ΛΙΒΙΑΧΟΒΟ ΛΕΝΕ ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ
Μετά την πτώση της Μουργκάνας,
Νοεμβριος 1948
Της ΘΩΜΑΪΔΟΣ ΠΑΡΙΑΝΟΥ
Τα γεγονότα που περιγράφει είναι όλα πραγματικά και αρχίζουν από την δράση των "ανταρτών", όπως αποκαλούσαν τότε τους κομμουνιστο-συμμορίτες. Μετά την πτώση της Μουργκάνας, τέλη Οκτωβρίου 1948, τμήμα της 8ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, γνωστή στην Ήπειρο ως Διλοχία Πετρίτη ή Τάγμα Σουλίου, στρατοπεδεύει στα χωριά Ραδοβύζι και Διχούνι (πρώην Στριγανέτσι) του νομού Ιωαννίνων. Οι αντάρτες κρατούν αιχμάλωτους και δύο στρατιώτες του Εθνικού Στρατού. Ο Στέφος, ένα καλόκαρδο 20χρονο παιδί, νιόπαντρος με ετοιμόγεννη γυναίκα, την Ρήνα, συνελήφθη από μία ομάδα "ανταρτών", την ώρα που έσπερνε στο χωράφι του. Αυτοί τον απήγαγαν στο στρατόπεδό τους, τον έβαλαν μαζί με τους δύο στρατιώτες και τους είχαν όλους δεμένους πισθάγκωνα με συρματόσχοινα, πετώντας τους ένα ξεροκόμματο για τροφή. Η συγγραφέας περιγράφοντας τις εναγώνιες προσπάθειες της μάνας του και της ετοιμόγεννης γυναίκας του να τον ελευθερώσουν, περιγράφει παράλληλα και τις άθλιες συνθήκες που ζούσαν όσοι ντόπιοι κάτοικοι δεν πρόλαβαν να δραπετεύσουν σε παρακείμενα χωριά που τα προστάτευε ο Εθνικός Στρατός.
Στις 20 Νοεμβρίου 1948, οι "αντάρτες" έφυγαν από το Ραδοβύζι προς άγνωστη κατεύθυνση, παίρνοντας μαζί τους και τους 3 αιχμαλώτους. Στην διαδρομή, βγήκε μπροστά τους η Ρήνα και τους παρακαλούσε να αφήσουν ελεύθερο τον άνδρα της. Τότε ένας "αντάρτης" την χτύπησε δυνατά με τον υποκόπανο του όπλου του στην κοιλιά της και αυτή σωριάστηκε αναίσθητη στο χώμα. Ευτυχώς, επέζησε και αργότερα γέννησε ένα αγόρι, που έμελε να γίνει ο πατέρας της συγγραφέως. Όσο για τους 3 αιχμαλώτους, τους πήγαν στο Λιβιάχοβο, τους πέρασαν από λαϊκό δικαστήριο και τους καταδίκασαν σε θάνατο. Ο Μάρκος, ο πατέρας του Στέφου, πήγε στο Λιβιάχοβο στα μέσα Δεκεμβρίου 1948, βρήκε το νεκρό σώμα του παιδιού του δεμένο πισθάγκωνα μέσα σε ένα ρηχό τάφο και το έγδυσε, σε μία προσπάθεια να βρει την αιτία του θανάτου του. Καμμιά πληγή δεν βρήκε, καμμιά λαβωματιά, καμμιά τρύπα από βόλι, πουθενά αίμα ξεραμένο. Όπως επιβεβαίωσαν, χρόνια μετά, 4 "αντάρτες", έβαλαν τους 3 αιχμαλώτους να σκάψουν τους λάκκους με τα χέρια τους, τους ρίξανε μέσα ζωντανούς και τους πλακώσανε με τις πέτρες...
Το βιβλίο αυτό είναι η καταγραφή των γεγονότων που σημάδεψαν την οικογένεια της συγγραφέως, το 1948 στο Ραδοβίζι της Μουργκάνας. Η οικογένεια Σουλή πλήρωσε τον άδολο πατριωτισμό της και την αγάπη της για την οικογένεια και την προστασία αυτής, με αίμα. Οι μορφές των ηρώων της είναι βγαλμένες από τις σελίδες αρχαίου δράματος. Το βιβλίο παραδίδεται ως ιερή παρακαταθήκη στην επόμενη γενιά.
Στο εξώφυλλο του βιβλίου υπάρχει η φωτογραφία του αδικοχαμένου Στέφου και στις σελίδες 178, 179, η περιγραφή του, μέσα από τα μάτια της γυναίκας του Ρήνας. Συγκεκριμένα, λέει ότι ήταν πολύ τρυφερός μαζί της, την σεβόταν και υπολόγιζε την γνώμη της. Μα ήταν και όμορφος, ξανθός και βεργολυγερός. Το σγουρό μαλλί του, που έστεκε στην κεφαλή του σαν αγριωπός θάμνος, τόσο σγουρό ήτανε όταν δεν το κούρευε, προσέφερε στο πρόσωπό του μία ανείπωτη παιδική γλυκύτητα...
Η παρουσίαση του νέου αυτού βιβλίου των εκδόσεων ΠΕΛΑΣΓΟΣ έγινε την Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017, 6.30΄μ.μ. στο Polis Art Cafe, (Στοά Βιβλίου). Ο κεντρικός παρουσιαστής του βιβλίου ήταν ο συγγραφέας - δημοσιογράφος ΖΑΧΟΣ ΧΑΤΖΗΦΩΤΙΟΥ. Συμπαρουσιάστριες ήταν οι:
ΝΑΓΙΑ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ (ποιήτρια, Υπεύθυνη Λεσχών Ανάγνωσης Δυτικής Αττικής),
ΕΛΙΝΑ ΜΑΣΤΕΛΛΟΥ-ΓΙΑΝΝΑΚΕΝΑ (επιμελήτρια της εκδόσεως), και
η συγγραφέας ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΣΟΥΛΗ.
Συντονιστής της συζήτησης ήταν ο ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Β. ΚΑΤΣΙΒΑΡΔΑΣ, δικηγόρος.
Η Στεφανία Ιωάννου Σούλη έγραψε το βιβλίο αυτό προς τιμήν του αδικοσκωτομένου παππού της, Στέφου Σουλή, από το Ραδοβίζι. Στην αίθουσα που γινόταν η παρουσίαση, ήταν παρόντες η αδελφή του Στέφου και ο γιος του Ιωάννης, ο πατέρας της συγγραφέως.
Όπως είπε στην παρουσίαση η συγγραφέας, Στεφανία Σουλή, το βιβλίο, πέρα από την μυθιστορηματική αφήγηγη των γεγονότων που έζησαν οι δυο οικογένειες (του Στέφου και της Κατερίνας) στο Ραδοβίζι, περιέχει στοιχεία και από ιστορικές έρευνες που έχουν γίνει. Το βιβλίο είναι όντως ένα βιβλίο βαρύ και θλιβερό, ένα βιβλίο για τα αθώα θύματα της εποχής, τα οποία ήταν χιλιάδες. Θα έπρεπε μια τέτοια ιστορία να βγει στο φως, γιατί για τα εγκλήματα στα οποία δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη, και η δημοσιότητα μιας τέτοιας ιστορίας είναι και αυτή μια μορφή δικαιοσύνης. Είπε επίσης: "Βρήκα ένα βιβλίο ενός αριστερού αντάρτη δασκάλου το οποίο, διαβάζοντάς το, είδα ότι περιείχε μία δυσάρεστη έκπληξη. Υπήρχε το όνομα του παππού μου, τον οποίον οι "αντάρτες" τον είχαν στο παράρτημα των "ηρώων" τους και τον είχαν ως ήρωα στρατολογημένο αντάρτη που έπεσε σε μάχη. Ένα έγκλημα που έγινε με αυτόν τον αποτρόπαιο τρόπο, προσπάθησαν να το κρύψουν μέσω ενός βιβλίου (αυτού του δασκάλου)".
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook