QUO VADIS Παιδεία;
Του Ν. Καρπούζη
Από χρόνια τώρα έχει εθιστεί
ο ελληνικός Λαός να βλέπει τόσο τους κυβερνητικούς…. «ειδήμονες» των υπουργείων
όσο και τούς… «τομεάρχες» (άτυποι υπουργοί) της αντιπολίτευσης να
πηγαινοέρχονται σαν τις μύγες προσπαθώντας να δώσουν, τάχα, λύσεις σε
ζητήματα-προβλήματα που αυτοί, κατά καιρούς, δημιουργούν. Ένα τέτοιο ζήτημα που
παρουσιάστηκε στις μέρες μας με την… βοήθεια τού υπουργού Παιδείας είναι και η
κατάργηση τού μαθήματος των Λατινικών από το σχολικό διδακτικό πρόγραμμα.
Κανείς δεν αντιλέγει ότι από καιρό σε καιρό θα πρέπει να
ανανεώνονται τα σχολικά προγράμματα. Όμως δεν είναι σωστό και πρέπον η ανανέωση
αυτή να γίνεται κάθε φορά που ένας καινούργιος υπουργός κάθεται στην πολυπόθητη
καρέκλα του παρουσιάζοντας προγράμματα μόνο και μόνο για να δείξει ότι κάτι
έκανε αυτός και οι παρατρεχάμενοί του για να δικαιολογήσουν τον παχυλό μισθό
τους.
Η ανανέωση των προγραμμάτων, όπως και σε άλλα υπουργεία, θα πρέπει
να γίνεται από ειδικευμένους επιστήμονες που δεν ανήκουν στα κόμματα, αλλά στην
επιστήμη τους και μόνον. Για τούτο θα πρέπει να υπάρχουν μόνιμες επιτροπές
αποτελούμενες από έναν ειδικό αντιπρόσωπο της Εθνικής Ακαδημίας, έναν ειδικό με
το θέμα επιστήμονα καθηγητή Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος, έναν επιστήμονα
εγνωσμένης προσφοράς στον χώρο τού θέματος και τον μόνιμο Γενικό Γραμματέα του
υπουργείου στο οποίο ανήκει το υπό συζήτηση θέμα.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει ο
κάθε τοποθετημένος κομματικός υπουργός και 2-3 παρατρεχάμενοί του να
αποφασίζουν και να νομοθετούν προγράμματα σύμφωνα με τις εντολές τού
κυβερνώντος κόμματος οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις δεν διαρκούν περισσότερο
από ένα 6μηνο. Δουλειά του κάθε Υπουργού δεν είναι να νομοθετεί, αλλά να
επιβλέπει την τήρηση και την εφαρμογή των νόμων και προγραμμάτων.
Δυστυχώς, στις μέρες μας ακολουθείται η κομματική και ανειδίκευτη
παρέμβαση της κάθε κυβέρνησης μέσω του εντολοδόχου της υπουργού μ’ αποτέλεσμα
να μην γνωρίζει τόσο το διδακτικό προσωπικό όσο και οι διδασκόμενοι τί τους
γίνεται. Έτσι, οι εκάστοτε υπουργοί κρατώντας έναν μπαλτά ή ένα σφυρί το μόνο
που κάνουν είναι να γκρεμίζουν, τι πιο εύκολο απ’ αυτό, χωρίς όμως και να
αντικαθιστούν το υποτιθέμενο παλιό με κάτι καινούργιο που να χαρακτηρίζεται για
την εξειδικευμένη καταλληλότητά του.
Ζωντανό παράδειγμα της ακαταλληλότητας
αυτής είναι και η νομοθεσία που έφερε προς ψήφιση ο αρμόδιος υπουργός για την
διδαχή των Λατινικών Ως μαθητής που έζησα την ακαταλληλότητα του τρόπου της
διδασκαλίας του μαθήματος των Λατινικών συμφωνώ ότι κάποτε θα έπρεπε και πρέπει
να αντικατασταθεί αυτή με κάποια καινούργια και πιο εκσυγχρονισμένη τέτοια. Όμως,
η ανανέωση και ο εκσυγχρονισμός του μαθήματος των Λατινικών και όχι μόνο αυτών,
σε καμμιά περίπτωση δεν συνεπάγεται και την κατάργησή τους.
Τουλάχιστον, η προηγούμενη
διδασκαλία των Λατινικών μπορεί να μην απέφερε την πλήρη εκμάθηση της γλώσσας,
(αυτή μπορεί να ενδιαφέρει μονάχα νομικούς, φιλόλογους, ιατρούς, φαρμακοποιούς
και θεολόγους), αλλά τουλάχιστον εφοδίαζε τους μαθητές με χρήσιμες
εγκυκλοπαιδικές γνώσεις ώστε να γνωρίζουν πότε και από ποιους εχρησιμοποιούντο
τα Λατινικά, ποιοι ήταν ο Κικέρων, ο Οβίδιος, ο Οράτιος, ο Βιργίλιος, ο Ιούλιος
Καίσαρ, ο Αδριανός, ο Αύγουστος, καθώς και πολλές άλλες προσωπικότητες που με
την παρουσία τους σημάδεψαν μια μεγάλη περίοδο της ανθρώπινης Ιστορίας. Όσο για
την βαθμολογία αυτή μπορεί να είναι πιο ήπια και επιεικής για τους
περισσότερους μαθητές και μόνον για όσους θα ακολουθήσουν τις σχετικές
επιστήμες να είναι πιο απαιτητική.
Οι παρεμβάσεις που γίνονται
από τους εκάστοτε κομματάρχες εκεί που δεν τους σπέρνουν δείχνει την πλήρη
άγνοια που έχουν και την ακαταλληλότητά τους να χειρίζονται θέματα που αφορούν
την Δημόσια ζωή.
Στο ερώτημα που θέτει ο
γελοιογράφος: QUO VADIS GAVROGLOU? Η απάντηση
είναι: Μήπως, ξέρει που πάει ο άνθρωπος; Αν ήξερε πού πηγαίνει, όπως και άλλοι
συνάδελφοί του, η Πατρίδα μας δεν θα ζούσε την κατρακύλα που ζει σήμερα.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook