Η
Τουρκία ούτε απομονώθηκε,
ούτε γύρισε την πλάτη της
στην Δύση…
Ηγεμονεύει σε όλους
τους τουρκόφωνους πληθυσμούς
και πολύ δύσκολα οι ΗΠΑ
θα αδιαφορούσαν γι’ αυτό,
τώρα
που ο ανταγωνισμός
με την Κίνα μεγαλώνει…
Του Περικλή Δανόπουλου,
οικονομολόγου,
μέλους της Επιτροπής Διεκδίκησης Κατοχικών Δανείων
και Κλαπέντων
Πολιτιστικών Θησαυρών
Τελικά όπως όλοι καταλάβαμε,
η Τουρκία ούτε απομονώθηκε, ούτε γύρισε την πλάτη της στην Δύση.
Παίζει απλά τα
χαρτιά της, προσπαθώντας να εκμεταλλευθεί τα όποια γεωπολιτικά της
πλεονεκτήματα. Και δεν είναι ασφαλώς μόνο ο έλεγχος των στενών του Βοσπόρου.
Ούτε μόνο το γεγονός, ότι είναι μια χώρα που πλησιάζει τα 100.000.000 πληθυσμού,
διαθέτοντας έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς στον κόσμο. Ειδικά για τις ΗΠΑ,
μετρά κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό. Η Τουρκία ηγεμονεύει σε όλους τους τουρκόφωνους
πληθυσμούς και κράτη στα ανατολικά της, φτάνοντας μέχρι την περιοχή των
Ουιγούρων, ένα τεράστιο αγκάθι για την Κίνα στο μαλακό της υπογάστριο. Πολύ
δύσκολα οι ΗΠΑ θα αδιαφορούσαν γι’ αυτό, σε μια εποχή όπου ο ανταγωνισμός με
την Κίνα μεγαλώνει. Να μην εκμεταλλευθούν δηλαδή τους «εξτρεμιστές» τουρκόφωνους
Ουιγούρους, εγκαταλείποντας την Τουρκία.
Για ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΚΟΥΣΤΕ
Στην πολιτική δεν υπάρχουν
φιλίες. Και αν υπάρχουν είναι λυκοφιλίες. Στην πολιτική υπάρχουν τακτικές,
βραχυχρόνιες συμμαχίες ή πιο ανθεκτικές μακροχρόνιες, με την λογική του win
win. Δεν είναι δυνατόν να αναζητούμε αξίες και ιδεολογήματα, στην εξωτερική
πολιτική. Έτσι θα έπρεπε να είναι.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις
έχουν επιλέξει τον ρόλο του φτωχού συγγενή και του πρόθυμου συμμάχου,
μονομερώς. Οι κυρίαρχες ελίτ, αυτό έχουν αποφασίσει από καιρό και ό,τι
επακολουθήσει από εδώ και τώρα, θα είναι αποτέλεσμα των επιλογών τους.
Αφού το πολιτικό προσωπικό
αποδεικνύεται ανίκανο ή και μίσθαρνο, καλείται ο λαός να αναλάβει τις ευθύνες
του. Και μοιάζει να είναι μια ιστορική ευκαιρία, όπου και τα συμφέροντα των
ολίγων εξυπηρετούνται εις βάρος αυτών των πολλών και η πατρίδα κινδυνεύει με
διαμελισμούς. Η ταύτιση του εθνικού με το ταξικό, είναι πλέον δεδομένη. Και σε
αυτό το σημείο θα πρέπει και οι «πατριώτες» να καταλάβουν ότι τα πολιτικά
ρετάλια που αυτοανακηρύσσονται αρχηγοί, είναι τελειωμένα. Και οι αριστεροί, να
αφήσουν τα ιδεολογήματα και να αντιμετωπίσουν την κατάσταση όπως είναι, αγώνας
εναντίον όποιου επιβουλεύεται την χώρα και της άρχουσας τάξης που επιλέγει αυτή
την επιβουλή.
Η Τουρκία έχει μια σημαντική
αδυναμία, τον μεγαλοϊδεατισμό της. Επιχειρεί να είναι η νέα υπερδύναμη που θα
ελέγχει την ανατολική Μεσόγειο και τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Κάτι τέτοιο
δεν θα το ήθελε καμμία από τις υπάρχουσες υπερδυνάμεις. Και εκεί αναδεικνύεται
ο ρόλος της Ελλάδας σαν το αντίπαλο δέος. Όχι για πόλεμο, αλλά για μια ειρήνη
έστω με ισορροπία του τρόμου. Χρειάζεται επανασχεδιασμός των συμφωνιών και των
συμμαχιών και προσέγγιση έστω και στο παρά 5 και της Ρωσίας, η οποία θα πρέπει
να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα είναι εξ ίσου σημαντική με την Τουρκία.
Για κάτι τέτοιο χρειάζεται
πατριωτική κυβέρνηση από ευρύτερες λαϊκές συσπειρώσεις.
Και επί τέλους ας
κινηθούμε προς αυτό τον σκοπό, δεν υπάρχει άλλος χρόνος.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
26.1.2020.
ΛΕΞΕΙΣ: Τουρκια, τουρκοφωνοι, ΗΠΑ, Κινα, Δανοπουλος, Βοσπορος, στρατος, τουρκοφωνια, Ουιγουροι, πολιτικη, πολιτικοι, εθνικο, ταξικο, αριστεροι, ιδεολογια, Μεσογειος, μουσουλμανοι, Ρωσια
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook