ΤΟ
ΓΕΦΥΡΙ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
ή ΣΤΟ ΣΤΕΝΟ
στο Λιδωρίκι
«Οι Τούρκοι του Αλήπασσα
θέλαν να μας σκλαβώσουνε. Τότε δια νυχτός όλη η φαμελιά και όλο μας το σόι
σηκώθηκαν και έφυγαν και ήθα παγαίνουν εις την Λιβαδειά να ζήσουνε εκεί. Θα
πέρναγαν από ᾿να γιοφύρι του Λιδορικιού ονομαζόμενον Στενό δεν πέρναγε από άλλο
μέρος το ποτάμι. Εκεί φύλαγαν οι Τούρκοι να περάσουν να τους πιάσουνε, και
δεκοχτώ ημέρες γκιζερούσαν εις τα δάση όλοι κ’ έτρωγαν αγριοβέλανα και εγώ
βύζαινα κ’ έτρωγα αυτό το γάλα. Μην υποφέρνοντας πλέον την πείνα, αποφάσισαν να
περάσουνε από το γιοφύρι, και ως βρέφος εγώ μικρό, να μην κλάψω και χαθούνε
όλοι, αποφάσισαν και με πέταξαν εις το δάσος, εις τον Κόκκινον ονομαζόμενον,
και προχώρεσαν δια το γιοφύρι. Τότε μετανογάει η μητέρα μου και τους λέγει “Η
αμαρτία του βρέφου θα μας χάση”, τους είπε, “περνάτε εσείς και σύρτε εις το
τάδε μέρος και σταθήτε... το παίρνω κι᾿ αν έχω τύχη και δεν κλάψη,
διαβαίνομε”... η μητέρα μου κι᾿ ο Θεός μας έσωσε. Αυτά όλα τα ᾿λεγε η μητέρα
μου και οι άλλοι συγγενείς».
ΠΗΓΗ: Γιάννης Μακρυγιάννης «Απομνημονεύματα»,
1797.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: Σπύρος Μαντάς «ΑΡΧΕΙΟ ΓΕΦΥΡΙΩΝ».
ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ: ΓΕΦΥΡΙ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, ΣΤΕΝΟ, Λιδωρικι, Τουρκοι, Αληπασσας, Αλη πασας, σκλαβοι, Λιβαδεια, γιοφυρι, Λιδορικιου, ποταμι, Τουρκος, αγριοβελανο, βελανιδι, βυζι, γαλα, πεινα, βρεφος, κλαμα, δασος, Κοκκινο, μετανοια, μητερα, αμαρτια, τυχη, Μακρυγιαννης, Απομνημονευματα,
1797, Μαντας
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook