Γειτονιά
Του Βάιου Φασούλα
 |
| Η Αγία Μαρίνα στα Τρίκαλα. |
Με το άνοιγμα της Άνοιξης «πρωταγωνιστής» ο
Μάρτης, με κυρίαρχο το λόγο, το βιβλίο και την ιστορία, θα παρατείνουμε την
παραμονή του και θα τον συνδέσουμε με το αδέλφι του τον Απρίλη, που αφήνει τον
οργασμό της φύσης να καλπάζει και που, και αυτός, ο Απρίλης, έχει στον τόπο μας
πολλά δώσει. Θα συνεχίσουμε τα αφιερώματα μας με τη δική μου γειτονιά, τη δική
σου, της δικιάς της, των πέρα και των δώθε.
«Γειτονιά. Αν ψηλαφίσει
κανείς τη λέξη γειτονιά, δεν έχει να δει τίποτε άλλο, παρά από μια πηγή
γέννησης του ίδιου ανθρώπου. Ο κάθε ένας γεννιέται, γαλουχείται και μεγαλώνει
στη γειτονιά του. Ο συνεχής αφαλός μετά
απ’ εκείνον της μάνας. Με το πλατύ και ζεστό της χνώτο. Όπως εκείνο του ήλιου,
που θερμαίνει και τον άνεμο, που με το φύσημά του φουσκώνει τα δέντρα. Για να
πρασινίσουν και να καρπίσουν στη συνέχεια. Και με τον γείτονα τον κακό ακόμα.
Που ωρίμασε σ’ έναν κήπο γιομάτο με λουλούδια σαν παράδεισος, όταν ένα πουλί
πετώντας από πάνω, του ’πεσε ο σπόρος. Εκεί λοιπόν απ’ αυτό το σπόρο που έγινε
αγκάθι μπορείς να μάθεις πολλά. Φτάνει να το θέλεις. Εκεί άλλωστε είναι και το
ζητούμενο. Εκεί μεγαλουργεί το συναίσθημα και η αγάπη. Αυτό που λέγεται,
Ανθρωπιά.
Εκεί μεγαλώνει και αναπτύσσεται με
τη διαρκή ζωντάνια και την αφοσίωση. Τόσο η γειτονιά όσο και οι άνθρωποί της,
για να στηρίξουν από κοινού το κοινωνικό οικοδόμημα μιας μεγαλούπολης. Μικρή ή
μεγάλη, πλούσια ή φτωχιά. Και να νιώθει μέσα του ο κάθε ένας τα δικά του
ιδανικά, εκείνα που έχουν σχέση με την Παράδοση. Για να μπορούν να κρατούν τη συνεχή
παραμονή της γέννησης, με μια τέτοια γέφυρα που να επιτρέπει μια ανεξίτηλη σύνδεση
με το παρόν και το μέλλον.
Καθώς όμως περνούν τα χρόνια,
φέρνουν και αλλαγές. Άλλες καλές κι άλλες που έχουν σαν σκοπό μια αποσύνθεση
και μια αποσύνδεση. Και να περνά έτσι στα περιθώρια που «φυσικοί» κανόνες
υπαγόρευσαν. Σε αυτούς που η καταναλωτική κοινωνία με τον υλισμό της,
καταβρόχθισε ακόμα και τ’ αγκάθια, επιβάλλοντας και οδηγώντας την στον αφανισμό.
Μέχρι που να χάνεται στους ωχρούς ορίζοντες της ανυπαρξίας, αφήνοντας πίσω
ίσκιους που κλαίνε. Και να αιωρούνται στους αιθέρες οι φωνές των σκιών που
κάποτε έζησαν. Και να λένε ότι άστηθα όντα χάλασαν, όχι μόνο γειτονιά και γειτονιές
αλλά και τους ανθρώπους που ζούσαν σ’ αυτές.
Λίγοι σαν κουκιά οι παλιοί θερμοί
νοσταλγοί της οποιασδήποτε παλιάς γειτονιάς, προσπαθούν να σώσουν ό, τι φτάνει
στη σκέψη τους. Οι συνεχιστές, εγγόνια και παιδιά, εγκλωβισμένοι στα προβλήματα
και στις αντιξοότητες, έχουν γίνει ξένοι. Άλλος παλεύει με το χάσμα της
φτώχειας. Άλλος έχει πάρει τους δρόμους της εγχώριας προσφυγιάς και άλλος το
δρόμο της ξενιτιάς, δένοντας σ’ ένα μαντήλι την καρδιά του αφήνοντας πίσω τις
σκιές στα παράπονα. Να μεταβάλλεται η γειτονιά σε «γκέτο» και τα αναγόραστα στολίδια
της παράδοσης να καταβροχθίζονται. Ακόμα και ο κακός γείτονας άλλαξε. Δεν τολμά
όπως παλιά, να αντιπαραθέσει την κακία του και να την πνίξει στη συνέχεια στα
πλούσια πηγάδια της καλοσύνης.
Αγαπητέ αναγνώστη! Όποιος και να’
σαι, από οποιαδήποτε γειτονιά κι αν προέρχεσαι, μεγάλος ή μικρός, έχω την εντύπωση
ότι αυτή τη στιγμή θωρώ τη ματιά σου. Και νιώθω σα να μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Αυτή που δεν ακούγεται και είναι της καρδιάς. Και είναι σα να φεύγουνε από μέσα
μου βάρη. Απλά αναφέρθηκα μιλώντας για μια γειτονιά που ήταν και δικιά μου. Με
αλλαγμένη τη μορφή της απ’ τη μια και επιταγμένη σαν άλογο στους μοντέρνους
ρυθμούς της καταναλωτικής μας κοινωνίας. Και καλή απ’ την άλλη της πλευρά.
Χορτάσαμε υλικά αγαθά. Σίγουρα αν δεν είναι και δικιά σου, θα’ χεις κάποια άλλη
που θα μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Κοίταξέ την και αφουγκράσου την. Θα
ακούσεις άραγε κι εσύ φωνές που ακούω εγώ; Θα δεις ίσως κι εσύ σκιές; Άσε τα
μάτια της ψυχής να γυρίσουν πίσω και μίλα δυνατά αρχίζοντας με τα παιδιά σου.
Ανασταίνοντας για στιγμές τους ήρωες
που θα δεις εδώ μέσα, γεννήθηκα κι εγώ μια φορά ακόμα. Όσο και να φαίνεται αυτό
απίστευτο, είναι αληθινό. Το αφιερώνω
λοιπόν σε όλους αυτούς που διατράνωσαν τραγουδώντας με τα τραγούδια τους την
ίδια ζωή καθώς και τη γειτονιά, με όλες τις αδυναμίες που παρουσίαζε. Η μεγάλη
τους αγάπη και ανθρωπιά τις είχε όλες εξουδετερώσει. Το αφιερώνω και σε εσένα
με αγάπη. Και δέξου τις ευχές. Αν όχι ήρωας, γίνε τραγουδιστής. Εκεί εγώ βρήκα
τόσο τις αξίες της ζωής, όσο και τον ίδιο μου τον εαυτό».
Απόσπασμα από: «ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ
ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ», πεζοτράγουδο,
Αθήνα 1994.
ΦΥΡΤΗ Φεβρουάριος 1994,
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook