Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ
ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ
ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Του Ιωάννη Σ. Φριτζαλά,
γεωπολιτικού - ιστορικού αναλυτή,
f_john542@hotmail.com
Μέρος 1ον
Γυμνές Αρμένισσες εσταυρωμένες, κατά την Γενοκτονία των Αρμενίων, το 1915, από τους Τούρκους. Φωτ. Αρχείο Βατικανού. |
Ἡ ἐν ἐξελίξει λαϊκή ἐξέγερση στήν Τουρκία ἀναδεικνύει, ἀργά ἀλλά
σταθερά, τήν «ἀχίλλειο πτέρνα» της: τήν ἀνομοιογένειά της καί τίς τεράστιες ἐσωτερικές
της ἀδυναμίες. Αὐτό τό μεγάλο στρατηγικό μειονέκτημα τῆς Τουρκίας ἒχει θιγεῖ ἐλάχιστα
στήν Ἑλλάδα τῆς ἠττοπαθείας καί τῆς αὐτοϋποτιμήσεως. Καιρός εἶναι, λοιπόν, νά ἀδράξουμε
τήν εὐκαιρία καί νά μελετήσουμε ἐπιτέλους τίς ἀδυναμίες τῆς γείτονος, σέ ὃρους
στρατηγικῆς καί ἐθνικοῦ συμφέροντος, δίχως προκαταλήψεις καί ὑπερεθνικιστική
διάθεση ἀπέναντι στόν γειτονικό λαό.
Ἂς πάρουμε, ὃμως, τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή καί ἂς ἐξετάσουμε
ἂν αὐτή ἡ ἀπόφαση μεγάλης μερίδος τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ νά ἒρθει σέ ὁλομέτωπη
σύγκρουση μέ τόν R. T. Erdoğan εἶναι τόσο αὐθόρμητη ὃσο παρουσιάζεται.
Διαχρονικό κριτήριο γιά νά ἀντιληφθεῖ κανείς τίς βαθύτερες διαστάσεις ἑνός «ἐπαναστατικοῦ»
κινήματος εἶναι ἡ ἀντίδραση τοῦ ἐκάστοτε ἰσχυροῦ· ἐν προκειμένῳ τῶν ΗΠΑ. Ἡ ἀπάντηση
στό εὒλογο ἐρώτημα πού προέκυψε, ἂν ὑπάρχει σκοπιμότητα ἀποσταθεροποιήσεως τῆς
γείτονος, ἦρθε ἀπό τήν ἂμεση ἀνταπόκριση τῆς ἀμερικανικῆς κυβερνήσεως, ἡ ὁποία ἀπό
τήν πρώτη κιόλας στιγμή ἒσπευσε, διά στόματος τῆς εκπροσώπου τοῦ State
Department, νά ὑποστηρίξει «τίς θεμελιώδεις ἐλευθερίες τῆς ἐκφράσεως, τοῦ
συνέρχεσθαι καί τοῦ συνεταιρίζεσθαι, ὡς ζωτικῆς σημασίας γιά κάθε ὑγιῆ
δημοκρατία». Ἡ ἀμερικανική παρέμβαση δέ ἐνισχύθυκε ἀπό τίς δηλώσεις τοῦ Ὑπουργοῦ
Ἐξωτερικών John Kerry, ὁ ὁποῖος ζήτησε ἒρευνα καί ἀνακρίσεις γιά τήν ἀστυνομική
βία ἐναντίον τῶν Τούρκων πολιτῶν.
Τό πρῶτο κρατούμενο, συνεπῶς, εἶναι πώς ἡ ἐν ΗΠΑ «Κυριακή τῶν
Βαΐων» τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ παρήλθε πολύ πιό σύντομα ἀπ’ ὃτι ἀναμενόταν. Ὁ ἲδιος,
ἀρκεῖται πρός τό παρόν στήν ἒρευνα «γιά τόν εντοπισμό τῶν ξένων παραγόντων πού
κρύβονται πίσω από τούς διαδηλωτές», ὃπως ἀνέφερε σέ δηλώσεις του, καί
κωφεύοντας ἀπέναντι στίς φωνές τῶν διαδηλωτῶν, πραγματοποίησε κανονικά τίς ἐπισκέψεις
του στίς χῶρες τοῦ Μαγρέμπ. Ἐνδεικτική τῆς προσπάθειάς του γιά ἐνίσχυση τοῦ
σαθροῦ νέο-ὀθωμανικοῦ οἰκοδομήματος ἦταν ἡ ἐπίσκεψή του στήν Ἀλγερία, κατά τήν
διάρκεια τῆς ὁποίας ἀναφέρθηκε «στίς κοινές καταβολές τῶν δύο χωρῶν, στίς
δημοκρατικές ἀξίες πού πρεσβεύουν, καθώς καί στήν κοινή πολιτιστική τους
κληρονομιά (!)»1. Ἡ ἀναγόρευσή του σέ ἐπίτιμο διδάκτορα τοῦ Πανεπιστημίου Ἀλγερίου,
«γιά τήν συμβολή του στήν ἀνθρωπότητα σέ ἐπίπεδο ἀνθρωπισμοῦ καί κοινωνικῆς
γνώσεως» (sic), εἶναι ἐπίσης ἐνδεικτική τῆς προσεγγίσεως τῶν δύο χωρῶν.
Τήν ἲδια ὣρα πού ὁ
Erdoğan ἐπιλέγει νά προβάρει τά σουλτανικά ἐνδύματα, ὁ πολιτικός του ἀντίπαλος
καί ἡγέτης τῆς ἀντιπολιτεύσεως (CHP) Kemal Kılıçdaroğlu, ἀξιοποιεῖ πρός ὂφελός
του τήν συγκυρία, δηλώνοντας πώς «οἱ νέοι ἀπό ὃλα τά κόμματα, ὃλες τίς
πεποιθήσεις καί ταυτότητες ἀπαιτοῦν ἐλευθερία καί δημοκρατία», καλώντας τόν
πολιτικό κόσμο νά λάβει αὐτό τό μήνυμα. Ἐπιπρόσθετα, αὐξάνουν οἱ φωνές, μεταξύ
τῶν ὁποίων καί αὐτή τοῦ Προέδρου Α. Gül, πού ἐκφράζουν ἀνοιχτά τίς ἐνστάσεις
τους σέ ἓνα ἐνδεχόμενο παροχῆς αὐξημένων ἐξουσιῶν στήν Προεδρία τῆς Δημοκρατίας
(την ὁποία ὁ Erdoğan σκοπεύει να διεκδικήσει), ὑπό τόν φόβο τῆς ὑπερσυγκεντρώσεως
ἐξουσιῶν σέ ἓνα καί μόνο πρόσωπο. Κι ἐδῶ ἀναδεικνύεται ἡ δεύτερη μεγάλη ἀδυναμία
τῆς Τουρκίας, τήν ὁποία θά ἐξετάσουμε παρακάτω. Πρωτίστως, θά ἀναφερθοῦμε σέ
μία προσωπική ἀδυναμία τοῦ ἰδίου τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ, πού ἀκούει στό ὂνομα Fethullah Gülen2.
Ὁ ἐν λόγῳ πολυεκατομμυριούχος (ἡ ἀξία τῶν κεφαλαίων πού
διαχειρίζεται ἐκτιμᾶται στά 25 δισ. δολάρια3) θρησκευτικός ἡγέτης τοῦ κυρίαρχου
ἰσλαμικοῦ τάγματος «Νούρ» (μέ ἐπιρροές στήν κουρδική διανόηση) καί ἱδρυτής τῆς
«Cemaat» (Κοινότητας) ἀσκεῖ ἐξ Ἀμερικῆς ὁρμώμενος τεράστια ἐπιρροή, ὂχι μόνο
στά τουρκικά πράγματα, ἀλλά καί στήν εὐρύτερη εὐρασιατική ζώνη, καθώς, ὃπως
φαίνεται, ἒχει ἀναλάβει «ὑπεργολαβικά», μέσῳ τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων πού ἐλέγχει,
τήν διαμόρφωση μίας νέας ἰσλαμικῆς διανοήσεως καί πρακτικῆς, στό πλαίσιο πάντα
τῆς σουνιτικῆς σχολῆς τοῦ Hanefi Islam. Παρ’ ὃτι ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργός ἐκπροσωπεῖ
τήν ἲδια σχολή, ἐν τούτοις τοποθετεῖ τόν ἑαυτό του στούς πιστούς τοῦ ἰσλαμικοῦ
τάγματος τοῦ «Σουλεϊμάν Ἐφέντι», διαχωρίζοντας τήν θέση του ἀπό τήν θεώρηση τοῦ
(κατά τ’ ἂλλα) μέντορά του Gülen4. Αὐτό εἶναι τό δεύτερο καί πολύ σημαντικό
κρατούμενο, τό ὁποῖο ἀναδεικνύει μία ἀθέατη πλευρά τῆς τουρκικῆς κρίσεως. Πολύ
πιθανόν, λοιπόν, ἡ Τουρκία νά ἒρχεται πλέον ἀντιμέτωπη ὂχι μόνο μέ μία διαμάχη
μεταξύ ἰσλαμιστῶν - κεμαλιστῶν, ἀλλά μέ ἀκόμη μία πού μένεται στούς κόλπους τοῦ
ἰδίου τοῦ τουρκικοῦ ἰσλαμισμοῦ. Δέν πρέπει νά παραβλέψουμε τό γεγονός πώς «τό
39,6% τῶν διαδηλωτῶν, εἶναι μεταξύ 19-25 ἐτῶν, ἐνῶ γενικῶς τό 63,6% εἶναι κάτω ἀπό
30 ἐτῶν»5. Οἱ ἀριθμοί αὐτοί εἶναι ἀρκετοί για να μᾶς ὁδηγήσουν στήν ὑπόθεση πώς
ἡ «λαϊκή ὀργή» ἐνδέχεται νά εἶναι προϊόν ζυμώσεως ἐντός τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων
τοῦ Gülen, ὁ ὁποῖος ἁπλῶς ἀνέμενε τήν κατάλληλη ἀφορμή γιά νά ἀνάψει τήν σπίθα.
Τό πάρκο Γκεζί, ἡ ἀπαγόρευση τοῦ ἀλκοόλ καί τῶν φιλιῶν (σέ δημοσίους χώρους) ἀποτέλεσε
τό κατάλληλο ἐκρηκτικό μείγμα. Ὀφείλουμε, ἐπίσης, νά προσθέσουμε πώς ὁ Gülen ἒχει
ταχθεῖ ἐντόνως κατά τῆς τουρκικῆς συμμετοχῆς στὴν ἀποσταθεροποίηση τῆς Συρίας,
μέ ὃτι αὐτό συνεπάγεται στίς σχέσεις του μέ τόν Erdoğan.
Ἂς ἐξετάσουμε τώρα τό βαθύτερο αἲτιο τῆς τουρκικῆς κρίσεως. Ἡ
γειτονική χώρα, ὃσο καί ἂν ἒχει ἐπιλέξει νά ἐθελοτυφλεῖ, δέν μπορεῖ νά διαφύγει
ἀπό μία δυσβάστακτη γι’ αὐτήν ἀλήθεια: «Οἱ Τοῦρκοι, 50.000 περίπου, ἐμφανίσθηκαν
γιά πρώτη φορά στά ἀνατολικά σύνορά μας τό 980 μ.Χ. […] Ὃπως γράφει καί ὁ Κ.
Παπαρηγόπουλος, οἱ Τοῦρκοι δέν ἦταν ἒθνος καί δεν εἶχαν ἐθνική γλῶσσα». […] Οἱ
τουρκομογγόλοι αὐτοί νομάδες, ἐρχόμενοι σέ ἐπαφή μέ τόν Ἑλληνισμό τῆς ἐν Ἀσίᾳ Αἰολίας
καί Ἰωνίας, ἐδημιούργησαν σιγά - σιγά ἓνα γλωσσικό ὑπόστρωμα ἀρχαιοελληνικό καί
ἐπέκεινα βυζαντινό6. Ἐλλείψει γλώσσας, λοιπόν, εἶναι ἀπολύτως ἀπροσδιόριστη καί
ἀμφιλεγόμενη ἡ γενεαλογία καί ἡ φυσιογνωμία τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ, καθώς «καί οἱ
λέξεις φλέβες εἶναι, μέσα τους αἷμα ρέει7». Εἶναι, συνεπῶς, ἀπολύτως
φυσιολογικό τό γεγονός πώς «ἒως τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνος δέν εἶχε ἀναπτυχθεῖ
στήν Τουρκία ἡ ἐπιστήμη τῆς ἱστοριογραφίας, ἡ ὁποία ἂρχισε νά διαμορφώνεται ὑπό
τήν καθοδήγηση τοῦ Μουσταφᾶ Κεμᾶλ, μέ σαφή πολιτικά παρά ἐπιστημονικά
κριτήρια»8. Ἡ σύνθεση τῆς «ταρίχ» (ἱστορία) τοῦ Κεμᾶλ, ὡς ἀπαύγασμα τοῦ Α΄
Τουρκικοῦ Ἱστορικοῦ Συνεδρίου τῆς Ἂγκυρας (1932), θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ὡς
μία ἀπονενοημένη τακτική, βασισμένη στήν γενοκτονία καί στήν μαζική λοβοτομή,
σκοπός τῆς ὁποίας ἦταν ἡ ἀλλαγή πλεύσεως τῆς καταρρέουσας αὐτοκρατορίας καί ἡ
διαμόρφωση ἑνός συμπαγοῦς καί ἐθνικά ὁμοιογενοῦς κράτους. Τό μόνο πού κατάφερε ἦταν
νά ἀνοίξει μία κερκόπορτα γιγαντιαίων διαστάσεων γιά τήν πατρίδα του,
συμβάλλοντας στήν διαμόρφωση ἑνός κρατικοῦ μορφώματος ὑπό το κράτος τοῦ φόβου,
δίχως το παραμικρό ἲχνος ἠθικῆς ἐλευθερίας, μέ μία ἐπίπλαστη ἐθνική ταυτότητα, ἀνύπαρκτη
ὁμοιογένεια καί εὒθραυστη κοινωνική συνοχή…
ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Χωνί» στις 9.6.2013.
4. Πρβλ.
Ἰ. Φριτζαλᾶ - Τουρκικές μεθοδεύσεις εἰς βάρος τῆς Ἑλληνικῆς Θράκης:
aioniaellinikipisti.blogspot.gr/2012/10/blog-post_5734.html
5. Ἐλεύθερος
Τύπος
6. Ἂννας
Τζιροπούλου Εὐσταθίου - Ἓλλην Λόγος/Πῶς ἡ ἑλληνική γονιμοποίησε τόν παγκόσμιο
λόγο.
7. Γιάννης
Ρίτσος
8. Σαράντου
Καργάκου - Ἡ ἱστορία ἀπό τήν σκοπιά τῶν Τούρκων.
Μέρος 2ον
…Ἡ ἒλλειψη ἐθνικῆς ὁμοιογενείας ἐγκλωβίζει μοιραίως τήν
Τουρκία σέ μία σπείρα θανάτου, ἐντός τῆς ὁποίας ψάχνει νά ἐντοπίσει τήν χαμένη
ταυτότητά της. Ἂλλωστε, ὃπως ἒχει διαπιστώσει ὁ N. Machiavelli, ἡ ἒλλειψη ὁμοιογενείας
σέ ἓνα ἒθνος ὁδηγεῖ μοιραία στήν κατάκτησή του.1 Ὁ αὐτοεγκλωβισμός τῆς Τουρκίας
ἐπιτείνεται ἀπό τήν προσπάθεια παλιννοστήσεως ἑνός προσωποπαγοῦς καί ἀπολυταρχικοῦ
συστήματος διοικήσεως, τό ὁποῖο σταδιακά καί νομοτελειακά θά περιορίσει ἀτομικές
ἐλευθερίες καί ἀνθρώπινα δικαιώματα, τά ὁποῖα οὓτως ἢ ἂλλως δέχονται ἐκτεταμένα
πλήγματα στήν γείτονα. Ἡ ἐπιστροφή της, λοιπόν, σέ ἓνα τέτοιο σύστημα θά τήν
καθιστοῦσε μεσοπρόθεσμα εὐάλωτη στούς ἐχθρούς της (δέν ἀναφερόμαστε φυσικά στόν
ἀσφαλή γεωπολιτικό της δορυφόρο, τήν Ἑλλάδα), καθώς ἂν δεχθοῦμε πάλι τίς
διαπιστώσεις τοῦ N. Machiavelli σχετικά μέ τήν διοικητική δομή τοῦ ὀθωμανικοῦ
κράτους - παρόμοια μέ αὐτή τοῦ περσικοῦ τήν ἐποχή τῆς ἐκστρατείας τοῦ Μεγάλου Ἀλαξάνδρου
- μία ἐνδεχόμενη συντριβή τοῦ «μονάρχη» πού κυβερνᾶ διά τοῦ φόβου, ἀκολουθεῖται
ἀπό τήν ἂμεση κατάλυση καί τοῦ κράτους του2.
Δέν θά ἦταν ὑπερβολή, ἂν καταλήγαμε στό συμπέρασμα, πώς ἡ
Τουρκία, νοιώθωντας πώς τό νῆμα τῆς Κλωθοῦς γιά αὐτήν δέν ἐπιδέχεται ἂλλη ἐπιμήκυνση,
ἀναβιώνει στίς μέρες μας τήν γενοκτόνο της νοοτροπία. Μελετώντας κανείς τά 8
στάδια τῆς γενοκτονίας (G. Stanton)3, θά μποροῦσε νά διακρίνει ξεκάθαρα πώς ἡ
Τουρκία ἐφαρμόζει ἢδη τά πρῶτα 4 (ὁμαδοποίηση - στιγματισμός - θηριοποίηση - ὀργάνωση)
σέ ἀρκετές περιπτώσεις, μεταξύ τῶν ὁποίων συγκαταλέγεται καί ἡ περίπτωση τῆς
Θράκης, ἡ ὁποία θά ἀποτελέσει ἀντικείμενο μελλοντικῆς ἀναλύσεως. Ἓνα εἲδος πρώιμης
ὁμαδοποιήσεως εἶναι καί ἡ πρόσφατη ἀπομάκρυνση Ἀλεβητῶν ἀπό τίς τουρκικές ἒνοπλες
δυνάμεις. Πῶς θά μπορούσαμε, λοιπόν, νά μήν εἲμαστε ἀπολύτως ἐπιφυλακτικοί ἀπέναντι
στήν ἀνάδειξη τοῦ κρυπτοχριστιανισμοῦ ἀκόμη καί ἀπό τήν ἲδια τήν Τουρκία; (Ἡ
ταινία Υuregine Sor - Ρῶτα τήν καρδιά σου, πού πραγματεύεται τήν ἱστορία μίας οἰκογενείας
κρυπτοχριστιανῶν τοῦ Πόντου χρηματοδοτήθηκε ἀπό τό τουρκικό Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ).
Ἡ κυβέρνηση τοῦ ΑΚΡ ἐνδεχομένως ἐπιδιώκει, ἐπικαλούμενη δῆθεν τό δικαίωμα στήν
θρησκευτική ἐλευθερία, τήν ὁμαδοποίηση τῶν κρυπτο-Χριστιανῶν, μέ σκοπό τόν
στιγματισμό καί τήν θηριοποίησή τους, εὐκαιρίας δοθείσης (πάντα πρέπει νά
φαίνεται πώς τό θύμα εἶναι αὐτό πού ἒφταιγε γιά ὃσα τοῦ συνέβησαν) καί ἐν τέλει
τήν ὁριστική ἐξολόθρευσή τους ἀπό τήν Μ. Ἀσία, μέ τήν ἀρωγή ἐξτρεμιστικῶν ἰσλαμικῶν
ὀργανώσεων, πού θά συντονιστοῦν στό πλαίσιο ἑνός «Ἐλεύθερου Τουρκικοῦ Στρατοῦ»,
στά πρότυπα τοῦ «συριακοῦ», μέ κοινό ὃραμα τόν ἀφανισμό τῶν ἀπίστων.
Ἡ ἂποψή μας τεκμηριώνεται ἀπό τήν ἀπόφαση τοῦ Erdoğan να δώσει
τό ὂνομα τοῦ Σουλτάνου Yavuz (σκληρός) Selim Α΄ στήν ὑπό κατασκευή τρίτη γέφυρα
τοῦ Βοσπόρου. Για ἀκόμη μία φορά, ἡ ἱστορία ἀποδεικνύεται ἡ καλλίτερη πηγή
πληροφορήσεως. Πέρα ἀπό τό γεγονός πώς ἦταν ὑπεύθυνος γιά τήν ἐξόντωση
τουλάχιστον 40.000 Σιιτῶν (Ἀλεβητῶν), ὁ Selim ὀργάνωσε τό 1514 ἐκστρατεία
θρησκευτικοῦ χαρακτήρα, ἀρχικά κατά τῶν Περσῶν, οἱ ὁποῖοι ἠττήθηκαν στήν
πεδιάδα Τσαλδιράν τοῦ Ἀζερμπαϊτζάν. Ἀκολούθως εἰσέβαλε στήν Συρία, στήν Αἲγυπτο,
στήν ἀραβική ἐνδοχώρα καί ἒγινε κύριος τῆς Μέκκας καί τῆς Μεδίνας, ὃπου ἀνακηρύχθηκε
«Ὑπηρέτης τῆς πίστεως», ἐξαναγκάζοντας παράλληλα σέ παραίτηση τόν τελευταῖο ἀββασίδη
χαλίφη. Φυσικά, ὃντας φανατικός Σουνίτης, εἶχε συλλάβει σχέδιο παντελοῦς ἐξαφανίσεως
τοῦ Χριστιανισμοῦ, στό ὁποῖο συμπεριλαμβανόταν ἡ μετατροπή πολλῶν ἐκκλησιῶν σέ
τζαμί, ἡ κατάργηση τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί ὁ βίαιος ἐξισλαμισμός
τῶν Χριστιανῶν4. Λόγῳ τοῦ πρόωρου θανάτου του ἀπό πανώλη τό σχέδιό του δέν ἐφαρμόστηκε
ὃπως θά τό ἢθελε.
Ἡ πρόσφατη ταύτιση, συνεπῶς, τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ μέ τόν
Σουλτάνο Selim εἶναι ἐνδεικτική τῶν προθέσεών του νά ἐγκαθιδρύσει μία νέα ἰσλαμική
- σουνιτική τάξη, ἀπηλλαγμένη ἀπό τό σιιτικό στοιχειό τῆς Συρίας, τῆς Περσίας (Ἰράν)
καὶ ἑνός τμήματος τοῦ Κουρδιστᾶν, μία τάξη στήν ὁποία ἡγετικό ρόλο θά ἒχει μόνο
ἡ νέο-οθωμανική Τουρκία. Οἱ Ἂραβες, οἱ ὁποῖοι ἒχουν θέσει ὡς ἱερό σκοπό αὐτοπραγματώσεως
τήν πλήρη ἐπικράτηση τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλᾶμ, ἐνδεχομένως ἀντιμετωπίζουν τήν
Τουρκία ὡς τόν ἐνδεδειγμένο ἐκτελεστή τῆς βρώμικης δουλειᾶς, γι’ αὐτό καί (πρός
τό παρόν) ὑποστηρίζουν ποικιλοτρόπως καί ἰδιαιτέρως μέ ἂφθονο μαῦρο χρῆμα πού
διοχετεύεται (καί) μέσῳ ἱδρυμάτων τύπου IRCICA
(Ἐρευνητικό Κέντρο γιά τήν Ἰσλαμική Ἱστορία - μέ σκοτεινή δράση καί στήν
Θράκη) τίς ἐπεκτατικές δραστηριότητες τῆς Τουρκίας. Οἱ Ἂραβες πολύ πιθανόν νά
γνωρίζουν, ἐπίσης, πώς ἡ φθορά πού θά ἐπιφέρει ἐν καιρῷ στήν Τουρκία ἡ ἀναβίωση
τῶν αὐτοκρατορικῶν της βλέψεων καί τῶν γενοκτόνων της πρακτικῶν, πού ἢδη ἐφαρμόζονται
στήν Συρία, θά καταλήξει στήν καταστροφή καί στόν διαμελισμό της, ἓνα γεγονός
πού θά λάβει τόν χαρακτήρα μίας ἑτεροχρονισμένης ἐκδικήσεως γιά τήν κατάργηση
τοῦ χαλιφάτου, μέ τήν ἀναβίωση μίας ἀπολύτως ἀκραίας μορφῆς του.
Ὃποια κι ἂν εἶναι ἡ κατάληξη πού μεθοδεύει τό σουνιτικό Ἰσλάμ,
τό μόνο βέβαιο εἶναι πώς αὐτή τήν περίοδο γινόμαστε μάρτυρες ἑνός ἂνευ
προηγουμένου διωγμοῦ κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ, μίας νοσηρῆς ἐκκαθαρίσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ
καί τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί κάθε μορφῆς φιλοσοφικοῦ - θρησκευτικοῦ συστήματος
(π.χ. ἀλεβισμός)5 συγγενοῦς πρός τίς ἠθικές καταβολές τῆς ὀρθοδοξίας. Κι ὃλα αὐτά,
στό πλαίσιο τῆς βίαιης γεωπολιτικῆς ἑνοποιήσεως τῆς Εὐρασίας, ὑπό τήν σκιά ἑνός
ἀκραίου ἀνθρωποκεντρικοῦ σουνιτισμοῦ (σαλαφισμοῦ), πού ἀποτελεῖ, ἀναμφίβολα, τό
δεξί χέρι τῆς «Νέας Τάξης Πραγμάτων», στήν προσπάθεια ἐπιβολῆς της ἐπί τῆς
«παγκοσμίου νήσου» τοῦ Mackinder. Ἡ Τουρκία, λοιπόν, ἒχει ἀναλάβει τόν ρόλο της
σέ αὐτό τό νέο ἒγκλημα κατά τῆς ἀνθρωπότητος, μόνο πού θέλει νά τόν παίξει μέ
τούς δικούς της ὃρους. Κάτι τέτοιο φυσικά δέν θά μποροῦσε νά γίνει ἀποδεκτό,
συνεπῶς «ἡ τουρκική ὑπεροψία ἀπέναντι στούς κατόχους τῶν κλειδιῶν τῆς εὐρασιατικῆς
γεωστρατηγικῆς θά τιμωρηθεῖ παραδειγματικά.»6
Οὓτε άνοιξη, λοιπόν, οὓτε χειμώνας εἶναι αὐτό πού ἐξελίσσεται
στήν Τουρκία, ἀλλά θέρος, στήν διάρκεια τοῦ ὁποίου θά θερίσει τούς καρπούς τόσο
τῆς ἀνυπακοῆς της, ὃσο κυρίως τῶν ἀμέτρητων γενοκτονιῶν πού ἒχει διαπράξει. «Οὓδέν
μέλλει σώζειν τόν ὑπερήφανο ἀσεβῆ, τόν ἀμετανόητον λαόν»7, γι’ αὐτό καί ἡ μόνη ἐπιλογή
πού ἀπομένει στούς γείτονες εἶναι ἡ συλλογική μετάνοια καί ἡ παραδοχή πώς ἡ
μόνη ταυτότητα πού διαθέτουν ἒχει «τυπωθεῖ μέ μελάνι» ἀπό τό αἷμα τῶν ἐκατομμυρίων
θυμάτων πού ἂφησε πίσω της ἡ Τουρκία, στήν προσπάθειά της νά στεριώσει στό
διεθνές γίγνεσθαι. Ἂλλωστε, ἂν ἡ γειτονική χώρα ἐπιθυμεῖ νά ἐπιβιώσει θά πρέπει
σύντομα νά ἀπαρνηθεῖ τήν ἐπίπλαστη ταυτότητά της, νά ἀποποιηθεῖ τόν ρόλο πού τῆς
ἒχει ἀνατεθεῖ στήν διαμόρφωση τοῦ νέου εὐρασιατικοῦ χάρτη, καί νά παραδεχθεῖ
πώς νομοτελειακά θά καταφύγει (καί αὐτή) «ἐπί τοῦ πνευματικοῦ πεδίου εἰς τήν ἑλληνικήν»8.
Καί γιατί τό λέμε αὐτό; Ἡ μνήμη τῶν ἀπογόνων τῶν murtateli9 (Χριστιανοί πού διά
τῆς βίας ὑφίσταντο περιτομή), τῶν «κιλίτς – μουσουλμάν»10 (ἐξισλαμισμένοι μέ τό
σπαθί) καί τῶν ἐκδιωχθέντων ἀπό τους ντερέμπεηδες11, (οἱ ὁποῖοι συνέδραμαν στήν
ἐξάπλωση τοῦ κρυπτοχριστιανισμοῦ - ἰδιαιτέρως τοῦ ποντιακοῦ - μέ τούς διωγμούς
πού ἐξαπέλυσαν) σύντομα θά ἀφυπνισθεῖ· ἂν δεν ἒχει ἢδη. Ἡ ἐθνική ἀνομοιογένεια
τῆς Τουρκίας θά ἀναδεικνύεται ἐντεῦθεν μέ κάθε ἀφορμή, ἰδιαιτέρως λόγῳ τῆς ἀσφυκτικῆς
πιέσεως πού θά δεχθοῦν οἱ πολλές θρησκευτικές καί ἐθνοτικές κοινότητες, πού
διαβιοῦν στήν τουρκική ἐπικράτεια. Ἂν ἐπιδιώκει, λοιπόν, νά ἀποτελεῖ εἰς τό
διηνεκές κομμάτι τῆς ἱστορίας καί ὂχι μία σύντομη ἀνάμνησή της, θά πρέπει νά ἀποδεχθεῖ
τήν ἐνταξή της σέ ἓναν εὐρύτερο γεωπολιτικό χῶρο, ὁ ὁποῖος θά ἐγγυηθεῖ,
πρωτίστως, τήν ἠθική ἐλευθερία τῶν ἐκατομμυρίων συγχρόνων μαρτύρων τῆς
«Ρωμιοσύνης», πού ἀναμένουν τήν λύτρωσή τους. Ἲσως τότε ἐκπλαγοῦμε κι ἐμεῖς οἱ ἲδιοι
ἀπό τό μέγεθος τοῦ ἀθανάτου πυρός τοῦ ἐς ἀεί ζῶντος Ἑλληνισμοῦ.
ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
«Το Χωνί» στις 16-6-2013.
Υ.Γ.:
Ἑτυμολογία τῆς λέξεως Τοῦρκος: Ἐκ τοῦ tulga = ἐνείλημα
(τυλιχτάρι κεφαλῆς), «τουρμπάνι», χαρακτηριστικό κεφαλοκάλυμμα τῶν Τούρκων ἡγεμόνων.
Tulga ἐκ τοῦ τύλη = ἐξόγκωμα, στρογγυλόν προσκεφάλαιον. Τύλη, τύλα – tulga,
turga, turgi ἐξ οὖ τό Τοῦρκοι. Πρβλ. καί turkey (= γαλοπούλα) ἐκ τοῦ λοφίου
της. [12]
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1 και
2. N. Machiavelli - Ὁ Ἡγεμών/Κεφ. IV
4. Σαράντου
Καργάκου – Μαθήματα Νεώτερης Ἱστορίας Τόμος Α΄
5. Πρβλ. ἂρθρο: «Χαίρομαι να σκοτώνω Σιῖτες και Ἀλεβῆτες»:
http://tourkikanea.gr/2013/06/alevi-22/
6. Ἰ.
Φριτζαλᾶ - Στρατηγικές Αὐτοχειρίας: http://tourkikanea.gr/2012/10/da-3/
7. Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης
8. J.de Aramburu: En el campo cultural,
todos han recurrido al griego
9, 10
και 11. Κώστα Φωτιάδη - Οἱ ἐξισλαμισμοί τῆς Μ. Ἀσίας καί οἱ κρυπτοχριστιανοί τοῦ
Πόντου.
12. Ἂννας
Τζιροπούλου Εὐσταθίου - Ἓλλην Λόγος/Πῶς ἡ ἑλληνική γονιμοποίησε τόν παγκόσμιο
λόγο.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook