ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ
ΤΗΣ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Το ανήθικο δίλημμα
Του Ιωάννη Σ. Φριτζαλά, γεωπολιτικού-ιστορικού ερευνητή,
f_john542@hotmail.com
Η Ελλάς έχει πλέον εισέλθει σε μία μεταβατική χρονική
περίοδο, στην οποία σύσσωμη η ελληνική κοινωνία καλείται να απορροφήσει τους
κραδασμούς που προκάλεσαν οι δύο πρόσφατες εκλογικές διαδικασίες. Ο
καταρρακωμένος και απογοητευμένος ελληνικός λαός έπεσε, δυστυχώς, θύμα μίας
οργανωμένης και επαίσχυντης επιχείρησης ψυχονοητικού εκφοβισμού, τόσο από τους
εκτός συνόρων πράκτορες της ομογενοποιητικής παγκοσμιοποίησης, όσο και από τα
εγχώρια όργανά τους, με αποτέλεσμα την διαμόρφωση ενός εκλογικού αποτελέσματος
που συμπλέει πλέον με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις αυτών.
Ὁ φόβος μνήμην ἐκπλήττει (Θουκυδίδης) καὶ τὸν νοῦν ἀπείργει
μὴ λέγειν ἃ βούλεται (Πλάτων) κι αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν άριστα όσοι
απεργάζονται την οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πνευματική αποδόμηση της
πολύπαθης πατρίδος μας. Άλλωστε, η επιθυμία του Τζόρτζ Σόρος «να τρομοκρατηθούν
οι Έλληνες επαρκώς από την προοπτική εξόδου της Ελλάδος από την Ε.Έ.»
επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Επομένως, οι Έλληνες που εκλήθησαν να κρίνουν
το μέλλον της πατρίδος μας, αφιερωμένοι ψυχή τε και σώματι στην καθημερινή
βιοπάλη, και λόγω ημιμαθείας, έλλειψης επαρκών γνώσεων και ορθής πληροφόρησης,
εγκλωβίσθηκαν στο μεγάλο και ανήθικο ψευτοδίλημμα της έποχής μας: Μνημόνιο και
παραμονή στην Ευρωζώνη που εξασφαλίζει την «σωτηρία» της χώρας ή επιστροφή στην
δραχμή και καταστροφή, επιλέγοντας την συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής και
κατοχής.
Η έμφαση που δόθηκε τόσο εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού
όσο και των Μ.Μ.Ε. στο συγκεκριμένο δίλημμα, αποτέλεσε σαφώς ένα μέσο
παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από πολύ σημαντικά
δεδομένα, τα οποία θα έπρεπε σαφώς να γνωρίζει, ώστε να μην επηρεαστεί η κρίση
της από την επιχείρηση εκφοβισμού που μεθοδεύτηκε έναντίον της. Τα δεδομένα
αυτά είναι τα εξής:
1. Η
χώρα μας, λόγω της στρατηγικής γεωγραφικής της θέσης, είναι απολύτως απαραίτητη
σε όρους τοποστρατηγικής και ασκήσεως της γεωστρατηγικής της Ε.Ε., ιδιαιτέρως
όσον αφορά το ζήτημα της ευρωπαϊκής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.
Συγκεκριμένα, με την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ και την ένωση αυτής με την
κυπριακή κλείνει σε μεγάλο βαθμό η Μεσόγειος Θάλασσα - «η υγρή μοίρα της
Ελλάδος και της Ευρώπης» (Σ. Καργάκος) - εξαιρουμένων βεβαίως των τμημάτων της
που ανήκουν στα κράτη της Βορείου Αφρικής, στην Τουρκία, στην Συρία, στον
Λίβανο και στο Ισραήλ. Κατά αυτόν τον τρόπο η Ε.Ε. αποκτά και τυπικά την
μεγαλύτερη ΑΟΖ στον πλανήτη, μακράν μεγαλύτερη και από αυτήν των Η.Π.Α.
2. Επίσης
η παράμονή της στην Ευρωζώνη κρίνεται αναγκαία και δεν διαπραγματεύεται για δύο
σημαντικούς λόγους:
• Η πολιτική ολοκλήρωση
της Ε.Ε. διέρχεται από την οικονομική ολοκλήρωση και την κοινή νομισματική
πολιτική, η οποία φυσικά εξασφαλίζεται από την ύπαρξη του κοινού ευρωπαϊκού
νομίσματος. Η Ε.Ε. επιδιώκει την αύξηση των μελών της Ευρωζώνης των 17 και όχι
την μείωσή τους.
• Μία έξοδος της
Ελλάδος από την Ευρωζώνη θα σήμαινε επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα και
υιοθέτηση ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής (επιλογή υποτίμησης), γεγονός
ικανό να προκαλέσει παγκόσμια αποσταθεροποίηση, αλλά και να ωθήσει την πατρίδα
μας σε μία, ανεπιθύμητη για τους δανειστές μας, αναπτυξιακή τροχιά, ικανή να
της προσδώσει δυναμική μακροπρόθεσμης γεωπολιτικής ισχυροποίησης. Επίσης, θα
αποτελούσε την πιο ξεκάθαρη ομολογία αποτυχίας του κοινού ευρωπαϊκού
νομίσματος, το οποίο, στο πλαίσιο αυτού του εικονικού νομισματικού πολέμου
μεταξύ ευρώ και δολαρίου, προσπαθεί να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του
αμερικανικού νομίσματος και γιατί όχι να το αντικαταστήσει ως παγκόσμιο
αποθεματικό νόμισμα, ειδικώς στην παρούσα φάση που μεθοδεύεται η εξόρυξη και
εκμετάλλευση των τεραστίων αποθεμάτων υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου.
Θα ήταν λοιπόν παρανοϊκοί αυτοί που οραματίζονται την
αναβίωση της «Αγίας» Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την ανασύσταση του Mare Nostrum,
αν επέτρεπαν ή επιδίωκαν την αποβολή της Ελλάδος είτε από την Ευρωζώνη, είτε
από την Ε.Ε. Αντιθέτως, λοιπόν, με τα όσα μας εξωθούν να πιστέψουμε, οι
ιθύνοντες νόες της γερμανοποιημένης Ε.Ε. προσπαθούν να αποδείξουν τόσο στην
Ελλάδα όσο και γενικώς στα έθνη της Νοτίου Ευρώπης, την αναγκαιότητα
αντικατάστασης των αποτυχημένων εθνικών πολιτικών (που η ίδια η Γερμανία
επέβαλε στα κράτη - στόχους, δημιουργώντας σχέσεις εξάρτησης με το πολιτικό
προσωπικό τους) από μία κοινή, υπερεθνική πολιτική, στο πλαίσιο μίας ευρωπαϊκής
ομοσπονδίας. Προσπαθούν να μας πείσουν για την επιτακτική ανάγκη επίτευξης της
πολιτικής ενοποίησης, μέσω της υιοθέτησης κοινής δημοσιονομικής πολιτικής (ελέω
ελληνικής κρίσης), της ενοποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος (ελέω
της ενορχηστρωμένης ισπανικής κρίσης) και εν τέλει της επιβολής μίας κεντρικής
κυβέρνησης. Είναι απολύτως σαφές πως η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από ισχυρά
εθνομηδενιστικά τραπεζικά ιδρύματα, δημιουργεί ένα ακραίο περιβάλλον,
επιδιώκοντας την άμεση εγκαθίδρυση ενός «εξευγενισμένου» Δ΄ Ράιχ, ενός
υπερεθνικού μορφώματος που θα καταργήσει και θα αντικαταστήσει πλήρως τα έθνη -
κράτη της Ευρώπης. Η τυφλή υπακοή λοιπόν στις δεσμεύσεις που προβλέπονται από
το μνημόνιο και η εφαρμογή των δυσβάσταχτων μέτρων γενοκτονίας - και όχι απλώς
λιτότητος - εξαναγκάζουν ένα ανάδελφο και ένδοξο έθνος να συμμορφωθεί σε αυτή
την επιδίωξη.
Τα διεθνή δεδομένα που επηρεάζουν τις εξελίξεις στην πατρίδα
μας
Δυστυχώς, η προσήλωσή μας αποκλειστικώς στην οικονομική
διάσταση του προβλήματος, η αδιαφορία για τα εθνικά ζητήματα και το πνεύμα
ραγιαδισμού που εμποτίζει ομολογουμένως μία μεγάλη μερίδα του λαού μας, μάς
εμποδίζουν να αντιληφθούμε πως η πατρίδα μας είναι στο επίκεντρο των διεθνών
εξελίξεων. Μέσα σε αυτό το κλίμα αναθεωρητισμού και επαναπροσδιορισμού των
στρατηγικών των μεγάλων δυνάμεων και με τα γεγονότα να εκτυλίσσονται ταχύτατα
στην γειτονιά μας, η πατρίδα μας δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει την κρίση
χρέους, αλλά και το πιθανότατο ενδεχόμενο να κληθεί να διατελέσει έναν
συγκεκριμένο ρόλο στην υποβόσκουσα ανάφλεξη της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης
Ανατολής και της Βορείου Αφρικής.
Ποια είναι όμως τα διεθνή δεδομένα που επηρεάζουν και θα
επηρεάσουν εντονότερα στο μέλλον την Ελλάδα;
1. Η
πρόσφατη εκλογή του σοσιαλιστή Francois Hollande στην Προεδρία της Γαλλίας έχει
εγείρει διεθνώς συζητήσεις για μία ενδεχόμενη σύγκρουση μεταξύ του
σοσιαλιστικού πνεύματος που σκοπεύει να «εμφυσήσει» στην Ε.Ε. η νέα γαλλική
ηγεσία και των νεοφιλελευθέρων πρακτικών της φεντεραλιστικής γερμανικής ηγεσίας,
αν και Γάλλοι αξιωματούχοι υποστηρίζουν πως το όραμα του Hollande για την
Ευρώπη είναι πολύ πιο κοντά στο φεντεραλιστικό γερμανικό μοντέλο. Η άποψη
πάντως του καθηγητή οικονομικών και συμβούλου του Γάλλου Προέδρου, Jean Paul
Fitoussi πως «πρέπει να αλλάξουν τα πάντα στο ελληνικό μνημόνιο και να
συμπεριληφθεί σε αυτό η στρατηγική προώθησης της ανάπτυξης» είναι ενδεικτική
των γαλλικών προθέσεων.
Προσεγγίζοντας όμως το θέμα γεωπολιτικά θα διαπιστώσουμε την
ουσιώδη διαφορά μεταξύ των δύο δυνάμεων. Αν η Γαλλία μπει στην διαδικασία να
επαναπροσδιορίσει την θέση της στην Ε.Ε. και την κοινή ευρωπαϊκή προοπτική που
μοιράζεται με μία Γερμανία, που προσπαθεί να επιβάλλει στους πάντες την
ηγεμονία της και την γεωπολιτική της στρατηγική, θα δούμε στο μέλλον να εκτυλίσσεται
μία σφοδρή σύγκρουση δύο εκ διαμέτρου αντίθετων γεωπολιτικών κατευθύνσεων, που
φυσικά δεν μπορούν να συμβιβαστούν στο πλαίσιο της Ε.Ε: Αν αντικρύσουμε την
υδρόγειο σφαίρα με τα μάτια του Θουκυδίδη, θα δούμε πως η Γαλλία είναι μία
ναυτική δύναμη, με την δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον πλανήτη. Προφανώς τα εθνικά
της συμφέροντα δεν έχουν ουδεμία ταύτιση με τα εθνικά συμφέροντα της
ηπειρωτικής Γερμανίας. Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας κάνει πολύ προσεκτικούς
όταν αναφερόμαστε στην κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική, γιατί μία διόλου απίθανη
«συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» (ο πόλεμος, κατά Clausewitz) πιθανόν να
βρει αντιμέτωπα δύο γνωστά από τα παλιά στρατόπεδα: Την ηπειρωτική Γερμανία
εναντίον μίας συμμαχίας των μεγάλων ναυτικών δυνάμεων (Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας,
Η.Π.Α.).
2. Τον
ερχόμενο Νοέμβριο πραγματοποιούνται οι προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α. Ο
υποψήφιος του ρεπουμπλικανικού - και υπέρμαχου των συμφερόντων του Ισραήλ -
κόμματος, Μιτ Ρόμνεϊ ενδέχεται να αποτελέσει τον διάδοχο του Μπάρακ Ομπάμα στον
προεδρικό θώκο. Σε αυτή την περίπτωση, η νέα συντηρητική αμερικανική ηγεσία που
θα προκύψει, απηλλαγμένη πλέον από τις «προοδευτικές» θέσεις μία μερίδας του
δημοκρατικού κόμματος, θα αναζητήσει τους συμμάχους που θα σταθούν αρωγοί τόσο
στις γενικότερες επιδιώξεις του Ισραήλ, όσο και ειδικώτερα στην πάγια επιδίωξή
του για εδραίωση της πάρουσίας του στην Ανατολική Μεσόγειο. Όλα δείχνουν πως η
επίτευξη μίας οριστικής - «ανίερης» από πολλές απόψεις - στρατηγικής συμμαχίας,
τόσο σε ενεργειακό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο, μεταξύ Ελλάδος - Κύπρου -
Ισραήλ, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Μία τέτοια συμμαχία προϋποθέτει την
απόλυτη στήριξη των Η.Π.Α. και Ισραήλ στις διαδικασίες οριοθέτησης της
ελληνικής ΑΟΖ, εφ’ όσον αυτή θεσπισθεί, συμπεριλαμβανομένου ολόκληρου του
νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελλόριζου, γεγονός που θα αποφέρει το επιθυμητό
για τα ελληνικά συμφέροντα τριπλό σημείο επαφής των ΑΟΖ Ελλάδος - Αιγύπτου -
Κύπρου. Εξ άλλου η οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ, βάσει των όσων προβλέπει η
Σύμβαση του Ο.Η.Ε. για το Δίκαιο της Θαλάσσης (1982) και η καθιέρωση του
τριπλού σημείου, εις βάρος των όσων επιδιώκουν Τουρκία και Αίγυπτος, εξυπηρετεί
απολύτως τις επιδιώξεις του Ισραήλ, καθώς:
• Κατά αυτόν τον τρόπο
αποδεικνύεται η ύπαρξη του κράτους του (Ν. Λυγερός), με ένα πολύ σαφές και
ηχηρό μήνυμα προς τον ισλαμικό κόσμο, που θεωρεί πως πρωτεύουσα του είναι η
Ιερουσαλήμ (περαιτέρω ανάλυση δεν είναι επί της παρούσης) και
• Προσφέρει μεγαλύτερη
ενεργειακή ασφάλεια, συγκριτικά με μία Τουρκία με αυτοκρατορικά αντανακλαστικά,
τόσο σε σχέση με την εκμετάλλευση των πλουσίων κοιτασμάτων, όσο και με την
ηλεκτρική διασύνδεση «Euroasia Interconnector».
3. Ο
ρόλος της Ελλάδος είναι επίσης σπουδαίος για την Ρωσία και την Κίνα, τις δύο
ηγέτιδες δυνάμεις των μεγάλων αναδυομένων οικονομιών (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία,
Κίνα - BRIC), οι οποίες προσπαθούν να αναδείξουν και τις ναυτικές τους αρετές.
Η μεν Ρωσία, αφουγκράζεται τόσο την επιδίωξη της Ε.Ε. να απαγκιστρωθεί
μεσοπρόθεσμα από την ρωσική ενέργεια και την εξάρτηση που αυτή επιφέρει,
εκμεταλλευόμενη τα τεράστια κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου (ελληνική -
κυπριακή ΑΟΖ), όσο και την επιδίωξη των Η.Π.Α. και Ισραήλ να αποκτήσουν τα ηνία
στην περιοχή. Οι πληροφορίες για αποστολή ρωσικών και κινεζικών δυνάμεων στην
Μεσόγειο, με σκοπό την εκτέλεση κοινής στρατιωτικής άσκησης με το Ιράν,
αποδεικνύουν πως η κρίση στην Συρία μπορεί να οδηγήσει σε ραγδαίες αρνητικές εξελίξεις.
Δεν πρέπει να παραβλέπουμε πως η μοναδική ρωσική βάση της Ρωσίας στην Μεσόγειο
βρίσκεται στην Συρία και συγκεκριμένα στο λιμάνι της Ταρτούς. Μία ενδεχόμενη
πτώση του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσσαντ, γεγονός που θα αποτελέσει ένα σαφές
μήνυμα προς το σιιτικό Ιράν, αναγκάζει ήδη την Ρωσία να αναζητά εναλλακτική
λύση. Η χώρα μας φυσικά είναι υποψήφια για να φιλοξενήσει μία τέτοια βάση και
οφείλει να το πράξει αν χρειαστεί.
Επίσης, δεν πρέπει να παραβλέπουμε μία πιθανότητα που δεν
έχει αναλυθεί: Τόσο η Ρωσία, που δεν θα συγχωρέσει εύκολα την ματαίωση του
αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, όσο και η Κίνα ενδέχεται να διεκδικήσουν
μεγάλο μερίδιο από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, καθώς το μέγεθός τους είναι
ικανό ώστε να εξασφαλιστεί ένας σημαντικός ενεργειακός κόμβος προς τις
ενεργοβόρες οικονομίες της Ασίας. Τα κέρδη για την Ελλάδα και την Κύπρο θα
είναι τεράστια, με την προϋπόθεση ότι οι δύο αδερφές χώρες θα διαμορφώσουν μία
κοινή εθνική στρατηγική. Εν τω μεταξύ, η τεράστια επένδυση της COSCO στο λιμάνι
τους Πειραιά, το οποίο αποτελεί «τον μεγαλύτερο σταθμό εμπορευματοκιβωτίων της
κινεζικής εταιρείας στην Ευρώπη και τον δεύτερο σημαντικότερο μεταξύ των
υπερπόντιων σταθμών που αυτή ελέγχει» (Καθημερινή 24-01-2012) είναι ενδεικτική
των μακροπρόθεσμων σχεδίων της ασιατικής χώρας για την περιοχή της Μεσογείου.
Τέλος, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την πρόθεση που έχουν
εκφράσει, τόσο οι BRIC, όσο και η Ιαπωνία για απεξάρτησή τους από το δολάριο
και την χρησιμοποίηση του Ευρώ ή κάποιου άλλου κοινώς αποδεκτού νομίσματος ως
αποθεματικό νόμισμα. Ήδη η Ινδία πληρώνει σε χρυσό για αγορά πετρελαίου από το
Ιράν, ενώ η Κίνα χρησιμοποιεί το εθνικό της νόμισμα (γουάν) για τον ίδιο σκοπό.
Οι Η.Π.Α. ήδη ασφυκτιούν από το φαινόμενο της Κιναμερικής (Chinamerica), καθώς
χρηματοδοτούν ουσιαστικά το μεγάλο κινεζικό πλεόνασμα και επιβαρύνουν την
οικονομία τους με το κόστος μεταφοράς των κινεζικών προϊόντων στην άλλη πλευρά
του Ειρηνικού. Δεν πρέπει λοιπόν, έχοντας αυτά ως δεδομένα, να αποκλείσουμε την
πιθανότητα υποτίμησης του δολαρίου από τις Η.Π.Α., είτε ως φυσιολογική άσκηση
νομισματικής πολιτικής, είτε μέσω κάποιας ενορχηστρωμένης κρίσης. Και εδώ ας
αναρωτηθούμε το εξής: Μήπως ένα «καθαρό» εθνικό νόμισμα, όπως για παράδειγμα η
δραχμή, μίας Ελλάδος η οποία υποθέτουμε πως εξέρχεται από την Ευρωζώνη,
διαγράφει μονομερώς το ούτως ή άλλως επαχθές χρέος της και επανεκκινεί την
εθνική της οικονομία, θα ήταν η ιδανικότερη επένδυση για αποθεματικό νόμισμα; Ο
νοών νοείτω…
Η ουσιαστική σύγκρουση και το μεγάλο διακύβευμα της Ελλάδος
Αυτό που μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να διαπιστώσει από αυτή
την ευρύτερη γεωοικονομική - γεωπολιτική οπτική είναι πως τα τεκταινόμενα στον
πλανήτη δεν είναι αυθύπαρκτα, αλλά συνδυασμός πολλών διαφορετικών καταστάσεων.
Επίσης αντιλαμβανόμαστε ξεκάθαρα πως οι μεγάλοι γεωπολιτικοί παίκτες επιθυμούν
να εκμεταλλευτούν προς ίδιον όφελος αυτό το μικρό, αλλά ευλογημένο «οικόπεδο»
που ονομάζεται Ελλάς. Επομένως, μπορούμε να εντοπίσουμε πιο καθαρά το βαθύτερο
αίτιο, το οποίο προκαλεί την διαιώνιση της κρίσης, που βιώνει η ανυπεράσπιστη
πατρίδα μας: Μία ανίσχυρη και υπό καθεστώς μακροχρόνιας κρίσεως Ελλάς είναι,
για όλους τους μεγάλους γεωπολιτικούς παίκτες, πολύ πιο «υπάκουη» και
χειραγωγίσιμη από μία Ελλάδα ελεύθερη, ανεξάρτητη, με συναίσθηση της ιστορικής
της ταυτότητος, του γεωπολιτικού της δυναμικού και της πνευματικής της ευθύνης
απέναντι στο σύνολο της οικουμένης. Ένας εξαθλιωμένος λαός, «η μειονεξία του
οποίου ερεθίζει τους σαδιστές του» (Χ. Γιανναράς), που πληρώνει ούτως ή άλλως
την τιμή της μωρίας του, καθώς εθελουσίως είχε επιλέξει την «εφιαλτική» οδό της
αμνησίας, της ιστορικής ανυπαρξίας, της αποστροφής του προς το «ελληνικόν
ιδεώδες», και του αυτοεγκλωβισμού στο «μεγάλο όραμα» της επίπλαστης υλικής
ευδαιμονίας, είναι απολύτως χειραγωγίσιμος και εύπλαστος, σε σχέση με έναν
«όλβιο» λαό που θα γνώριζε πως τὰ δάνεια δούλους τοὺς ἐλευθέρους ποιεῖ (Μ.
Χρυσολωράς) και πως βαρβάρων Ἓλληνας ἂρχειν εἰκός, ἀλλ’ οὐ βαρβάρους Ἐλλήνων· τὸ
μὲν γὰρ δοῦλον, οἱ δ’ ἐλεύθεροι (Ευριπίδης).
Ιδιαιτέρως η Γερμανία, σε αυτό τον πόλεμο που έχει
εξαπολύσει εναντίον της Ελλάδος, στην προσπάθειά της να αποτρέψει το ενδεχόμενο
απαγκίστρωσής μας από το άρμα της και να εκμηδενίσει κάθε δυναμική
ισχυροποιήσεώς του ελληνικού Έθνους, κρύβει μία διαχρονική και πάγια επίθυμία
της: Ως κληρονόμος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επιθυμεί διακαώς την απόλυτη
εξαθλίωση και ταπείνωση του ανατολικού ορθοδόξου τμήματος της Ευρώπης,
εγκαταλείποντάς το στον ιστό που διαχρονικά του υφαίνει ο τουρκοϊσλαμικός
μεγαλοϊδεατισμός, σε μία διαμάχη που μαίνεται μέσα στον χώρο και στον χρόνο
μεταξύ του βαρβάρου, ατλαντείου «ήθους και πνεύματος», εκπροσωπουμένου από μία
κίβδηλη (δυτική) Ευρώπη, που απαρνείται τις ελληνικές τις καταβολές και
αναγνωρίζει επιδεικτικά ως γεννήτορά της τον Κάρολο τον Μέγα, και του
ανεσπέρου, αθανάτου και εξανθρωπιστικού ελληνορθοδόξου πνεύματος, το οποίο
ανέκαθεν υπερασπιζόταν και προήγαγε το ανατολικό τμήμα της ευρωπαϊκής ηπείρου,
που κάποτε αποτελούσε μία ένδοξη αυτοκρατορία.
Επανερχόμενοι εντός των συνόρων, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε
με απόλυτη ειλικρίνεια και αυστηρή αυτοκριτική, πως ως έθνος υποκύψαμε στους
εκβιασμούς και επιλέξαμε την μοίρα μας. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου
διαμόρφωσε και πάλι μία κοντόφθαλμη κυβέρνηση εξαρτημένων πολιτικών, που
εκτελούν εντολές εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων, προσπαθώντας παράλληλα
να ελαχιστοποιήσουν το προσωπικό πολιτικό τους κόστος, πιστοί σ’ ένα ανέφικτο
και υπό κατάρρευση ευρωπαϊκό όραμα, που αποδομεί την εθνική δομή και την
κοινωνική συνοχή της πατρίδος μας και εκμηδενίζει κάθε προοπτική εθνικής
κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Οι ίδιοι επιλέξαμε να παραμείνουμε σε μία
κατηφορική πορεία, που οδηγεί στην διαμόρφωση ενός αφελληνισμένου και
κατακερματισμένου προτεκτοράτου, μίας «τουρκομπαρόκ» (Μ. Χαραλαμπίδης)
περιφέρειας της Ε.Ε., «μίας προέκτασης του πάγκου έργασίας της Γερμανίας»
(Ansgar Belke), ενός Graecistan που θα γίνει βορά στις ορέξεις των υπερμάχων
του ευρωνεοφιλελευθερισμού, των παγκοσμίων αγορών και των εθνικών της εχθρών,
οδηγώντας παράλληλα «ασφαλώς» και τον ελλαδικό Ελληνισμό προς την λήθη.
Το διακύβευμα λοιπόν δεν είναι η παραμονή της χώρας στην
Ευρωζώνη, αλλά η επιβίωση του ελληνικού λαού και η αποτροπή της εθνοκτονίας·
είναι ο επαναπροσδιορισμός της πλεύσης μας, η εγκαθίδρυση εντός μας μίας
ακλόνητης πίστης στο ανώτατο πνευματικό και πολιτιστικό μας δυναμικό, η οποία
θα μας εμπλουτίσει με νέα οράματα, θα αφυπνίσει τις ψυχές μας και θα σταθεί
αρωγός στην οικοδόμηση μίας ελεύθερης και ανεξάρτητης Ελλάδος, με εθνική και
θρησκευτική ομοιογένεια, με εθνική κυριαρχία και με συναίσθηση των ουρανίων
κατάβολών της και της απόστολής της. Απαραίτητη προϋπόθεση, βεβαίως, είναι η
διαμόρφωση μίας κυβέρνησης, που θα αντανακλά όλα τα παραπάνω, έχουσα πίστη στα
υψηλά ιδανικά της Ελλάδος, με πυγμή, αποφασιστικότητα, όραμα και διαμορφωμένη
εθνική στρατηγική. Κάτι τέτοιο, φυσικά προς το παρόν, χάνεται στα βάθη μίας
αορίστου μελλοντολογίας.
Ίσως τελικά μέχρι να αντιληφθούμε ξανά πως η αιώνια αποστολή
του Έλληνος είναι ο εξανθρωπισμός της οικουμένης, να πρέπει να βιώσουμε, μέσω
αυτής της εθνικής κρίσης, την Νέμεσι για την απομάκρυνσή μας από τα ελληνικά
ιδεώδη και την αποστροφή μας προς τις ουράνιες αξίες, «διότι στην καρδίαν της
ελληνικής γης δεν πρέπει να μείνει ούτε ίχνος Ελλάδος ατιμοτάτης… μη εχούσης
ούτε ένα μόριον ελληνικότητος» (Π. Γιαννόπουλος).
Ἂνω σχῶμεν τὰς καρδίας καὶ ἒσω στρέψωμεν τὰ ὂμματα!
Τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος!
ΠΗΓΗ: Περιοδικό Patria, 10.5.2012.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook