Η ιστορία του γιου του Ζαχαρία
του μπακάλη,
από το Ελατοχώρι Λαρίσης,
που τραυματίσθηκε
από τους Τούρκους το 1921,
στο Ταβακλί,
απέναντι από την Τένεδο…
και της νοσοκόμας
από το Αργυρόκαστρο…
Του μουσικού Στέφανου Κυπριώτη
...Που λέτε, εκτός απ΄ την
ψωνάρα πούχω να γράψω μουσικές αηδίες, έχω και την κατάρα να γράφω ιστορίες για
κλάματα… Άνοιξα σήμερις το πρωί τα συρτάρια μου με τα καλλιτεχνικά σκουπίδια
μου και τσακ, να ένα έργο μου. Μισό…
Λοιπόν… Θα σας πω μια
ιστορία, που μώπε ο πάππους μου απού επολέμησε το Σαράντα στην Αλβανία... Ο
πάππους μου, απού ήτω από τα Καλύβια
τση Καρδίτσας, επολέμησε και στην Μικρά
Ασία.... Εκεί έκαμε φίλο τον Ζαχαρία τον Μεϊδάνη από το Ελατοχώρι τση Λαρίσης,
πώχε ένα μπακάλικο πέρα στην πόλη. .... Ωραία!.. Ο φουκαράς ο Ζαχαρίας
ετραυματίστηκε από τσου Τούρκους το 1921, στο Ταβακλί, απέναντις από την Τένεδο,
και τόνε γυρίσανε στο χωριό του... (Τυχερός στην ατυχία του να πούμε, δηλαδής, γιατί
δεν ξέρουμε αν ζούσε μετά το Εικοσιδυό). Το λοιπόν, γκάστρωσε και τη γυναίκα
του, την Ασημίνα, και ανήμερις των Χριστουγέννωνε, εγέννησε ένα σερνικό..... Ήτουνε
να τόνε βγάνουνε Χαραλαμπάκι,, αλλά ένεκα Χριστούγεννα, τόνε βγάνανε
Χρηστάκη... Το λοιπόν, εμεγάλωσε ο Χρηστάκης, έγινε αντράκι, αλλά είχε και
δυο-τρία κουσούρια... Ένα... Είχε πλατυποδία. Δεύτερο... Είχε δυο σκυλόδοντα
μεγάλα σαν τα σκλια. Και τρίτο, είχε στραβομάρα.... Μέχρις τη γωνιά ντιπ δε
θωρούσε... Κατά τ' άλλα, μια χαρά παλληκάρι ήτουνε... Λίγο έκλεβε στο ζύγι στο
μπακάλικο, ήτονε και μεγάλος τζιτζιφιόγκος... Εκυνήγαγε τις παντριμένες στο χωριό...
Έπινε ό,τι έβρισκε, μπροστά του, Cutty Sark, Chivas, Μπαλαντάιν, τσικουδιές,
ούζα, ρακές. ΑΠ' ΟΛΑ!... Τα βράδια στους καφενέδες έπαιζε πόκα, μπαρμπούτια,
μπιρίμπα, κουν-καν, πρέφα, πόκερ… Αξημερωνότανε... Τεμπελχανάς!!!... Ήτουνε και
ρουφιάνος του Μεταξά του δικτάτορα. Άκουγε και ρεμπέτικα απαγορεμένα... Τ΄ άρεσε
ο Μάρκος, ο Βαμβακάρης, ο Παγιουμτζής, ο Περιστέρης, η Ρίτα η Αμπατζή... Κατά
τ' άλλα καλό παιδί... Τέλος πάντων... Το 1940, βαρέσαν οι καμπάνες, βαρέσανε οι
σειρήνες... ΠΟΛΕΜΟΣ! ΠΟΛΕΜΟΣ!... Εστρατολογηθήκανε τα παλληκάρια για το
Μέτωπο... Ο Χρήστος επαρουσιάστηκε εθελοντής. (Ήτονε δεν ήτονε 19....)… (Πονηρός!!!...
να δείξει δήθεν πατριωτισμό...)…
...Α, που λέτε, εκεί στους
γιατρούς, έκαμε ότι κούτσαινε (ένεκα πλατυποδία). Δεν έβλεπε τάχαμ’ τον λοχαγό
(ένεκα η μυωπία)... Τον επεράσανε ζαβό. Σκεφθήκανε στην επιτροπή: «Αυτός θα πυροβολάει
και τους δικούς μας!»... Τονε βγάνανε Ι4, βοηθητικό... (Όχι κορόιδο ήτουνε, χα χα
χα…). Τον εβάλανε να κουβαλάει τροφήματα, οβίδες και σφαίρες με τα μουλάρια στα
φανταράκια που απολεμάγανε με ηρωισμό τους Ιταλούς στην Πίνδο...
Κοντά παραμονές Χριστουγέννων
(καλή ώρα) τα ελληνικά στρατά μπήκανε στην Χειμάρρα... Ήτουνε και μπαγαπόντης,
και αφιλότιμος, και λέχρας... Όταν επήγαινε τροφήματα με τα μουλάρια απάνω στα
παλληκάρια να φάνε να καρδαμώσουν, αυτός άνοιγε τις κούτες, και χλαπάδιαζε τα
καλύτερα κομμάτια... Το λοιπόν, παραμονές Χριστούγεννα ζάλωσε το μουλάρι με
χορτόπιττες που είχανε φτιάξει οι Ηπειρώτισσες, να τις παγαίνει στο Σύνταγμα
στην Χειμάρρα... Εκεί ήτονε στον λόχο ένας αρχιλοχίας, ονόματι Καρακούσης, από
τα Τρίκαλα με τ' όνομα... Διάολος!!!... Δε δουλευότανε με τίποτις... Τονε είχε
πάρει χαμπάρι τι ξεφτίλας ήτονε, και τονε κοιτούσε με το ένα μάτι... (Το άλλο
το είχε χάσει σε μια επίθεση στο Τεπελένι)... Άμα άφηκε τις κούτες με τις πίττες,
εκίνησε να φύγει...
«ΔΕ ΘΑ ΠΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΡΕ
ΤΟΜΑΡΙ!», πετάχτηκε ο αρχιλοχίας... «ΕΔΩ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΘΑ ΚΑΜΕΙΣ». Του την βγήκε
μπροστά και ο λοχίας, ο Δημήτρης ο Ματσούκας από την Αθήνα. (Του την φίλαγε που
αυτός πολέμαγε, κι ο Χρήστος λούφιαζε). Κώλωσε ο Χρηστάκης. Ήτονε και
φοβιτσιάρης... λούφαξε... «Γαμώ την τύχη μου, σκέφθηκε, ...θα με φάνε λάχανο
εδωνά»)... Δεν πέρασε πολύ ώρα, αρχένεψε αντεπίθεση από τσου Ιταλούς. Βάλανε
μπροστά τα μυδραλιοβόλα, εβαρούκανε οι φασίστες από τα πολυβολεία, και ΜΠΑΜ!
πέφτει κάτου ο Χρηστάκης... Έφαε ένα βόλι στ' αχαμνά κοντά στον προστάτη, και
τόνε σακάτεψε... Χρονιάρα μέρα!..
Λοιπόν που αμείναμε;... Αα...
εκεί που ο φουκαράς ο Χρήστος έφαε το βόλι στ΄ αχαμνά…. Χτυπιότουνε κάτου… «Αχ,
πεθαίνωωωωω! Συγχώρα μ’ Παναγίτσα μ’… Δεν ματακλέβω στο ζύγι! Θα μείνω σακάτς!
Να γειάνω Χριστούλι μ’, και να σ’ ανάψ’ λαμπάδ’ ίσαμ’ το μπόι μ’»! (Ήτονε και
κοντοσβόιρας ο Χρήστος να πούμε, 1,62) και κάτι τέτοια έλεγε… Γινόντουνε χαμός!
Αντάρα φωνές, εσκάγανε οβίδες, σφαίρες… Σουρούπωνε κιόλα… Άρχισε και πάλι να
χιονίζει, κρύο... Πολύ κρύο!!!.. Δράμα!!!!... Τόνε βλέπει ο Ματσούκας, ο
λοχίας, πετάει το ντουφέκι, πετάει και την χλαίνη. Τρέχει, τόνε σηκώνει, τον
ζαλώνεται στην πλάτη του, να τόνε παγαίνει στα κινητό χειρουργείο, 500 μετρά
πιο κάτου… Ο Χρηστάκης χτυπιόντουνε στην πλάτη του! Έκλαιγε, ούρλιαζε τόνε είχε
πιάσει πανικός ότι πεθαίνει…. «Ααχχχ… ΤΙ ΕΚΑΜΑ ΘΕΟΥΛΗ Μ’… ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ Σ΄
ΕΜΕΝΑΝΕΕΕΕΕ;;;».... «Σκάσε ρε, σαμιαμίδι που να σε πάρει και να σε σηκώσει, θα
μας πάρουν χαμπάρι και θα μας τελειώσουν οι μακαρονάδες!», του κάμει ο
Ματσούκας... Γερός σα ταύρος ο Δημήτρης παιδιά… Παλληκάρι!!!... Αψηλός! Ελληναράς!!!...
Όλες οι τσούπρες τόνε σοροπιάζανε…. Τον βαθμό τον επήρε επ’ ανδραγαθία, ε;… Δώδεκα
Ιταλιάνους αιχμαλώτισε μονάχος του… Μεγαλείο ψυχής ο Δημήτρης. Τι να λέμε τώρα…
Τέλος πάντωνε… Έφτασε ο Ματσούκας στα χειρουργεία… Άλλος χαμός!!!... Βογγητά,
ουρλιαχτά, αίματα, πύον, βρόμααααα!!! Γιατροί, νοσοκόμες, όλοι στο καθήκον της
πατρίδας… Φαντάροι με μπαλωμένα μάτια και κεφάλια, κομμένα πόδια, χέρια, πριόνια,
γάζες στο αίμα, λαβίδες… «ΠΑΡΤΕ ΤΟΝ», τους είπε… Εγώ γυρνώ στο καθήκον… Τον επετάξανε
σε μια γωνιά να περιμένει… Όλοι οι γιατροί και νοσοκόμες πασχίζαν να σώσουν παλληκάρια…
Κάποια στιγμή τον επλησιάζει μια πανέμορφη ξανθιά κοπέλλα… «ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΕΣΥ;», του
λέει. «Δεν κατέω κοπελιά μου… Πονώ στ’ αχαμνά… Εσύ τι είσαι; Και πώς ση λεν;»...
ψέλλισε.... «ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ… Κατεβάστε του τα
παντελόνια να δούμε τι έχει διέταξε… ουουουου… αι αι αι αι...». Τι ήταν να το
πει αυτό η γιατρίνα!!!... Κοκκίνισε αμέσως όχι απ΄ το αίμα, αλλά απ’ την
ντροπή… «Να μου δούνε τ΄ απόκρυφα γυναίκα πράμα;»... Σκέφτηκε: «ΠΟΤΕΣ!!!... ΔΕ
ΓΙΝΕΤΑΙ!...»!.. «ΕΛΑ ΤΩΡΑ, ΤΕΛΕΙΩΝΕ, ΕΧΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ»… Τι να κάμνει ο
καψερός; Έβγαλε τα χέρια απ’ το παντελόνι που το κρατούσε σα τανάλια… Αϊ στ...
ΚΑΘΑΡΙΣΤΕ ΤΟΝ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ… ξαναδιέταξε η γιατρίνα… Ζεστό νερό και
σφουγγάρια άρχισαν να καθαρίζουν την πληγή… Ο δύσμοιρος Χρήστος έκλαιγε… «Μάνα
μ’… Μάναααα μ’, δε θα με ματαδείς»… «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΡΕ ΣΑΨΑΛΟ», του ’καμε η
Αναστασία! «ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΓΕΙΑΝΕΙΣ. ΞΟΦΑΛΤΣΑ ΣΕ ΠΗΡΑΝ. ΣΤΑΜΑΤΑ!!…». Όμως
κάτω από τα μάτια της άρχισαν να τρέχουν δάκρυα…. Αυτό τόδε ο Χρήστος… Τούβανε
γιατρικά, ιώδια, μορφίνες, σουλφαμίδες, αντιβίωση, τον έρραψε… Τώρα η νύχτα
είχε ρίξει το μαύρο πέπλο της για τα καλά… Σκορπισμένα βαρέλια με ξύλα να καίνε
σε διάφορα σημεία, ζέσταιναν ολομερίς τις βασανισμένες ψυχούλες των ηρωικών
παιδιών μας… Η επίθεση των Ιταλών είχε αποκρουσθεί ευτυχώς… Μέσα στους θαλάμους
όλα είχαν ησυχάσει… Μαζί με τον θάνατο που έκοβε τις βόλτες του χαιρέκακα, πάνω
απ’ τα κρεβάτια, αραιά και που, άκουες βογγητά... Οσμιζόσουν βουβά κλάματα…
(όπως τον έχουν πάρει τώρα τον γράφοντα...).
Η ώρα κυλούσε αθόρυβα όπως
πάντα… Εκεί γύρω στα μεσάνυχτα που ο Χρήστος ήταν γλαρωμένος απ’ την μορφίνη κι
απ’ τα ξύλα που σιγόκαιαν στα βαρέλια, βλέπει την πόρτα του θαλάμου ν’ ανοίγει…
Μια λεπτή φιγούρα μπαίνει μέσα αθόρυβα κλείνει την πόρτα, και κατευθύνεται προς
το μέρος του, στις μύτες των ποδιών της, μη και ξυπνήσει τα λαβωμένα
Ελληνόπουλα… Ανασκουμπώνεται ο Χρήστος, όπως-όπως, τραβιέται στην άκρη του
ντιβανιού, σκεπάζεται με την κουβέρτα, την γεμάτη ψείρες, και βάνει τα κλάματα
όταν βλέπει ότι είναι η γιατρίνα…
«ΣΙΓΑ ΧΡΗΣΤΟ! ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ΤΑ
ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ… τον μαλώνει ψιθυριστά… ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ;... ΠΟΝΑΣ;...»…
Αρχίζει τα κλάματα ο Χρήστος...
«Γιατρίνα μ’ γιατρίνα μ’… Αντρέπουμι! Αντρέπουμι!!!...
Συγχώρα μ’!... Καλύτερα να πέθαιν’. Δε θε να ζω…. Πώς μη ανέχτηκες γιατρίνα μ’;...
Εβρώμαγα κιόλας εεε;.. Μου φύγαν και τα κάτουρα… Αααααα ααα…»… Να τρέχουν τα
ματάκια του Χρήστου αναφιλητά, να μη μπορείς να τόνε μαζέψεις…
«EEE!!… ΠΑΨΕ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ!!...
ΕΧΩ ΔΕΙ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!... ΤΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΣΑΙ ΜΩΡΕ;... τον μαλώνει πιο έντονα η
Αναστασία κοιτώντας δεξιά κι αριστερά, μην ξυπνήσει κανέναν τραυματία... Δάκρυα
κυλούσαν κι απ’ τα δικά της μάτια. Κατάλαβε… Είχε πέσει σε μετατραυματικό σοκ,
και σε παραλήρημα ο Χρήστος…
«ΑΚΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ... ΘΑ ΕΡΧΟΜΑΙ
ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ, ΑΛΛΑ ΑΝ ΞΑΝΑΚΛΑΨΟΥΡΙΣΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΩ… ΑΝΤΕ ΚΑΛΟΝ ΥΠΝΟ…».
Από το επόμενο πρωί, πόλεμος
τέλος... Ερχόντουσαν οι άγιες μέρες, τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά…
Χριστιανόπουλα και οι Ιταλοί, τις σεβάστηκαν τις μέρες.…!.. Καλή φυλή…
Φιλόξενος λαός... Με σπουδαίο πολιτισμό, σα και μας... Τραγούδι, έρωτας, κι έξω
καρδιά.… Μεσογειακός!... Ποτές δε θέλησε το κακό μας ο ΛΑΟΣ!… Θύματα του
φασισμού κι αυτοί!!... Εκεχειρία λοιπόν…
Η γιατρίνα μας όποτε της
περίσσευε χρόνος πήγαινε και τον έβλεπε… Την είχε εξιτάρει η αγνότητά του, η
απλότητα της σκέψης του, ο ανεπιτήδευτος τρόπος του, αυτή η πρωτόγνωρη αφέλειά
του… Το διασκέδαζε… Εκεί, παραμονή Πρωτοχρονιάς, μ’ ένα χαμόγελο ευτυχίας γύρο
στις 11 το βράδυ, παρουσιάζεται η Αναστασία η γιατρίνα, και του λέει:
«ΑΝΤΕ, ΧΡΗΣΤΟ... ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΤΟΝ
ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΔΕΚΑΗΜΕΡΗ ΑΔΕΙΑ ΝΑ ΠΑΣ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ... Σ’ ΑΡΕΣΕ;...».
ΤΙ ήταν πάλι να το πει!!!...
Έκαμε σαν μικρό παιδάκι....Της φύλαγε τα χέρια, έκλεγε, χτυπιούτανε από χαρά...
«Συ ‘φχαριστώ γιατρίνα μ’... Η Παναγιά να σ’ έχ’ γερή... Ο Θεός να κόβ’ μέρες από μέν’ να στις
δίν’...».
«Ααα... ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ... ΤΩΡΑ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ... ΘΑ ΜΕ ΛΕΣ ΣΙΑ. ΕΤΣΙ;...».
«Ιέτσι γιατρίνα μ’ έτσι...
Αλήθεια... Α, απ’ πούσαι κυρα-Σία;...».
«Απ’ τ’ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ…»
«Αργυρρρρ…στρο;;;... Ω!.. Δεν
τόχω ματακούσει καρδιά μ’… Πού πέφτ’;… ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΧΡΗΣΤΟ… AΠ’ ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ
ΗΠΕΙΡΟ…»…
«...Αααα…!!! Τι;… ΑΛΒΑΝΙΑ;...
Αλβανέζα είσ’;;; Δεν είσ’ Ελληνίδα δηλαδή;;;», έκαμε γεμάτος απορία...
«ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΕΙΜΑΙ, ΒΡΕ ΒΛΑΚΑ,
ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ», γέλασε η Σία…
«Τι όμορφα που τα λες κυρα-Σία
μου!... Ήτονες πάντα τόσο μουρφωμέν’;...».
«ΟΧΙ. ΣΠΟΥΔΑΣΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ, ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ
ΙΣΤΟΡΙΑ… ΤΗΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ;.. ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟΥ, ΜΕΤΑ
ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ…¨.
«Τηνε ξέρ’. Τηνε ξέρω… Απ’ εκεί
που ήταν ο Μεγαλέξανδρος ο Μακεδών»...
Αμέσως το βλέμμα της Σίας
σκοτείνιασε...
«Τι έκαμα πάλι κυρία μ’ Σία
μου;;;.
Το βλέμμα τις γιατρίνας
στάθηκε στον Χρήστο, και αργά-αργά του λέει:
«ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ
ΑΥΤΗ Η ΚΟΛΑΣΗ, ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΩ ΜΕΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, ΧΡΗΣΤΟ... ΜΑΣ
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝΕ ΚΙ ΑΛΛΑ ΔΕΙΝΑ...».
«Δεινά;… δεινά;... τι είναι μ’
τούτο γιατρίνα μ΄;;... Με τρουμάζεις…».
«ΑΚΟΥ… ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΣΤΟ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΤΩΡΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΓΙΑ ΧΩΜΑΤΑ
ΛΕΥΤΕΡΩΝΟΝΤΑΙ, ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΝΕ ΕΛΛΑΔΑ…».
«Ααααα!… Αυτό δεν είν’ καλό
πράμα;;...».
«ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΤΟ… ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ
ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΠΟΛΥ… ΜΟΛΙΣ ΚΟΠΑΣΕΙ Ο ΚΟΥΡΝΙΑΧΤΟΣ, ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΜΑΣ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ
ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΝΑ, ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ….».
«Γιατί κυρα-Σία μ’;;… Τι τους
κάμαμε;.. Τα Ελληνόπουλα δε χύνουμε το αίμα τους τώρα για δαύτους;;… ΩΩΩΧ!».
«ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!..
ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ… ΜΑΣ ΚΑΜΟΥΝ ΤΟΝ ΦΙΛΟ
ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ…».
«Τι είν’ αυτά που με λες πάλι
κυρα-Σία μ’;.... Δε ση καταλαβαίνω ντίπ».
...Η Σία έσκυψε, έκλεισε τα
μάτια, και με τα χέρια της έκρυψε το πρόσωπό της… (να μη την δούνε να
κλαίει)...
«ΜΗ ΜΕ ΔΙΑΚΟΨΕΙΣ ΧΡΗΣΤΟ:
ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΒΑΡΕΘΟΥΝ… ΦΙΛΟΙ;;;.... ΦΙΔΙΑ!... ΔΙΑΒΟΛΟΙ!... ΥΑΙΝΕΣ!.. ΠΟΤΕ ΔΕΝ
ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ… ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΖΗΛΕΥΑΝ, ΤΟΝ ΦΘΟΝΟΥΣΑΝ, ΤΟΝ ΘΕΛΑΝΕ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ.
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΥΣ… ΓΙΑΤΙ;... ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΤΙΖΑΝ
ΠΑΡΘΕΝΩΝΕΣ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΑ, ΑΥΤΟΙ ΤΡΩΓΟΝΤΟΥΣΑΝ ΑΝΑΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ, ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ… ΚΙ ΟΤΑΝ
ΕΜΕΙΣ ΚΑΜΑΜΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ, ΑΥΤΟΙ ΠΕΡΝΑΓΑΝΕ
ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΑΠΟ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ… ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΚΑΜΑΜΕ ΙΑΤΡΙΚΗ, ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ
ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΚΑΙ ΓΛΥΠΤΙΚΗ, ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ, ΚΑΙ
ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ, ΚΑΙ ΚΩΜΩΔΙΕΣ, ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΑΥΤΟΙ ΦΟΡΑΓΑΝΕ ΠΡΟΒΙΕΣ… ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΗΡΑΝ,
ΧΡΗΣΤΟ, ΟΛΑ!.. ΜΑΣ ΚΑΤΑΚΛΕΨΑΝ… ΗΤΑΝ ΒΑΡΒΑΡΟΙ… ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΙΔΕΑ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ… ΚΑΙ
ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΜΑΣ, ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ
ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ!.. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΟ ΣΥΓΧΩΡΕΣΑΝ ΠΟΤΕ…».
Η Σία με το πρόσωπο κρυμμένο
πάντα στα χέρια της, έκλαιγε ασταμάτητα τώρα καθώς τάλεγε… «ΝΑ ΔΕΙΣ, ΧΡΗΣΤΟ,
ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΑΛΟΥΝ ΜΕ ΤΡΟΠΟ, ΝΑ ΣΚΟΤΩΘΟΥΜΕ ΑΝΑΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ… ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΜΟΣ
ΕΙΣΑΙ, ΤΟΣΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΗΚΩΝΕΙΣ ΚΕΦΑΛΙ… ΘΑ ΤΡΑΒΗΞΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΝΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,
ΜΙΑ ΜΟΛΥΒΙΑ ΣΤΟΝ ΧΑΡΤΗ, ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΤΑΞΟΥΝ… (ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ... ΤΕΡΜΑ!)… ΥΣΤΕΡΑ
ΘΑ ΣΥΝΕΛΘΟΥΜΕ… Θ’ ΑΝΕΒΟΥΜΕ ΣΑΝ ΕΘΝΟΣ… ΑΡΓΟΤΕΡΑ, «ΜΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» (Έτσι
θα την λένε) ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ, ΓΙΑΤΙ
ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΞΙΑ ΤΑ ΧΩΜΑΤΑ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΜΑΣ… ΘΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥΡΛΟΥ-ΤΟΥΡΛΟΥ,
ΕΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ… ΜΑΥΡΟΙ, ΑΣΠΡΟΙ, ΚΙΤΡΙΝΟΙ, ΜΟΓΓΟΛΟΙ, ΚΑΝΝΙΒΑΛΟΙ, ΒΑΡΒΑΡΟΙ... ΘΑ
ΜΑΣ ΛΕΝΕ "ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ" ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ
ΜΑΣ, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ!!!... ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ ΘΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ
ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΓΗ ΜΑΣ... ΑΛΛΟΣ ΤΑ ΝΗΣΙΑ, ΑΛΛΟΣ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ, ΑΛΛΟΣ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,
ΑΛΛΟΣ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗ ΜΑΣ.... ΜΑ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΧΡΗΣΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΠ’ ΤΟΝ ΘΕΟ!!!...».
«Πώ πώωωωω….. Εγώ μπορώ να
κάμω τίποτις... Να βοηθήσω ντε…», ψέλλισε ο Χρήστος…
«ΟΧΙ, ΧΡΗΣΤΟ ΜΟΥ... ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ
ΟΧΙ… ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!..
«Τι πρέπει εγώ να κάμω
κυρα-Σία, πε’ μου;;»...
«ΧΡΗΣΤΟ....ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ
ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ!... ΠΡΕΠΕΙ Ν΄ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ... ΝΑ
ΒΟΗΘΑΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ... ΝΑ ΜΗΝ
ΠΑΡΑΣΥΡΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ!... ΜΟΝΟ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ... ΠΟΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΞΕΝΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ... ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ...
(ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΙ)... Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΧΡΗΣΤΟ... ΑΛΛΑ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΣΙΑ... ΓΙΑ ΝΑΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑΧΕΙΣ
ΥΓΕΙΑ... ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΥΓΕΙΑ, ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΡΩΜΗ... ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ, ΕΧΕΙΣ
ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ... ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ
ΛΥΓΙΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ... ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ... ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ
ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ... ΑΝ ΤΑΧΕΙΣ ΑΥΤΑ, ΘΑ ΤΟ ΣΚΕΦΘΟΥΝ ΠΟΛΥ ΝΑ ΣΕ ΠΕΙΡΑΞΟΥΝ...».
Ξαφνικά σήκωσε τα μάτια της η
γιατρίνα γιατί άκουσε μια βοή... Όλοι οι τραυματίες είχαν σηκωθεί απ’ τα
ντιβάνια τους και κλαίγοντας χειροκροτούσαν την Σία... Έτσι έγινε το Έπος του
40. ΕΤΣΙ!!... Γιατί έγινε;....πώς έγινε;... Λίγη σκέψη μόνο....ΨΑΧΤΕ ΤΟ!..
ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ: 1940, ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ, ΟΧΙ, ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ, Καλυβια, Καρδιτσα, Ελατοχωρι, Λαρισα, 1921, Ταβακλι, Τενεδος, 1922, ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ, ΑΛΒΑΝΙΑ, ΗΠΕΙΡΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΣ, ΧΕΙΜΑΡΡΑ
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook