Ἐκ Μακεδ(ο)νοσύνης ἄρχεσθαι
καί
Σκοπιανοφροσύνης παύεσθαι
«Μηδέν
γάρ ἔχων ἐξ οὐδενός ἄν ἔχοις συνάγειν»
(Αριστοτέλης,
384-322, “ΡΗΤΟΡΙΚΗ” Β’, 1396α, 7)
(= Διότι αν δεν κατέχεις καθόλου το
θέμα/το αντικείμενο προς συζήτηση και διαπραγμάτευση, δεν είναι δυνατόν και να
βγάλεις/καταλήξεις σε ορθά και ασφαλή συμπεράσματα).
AΦΗΓΗΜΑ ΠΕΡΙ ΜΑΚΕΔΟΝΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ
Μακεδ(ο)νοσύνη
= ιδιότητα, τάση, ενέργεια, διάθεση προσήλωσης και αφοσίωσης στα εθνικά ιδανικά
και συμφέροντα της Μακεδονίας, καθώς
και σεβασμού στους αγώνες και τις θυσίες της για την απελευθέρωσή της από τους
επίδοξους διεκδικητές/κατακτητές και τη διατήρηση της ανεξαρτησίας της.
Παράγεται από το επίθετο μακεδνός, ή, όν αντί του μηκεδανός με
συγκοπή του α,
το οποίο σημαίνει ευμήκης, υψηλός,
μακρύς, ραδινός, λυγερός, ψηλόλιγνος, ευλύγιστος, εύκαμπτος. Συναντάται για
πρώτη φορά στον Όμηρο στην “Οδύσσεια” ζ, στ. 106
«οἷά
τε φύλλα μακεδνῆς αἰγείροιο» (= όπως τα φύλλα
της ψηλής της λεύκας).
Περί “Μακεδνοῦ ἔθνους” αναφέρεται και ο Ηρόδοτος, βιβλία:
Α’ (Κλειώ) 56 και Η’ (Ουρανία) 43.
Απαντάται στις αρχαίες πηγές και ρήμα μακεδονίζω με τις εξής σημασίες:
α)
φρονώ/πρεσβεύω τα των Μακεδόνων, διάκειμαι φιλικώς προς τους Μακεδόνας, τρέφω
φιλικά αισθήματα προς αυτούς (Πολύβιος, 20, 5, 5,)
β)
ομιλώ ή φέρομαι ως Μακεδών (Πλούταρχος, Αθήναιος)
γ)
είμαι με το μέρος των Μακεδόνων, ανήκω στο κόμμα που υποστηρίζει την ηγεμονία
των Μακεδόνων επί της κυρίως Ελλάδας.
Πάντως
καταφέραμε πάλι και χωρίς δυσκολία να διχαστούμε σε
Μακεδονομάχους/Μακεδονοκλάστες και Μακεδονολάτρες.
Όσο για τα μακεδονικά προϊόντα: χαλβάς, σαλάτα, μαϊντανός (μακεδονήσιον), αν θα
συνεχίσουμε να τα ονομάζουμε με το ‘brandname’
τους (εμπορικό τους σήμα) αμφιβάλλω. Για ένα όμως είμαι απόλυτα σίγουρος ότι τα
κάναμε όχι “ρωσική” αλλά “αμερικανική” σαλάτα, αφού τα Σκόπια από
μόρφωμα κρατιδίου τα καταστήσαμε έθνος (!) και με
την συγκατάθεσή μας τα εντάξαμε στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, ρίχνοντάς τα στον
ασφυκτικό και “εγκάρδιο” εναγκαλισμό της Αμερικής και της Γερμανίας, ενεργώντας
ως πιστοί και σταθεροί εντολοδόχοι τους στην ευρύτερη περιοχή των δυτικών
Βαλκανίων, που αποτελούν τον επόμενο μεγάλο στόχο διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής
Ένωσης. Έπονται οι διμερείς συμφωνίες με την Αλβανία, τη Σερβία, το
Μαυροβούνιο, τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Κοσσυφοπέδιο, καθώς και τα ανατολικά
Βαλκάνια, τη “Δυτική Θράκη" και την Τουρκία.
Σκοπιανοφροσύνη:
Ξεφυλλίζοντας τον Προπάτορα της Φυλής μου και Μέντορά μου, τον Ποιητή των ποιητών, τον Όμηρο, προσφιλή συνήθεια που έχω όποτε
θέλω να απαγκιστρωθώ και να δραπετεύσω από την κραιπάλη και τη δυσωδία της
πεζής και ανούσιας καθημερινότητας, σκόνταψα σε κάτι συγκλονιστικό, το οποίο
θέλω να μοιραστώ μαζί σας:
στη Ραψωδία Κ της Ιλιάδας,
την τιτλοφορούμενη “Δολώνεια”, στίχ. 38-41, ο Μενέλαος απευθυνόμενος στον Αγαμέμνονα, τον Ατρείδη, τον ποιμένα
των λαών (= κυβερνήτη του στρατού), του εκφράζει τις ανησυχίες του και τους
φόβους του για την επικείμενη νυχτερινή επίθεση των Τρώων στα πλοία τους για να
τα κάψουν:
«ἀλλά
μάλ᾽αἰνῶς δείδω μή οὔ τίς τοι ὑπόσχηται τόδε ἔργον, ἄνδρας δυσμενέας
σκοπιαζέμεν οἷος ἐπελθών νύκτα δι᾽ἀμβροσίην· μάλα τις θρασυκάρδιος ἔσται»,
(= φοβάμαι όμως πάρα πολύ μήπως
κανένας δεν αναλάβει αυτό το δύσκολο εγχείρημα, να πλησιάσει και να
κατασκοπεύσει τους εχθρούς μόνος μέσα στην αθάνατη/ιερή νύχτα· πρέπει να έχει
πολύ άφοβη καρδιά / να ᾽ναι λεοντόκαρδος).
Μαζί με την ως άνω, υπάρχουν (3) αναφορές σ’
όλα τα ομηρικά έπη με το ρήμα σκοπιάζω.
Ιλιάδα Ραψωδία Ξ,
στίχ. 58-59,
«οὐδ᾽ἄν
ἔτι γνοίης μάλα περ σκοπιάζων ὁπποτέρωθεν Ἀχαιοί ὀρινόμενοι κλονέονται»,
(= και ούτε που θα μπορούσες να διακρίνεις,
όσο και αν καλοεξέταζες, από ποια μεριά οι Αχαιοί χτυπιούνται και φεύγουν).
Και Οδύσσεια, Ραψωδία κ, στίχ
259-260:
«Οἱ
δ᾽ἅµ᾽ἀιστώθησαν ἀολλέες, οὐδέ τις αὐτῶν ἐξεφάνη· δηρόν δέ καθήµενος ἐσκοπίαζον»,
(= Μα πάνε όλοι, έγιναν άφαντοι, δεν
είδα πια κανέναν· και ώρες πολλές εκεί καθόμουνα και παραμόνευα/παραφύλαγα).
Σκοπιάζω:
ποιητικός επιτεταμένος τύπος του σκοπέω
-ώ = από σκοπιά, από ψηλό μέρος περισκοπώ, κατοπτεύω, παρατηρώ, εξετάζω,
κυττάζω, θεωρώ, διερευνώ, κατασκοπεύω, παραφυλάω, καραδοκώ, ελλοχεύω, ενεδρεύω,
στήνω καρτέρι. Με πλατύτερη έννοια είμαι σκοπός, φύλακας, θεματοφύλακας,
φρουρός, προστάτης, ακρίτας των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής
κυριαρχίας καθώς και των παραδόσεων του έθνους.
Ο
Όμηρος πάντα μας προσφέρει λύσεις για όλα τα σύγχρονα προβλήματα που ταλανίζουν
την κοινωνία μας.
Ο κ. Πρωθυπουργός με την Συμφωνία (17/6/2018) στις
Πρέσπες (αρχαίο όνομα Βρυγηίδες Λίμνες), στο χωριό “Ψαράδες” έριξε τα δίχτυα του για να
πιάσει μεγάλα ψάρια, αλλά τα σήκωσε άδεια.
Όχι μόνο αυτό, αλλά κατάφερε να διαστρέψει και
να διαστρεβλώσει και την Ομηρική Γλώσσα, προσθέτοντας στο ομηρικό ρήμα σκοπιάζω μια διαφοροποιημένη, αρνητική
σημασία στις ήδη θετικές υπάρχουσες, αυτήν όπως: φρονώ/πρεσβεύω τα των Σκοπιανών, παίρνω το μέρος των Σκοπιανών,
εξυπηρετώ τα συμφέροντά τους προωθώντας τους στόχους και τα σχέδιά τους, κλείνω
συνθήκη/συμφωνία με τους Σκοπιανούς ικανοποιώντας τα αιτήματά τους.
Αντί να ακολουθήσει την Μηδοσύνη < μήδομαι/μέδομαι =
σκέπτομαι, σχεδιάζω, μελετώ, φροντίζω, μεριμνώ: σκέψη, σχέδιο, βούληση,
φρόνηση. Μήδευμα = έπίνοια,
στρατήγημα προτίμησε τον Μηδισμό/Σκοπιανισμό,
τουτέστιν να πάρει το μέρος των Μήδων (Περσών) και να υπερασπιστεί τα
συμφέροντά τους.
ΤΟ ΔΟΓΜΑ/Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ “ΓΗΝ & ΥΔΩΡ” ΔΙΔΟΝΑΙ
Στην
Αρχαιότητ, όταν Αυτοκρατορίες μάς ζήταγαν «γῆν και ὕδωρ», τους πρέσβεις τους,
χωρίς βέβαια να είναι θεμιτό και έντιμο, τους πετάγαμε ή στο βάραθρο ή στο
φρέαρ (πηγάδι) για να πιουν και να ξεδιψάσουν, καθώς και να φάνε για να
χορτάσουν την πείνα τους. Σήμερα, στην εποχή μας, κρατίδια, μορφώματα
κράτους, χωρίς καθόλου οντότητα και κύρος, μας υπαγορεύουν το τι θα πράξουμε
για την αναβάθμισή τους. Κι εμείς υπογράφουμε τους όρους της Συμφωνίας που
εκείνοι μας επιβάλλουν και που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντά!!!
«Καί
ὅτι τό διδόναι γῆν καί ὕδωρ δουλεύειν ἐστίν»
(Αριστοτέλης,
384-322, “ΡΗΤΟΡΙΚΗ” Β’, 1399b, 13)
(= Εκείνος
που προσφέρει γην και ύδωρ, υποδουλώνεται)
ΣΧΟΛΙΟ:
Προσφέρει δηλ. πλήρη υποταγή άνευ όρων σ’ ένα κατακτητή/εισβολέα.
Εκχωρεί
την εθνική του κυριαρχία, την εδαφική του ακεραιότητα και παραιτείται από κάθε
δικαίωμα πάνω στη γη του και τα αγαθά της (ορυκτός πλούτος).
«Μετά
δέ τοῦτο ἀπεπειρᾶτο ὁ Δαρεῖος τῶν Ἑλλήνων ὅ,τι ἐν νόῳ ἔχοιεν, κότερα πολεµέειν ἑωυτῷ
ἤ παραδιδόναι σφέας αὐτούς. Διέπεµπε ὦν (οὖν) κήρυκας ἄλλους ἄλλῃ τάξας ἀνά τήν
Ἑλλάδα, κελεύων αἰτέειν βασιλέϊ γῆν τε καί ὕδωρ».
(Ηρόδοτος,
484-425, βιβλίο ΣΤ’, Ερατώ, 48)
(= Ύστερα απ’ αυτό, ο Δαρείος
προσπαθούσε να μάθει τι είχαν μέσα στο μυαλό τους οι Έλληνες, ποιο απ’ τα δύο
δηλαδή, να πολεμήσουν εναντίον του ή να
παραδοθούν σ’ αυτόν. Έστειλε λοιπόν κήρυκες διατάξας αυτούς να μεταβούν σε
διάφορα μέρη της Ελλάδας προστάζοντάς τους να ζητήσουν για το βασιλιά τους γην και ύδωρ).
«Οἵ τε δή ἄλλοι νησιῶται διδοῦσι γῆν τε καί ὕδωρ
Δαρείῳ καί δή καί Αἰγινῆται»
(Ηρόδοτος, 484-425, βιβλίο ΣΤ’, Ερατώ, 49)
(= Κι οι άλλοι λοιπόν νησιώτες έδωσαν στον
Δαρείο γην και ύδωρ, και μάλιστα οι
Αιγινήτες).
«Οἱ
ὦν (=οὖν) Πέρσαι οἱ πεµφθέντες οὗτοι παρά τόν Ἀµύντην ὡς ἀπίκοντο ἐλθόντες ἐς ὄψιν
τήν Ἀµύντεω Δαρείῳ βασιλέϊ γῆν τε καί ὕδωρ. Ὁ δέ ταῦτά τε ἐδίδου καί σφέας ἐπί
ξείνια καλέει, παρασκευασάµενος δέ δεῖπνον µεγαλοπρεπές ἐδέκετο τούς Πέρσας
φιλοφρόνως».
(Ηρόδοτος,
484-425, βιβλίο Ε’, Τερψιχόρη, 18)
(= Οι Πέρσες λοιπόν αυτοί που στάλθηκαν προς
τον Αμύντα, μόλις έφτασαν, αφού παρουσιάστηκαν σε αυτόν, ζητούσαν γην και ύδωρ για το βασιλιά τους
Δαρείο. Ο Αμύντας και αυτά τους έδωσε και τους κάλεσε στον οίκο του για να τους
φιλοξενήσει, και αφού τους ετοίμασε μεγαλοπρεπές δείπνο, δεχόταν τους Πέρσες με
φιλοφροσύνη).
«Ἀπικόμενος
δέ - ὁ Ξέρξης - ἐς Σάρδις πρῶτα μέν ἀπέπεμπε κήρυκας ἐς τήν Ἑλλάδα αἰτήσοντας γῆν
τε καί ὕδωρ καί προερέοντας δεῖπνα βασιλέϊ παρασκευάζειν· πλήν οὔτε ἐς Ἀθήνας οὔτε
ἐς Λακεδαίμονα ἀπέπεμπε ἐπί γῆς αἴτησιν, τῇ δέ ἄλλῃ πάντῃ».
(Ηρόδοτος, 484-425, βιβλίο Ζ’, Πολύμνια, 32)
(= ‘Οταν έφτασε ο Ξέρξης στις Σάρδεις,
πρώτα απέστειλε κήρυκες στην Ελλάδα για να ζητήσουν γην και ύδωρ και να παραγγείλουν να ετοιμάζουν δείπνα για τον
βασιλιά και σ’ όλα τα άλλα μέρη έστειλε για να ζητήσουν γην και ύδωρ πλην των Αθηνών και της Σπάρτης).
«Οἱ
δέ δή κήρυκες οἱ ἀποπεμφθέντες ἐς τήν Ἑλλάδα ἐπί γῆς αἴτησιν ἀπίκατο οἱ μέν
κεινοί, οἱ δέ φέροντες γῆν τε καί ὕδωρ».
(Ηρόδοτος,
484-425, βιβλίο Ζ’, Πολύμνια, 131)
(= Εν τω μεταξύ οι κήρυκες που είχαν αποσταλεί
στην Έλλάδα για να ζητήσουν γην και ύδωρ,
επέστρεψαν άλλοι με άδεια χέρια και άλλοι φέροντες γην και ύδωρ).
Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ – ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ
Όρκος των Ελλήνων
κατά των Μηδισάντων
«τῶν δόντων γῆν καί ὕδωρ»,
«τῶν παραδομένων ἄνευ ὅρων»:
«Ἐπί τούτοισι οἱ Ἕλληνες ἔταµον ὅρκιον οἱ τῷ
βαρβάρῳ πόλεµον ἀειράµενοι. Τό δέ ὅρκιον ὧδε εἶχε, ὅσοι τῷ Πέρσῃ ἔδοσαν σφέας αὐτούς
Ἕλληνες ἐόντες, µή ἀναγκασθέντες, καταστάντων σφι εὖ τῶν πραγµάτων, τούτους
δεκατεῦσαι τῷ ἐν Δελφοῖσι θεῷ».
(Ηρόδοτος,
484-425, βιβλίο Ζ’, Πολύμνια, 132)
(= Εναντίον αυτών των προδοτών οι
Έλληνες οι οποίοι ανέλαβαν τον πόλεμο κατά των βαρβάρων έδωσαν όρκο, ο οποίος
είχε ως εξής: Όλοι εκείνοι οι οποίοι, αν
και ήταν Έλληνες, παραδόθηκαν στον Πέρση χωρίς να εξαναγκαστούν, όταν τα
πράγματα των Ελλήνων λάβουν αίσιο τέλος, αυτοί
να πληρώσουν στο Δελφικό θεό το ένα δέκατο των περιουσιών τους).
ΠΗΓΗ:
εφημερίδα "ΕΒΔΟΜΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ", 30.6.2018, από την στήλη του «ΕΤΥΜΟΛΟΓΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ - ἄπιτε»!».
ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ, ΣΚΟΠΙΑ, ΣΚΟΠΙΑΝΟ, ΠΓΔΜ, FYROM, ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook