ΑΤΟΜΩΝ
ΔΙΑΣΠΑΣΕΙΣ - ΜΕΡΟΣ Β
Διά τῆς
Λεξαριθμικῆς θεωρίας:
(α) Ἡ διάσπασις τοῦ ὑλικοῦ ἀτόμου (ἀνόργανος ὓλη - ἂτομον) προεβλέπετο!
(β) Ἡ διάσπασις τοῦ γενετικοῦ ἀτόμου (ὀργανική ὓλη – ἂτομον,
DNA) προβλέπεταΙ
(γ) Ἡ διάσπασις τοῦ ἠχητικοῦ ἀτόμου (ἂναρθρος φθόγγος) προβλέπεται!
(δ) Ἡ διάσπασις τοῦ φωνητικοῦ ἀτόμου (ἒναρθρος φθὀγγος) μή ἑρμηνευόμενον!
(ε) Ἡ διάσπασις τοῦ κοινωνικοῦ ἀτόμου (ἂνθρωπος) προβλέπεται!
(f)
Ἡ διάσπασις τοῦ χρονικοῦ ἀτόμου (χρόνος - ;;;) μή
ἑρμηνευόμενον!
Περίληψις
τῆς (α) περιπτώσεως:
Είς τήν προηγουμένην ἐνημέρωσιν παρουσιάσθη «ἡ διάσπασις
τοῦ ἀτὀμου τῆς ὓλης»1, ὡς
ἐφαρμογή τοῦ Αθροιστικοῦ Νόμου τῆς θεωρίας, ὁ οποῖος συνδέει τήν στερητικήν
μορφήν τοῦ ὂντος ΑΛ (τό Α=1 εἶναι ἐνεργεία
στερητικόν, καί Λ τό ὂν) μετά τῆς ἀθροιστικῆς
μορφῆς του ΑΛ (τό Α=1 εἶναι δυνάμει ἀθροιστικόν):
ΑΛ =
Α+Λ Þ å(A+Λ) @ Λ
ΑΤΟΜΟΝ
Þ Α+ΤΟΜΟΝ Þ å(Α+ΤΟΜΟΝ)
@ TOMON
(ὃπου Λ τό ὂν
ΤΟΜΌΝ, καί Α+Λ ἡ στερητική του μορφή ΆΤΟΜΟΝ)
Ἀθροιστικός Νόμος: Μέγα ἂθροισμα τῶν στερητικῶν μορφῶν
τοῦ ὂντος καί ὑπό συνθήκας ἰσοδυναμεῖ ἐν τῶ ὁρίω μέ τό ἲδιον τό ὂν.
Ἑρμηνεία: Τό ἓν ἂτομον δέν τέμνεται,
δέν διαιρεῖται ἀπό μόνον του (ὑπό τῆς Φύσεως), τά πολλά ὃμως καί ὑπό συνθήκας (τό ἀθροιστικόν σύµβολον «Σ») καί ὃτε τό πλῆθος
των φθάση τόν κρίσιμον ἀριθμόν (τόν καθωριζόμενον ὑπό τῆς Φύσεως), καί
τέμνονται (διαιροῦνται, διασπῶνται) καί τέμνουν, παράγοντα τήν ἀντίστοιχον
καί κατ’ εἶδος ἐνέργειαν.
Ἠ ἐπιβεβαίωσις τοῦ Ἀθροιστικοῦ
Νόμου ἦλθεν μέ τήν ἀνακάλυψιν τῆς Γνωμονικῆς Ἀκολουθίας2:
[... (203), ΓΕΝΟΣ (328), ΑΤΟΜΟΝ (531), ... (859),
...]
ΑΤΟΜΟΝ /
ΓΕΝΟΣ = 531 / 328 » Φ1.
Αἱ δύο ἒννοιαι,
ΑΤΟΜΟΝ και ΓΕΝΟΣ ἱκανοποιοῦν τήν «Σχέσιν Χρυσῆς Τομῆς Φ», καί ὡς ἐκ τούτου ἒχουν
λόγον μίαν δύναμιν τοῦ μέσου καί ἂκρου λόγου Φ (εἶναι διαλεκτικαί, εἶναι ὃμοιαι
μορφαί, ἀνήκουν ἐν τῆ αὐτῆ γνωμονική ἀκολουθία)(2) :
Ἀφοῦ λοιπόν
τό «γένος» εἶναι διαιρετόν, τό ἲδιον συνεπάγεται καί διά κάθε ὁμοίαν μορφήν του
ἐν τῆ γνωμονικῆ ἀκολουθία, δηλαδή διά τό «ἂτομον».
Τοιουτοτρόπως,
τό ἂτομον εἶναι δυνάμει διαιρετόν, ἀποτελεῖται ἐξ εἰδῶν, ἐκ τῶν ὁποίων
συνεστήθη (ὑποατομικαί ὀντότητες) καί τά ὁποία ἀποδίδει κατά τήν διάσπασίν του,
τήν διαίρεσίν του ὑπό τοῦ ἀνθρώπου: εἶναι τά πρωτόνια, τά νετρόνια καί τά ἠλεκτρόνια,
κ.α., πού ἀνεκαλύφθησαν τόν 20ον αἰῶνα, κατά τήν διάσπασίν του (ἀτομική ἐνέργεια).
|
|
 Τό γενικόν διάγραμμα διά τάς διασπάσεις ὃλων τῶν ἀτόμων. Ἐχρησιμοποιήθη τό πρῶτον διά τήν παράστασιν τῆς διασπάσεως τοῦ ἀτόμου τῆς ἀνοργάνου ὓλης. |
(β,
ε) Ἡ διάσπασις τοῦ γενετικοῦ ἀτόμου (ὀργανική ὓλη – ἂτομον, DNA), καθώς καί τοῦ
συλλογικοῦ (κοινωνικοῦ) ἀτόμου (;) προβλέπεται!
Ὁ κρίσιμος ἀριθμός διασπάσεως κάθε εἲδους
ἀτόμου
Εἶναι δεδομένον ὃτι ἡ ἀτομική βόμβα εἶναι ἀρρήκτως
συνδεδεμένη μέ τήν κρίσιμον μᾶζαν ἀτόμων
ουρανίου, ἂνευ ἐπιτεύξεως τῆς ὁποίας ἡ διάπασις τοῦ ἀτόμου (ὀρθώτερον «διάσπασις
τῶν ἀτόμων») δέν εἶναι δυνατή. Ἀλλά ὃταν λέγομεν «μᾶζαν» ἐννοοῦμεν «μᾶζαν ἀτόμων»,
δηλαδή ἓνα πλῆθος ἀτόμων, ἓναν ἀριθμόν ἀτόμων, πού ὀνομάζεται κρίσιμος ἀριθμός. Εἰς αὐτόν τόν ἀριθμόν
ἀναφέρεται ὁ Ἀθροιστικός Νόμος τῆς Λεξαριθμικῆς θεωρίας.
Ἀφοῦ τώρα, τό (τό δισοξύριβονουκλεϊκόν ὀξύ) ἐν τῆ
Λεξαριθμικῆ θεωρία θεωρεῖται ἂτομον4,
ὁ Ἀθροιστικός Νόμος τῆς θεωρίας ἐφαρμόζεται (Ἂς σημειωθῆ ὃτι καί αἱ τρεῖς
λέξεις τοῦ ἀκρωνύμου DNA: D (Δίς,
καί ὃχι δες ἢ δεο), N (Π, νουκλεϊκόν,
πυρηνικόν), A (Α, acid, ἀξύ, ὀξύ) εἶναι ἑλληνικοῦ γένους, ἀμέσως ἢ ἐμμέσως4:
Ἑρμηνεία:
Τό ἂτομον τοῦ DNA στερεῖται τῆς ἐννοίας τῆς τομῆς (Α στερητικόν - δέν τέμνεται, δέν διαιρεῖται,
δέν διασπᾶται), ἀλλά ὃταν εἰς ἓνα δοκιμαστικόν σωλῆνα τό γονιδίωμα τοῦ ἰδίου εἲδους
συνεχῶς ἀθροίζεται, συνεχῶς αὐξάνεται, καταλλήλως καί ὑπό συνθήκας (Α ἀθροι-στικόν),
καί φθάση εἰς τόν κρίσιμον ἀριθμόν ἀτόμων DNA, (συνεχής αὒξησις π.χ. τοῦ ἀνθρω-πίνου γονιδιώματος),
τότε ἀρχίζει καί διασπᾶται εἰς τά ὑποατομικά, ὑπογενετικά συστατικά στοιχεῖα
του, ἐκ τῶν ὁποίων συνεστήθη.
Ἡ διάσπασις τοῦ ἀτόμου τοῦ DNA) εἰς τά ὐπογενετικά στοιχεῖα του
|
|
Κατά τήν διάσπασιν:
1. Ἀποσυντίθεται
ἡ διπλῆ ἓλιξ τοῦ DNA
καί
παράγονται δύο διακεκριμέναι ἀλυσίδες, μία ἂρρην καί μία θήλεια (ἡ ἀντιθέτως
καί ἀναστρόφως περιελισσομένη).
(2) Λύονται
οἱ ὑδρογονικοί δεσμοί μεταξύ τῶν δύο σπον-δυλικῶν στηλῶν, ἑκάστη τῶν ὁποίων
φέρει τάς τετράδας τῶν συμπληρωματικῶν πυρηνικῶν (νουκλεϊκῶν) βάσεων).
(3) Ἀποσυναρμολογοῦνται
οἱ βάσεις, A (Adenine, Ἀδενίνη),
T (Thymine, Θυμίνη),
C (Cytosine, Κυτοσίνη), G (Guanine,
Γουανίνη) καί μετατρέπονται εἰς ἀνεξαρ-τήτους ὀντότητας.
|
Διπλασιασμός τοῦ DNA κατά τούς Γουάτσον-Κρικ
|
(4)
Καταργεῖται ἡ διάταξις τοῦ Μέσου καί Ἂκρου Λόγου Φ (τῆς Χρυςῆς τομῆς Φ), ὁ ὁποῖος
ἐξησφάλιζε καί ἐνερ-γοποίει τήν συμπληρωματικότητα τῶν βάσεων, τῆς A μέ τήν T,
καί ἀντιστρόφως, καθώς καί τήν G μέ την C, καί ἀντιστρόφως.
(5) Ἀνεξαρτητοποιοῦνται
ὃλα τά ὑπόλοιπα συστατικά στοιχεῖα, πού περιέχονται εἰς τό ἂτομον τοῦ DNA καἰ εἰς τὀ κύτταρον, πού τό περέχει.
(6) Τό DNA
ἐπιστρέφει εἰς τήν ἀρχέγονον κατάστασιν τῶν ἀνοργάνων στοιχείων, τά ὁποῖα πρό ἑκατομμυρίων
ἐτῶν βαθμιαίως μετετράπησαν εἰς ὀργανικά καί τά ὁποὶα τῆ βοηθεία τοῦ χρυσοῦ ἀριθμοῦ
Φ (τοῦ Μέσου καί Ἂκρου λόγου Φ, τῆς Χρυσῆς Τομῆς Φ) ἀνήχθησαν εἰς τήν
δημιουργίαν τῆς ἀναπαραγομένης βιομονάδος, τοῦ ἀναπαραγομένου ΔιΠυρηνικοῦ Ὀξέος
(τοῦ DNA) διά τήν ἀέναον ἐξασφάλισιν τῆς ζωῆς τῶν ἀλόγων
ἐμβίων ὂντων ἐπί τοῦ πλανήτου μας - ἐκτός τῶν ἐλλόγων (τοῦ ἀνθρώπου).
Συνέπειαι: (1) Εἶναι πιθανόν τά ἀνόργανα στοιχεῖα νά
μετατραποῦν εἰς ὀργανικά ὑπο-γενετικά. καί
αὐτά μέ τήν σειράν των νά ἑνωθοῦν εἰς νέον γονιδίωμα.
(2) Πιθανῶς ὁ ἂνθρωπος νά γίνη
κάτοχος τῆς ὁλικῆς δομῆς τοῦ γενετικοῦ κώδικος (πο-σοτικοῦ καί ποιοτικοῦ) καί ἱκανός
νά ἀνασυνθέση καί νά δημιουργήση ἓνα νέον.
Ἡ διάσπαση τοῦ συλλογικοῦ ἀτόμου τοῦ DNA
Ἡ ἐπέκτασις τῆς διασπάσεως τοῦ προσωπικοῦ DNA εἰς τό
συλλογικόν DNA τῶν ἀλόγων καί ἐλλόγων ὂντων μπορεῖ νά ἐνταχθῆ εἰς τόν χῶρον τῆς
ἐπιστημονικῆς φαντασίας. Μπο-ρεῖ ὃμως νά εἰσαγάγη ἓνα προβληματισμόν ὡς πρός τά κάτωθι παλαιοντολικά γεγονότα,
ἀνδεικτικῶς:
Διατί
ἀπό τῆς ἐμφανίσεως τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ πλανἠτου μας μερικά εἲδη ἐξαφανίζονται καί
μερικά ὂχι!
Διατί ἡ παλαιοντολογική ἐπιστήμη δέν ἒχει ἐξηγήσει ἀκόμη τήν ἐξαφάνισιν
τῶν δεινοσαύρων;
Θά διατυπώσω τό ἀξίωμα:
Ὁ κρίσιμος ἀριθμός διά τήν
διάσπασιν τοῦ συλλογικοῦ ἀτόμου τῶν ἀλόγων καί τῶν ἐλλόγων ὂντων (ζῶα και ἂνθρωπος, ἀντιστοίχως) ὑπαγορεύεται
ὑπό τῆς Φύσεως, προκειμένου
νά ἐμφανισθῆ τό νέον εἶδος!
Σημαντικαί ἀνακαλύψεις (προσεχῶς):
I. Οἱ
Βιολόγοι καί οἱ γενετισταί ἁπλῶς διαπιστώνουν καί ἐπαληθεύουν τήν
συμπληρωματικότητα τῆς τετρακτύος (τετράδος) τῶν νουκλεϊκῶν βάσεων A, T, G, C, δέν ἐξηγοῦν τήν προέλευσίν των, δέν ἀνάγονται εἰς τάς ἀπαρχάς των: Ἡ
Λεξαριθμική θεωρία μπορεῖ νά τό κάνη!
ΙΙ. Ἡ διπλῆ ἓλιξ
τοῦ DNA (τοῦ ΔιΠυρητικοῦ Ὀξέος ἢ ΔισΝουκλεϊκοῦ Ὀξέος) ἦτο
γνωστή εἰς τούς παμπαλαίους Ἓλληνας μεταξύ 12 000 καί 20 000 ἐτῶν καί πρός τῆς
καταβυθίσεως τῆς ἀνακαταδυομένης Ἀτλαντίδος (ἐδημοσιεύθη εἰς προηγουμένην
μελέτην).
Τό πόρισμα αὐτό ἐξάγεται ἐκ τῆς Κρυπτείας Σκυτάλης
(τῆς ἁπλοειδοῦς) τῶν Σπαρτιατῶν, τήν ὁποίαν ἐδιπλασίασεν (διπλοειδής) ὁ γράφων
[Μαρκᾶτος:ΤΟ DNA ΟΜΙΛΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ! -Πλατωνικοί Διάλογοι,σ.282]:
|
|
Παραπομπαί:
(1) ἡ σχετική πρόβλεψις ἒχει
δημοσιευθῆ εἰς τό βιβλίον ΚΟΣΜΟΣ, ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑ – Πορίσματα Λεξαριθμικῆς
θεωρίας ἢ εἰς τήν δευτέραν ἒκδοσιν ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ [βλέπε: Μαρκᾶτος,
Λάρισα 1987, σελ. 49 – 58], ὃπου εἰς τήν τετραλογίαν «Αμνός, μονάς μετρήσεως των αμαρτιών / Η έννοια του ατόμου / Η
διάσπασις του ατόμου / Γάμος, ένωσις εις Εν» ἐφηρμόσθη ὁ Ἀθροιστικός Νόμος τῆς
θεωρίας.
(2) «Γνωμονική Ἀκολουθία» (ἐκ τοῦ ρήματος γιγνώσκω:ὁ ο
γνωρίζων, ὁ εἰδήμων) εἶναι μία ἀκολουθία τύπου Fibonacci (1, 2, 3, 5, 8, 13,
21, 34, 55, ...), ὃπου τά μέλη της εἶναι λέξεις - ἀριθμοί -ἒννοιαι, καί κάθε
μέλος ἀπό τοῦ τρίτου καί πέραν ἰσοῦται μέ τό ἂθροισμα τῶν δύο προηγουμένων: λέξις(1) + λέξις(2) = λέξις(3), λέξις(2) +
λέξις(3) = λέξις(4), ..., λέξις(ν-2) + λέξις(ν-1) = λέξις(ν), καί λέξις(ν) / λέξις(ν-1) = Φ (ἡ χρυσή τομή
ἢ ὁ μέσος καί ἂκρος λόγος, ὁ συντελεστής τῆς συνεχείας καί τῆς ὁμοιότητος τῶν ὂντων
(παγκόσμιος σταθερά - Ὃμοιαι μορφαί): 203+328
= 531, 328+531=859, ...
Τά μέλη
πάσης Γνωμονικῆς ἀκολουθίας συγκρίνονται μέ τά μέλη ἑνός γενεαλογικοῦ δένδρου: πρόπαππος,
πάππος, πατήρ, υἱός, ἐγγονός, δισέγγονος, ..., ἀνήκουν δηλαδή εἰς τό ὶδιον
γενεαλογικόν δένδρον ἐννοιὦν. Ἡ ἀκολουθία τῶν μελῶν τοῦ γενεαλογικοῦ δένδρου ἀντιστοιχίζεται
μέ ἀκολουθίαν ὁμοίων τριγώνων, ὃπου ἓκαστον τρίγωνον διαφέρει τοῦ ἂλλου κατά τό
μέγεθος, τήν θέσιν καί τόν προσανατολισμόν (ΑΝΙΣΟΤΗΣ). λόγω ὃμως τῆς ὁμοιότητος
(τά ὃμοια τρίγωνα ἒχουν ἲσας γωνίας), ἓκαστον ἐξ αὐτῶν δύναται νά ταυτισθῆ μέ ὁποιονδήποτε
ἂλλο, ἐάν (α) ἀμφότερα ἀναχθοῦν εἰς τήν ἲδιαν κλίμακα διά σμικρύνσεως ἢ
μεγενθύσεως, (β) καταλλήλως μετακινηθοῦν καί (γ) καταλλήλως περιστραφοῦν
(ΙΣΟΤΗΣ).
Εἰς κάθε
Γνωμονικήν Ἀκολουθίαν (ΓΑ) διακρίνομεν τόν παραγωγόν της (τόν ἐλάχιστον
ἐκ τῶν ἀπείρων πρακτικῶς) καί τήν γεννήτορα ἒννοιάν της: π.χ., ἐν τῆ
(ΓΑ) 203, 328, 531, ..., ὁ μέν ἀριθμός
328 εῖναι ὁ ἐλάχιστος παραγωγός της, ὁ δέ ἀριθμός 203 εἶναι ἡ γεννήτωρ ἒννοια,
(3) Καί αἱ τρεῖς λέξεις εἰς τό ἀκρώνυμον DNA εἶναι ἑλληνικαί λέξεις τό γένος:
3.1, Δεσ, Δεο [ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς εἰς τήν Γαλλικήν
καί ἐν συνεχεία εἰς τήν Ἀγγλικήν Γλῶσσαν, Δίς, διπλόν, δύο φοράς (Ἑλληνικά) εἰς
De(s) (Γαλλικά)], εἰς de(s), deo, δες, δεο (Ἀγγλικά).
3.2 nuclear, νουκλεϊκόν: ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς (πυρήν) καί ἐν συνεχεία ἐκ τῆς Λατινικῆς
(nucleus):
πυρήν (π®c, υ®u, ρ®l, η®e ) ® (ἀναγραμματισμοί) nucleus ®nucleic
Τό π ἐν τῶ Ἰωνικῶ πεζῶ λόγω γίνεται κ (ἐν ἀναφορικαίς καί ἐρωματικαῖς λέξεις),
ὡς κῶς, ὃκως, κοῖος ὁκοῖος, κόσος ὁκόσος ἀντί πῶς, ὃπως, ποῖος ὁποίος, πόσος ὁπόσος.
Τό υ, Υ, υ: ἡ ἀρχική αὐτοῦ προφορά φαίνεται
ὃτι ἦτο ἀκριβῶς ὁμοία τοῦ ου - αι λέξεις
τύχη, ἀσυλία, σύνδικοι, φέρονται ἐν Βοιωτικαῖς ἐπιγραφαίς, τούχη, ἀσουλία, σούνδικη.
Τό ρ ἀντιστοιχεί πρός τό l, ὡς εἶρος, Λατ. vellus, villus, Γοτθ. vulla (wool) / οὖρον, Ἀρχ. Ιρλανδ. fual,.
Τό η, Η πρίν παραληφθῆ ἐκ τοῦ Ἰωνικοῦ Ἀλφαβήτου
πρός παράστασιν τοῦ μακροῦ ε, ἦτο ἐν
χρήσει προς δήλωσιν του δασέος πνεύματος.
Τό ν Δωρικώς ἀντικαθιστᾶ τό λ.
3.3 Το ο
Αἰολικώς τίθεται ἀντί α και
τανάπαλιν, ὡς στροτεἰς τήν Ἀγγλικήν Γῶσ
ός,ὀνία, ὂνω, θροσέως, όϊω ἀντί στρατός, ἀνία, ἂνω,
θρασίως, άϊω / Ὂλπια (ἀρχαῖος τύπος) ἀντί Ἂλπια / ὀρωδέω ἀντί ἀρωδέω / ὀσκάπτω,
ὂστασεν ἀντί ἀνασκάπτω, ἀνέστησεν / Τό ο συχνάκις παρίσταται διά τοῦ α ἐν τῆ
Σανσκριτικῆ, ὡς (sa, tat) / πόσις (patis) / πούς ποδός (pad, padas).
Το ξ αντί του κσ, κ: φαίνεται εν τη Αιολική και
Αττική διαλέκτω, ως δασύς, τύπος το? κ / παράβαλε ξυνός προς το κοινός, ξυν
προς cum
[βλέπε
Λεξικόν Liddell – Scott - Κωνσταντινίδη, στοιχεῖα, π, υ, ρ, η, ν].
(4) [βλέπε The American College Dictionary, Random House – New York, word De(s)]
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook