για να αποδώσουμε το ΑΓΑΘΟ στο οποίο προσβλέπουμε:

ΕΚΦΡΑΣΗ, δηλ ΜΗ ΦΡΑΓΗ του ΛΟΓΟΥ, που διατυπώνουμε με Ελεύθερη Βούληση, μετά από εξέταση – κρίση, σύμφωνα με ό,τι γεννά έρωτα στην ψυχή για ΓΝΩΣΗ του Σωστού/Δίκαιου.

ΑΓΑΘΟ στο οποίο προσβλέπουμε με την ΕΝΝΟΙΑ που θεσπίσαμε:

Η ΓΝΩΣΗ του Σωστού/Δίκαιου

Σημείωση:

Δίκαιο είναι Αυτό που ΣΥΝΑΡΜΟΖΕΙ τα πάντα,

ώστε η κοινωνία να λειτουργεί ομαλά, σαν ένας μηχανισμός καλοφτιαγμένος

(Σωκράτης).

Ένα παράδειγμα ασκήσεως του Δικαιώματος (;) «Ελευθερίας Εκφράσεως»: CharlieHebdo.

Για την CharlieHebdo, Έννοια της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της έκφρασης είναι: Έχω το Δικαίωμα να ΛΕΩ ό,τι ΝΟΜΙΖΩ, ό,τι ΠΙΣΤΕΥΩ και Επιλέγω, με Ελεύθερη Βούληση, να διακωμωδήσω την ΠΙΣΤΗ του ΑΛΛΟΥ, γιατί Πιστεύω ότι αυτό περιλαμβάνεται στην ΕΝΝΟΙΑ «ελευθερία της εκφράσεως. Θεωρώ, ως CharlieHebdo, ότι έχω την «Ελευθερία» να «εκφρασθώ», σύμφωνα με ό,τι μου προκαλεί έρωτα, δηλαδή με ό,τι: με ενθουσιάζει, ταράζει την ψυχή μου, με οδηγεί στην υπέρβαση... Αφού, λοιπόν, ικανοποιούμαι, ενθουσιάζομαι, κρίνοντας - χλευάζοντας – σατιρίζοντας – ειρωνευόμενος, τα «πιστεύω» του άλλου, καθίσταμαι και «ελεύθερος» να το πράξω, θεωρώντας ότι αυτό είναι Δικαίωμά μου. (Θυμίζω την Σημείωση περί Δικαίου – Δικαιώματος, πιο πάνω).

Όμως: Η Ανθρώπινη Ύπαρξη είναι ουσιωδώς ΑΝΑΓΚΗ.

Παρμενίδης: Κλειδοκράτορας είναι η ΔΙΚΗ / ΑΝΑΓΚΗ.

Η έννοια του ΑΝΘΡΩΠΟΥ και της ΑΝΑΓΚΗΣ αποτελούν ουσιαστική ταυτότητα, αφού η καθορίζουσα αξία (Ανθρώπινη Ύπαρξη) και η καθοριζόμενη (Ανάγκη), είναι εν και το αυτό. Μ’ αυτήν την έννοια, δεν χρησιμεύει πια να μιλάμε για ελευθερία. Η παραίσθηση της ελευθερίας οφείλεται στην καθυστέρηση της συνειδητοποιήσεως του αναγκαίου, από μέρους του Ανθρώπου.

Ο Παρμενίδης επισημαίνει την «παραμορφωτική» δράση της Γλώσσης/Λέξεων, αφού Η ΛΕΞΙΣ ως «δημιούργημα», είναι «μη ον». Επομένως θα οδηγήσει την σκέψη, αναγκαστικά/υποχρεωτικά, σε ΛΑΘΟΣ/ΨΕΥΔΟΣ. Επομένως, δεν πρόκειται για «ετυμολογικό σφάλμα», αλλά για «ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΙΑ», αφού ασχολούμαστε με ένα «ΜΗ ΟΝ».

Εάν όμως εξετάσουμε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΕΩΣ ως ΑΝΑΓΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ , τότε ΟΛΑ τα ΑΓΑΘΑ (του ΔΙΚΑΙΟΥ, της ΣΥΝΥΠΑΡΞΕΩΣ, της ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΕΩΣ), έρχονται στον ΝΟΥ, που είναι ο ηνίοχος της ΨΥΧΗΣ.

Ίσως γι` αυτό διασώζεται το:

Η Μίξις ΨΥΧΗΣ και ΝΟΥ δημιουργεί τον ΛΟΓΟ, που είναι αρχή της ΑΡΕΤΗΣ και της ΚΑΚΙΑΣ, ενώ η Μίξις ΨΥΧΗΣ και ΣΩΜΑΤΟΣ δημιουργεί την ΑΙΣΘΗΣΗ: Αρχή της ΗΔΟΝΗΣ και του ΠΟΝΟΥ.

Θυμίζω, τα παραπάνω είναι ΣΚΕΨΕΙΣ ενός «ασχέτου» γι` αυτό «έσω επιεικής».

Ούτις,

Χαλάνδρι, 10.4.2016.

Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ