In memoriam mei magistri
ΣΑΡΑΝΤΟΣ Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΣ
(1937-2019)
Ο
ΑΔΕΚΑΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ο
ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ
Ο ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ
Συμ-παθής, Αν-εμπαθής
και όχι Α-παθής
Του Πέτρου Ιωαννίδη, καθηγητού
φιλολόγου
Ο άνθρωπος που υπηρέτησε τα Ελληνικά Γράμματα (Ελληνική Παιδεία) και δεν «εξυπηρετήθηκε» ποτέ από αυτά.
Για όσους τον γνώρισαν από κοντά, ήταν
Προσηνής Επιστήμονας, Γεννημένος
Δάσκαλος, Ευφυής και Απολαυστικός
Διαλέκτης.
Η παρουσία του τιμητική και η προσφορά
του ανεκτίμητη στα πολιτιστικά και πολιτικά δρώμενα της χώρας. Το ενδιαφέρον
του για τη μετάγγιση του υγιούς αίματος του Ελληνικού Πολιτισμού στο σύγχρονο
σχολείο και στο ευρύ κοινό ασίγαστο. Ευκαίρως καυστικός και αδιαπραγματεύτως
έντιμος. Εξέφραζε συχνά την πικρία και την απογοήτευσή του για τις αστοχίες των
εκπαιδευτικών μας πραγμάτων και για την αμηχανία ή ανικανότητα των εκάστοτε
ανευθυνοϋπεύθυνων να τις αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.
Αισθάνομαι πολύ ευτυχής που γνώρισα ως
μαθητής τον γλαφυρό του λόγο και έζησα τη μαγεία των μαθημάτων/διαλέξεών του, αληθινή μυσταγωγία στο χώρο της Ελληνικής Φιλολογίας.
Μου δίδαξε να έχω ως φάρο / οδηγό της
ζωής μου και του τρόπου διδασκαλίας μου τη σολωμική ρήση «να θεωρώ εθνικό ό,τι είναι αληθινό» και το καλλιμάχειο αξίωμα «ἀμάρτυρον οὐδέν ἀείδω».
Θα μας λείψει επώδυνα κάθε φορά και
για όσο καιρό θα συνειδητοποιούμε ότι το πιο αγαθόν και θείον δώρημα σε καιρούς
αμήχανης αναζήτησης είναι ο αληθής λόγος
του καλού δασκάλου. Ήταν γνωστός για την παρρησία, το θάρρος της γνώμης και
το δημοκρατικό ήθος του, αρετές για τις οποίες τιμωρήθηκε από τη δικτατορία.
Αρνήθηκε την «αρένα» της Πολιτικής από τα έδρανα και ακολούθησε την οδό της Υψηλής /Αληθινής Πολιτικής, που
ήταν για εκείνον η ΜΑΧΙΜΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ.
Οι
παρακαταθήκες όμως και τα αποστάγματα του στοχασμού που μας κληροδότησε θα
αποτελούν εσαεί μια όαση ανακούφισης, παρηγοριάς, εγκαρδίωσης και αναπτέρωσης
του ηθικού στην άνυδρη πνευματική έρημο που βιώνουμε, τη στεγνή από ιδανικά και
αξίες, και θα κείνται «κτῆμα ἐς αἰεί »,
αλλά … τίνος;
Εδώ χρειάζεται ένα όνομα σε γενική
πτώση που θα προσδιορίζει επακριβώς την έννοια/σχέση της ιδιοκτησίας και του
ιδιοκτήτη, ο οποίος δεν θα είναι άλλος από αυτόν του κριτικώς σκεπτόμενου ανθρώπου και του γνήσιου πατριώτη που θα
νοιάζεται για τον εαυτό του (ατομικόν αγαθόν), αλλά συνάμα και για την πατρίδα του (συλλογικόν αγαθόν), όπως ακριβώς
και οι Αρχαίοι Αθηναίοι ήταν «πολίτες - οπλίτες».
Το κενό που αφήνει το αναπληρώνει το
πληθωρικό συγγραφικό του έργο, οι αποθησαυρισμένες διαλέξεις/μαθήματά του,
καθώς και τα εκατοντάδες άρθρα του σε περιοδικά κι εφημερίδες. Ο ζωντανός λόγος
του μπορεί να σίγησε, μα το έργο του θα συνεχίσει να «ακούγεται» / διαβάζεται
για πολλούς αιώνες, να φωτίζει και να φωνάζει την αλήθεια που διέσωσε και
διέδωσε με την πέννα του. Ενέπνευσε και γαλούχησε πολλές γενιές και θα
συνεχίσει να εμπνέει ακόμη περισσότερες. Όσο ζούμε θα τον θυμόμαστε με υπερηφάνεια,
θαυμασμό και σεβασμό.
Παραφράζοντας τον λόγο του Μεγάλου Θεολόγου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού (293-373) «Ἀθανάσιον ἐπαινών, ἀρετήν ἐπαινέσομαι», ο οποίος ταύτιζε τον έπαινο της αρετής με τον έπαινο για τον Μέγα Αθανάσιο, που έλαμψε για την αρετή
του, σε μια εννοιολογική ταύτιση ανθρώπων και ιδιοτήτων, θα συμπλήρωνα «Καργάκον ἐπαινών, ἀρετήν ἐπαινέσομαι».
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ
ΠΗΓΗ: εφημ. ΕΒΔΟΜΗ, 16.1.2019.
ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ: ΚΑΡΓΑΚΟΣ, ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook