Πώς να φιλιώσουν τα δυο
θεριά,
η Λογική και το Συναίσθημα;
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
Του Βασίλη Αδαμόπουλου
Αγαπημένη μου, είναι απόγευμα εδώ έχω σχολάσει από την
βάρδιά μου, κάθομαι στην πρύμνη και κοιτάζω τον ήλιο που ερωτοτροπεί με την
γραμμή του ορίζοντα καθώς το ταξίδι του τελείωσε για σήμερα. Στο πλάι μας μια
παρέα από δελφίνια ταξιδεύουν μαζί μας, πηδώντας κάθε τόσο έξω από το νερό.
Παρακολουθώ την άσπρη γραμμή που αφήνει η προπέλα μας στο γαλάζιο της θάλασσας,
κι απάνωθέ της μια άλλη μαύρη αυτή την φορά από την καμινάδα του πλοίου μας.
Και οι δυο τους ίδιος μίτος, θαρρείς για να βρούμε τον δρόμο του γυρισμού.
Χθες εδώ είχαμε βροχή, και θυμήθηκα πού χέρι-χέρι πριν λίγους
μήνες περπατούσαμε κάτω από την βροχή στο αγαπημένο μας ακρογιάλι. Τέτοια ώρα
στην πατρίδα εσύ θα ποτίζεις τις τριανταφυλλιές σου και η μάνα μου θα ανάβει το
καντήλι στον άη Νικόλα εμπρός από τα εικονίσματα...
Σε λίγες ημέρες θα είμαστε στην Βομβάη, εδώ ποτέ δεν λέμε
την λέξη "φτάνουμε"....
Έτσι ταξιδεύουμε από λιμάνι σε λιμάνι, λες και ψάχνουμε την
Ιθάκη μας, μα αυτή όλο και ξεμακραίνει.
Αγαπημένη μου, θα σού γράψω από την Βομβάη. Θα ήθελα να σού
στείλω την αγάπη μου, μα αυτή δεν θα χωρούσε σε ένα γράμμα...
Το παραπάνω ήταν ένα μικρό απόσπασμα από το ημερολόγιό μου,
που έγραφα τότε στο πρώτο μου ταξίδι, ως δόκιμος. Ήταν τότε που, παιδί σχεδόν,
έπρεπε να παλέψω με δυο θεριά: Το ένα ήταν η ζωή και το άλλο η θάλασσα... Το
έγραψα από μνήμης, μιας και το πρωτότυπο χάθηκε μαζί με το πλοίο μας μια βραδιά
του Φλεβάρη του 1965, στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού... και ήταν εκείνο το
πρώτο μου ναυάγιο...
Πάλι τα είδα. Αντιπαλεύουν τούτα τα δυο θεριά κάτω, εκεί στης
ζωής μας το αλώνι... Μα δεν θα φιλιώσουν ποτέ;
- Όχι, φίλε μου, πάντα θα ματώνουν αυτά τα δυο θεριά... και
πώς να φιλιώσουν, αφού το ένα είναι η λογική και το άλλο το συναίσθημα; Και πώς
να τα βρουν, αφού το καθ’ ένα απ’ τα δυο τους θέλει για λογαριασμό του να
διαφεντέψει τις ζωές μας;
Από «Το ημερολόγιο ενός δόκιμου» ή "Το τρίτο σφύριγμα"....
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook