ΟΡΕΙΝΗ
ΑΡΚΑΔΙΑ
ΤΟΠΟΣ
ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ
Κείμενο και φωτογραφίες του Μάνου Κιλημάντζου
Ένα Καλοκαίρι χάλια,
ετοιμάζεται να με αποχαιρετήσει. Τον περισσότερο καιρό καρφωμένος σε πολυθρόνες
(και δυο φορές σε κρεβάτι νοσοκομείου), με πατερίτσες η χωρίς…
Καιρός να φέρω το Καλοκαίρι…
ΠΑΝΤΟΥ!
Καιρός να κάνω μια επίσκεψη
στην αγαπημένη μου αίθουσα! Που έχει πολλά δωμάτια, κρύπτες, σοφίτες,
διαδρόμους. Που έχει πολλούς καθρέπτες που διαμορφώνουν (και παραμορφώνουν) τα
πράγματα. Πάω κάθε φορά και παίρνω το κλειδί από τον κύρη της αίθουσας, τον
γέρο Χρόνο, τον πατέρα των πάντων. Κάθε φορά μου δίνει το κλειδί και νοιώθω
στην πλάτη μου το βλέμμα του, περιπαικτικό, αλλά και με κρυφό καμάρι (όπως
μικρός έπιανα το βλέμμα του πατέρα, όταν νόμιζε ότι δεν τον κοίταγα…).
Ξέρω ότι δεν υπάρχει
περίπτωση να επισκεφτώ όλες τις γωνιές της αίθουσας. Έχω υποσχεθεί όμως στον
πατέρα Χρόνο ότι θα προσπαθήσω , όσο βρίσκομαι σε αυτήν την διάσταση, να
προλάβω όσα περισσότερα μπορώ !
Προγραμμάτισα, ονειρεύτηκα,
σχεδίασα και 8.00 πμ. ώρα Σαλαμίνας ήμουν καβάλα στον Μπέμπη, τον σύντροφο, τον
αγαπημένο.
Πέρασα γρήγορα με το φέρρυ
της Φανερωμένης και μισό τσιγάρο δρόμο μετά ήρθε η πρώτη στάση.
Πριν τα Μέγαρα, σε έναν λόφο
που έχει και νταμάρι, ο φίλος Γιώργος Λεκάκης και το Αρχείον Πολιτισμού είχαν ανακαλύψει μία
προκεχωρημένη οχύρωση των αρχαίων Μεγαρέων, παρατημένη από πολλούς
«υπεύθυνους». Κι ενώ το βίντεο και η παρουσίαση του φίλου Γιώργου ήταν
πληρέστατη, το στραβό κεφάλι του Μάνου δεν πιστεύει αν δεν δει. Και δεν
αρκείται στην γνώση που δίνουν οι άλλοι, αλλά προστάζει να την βιώσει ο ίδιος !
Βγαίνω από τον δρόμο και
μπαίνω στα χωράφια. Ρωτάω όποιον συναντήσω και…. κανείς δεν ξέρει! Συνηθισμένο
αυτό στις εξορμήσεις μου. Οι ντόπιοι αγνοούν! Οι ντόπιοι δεν ενδιαφέρονται. Οι
ντόπιοι σε πολλές περιπτώσεις δεν αξίζουν τον τόπο τους!
Βρίσκω ένα χαραγμένο μονοπάτι
που οδηγεί στην κορυφή απ όπου θα μπορέσω να έχω θέα για να προσανατολιστώ. Ναι
αλλά δεν καβαλάω εντούρο, μηχανάκι… καβαλάω τον Μπέμπη. Με τα ασφάλτινα
λάστιχα, τις ασφάλτινες αναρτήσεις, τις χυτές, χωρίς καμμία ελαστικότητα
ζάντες. Και όπως ήταν φυσικό σε όλους τους λογικούς, εκτός από μένα, ο Μπέμπης…
ξάπλωσε! Και μάλιστα σχεδόν ανάποδα μέσα σε ένα βαθύ χαντάκι. Όταν τελικά
κατάφερα να τον σηκώσω και να τον στήσω όρθιο είχα καταντήσει ένα κουρέλι…
Απώλειες; Πολύς (πολύς όμως!) ιδρώτας, πολλές κομμένες ανάσες και μία μπίλια
από την μανέτα του φρένου του Μπέμπη.
Πολύ άσχημα αρχίζει η
εξόρμηση! Αποφάσισα (αφού άλλως τε είναι πολύ κοντά μου) να ξανάρθω με τον
Τράγο μου που τα κάνει όλα ίσωμα, να βρω και να βιώσω την εμπειρία. Προς το
παρόν αποφασίζω να συνεχίσω για το υπόλοιπο πρόγραμμα.
Η εθνική δεν έχει κάτι
ενδιαφέρον να περιγράψει κανείς. Περνάω την Τρίπολη και φτάνω στην Μεγαλόπολη.
Αδιάφορη πόλη. Παλιότερα έδωσε έναν εξαιρετικό ιστορικό, τον Πολύβιο και έναν
μεγάλο Έλληνα, τον Φιλοποίμενα. Όπως οι περισσότεροι από τους μεγάλους Έλληνες,
ο Φιλοποίμην τελείωσε την ζωή του φυλακισμένος από… Έλληνες σε μία τρύπα, σκέτο
τάφο, στην αρχαία Μεσσήνη. Όταν επισκέφθηκα την αρχαία Μεσσήνη είδα τον χώρο.
Όχι να ζήσεις εκεί μέσα! Ούτε να ανασάνεις μπορείς! Η μοίρα των μεγάλων
Ελλήνων…..
Βγαίνοντας από την πόλη
γέλασα βλέποντας την ταμπέλα: «ΚΛΕΙΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ» και από κάτω στα… αγγλικά
(;): «KLOSED GYM»! Οξφόρδη λέμε!!!
Έξω από την Μεγαλόπολη
υπάρχει ένα όμορφο ποτάμι (Ελισσαίο νομίζω τον λένε. Η Google λέει ότι είναι ο
Αλφειός, αλλά η πινακίδα άλλα έγραφε. Ίσως είναι παραπόταμος του Αλφειού).
Σταματάω για φωτογραφίες και στο βάθος μία φιγούρα καθρεπτίζεται στο ήσυχο
νερό. Ο τηλεφακός αναλαμβάνει δράση και ναι, είναι ένας ερωδιός! Ένας
σταχτοτσικνιάς! Υπέροχη εικόνα! Απίστευτα υπέροχη!
Ο προορισμός είναι η αρχαία
(τι αρχαία; Αρχαία από τότε που ζούσαν οι αρχαίοι!) Λυκόσουρα. Η πόλη 12.000
χρόνων προ εποχής μας. Το βασίλειο του Λυκάονα, του γιού του Πελασγού. Η πηγή
απ’ όπου ξεπήδησαν οι Έλληνες! Την αρχαιότερη πόλη στον ευρωπαϊκό χώρο
τουλάχιστον! Ονειρεύομαι να χωθώ στο ιερό της Μητέρας, το ιερό της Δήμητρας,
την κρήνη, το μέγαρο…
Φτάνοντας κοντά στον χώρο οι
προσδοκίες μου φαίνονται να δικαιώνονται. Δίπλα στον δρόμο μία αρχαία δεξαμενή!
Φωτογραφίζω, αγγίζω και συνεχίζω και φτάνω στο τέλος του δρόμου. Εκεί είναι η
αρχαία Λυκόσουρα που ονειρεύομαι…. Κλειδωμένη! Βρίσκω μία γριά που βόσκει κάτι
τραγιά. Μαθαίνω ότι είναι μόνιμα κλειστός ο χώρος (και το μουσείο…) και ότι
μια-δυο φορές την μέρα κάποιος ανεβαίνει να δει αν όλα είναι στην θέση τους….
Είμαι έξω φρενών! Δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζω τέτοιες καταστάσεις!
Κάποιοι υποτίθεται έχουν ταχθεί (και πληρώνονται γι’ αυτό) να φυλάνε την κληρονομιά
ΜΟΥ! Και δεν το κάνουν! Το τι άκουσαν τα βουνά και τα φουγάρα της ΔΕΗ που στο
βάθος κάτω καπνίζουν αδιάφορα, δεν μπορώ να το γράψω. Φωτογραφίζω το μόνο κτίσμα
που είναι ορατό πίσω από το συρματόπλεγμα, την Κρήνη. Τα υπόλοιπα είναι άφαντα
και απροσπέλαστα. Κάποια στιγμή σκέπτομαι να πηδήξω με το έτσι θέλω το σύρμα
(το έχω ξανακάνει, πάνω από μία φορά), αλλά βλέπω κάμερες να εποπτεύουν τον
χώρο. Άκυρον λοιπόν! Φεύγοντας αφήνω μία κάρτα μου στην κλειδωμένη πόρτα (γιατί
όταν μιλάω, μιλάω με το όνομά μου και τα στοιχεία μου φανερά) και απλά τους
γράφω επάνω ότι τέτοιους χώρους του κρατάνε κλειδωμένους και αυτό είναι ντροπή
τους!
Πιθανότατα η κάρτα θα καταλήξει στα σκουπίδια… Εγώ πάντως εξέφρασα την
άποψή μου για τους ανάξιους που έχουν την φροντίδα του χώρου!
Συνεχίζοντας στον δρόμο μου
είναι το Λύκαιον όρος με τις αρχαιότητές του, τον ιππόδρομό του, το στάδιό του,
τον ξενώνα του, το ιερό του Πανός και… το ιερό και τον βωμό του Διός.
Τα πρώτα είναι όπως τα
περισσότερα αρχαία ερείπια. Μια ματιά και το μυαλό μου είναι καρφωμένο ψηλά στο
βουνό. Εκεί που βρίσκεται το ιερό και ο βωμός του Διός. Αρχίζω να ανεβαίνω το
«μονοπάτι του Διός»! Για 4Χ4 αγροτικό ο δρόμος είναι βατός. Για άλλο αυτοκίνητο
απαγορευτικός! Για τις μοτοσυκλέτες ένα έχω να πω: όποιος θέλει να πάει ΜΗΝ
ΠΑΕΙ ΜΟΝΟΣ! Νεροφαγώματα που σε οδηγούν στον γκρεμό και πανάγριο τοπίο. Δεν
κάνει για μοναξιά! Αρχίζω και ανεβαίνω με τον Μπέμπη λοιπόν και χαροπαλεύω σε
κάθε μέτρο (και είναι πολλά!). «Σπάνε» τα χέρια από την προσπάθεια και κόβεται
η ανάσα. Σιγά δεν μπορείς να πας γιατί ο εμπρός τροχός πέφτει μέσα στις
ανωμαλίες και σε τινάζει από πάνω του. Γρήγορα δεν μπορείς να πας για να
ελαφρώσεις τον εμπρός τροχό, γιατί ο γκρεμός παραμονεύει να σε στείλει στον
Τάρταρο… Εγώ όμως δεν ήρθα εδώ για να γυρίσω πίσω! Συνεχίζω!
Ένας αετός κάνει την εμφάνισή
του από πάνω μου. Λες ο πατέρας των θεών να έστειλε το πτηνό του να δει ποιος
είναι ο αυθάδης που αγνοεί τα σημάδια;
Είμαι μόνος! Τόσο μόνος που
αν πάθω κάτι ούτε τα σκουλήκια θα με βρουν!!! Η μοναξιά φωνάζει μέσα στο μυαλό
μου: «Μόνος είσαι! Μόνοοοος!». Τι θες κυρά μου και φωνάζεις; Έτσι γουστάρω,
έτσι κάνω! Άει πάενε παραπέρα γιατί θέλω να μείνω, μόνος, χωρίς την μοναξιά!
Κάποια στιγμή φτάνω κορυφή
(με τα πόδια θέλει πάνω από 3 ώρες ανηφορική πεζοπορία!). Πέτρα πάνω στην
πέτρα, άγριος όσο δεν παίρνει ο τόπος. Λογικό! Ο πατέρας των θεών είναι και δεν
αστειεύεται! Το ιερό δεν είναι και τίποτε φοβερό. Δυο-τρία μάρμαρα, ένα κομμάτι
από κίονα και τέλος!
Πενήντα μέτρα πιο πέρα
αρχίζει ένας λόφος που στην ουσία είναι η ακροτελεύτια κορυφή του Λυκαίου
όρους. Εκεί είναι ο βωμός!
Πέρυσι βρήκανε και έναν ανθρώπινο σκελετό που
εικάζεται ότι απετέλεσε μία από τις σπάνιες στον ελλαδικό χώρο ανθρωποθυσίες.
Δεν το ήξερα. Θα ερευνήσω σχετικά.
Η άνοδος στον λόφο είναι πάάάρα πολύ
επικίνδυνη. Δεν έχει δρόμο και πρέπει να σκαρφαλώσεις. Αν πέσεις… Έμεινες εκεί.
Σκέπτομαι τι να κάνω. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη να μην το επιχειρήσω. Όμως τα
σύννεφα αρχίζουν να μαζεύονται από πάνω μου. Ο Δίας ενοχλήθηκε. Δεν τον είπαν
Νεφεληγερέτη αδίκως, άλλως τε! Και βέβαια ο Νεφεληγερέτης έχει κι ένα άλλο
κουσούρι. Κουβαλάει στην κωλότσεπη κάτι κεραυνούς και όταν ζοχαδιάζεται τους
πετάει στους ανθρώπους! Ήδη στο βάθος του κάμπου, πολύ-πολύ κάτω μου, η
Μεγαλόπολη αντηχεί από βροντές (γυρίζοντας είδα ότι έριξε πολύ πράμα στον
κάμπο). Και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι είμαι μόνος, στο ψηλότερο σημείο του
βουνού, και είμαι το μοναδικό πράγμα που… εξέχει! Αλεξικέραυνα δεν έχει, άρα
εγώ είμαι ο υποψήφιος! Δίπλα είναι ένα ξωκκλήσι (Προφ. Ηλίας, τι άλλο!). Βρίσκω
καταφύγιο εκεί μέσα. Άσχετα αν πιστεύω η όχι, τα ξωκκλήσια στις εξορμήσεις μου
είναι φίλοι, σύντροφοι, καταφύγια. Και δεν παραλείπω ποτέ να ανάψω ένα κεράκι.
Φροντισμένο το εκκλησάκι (ανακατασκευασμένο το 1935). Σιωπή ! Ο προφήτης με
κοιτάζει με αγριεμένο μάτι και ανακατεμένα μαλλιά μέσα από την εικόνα στον
τοίχο.
Σε πολύ μεγάλη απόσταση, το
μόνο έμβιο ον είμαι εγώ! Λάθος! Και μία σαυρίτσα που την ενόχλησε η παρουσία
μου! Υποψιάζομαι ότι το μυαλό μου δεν πρέπει να είναι και πολύ ωριμότερο από
της σαύρας. Αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ! Ούτε θα ήμουν ο Μάνος!
Αφού τακτοποιώ τις σκέψεις
μου τρέχω στον Μπέμπη που κάθεται ανυπεράσπιστος στην ερημιά και με περιμένει.
Αρχίζουμε την κατάβαση πάλι με ζόρι, πάλι με άγχος, πάλι με κούραση!
Δεν θα κάνω το κομάντο, μην
λέμε κι ότι θέλουμε, αλλά όταν πλησίασα και είδα το στάδιο και τα υπόλοιπα, που
σήμαιναν ότι φτάνω στην δημοσιά, ένα ουουουφφφφ! ξέφυγε από το στόμα μου.
Ο Δίας και ο χαρακτήρας του
ποτέ δεν ήταν του γούστου μου!
Αντίθετα ο Απόλλωνας, ο
ακερσεκόμης, ο αειγεννέτης Φοίβος, ο θεός του φωτός και της χαράς της ζωής,
ήταν και είναι το πνεύμα που έχω διαλέξει να με προστατεύει!
Ναι, καλά καταλάβατε! Ο
επόμενος προορισμός είναι ο ναός του Επικούριου Απόλλωνος! Ο Παρθενώνας της
Πελοποννήσου!
Φτάνοντας κάθε φορά, δεν
μπορώ να μην παραξενευτώ από το τσαντίρι που περιβάλει τον ναό! Εν τάξει,
πρέπει να προστατευτεί από τα στοιχεία της Φύσης. Όμως απ έξω κανείς δεν
φαντάζεται την απίστευτη ομορφιά και αρμονία που κρύβεται κάτω από το
κακόγουστο τσαντίρι…
Μπαίνω μέσα και μιλάω με τον
Φοίβο. Επικοινωνώ! Έτσι πρέπει! Βγαίνω ήρεμος! Πόσο με επηρεάζει δεν λέγεται!
Αειγεννέτης κι εγώ μαζί με τον αιώνιο έφηβο!
Και οι καταρράκτες της Νέδας
(της νύμφης που έδωσε το όνομά της στο ποτάμι) είναι ο τελευταίος προορισμός.
Γαληνεύει το πνεύμα. Γίνεσαι ένα με την ομορφιά! Παίρνεις την δύναμη που
χρειάζεσαι και αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής.
Δαντελωτοί οι δρόμοι από
Μεγαλόπολη. Και μέχρι Μεγαλόπολη και συνεχίζω να είμαι μόνος. Χαίρομαι την
οδήγηση με τον Μπέμπη μου. Όχι γρήγορα! ΟΜΟΡΦΑ!
Από την Μεγαλόπολη και μετά ο
εθνικός δρόμος και εκεί έπρεπε να «τεντώσω» τον Μπέμπη για να προλάβω το φέρρυ
των 8 για την Φανερωμένη (ελπίζω να μην με έπιασε κάποια κάμερα). Φτάνω στην
Λάκκα Καλογήρου 8 παρά 1, χώνομαι στο φέρρυ που αμέσως μετά σαλπάρει. Ουφ! Πρόλαβα!
Αυτά έγιναν λοιπόν την
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου!
Υ.Γ.: Σύνολο χιλιομέτρων 498
από τις 8 πμ μέχρι 8 μμ, μαζί με τις παρακάμψεις στο πουθενά , γιατί είμαι
"ταξιδιάρα ψυχή"…
ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ: Μεγαρα, ταφος Καρος, Μεγαλοπολη, Πολυβιος, Φιλοποιμην, Μεσσηνη, Ελισσαιος, Αλφειος, σταχτοτσικνιας, Λυκοσουρα, Λυκαονας, Λυκαων, Πελασγος, Μητερα, Δημητρα, κρηνη, μεγαρο, δεξαμενη, Λυκαιον ορος, Λυκαιο ορος, ιπποδρομος, σταδιο, ξενωνας, ιερο, Πανος, Παν, Πανας, βωμος Διος, μοτοσυκλετα, σκελετος, ανθρωποθυσια, Διας, Ζευς, Νεφεληγερετης, Μεγαλοπολις, Προφητης Ηλιας, ξωκκλησι, Φοιβος, ναος Επικουριου Απολλωνος, Απολλων, τσαντηρι, τσαντιρι, καταρρακτης, Νεδα, Φανερωμενη, Λακκα Καλογηρου, Σαλαμινα, ΚΙΛΗΜΑΝΤΖΟΣ, Arcadia
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook