Με μαθηματική ακρίβεια προς πολεμική σύρραξη με την Τουρκία - Δρομολογείται από εξωτερικούς παράγοντες - Και μία ήττα που θα φέρει έναν ακόμη καταστροφικότερο εμφύλιο

Με μαθηματική ακρίβεια

προς πολεμική σύρραξη

με την Τουρκία

Δρομολογείται από εξωτερικούς παράγοντες

Και μία ήττα, που θα φέρει

έναν ακόμη καταστροφικότερο εμφύλιο!

Του Χρίστου Γούδη (*)

Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.

Αυτά που ζούμε στα σύνορα του Έβρου και στα νησιά δεν θα διαρκέσουν πολύ.

Οι αντοχές του στρατού μας σε έναν τέτοιο κλεφτοπόλεμο διαρκείας είναι περιορισμένες. Αυτά λοιπόν, και όσα άλλα πρόκειται σύντομα να συμβούν, μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μία πολεμική σύρραξη με την Τουρκία. Το να λέμε αν την θέλουμε ή δεν την θέλουμε αυτή τη σύρραξη, δεν έχει πια κάποιο νόημα. Δεν εξαρτάται από εμάς. Τα πράγματα δρομολογούνται από εξωτερικούς παράγοντες. Εκείνο που έχει νόημα είναι να διερωτηθούμε αν θα συρθούμε σε μία τέτοια σύγκρουση ήδη καθημαγμένοι από το εσωτερικό μέτωπο συνεχούς φθοράς και υπονόμευσης που κουβαλάμε στα σπλάχνα της χώρας μας και το οποίο θα μας οδηγήσει σε μία ήττα από την Τουρκία και στη συνέχεια σε έναν καταστροφικότερο εμφύλιο ή εάν υπάρχει ακόμη τρόπος και χρόνος να καταπολεμήσουμε σαρωτικά το διαβρωτικό σαράκι μέσα μας, όλους εκείνους τους απάτριδες εθνομηδενιστές, πριν να πορευθούμε με ειλικρινή εθνική ομοψυχία στον υπέρ πάντων αγώνα. Γιατί, τότε και μόνον τότε θα έχουμε πιθανότητες για μια ανατρεπτική της δυσοίωνης καταστάσεως νίκης επί της Τουρκίας.

Τώρα μέρες του Ιουνίου που έρχονται (Ιούνιος δεν έρχεται;) θυμήθηκα συνειρμικά τον μακαρίτη Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ, «Ραΐς» Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ τον έλεγαν οι Αιγύπτιοι, κάτι σαν «Σουλτάνο» δηλαδή (πάντα τηρουμένων των αναλογιών), τότε το 1967 που είχε ταράξει τους Ισραηλινούς στις απειλές και τις προκλήσεις και στο ότι θα τους έριχνε στην θάλασσα για να ζητούνε έλεος, όπως λέει ο Ερντογάν ότι θα χρειασθεί να ζητούμε εμείς στο μέλλον. Άσχετο θα μου πείτε, αλλά πού και πού παρεμβάλλουμε και κάτι άσχετο στην κουβέντα μας. Κι εκεί που όλοι το ’χανε σίγουρο το τραμπάκουλο που θα πάθαινε αυτή η κουτσουλιά στον χάρτη που λέγονταν – και λέγεται – Ισραήλ, κάποιο πρωινό απρόσμενα σηκώθηκε η ισραηλινή αεροπορία και τσάκισε τα αεροπλάνα του Νάσερ επί του εδάφους την στιγμή που ένας μονόφθαλμος στρατηγός τους, με το όνομα Μοσέ Νταγιάν, έμπαινε στην ιερή πόλη των Εβραίων, την Ιερουσαλήμ, επανακτώντας την μετά από σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια, καθώς ο ισραηλινός στρατός με υψωμένη την δική τους γαλανόλευκη καταλάμβανε το Σινά, διανύοντας σε χρόνο μηδέν μιαν απόσταση λίγο μεγαλύτερη από αυτή μεταξύ Αδριανούπολης και Κωνσταντινούπολης.

Αλήθεια, εμείς γιατί την λέμε ακόμα Κωνσταντινούπολη;

Ιστανμπούλ δεν την λένε;

Διεκδικούμε τίποτε;

Μετά από πεντακόσια τόσα χρόνια;

Ή μήπως θα πρέπει να περάσουν δύο χιλιάδες χρόνια, όπως με την Ιερουσαλήμ, για να την ξαναδιεκδικήσουμε;

ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 5.3.2020.

(*)  Ο Χρ. Γούδης είναι αστροφυσικός, ποιητής και συγγραφεύς, μεταφραστής ξένης λογοτεχνίας, πολιτικός στοχαστής. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1947. Καθηγητής Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών (1981), Διευθυντής του Ινστιτούτου Αστρονομίας και Αστροφυσικής (2001), Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών (2003), κ.ά.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ κείμενα του ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΟΥΔΗ, ΕΔΩ.

ΛΕΞΕΙΣ: εμφυλιος, Νασερ, Ραις, Αιγυπτος, Σουλτανος, 1967, Ισραηλ, Ερντογαν, Νταγιαν, Εβραιοι, Ιερουσαλημ, Σινα, Κωνσταντινουπολη

Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ