The Role of the Church in the Growth of Legal Coptic

The Role of the Church
in the Growth of Legal Coptic

By Jean-Luc Fournet, Collège de France

Η Hermontis, σε λιθογραφία του Louis Haghe.

Τα ξύλινα πινάκια από την Πανόπολη (που σήμερα είναι στο Λούβρο) που πιστοποιούν την χρήση της κοπτικής για φορολογικές εισπράξεις τον 6ο αιώνα.
Το αρχείο του Αρχιεπισκόπου Απά Αβραάμ της Ερμωνθίδας(*) (> Armant, κοπτ. Erment) (περ. 595-621) των Θηβών. Το μοναστήρι που ίδρυσε την μεγαλύτερη ομάδα νομικών κοπτικών κειμένων πριν από την αραβική κατάκτηση.
Ο ρόλος της Εκκλησίας και ιδιαίτερα του μοναχισμού στην ανάπτυξη της κοπτικής για τις επίσημες συναλλαγές.

This lecture will present an unpublished set of wooden tablets from Panopolis (now in the Louvre) attesting the use of Coptic for tax receipts in the 6th century, and revisit the archive of Apa Abraam bishop of Hermonthis (c. 595-621) and of the monastery he founded - the largest group of legal Coptic texts prior to the Arab Conquest. These texts will lead us to examine the role of the Church and especially monasticism in the development of Coptic for official transactions.

Jean-Luc Fournet is a papyrologist and a specialist in late antiquity. In March 2015, he was appointed professor at the Collège de France (Paris), which created for him its first chair of papyrology named “Written Culture in Late Antiquity and Byzantine Papyrology.” Prior to his current position, he was a scientific member of the Institut Français d’Archéologie Orientale in Cairo (1992-1996), researcher at the CNRS in Strasbourg (1996-2004), and professor at the École Pratique des Hautes Études (Department of Historical and Philological Sciences) in Paris (2004-2015). He devotes much of his scholarly activity toediting new texts, including papyri and Greek inscriptions on late antique amphorae, which he was the first to decipher, and has a special interest in the culture of late antiquity-particularly poetry, multilingualism, and modalities of written culture.


ΠΗΓΗ: Διάλεξη στο ISAW, Wednesday, April 12th, 6:00pm,

Rostovtzeff Lecture Series.
The Rostovtzeff Lectures are supported in part by a generous endowment fund given by Roger and Whitney Bagnall.

(*) Η πόλη Ερμωνθίς, της Άνω Αιγύπτου, ήταν γνωστή για την λατρεία του Ερμωνθίτη Διός και του Ερμωνθίτη Απόλλωνος.
Σημειώνεται από τον Στράβωνα (17.1.47), περ. 25 χλμ Ν. από την Θήβα, στην Δ. τράπεζα του Νείλου. Η ελληνική ονομασία της αναφέρεται στον θεό Ερμή, και η αιγυπτιακή ονομασία της, αναφέρεται σε έναν "εξαφανισμένο" ναό, αφιερωμένο στον θεό Montu, θεό του πολέμου.
Κύρια λατρεία ήταν, ωστόσο, ο ταύρος Βάκχης. Κατά την διάρκεια της ελληνο-ρωμαϊκής περιόδου, όταν η πόλη ήταν η πρωτεύουσα του νομού του Ερμωνμιθίτη, ένας μεγάλος καινούργιος ναός κατασκευάσθηκε, από υλικό από αρχαιότερων ναών. Και αυτός θεωρήθηκε η κατοικία του ταύρου Βάκχη.
Προς το τέλος της ελληνικής-μακεδονικής πτολεμαϊκής περιόδου, η Κλεοπάτρα έκτισε το ιερό Μαμμίση, για να γιορτάσει την γέννηση του Καισαρίωνος. Η οικοδομική δραστηριότητα συνεχίσθηκε κατά την ρωμαϊκή περίοδο. Η ανακάλυψη του Βακχείου, της "νεκρόπολης των ταύρων", αποδεικνύει την συνέχεια της λατρείας του Βάκχη μέχρι την εποχή του Διοκλητιανού. Η "νεκρόπολη των μητέρων αγελάδων", η Βακχαρία, ανακαλύφθηκε επίσης. Κατά την κοπτική περίοδο, η πόλη ήταν το κέντρο μιας μεγάλης διοικητικής περιοχής και έδρας μιας επισκοπής.

Η λατρεία του ταύρου παραπέμπει στους μινωίτες Κρήτες.
Ο ταύρος Βάκχης/Βάκχας, στην λατρεία του Βάκχου-Διόνυσου.

Στην αιγυπτιακή μυθολογία, ο Βάκχης (που ονομάσθηκε επίσης Bakh και Bakha) πέρασε ως έκφανση της θεοποίησης του Ka (< Bka, δύναμη / ζωή). Ένας άγριος ταύρος ήταν, έλεγαν, η ενσάρκωση του Μόντου Βάκχη, και ο οποίος λατρευόταν ως τέτοιος. Με την πάροδο του χρόνου, τα κριτήρια για την επιλογή του ταύρου έγιναν πιο άκαμπτα: Ήταν ταύροι με λευκό σώμα και μαύρο πρόσωπο. Όταν αυτοί οι ταύροι, ή οι μητέρες τους, πέθαιναν, μουμιοποιούνταν και τοποθετούνταν σε ειδικό νεκροταφείο, γνωστό ως Βάκχειον/Bucheum. Οι μητέρες αυτών των ταύρων θεωρούνται πτυχές της Αθώρ/Αφροδίτης. Τελικά, ο Βάκχης αναγνωρίσθηκε ως μορφή του Άπι, και, κατά συνέπειαν, έγινε μια ενσάρκωση του Όσιρι. Η τελευταία ταφή ενός ταύρου Βάκχη, στο Βακχείο, στην Ερμωνθίδα σημειώθηκε το 340 μ.Χ. Η λατρεία του ταύρου, με αυτήν την μορφή, κράτησε μέχρι το 362 μ.Χ., όταν καταστράφηκε από την αύξηση του χριστιανισμού στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

ΠΗΓΕΣ:
Γ. Λεκάκη, "Σύγχρονης Ελλάδος περιήγηση".
R. Mond, O. H. Myers, et al. "The Bucheum", 1934, 3 vols.; Mond, Temples of Armant, 1940.
K. Michalowski "L'Art de l'Ancienne Égypte", 1968, 538-39.
W. Max Muller "Egyptian Mythology", Kessinger Publishing, 2004,
D. Frankfurter "Religion in Roman Egypt: Assimilation and Resistance", Πανεπ. Princeton, 1998,
M. W. Daly, C. F. Petry "The Cambridge History of Egypt", Cambridge University Press 1998,

Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

    ΣΧΟΛΙΑ
    ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ