Του συγγραφέα Σωκράτη Β. Σίσκου
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ:
«ΟΙ
ΗΓΕΤΕΣ (Ο ΝΙΚΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ)
ΕΙΝΑΙ ΕΙΤΕ ΠΟΛΥ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΕΙΤΕ ΚΑΚΟΙ ΚΑΙ
ΑΝΕΝΤΙΜΟΙ»
(Παραφράζοντας
τον Αριστοφάνη, θεωρούμε ότι
διαπιστώσεις του ισχύουν και για τους ηγέτες
της
Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά τον Αριστοφάνη,
μόνον η παλιά αρετή μπορεί να σώσει την πόλη
και
μαζί της την Αθηναϊκή Δημοκρατία)
Το
όραμα των ευρωπαίων πολιτών για μια πολιτιστικά, οικονομικά και στρατιωτικά
Ενωμένη Ευρώπη, έλαβε ευρύτερη διάσταση, κυρίως στις αρχές του 19ου
αιώνα, όταν άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα εθνικά κράτη και να καταρρέουν
οι αυτοκρατορίες. Ένας από τους μεγάλους πρωτοπόρους αυτού του οράματος ήταν
και ο Βίκτωρ Ουγκώ. Θεωρούσε ότι η αρχική δημιουργία μιας «μήτρας» από τις
μεσογειακές χώρες οι οποίες υπήρξαν τα φυτώρια του ευρωπαϊκού πολιτισμού
(Ελλάδα, Ιταλία και Γαλλία), θα αποτελούσε έναν πυρήνα προσέλκυσης και άλλων
κρατών για μια τέτοια, κυρίως, πολιτιστική Ένωση.
Η ίδρυση, το Μάρτιο του 1957, της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), παρά το αρχικό κίνητρο της οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης, είχε ως θεμελιώδη στόχο την ενδυνάμωση της κοινής πολιτιστικής ταυτότητας των ευρωπαϊκών λαών, μέσα σε μια Ένωση με ομοσπονδιακό πνεύμα ασφάλειας και κρατικής οργάνωσης. Με λίγα λόγια θα ήταν, με μια σταδιακή εξελικτική πορεία οργάνωσης των φορέων εξουσίας, μια ενιαία ομοσπονδιακή κρατική οντότητα η οποία, βασισμένη στις πανευρωπαϊκές πολιτιστικές αρχές και αξίες της, θα αποτελούσε την εγγυήτρια δύναμη της ασφάλειας των πολιτών της και μιας διαρκούς προστασίας και ειρήνης στα Κράτη/Μέλη της. Όμως, έξι δεκαετίες από την εμφάνιση αυτής της έντιμης και εμφανίσιμης κυρίας (της ΕΟΚ), πως φτάσαμε να αντικρίζουμε το σκιάχτρο μιας δύσμορφης και οικονομικά άπληστης Ένωσης η οποία, για τα συμφέροντα κάποιων ισχυρών κρατών της, έριξε στο βούρκο όλες τις πολιτιστικές της αξίες (κουλτούρα, αληθινή δημοκρατία, αλληλεγγύη, κράτος πρόνοιας κλπ). Ανέδειξε πραγματικούς ηγέτες τους τραπεζίτες και τους χρηματιστές των «Αγορών» και μάλιστα εκείνους οι οποίοι (κατά τον Μαξ Βέμπερ) διακατέχονται από «το διεστραμμένο ένστικτο» της απληστίας και της τοκογλυφικής κερδοσκοπίας.
Ήταν επόμενο οι ευρωπαίοι ηγέτες να αποξενωθούν από τους
λαούς τους και να αρχίσει αναπότρεπτα ο επιθανάτιος ρόγχος της Ευρωπαϊκής
Ένωσης. Κανένα από τα τρία χαρακτηριστικά τα οποία διακρίνουν τον ευρωπαίο
πολίτη, όπως τα απαρίθμησε το 1922 στη Ζυρίχη ο Πολ Βαλερύ, δεν έμεινε αλώβητο
μπροστά στον καταστροφικό κυκλώνα ενός νέου κερδοσκοπικού εθνικισμού, με τον
οποίο στην πραγματικότητα κατεδαφίστηκε κάθε ίχνος ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, παρά
τις συνεχώς επαναλαμβανόμενες βερμπαλιστικές διακηρύξεις των ευρωπαίων ηγετών.
Το πρώτο από αυτά τα χαρακτηριστικά, η χριστιανική ηθική, είναι μια κενή
περιεχομένου έννοια σε μιαν αποχριστιανισμένη και κοινωνικά και δημογραφικά
εκφυλισμένη Ευρώπη, σε σύγκριση με άλλους ζωτικούς και δυναμικούς πολιτισμούς
(ιουδαϊκό, μουσουλμανικό, βουδιστικό, ινδουιστικό), παρά τα μειονεκτήματά
κάποιων από αυτούς σε θέματα ατομικών δικαιωμάτων και αυταρχικότητας των
πολιτικών τους καθεστώτων. Αυτοί οι κώδικες της ευρωπαϊκής ηθικής, εφαρμόζονται
με σεβασμό, από φόβο ή για λόγους συμφερόντων και στρατηγικής, για άλλες
θρησκείες και πολιτισμούς αλλά με αρνητικές διαστάσεις σε ότι αφορά στο χριστιανισμό.
Στην πράξη γίνεται πολιτικά και πολιτιστικά ανεκτή μια μετατροπή ενός ναού της
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σαν την Αγια-Σοφιά (ένα πολιτιστικό σύμβολο της
ευρωπαϊκής ιστορίας), με απλές υποκριτικές αδύναμες διαμαρτυρίες, ενώ
ταυτόχρονα στην Ευρώπη τα τζαμιά ξεφυτρώνουν ελεύθερα σαν μανιτάρια. Πριν από
πολλά χρόνια είχα διαβάσει στη «Le Monde»
ένα άρθρο με τίτλο «France, terre d’Islam», στο οποίο υπήρχαν πληροφορίες για
τον ύποπτο τρόπο στελέχωσης των τζαμιών με «εισαγόμενους» μουλάδες και
μουεζίνηδες, ενώ ταυτόχρονα τα τζαμιά στο Παρίσι ήταν περισσότερα από τις
χριστιανικές εκκλησίες. Κανένα από αυτά τα τζαμιά δεν μετατράπηκε σε εκκλησία,
όπως η Αγια-Σοφιά και δεκάδες άλλες χριστιανικές εκκλησίες στην Τουρκία.
Επίσης, ο φόβος ανάγκασε τους ευρωπαίους «προοδευτικούς» συγγραφείς,
δημοσιογράφους και γελοιογράφους, μετά την απειλή εκτέλεσης του συγγραφέα
Σαλμάν Ρουσντί για τους «Σατανικούς Στίχους» του και το φοβερό αιματοβαμμένο
μακελειό στο «Hebdo Charlie», να εκφράζουν την
«αδέσμευτη ιδεολογία» τους μόνο με αντιχριστιανικά κείμενα και σκίτσα. Στην
Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη βλέπουμε το Χριστό με γυναικεία
σκουλαρίκια και κραγιόν στα χείλη ή μια Μαρία Μαγδαληνή σε ρόλο πόρνης, αλλά
κανένα σκίτσο του Μωάμεθ ή κάποια βλασφημία για το κοράνι. Ο δημοκρατικός
ηρωισμός κάποιων ιδεολόγων των ΜΜΕ και της τέχνης, εξαντλείται σε πράξεις
μονομερούς ασύδοτης ανοχής σε αντιθρησκευτικές ακρότητες, για ένα από τα
θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η γενικότερη ευρωπαϊκή πολιτική και
κοινωνική ζωή, είναι εντελώς αποκομμένη από κάθε έννοια χριστιανικής ηθικής.
Υπέρτατο πολιτιστικό στοιχείο είναι το «ΧΡΗΜΑ». Η Ευρώπη είναι πλέον, κατά
παλαιότερη διαπίστωση του γνωστού στους ευρωπαϊκούς πανεπιστημιακούς κύκλους
ισλαμολόγου Ταρίκ Ραμαντάν, ώριμη για να δεχθεί το Ισλάμ και να καλύψει έτσι το
κενό ανυπαρξίας μιας κοινωνικής ηθικής.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό που είναι η κληρονομιά του πλούτου
ενός ρωμαϊκού νομικού συστήματος, αντικαταστάθηκε από το ποινικό σύστημα που
επιβλήθηκε στην Ευρώπη από τον «φιλανθρωπικό καπιταλισμό» των αρχιερέων του
χρήματος (Bill Cates, Warren Buffet, George Soros κλπ). Με το
σύστημα αυτό ο «φιλάνθρωπος επιχειρηματίας» κερδίζει με το θεάρεστο έργο του
τεράστια ποσά. Την ανάλυση αυτής της διαδικασίας την βρίσκει κάποιος σε
θαυμάσιες και έντιμες δημοσιογραφικές έρευνες, όπως π.χ. είναι η συστηματική
ερευνητική εργασία του γάλλου δημοσιογράφου Lionel Astruc για τον Bill Cates. Εδώ αρκεί να αναφέρουμε ότι ο
«κερδοσκοπικός ανθρωπισμός» εγγίζει κάποιες φορές τα όρια της παράνοιας. Ένας
εγκληματίας μπορεί να δολοφονήσει 100 ή 200 άτομα και να αποφυλακισθεί σε 15 ή
20 χρόνια. Η ζωή του εγκληματία είναι πολύτιμη, σύμφωνα με το ευφυολόγημα ότι η
πολιτισμένη «κοινωνία δεν εκδικείται», δίνοντας ταυτόχρονα στους άλλους
εγκληματίες το σιωπηρό μήνυμα ότι, η κοινωνία αντιμετωπίζει τα θύματα (και τις
οικογένειες των θυμάτων) ως απλούς αριθμούς. Αυτή η επιχειρηματική φιλανθρωπία
είναι ευκρινέστερη στο μεταναστευτικό. Οι πραγματικοί πρόσφυγες είναι μια
ασήμαντη πελατεία. Γι’ αυτό οι παράνομοι μετανάστες βαφτίστηκαν πρόσφυγες. Στα
ελληνικά νησιά οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις του G. Soros οργίασαν, σε συνεργασία με τους
λαθροδιακινητές, για την αθρόα είσοδο παράνομων μεταναστών από όλες τις χώρες
της Ασίας και τις Αφρικής. Οι πολλοί φέρνουν στους «φιλάνθρωπους» περισσότερο
χρήμα. Πακτωλός νόμιμων δολαρίων για τις ΜΚΟ και παράνομων για τα κυκλώματα των
διακινητών, σε σχέση με τον αριθμό των εισερχόμενων μεταναστών στην Ευρώπη. Η
σύνθετη ελληνική λέξη «φιλανθρωπία» (δηλαδή η Αγάπη για τον Άνθρωπο), αποτελεί
στην παγκοσμιοποιημένη νέα τάξη πραγμάτων του «δούναι και λαβείν» ένα νέο είδος
δουλεμπορίου και πολιτικών διακανονισμών. Ο νέος σουλτάνος της Τουρκίας που
επιδιώκει, με νέες κατακτήσεις, να αναστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με
αριστοτεχνική πονηριά «περισυλλέγει» τους τουρκογενείς μετανάστες από τη Συρία
και το Ιράκ «ως αλλοεθνείς». Επίσης, προσκαλεί σιωπηρά από το Μαρόκο, την
Αλγερία, τη Σομαλία και άλλες αφρικανικές χώρες, με πάμφθηνο αεροπορικό
εισιτήριο εθελοντές/μετανάστες και αφού τους βαφτίζει, σύμφωνα με τις
ασυνάρτητες ευρωπαϊκές ευαισθησίες, ως πρόσφυγες, εκβιάζει την Ευρωπαϊκή Ένωση
για να κερδοσκοπήσει και να επιβάλει όρους σε μια άβουλη και τρομοκρατημένη
Ευρώπη. Η αντίσταση που πρόβαλε μόνη της η Ελλάδα στον ποταμό Έβρο και
απέκρουσε το 2019 μια οργανωμένη εισβολή στην Ευρώπη των 130 χιλιάδων
μουσουλμάνων παράνομων μεταναστών, δείχνει τις δυνατότητες, με μικρό κόστος, η
ΕΕ να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό. Προσέφερε 6 δις € στην Τουρκία και
εξακολουθεί παθητικά να ανέχεται τους εκβιασμούς του τούρκου σουλτάνου, ενώ
ίσως με 1 δις θα μπορούσε να θωρακίσει και να καταστήσει απόρθητα τα ευρωπαϊκά
σύνορα σε τέτοιες εκβιαστικές μεθοδεύσεις.
Η τρίτη, κατά τον Βαλερύ, χαρακτηριστική ιδιότητα του
Ευρωπαίου, είναι η αρχαιοελληνική κληρονομιά με το ανθρώπινο φιλοσοφικό και
πολιτιστικό της πρόσωπο. Αυτής της ευρωπαϊκής κληρονομιάς πολλά κράτη, χωρίς
ίχνος πολιτιστικού παρελθόντος, προσπαθούν με φανταστικές θεωρίες που δεν
βασίζονται σε τεκμηριωμένες πηγές (ιστορία, αρχαιολογία, επιγραφολογία,
γλωσσολογία, νομισματολογία κλπ), να «διαμοιράσουν τα ιμάτιά της». Από τη
ναζιστική θεωρία της δεκαετίας του 1930 για τους «Βόρειους (γερμανούς) Αρχαίους
Έλληνες» οι οποίοι επέζησαν μέχρι σήμερα, ενώ στην Ελλάδα εξαφανίστηκαν «χωρίς
να μείνει ούτε σταγόνα αίματος από τον Πλάτωνα, το Σωκράτη ή τον Περικλή, από
τη «Μαύρη Αθηνά» του Μάρτιν Μπέρναλ για τις αφρικανικές ρίζες των Ελλήνων και
του ελληνικού πολιτισμού, από την τουρκική του πανεπιστημίου της Άγκυρας για το
«δικό τους ποιητή Όμηρο» ο οποίος απάγγειλε (στα ελληνικά) την ανθελληνική του
«Ιλιάδα» και ως τη σταλινική ανακάλυψη ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Σλάβος, οι
πολιτιστικές απάτες που γίνονται αποδεκτές από την πολιτική (όχι την
επιστημονική) ευρωπαϊκή ελίτ, είναι αμέτρητες. Ακόμα και σήμερα που η Βουλγαρία
διαμαρτύρεται στην ΕΕ, ώστε η λεγόμενη μακεδονική γλώσσα που δημιουργήθηκε στα
γιουγκοσλαβικά γλωσσολογικά εργαστήρια του Τίτο, να θεωρηθεί επίσημα ως
βουλγαρική (διότι πραγματικά και με τον απλούστερο γλωσσολογικό έλεγχο
αποδεικνύεται ότι είναι βουλγαρική), οι ενστάσεις της θεωρούνται φασιστικές ή
ρατσιστικές. Οι θεωρίες της απάτης θριαμβεύουν! Η Ευρώπη με αφέλεια πριονίζει
το πολιτιστικό κλωνάρι του δέντρου στο οποίο κάθεται! Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός
φαίνεται ότι δεν αποτελεί ουσιώδες στοιχείο στις ευρωπαϊκές διακρατικές
υποθέσεις. Επανήλθαμε στην εποχή του Μέτερνιχ, όταν ήταν τουρκοκρατούμενη η
Ανατολική Ευρώπη και ο αυστριακός υπουργός εξωτερικών δήλωνε ότι «Europa ist ein geografischer Ausdruck-Η
Ευρώπη είναι μια γεωγραφική έκφραση».
Στο παρασκήνιο των διπλωματικών και διακρατικών σχέσεων, η ΕΕ
είναι ένα σκοτεινό πεδίο δολοπλοκιών και αντιφάσεων, με επίκεντρο τα οικονομικά
και γεωστρατηγικά συμφέροντα του κάθε Κράτους/Μέλους. Τελικά, επικρατούν τα
συμφέροντα των πιο ισχυρών κρατών. Η απουσία εταιρικής αλληλεγγύης είναι
εκκωφαντική. Με υποκρισία το ιερατείο της ΕΕ κραυγάζει για τα ατομικά
δικαιώματα και τις δικτατορικές μεθοδεύσεις των ηγετών του Ιράν, της
Βενεζουέλας ή της Λευκορωσίας, ενώ η Τουρκία θεωρείται μια δημοκρατική χώρα η οποία
θα προστατεύσει την Ευρώπη από το ρωσικό κίνδυνο. Κάνουν ότι δεν βλέπουν τους
προαιώνιους σχεδιασμούς των τούρκων ηγετών (και όχι μόνο του Ερντογάν) για «μια
πατρίδα της καρδιάς τους και για την γαλάζια πατρίδα» που αρχίζει από τη Βιέννη
ή πιο πέρα από τη Βιέννη, για να συμπεριλάβει, από την άλλη πλευρά, και την
άλλοτε μουσουλμανική Ιβηρική Χερσόνησο. Ξεχνούν τις μεθοδευμένες γενοκτονίες
των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και των επίσης χριστιανών Ασσυρίων, που
άρχισαν το 1915 και συνεχίστηκαν με το φοβερό πογκρόμ αίματος και καταστροφής
του 1955, που συντέλεσε στη σχεδόν ολοσχερή εξαφάνιση της ελληνικής μειονότητας
στην Κωνσταντινούπολη. Από τις 150 χιλιάδες Ελλήνων της Συνθήκης της Λωζάννης,
απόμειναν μόνο 2 ή 3 χιλιάδες. Η αντίστοιχη μουσουλμανική στην ελληνική Δυτική
Θράκη, από 80 έφτασε στις 140 περίπου χιλιάδες. Αυτή τη μειονότητα θέλει (με
επίδειξη απαράμιλλου θράσους) «να προστατεύσει» από τους Έλληνες ο σουλτάνος
Ταγίπ Ερντογάν. Είναι η πλουσιότερη μουσουλμανική μειονότητα της Ευρώπης,
εκλέγει βουλευτές στην Ελληνική Βουλή, ισχύει το καθεστώς της «Σαρία» για
οικογενειακά θέματα και υπάρχουν εκατοντάδες τζαμιά που συντηρούνται από το
ελληνικό κράτος.
Οι ταπεινώσεις που δέχονται οι ευρωπαίοι ηγέτες από τον
τούρκο πρόεδρο, δείχνει το βαθμό αναξιοπρέπειας στον οποίο έφθασε το ιερατείο
των Βρυξελλών. Απειλεί την ΕΕ, βρίζει τον πρόεδρο της Γαλλίας, συμπεριφέρεται
αλαζονικά και με απρέπεια σε ανώτατα στελέχη της Κομισιόν, απειλεί να
«εξαφανίσει» με τη δύναμη των όπλων την Ελλάδα και να επιχειρήσει νέα επιδρομή
στην Κύπρο. Δεν αναγνωρίζει την Κύπρο ως κράτος της ΕΕ, διατηρεί κατοχικό
στρατό στο νησί, αλλά διαμαρτύρεται στη Γερμανία αν τυχόν η Κύπρος έχει
ενστάσεις για την καταβολή ενισχύσεων «στη σύμμαχο Τουρκία». Ισχυρίζεται με
μαεστρία (ως «Επιτήδειος Ουδέτερος» στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που συντάχθηκε με
τους νικητές την ημέρα ήττας και υποταγής της ναζιστικής Γερμανίας) ότι
εξοπλίστηκε για να προστατεύσει την Ευρώπη από τη Ρωσία. Η ίδια στρατηγική της
προπαγανδιστικής εξαπάτησης και του διπλού παιχνιδιού! Άλλωστε, οι σχέσεις της
με τη Ρωσία είναι άριστες. Οι κακόβουλες προθέσεις δεν κρύβονται, αλλά πολλοί
«εταίροι» στην ΕΕ αλληθωρίζουν. Μια πλήρως εξοπλισμένη στρατιά και 200 περίπου
αποβατικά σκάφη (ο μεγαλύτερος αποβατικός στόλος του κόσμου) βρίσκονται
απέναντι από τα ελληνικά νησιά. Μήπως για να προστατεύσουν την Ευρώπη από τη
Ρωσία; Αυτά τα νησιά τα θεωρεί (βάσει του δικαίου της βίας και της ισχύος) ως
τουρκικά. Αλλά επί χιλιάδες χρόνια αυτά τα νησιά κατοικούνταν από Έλληνες. Μετά
από 400 χρόνια οθωμανικής κατοχής, η παρουσία των Ελλήνων στα νησιά του
Ανατολικού Αιγαίου ήταν έντονη και συνεχής. Όταν ο Ντελακρουά ζωγράφισε τη
«Σφαγή στη Χίο», το νησί βρισκόταν ακόμα υπό τουρκική κατοχή. Κι’ όμως
κατοικούνταν από Έλληνες. Γι’ αυτά τα ελληνικά νησιά δεν υπάρχει καμιά εγγύηση
δυναμικής ασφάλειας και εταιρικής προστασίας απέναντι σε μια τουρκική
επιθετικότητα. Η κατάσταση μας θυμίζει τις προθέσεις του Χίτλερ το 1938 στο
Μόναχο για το «Ζωτικό Χώρο» και τη θυσία της Τσεχοσλοβακίας από τους ευρωπαίους
ηγέτες «για να αποφευχθεί ο πόλεμος». Τότε, ο Νταλαντιέ επευφημήθηκε ως
«σωτήρας της ειρήνης» και ο Τσάμπερλεν χαρακτήρισε το Χίτλερ «τζένλεμαν!».
Σήμερα οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θεωρούν τον τούρκο πρόεδρο δημοκράτη και
σύμμαχο, για να προστατεύσουμε όλοι μαζί (συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα) με το
ΝΑΤΟ τη «Δημοκρατία του Ελεύθερου Κόσμου». Για ποια Τουρκική Δημοκρατία μιλάμε!
Οι ηγέτες της ΕΕ δεν βλέπουν το καθεστώς τρόμου και συγκαλυμμένης δικτατορίας,
τις χιλιάδες φυλακίσεις και δίκες παρωδίας «αντιφρονούντων» ή τις εκατοντάδες
συλλήψεις δημοσιογράφων και συγγραφέων; O tempora! O mores!, όπως θα έλεγε και ο Κικέρων. Η
υποκρισία περισσεύει!
Οι σημερινοί και οι αυριανοί ηγέτες ας μην προδώσουν το όραμα
των ευρωπαϊκών λαών για μια Ευρωπαϊκή Ένωση δημοκρατίας, πολιτισμού,
αλληλεγγύης, ευημερίας και ειρήνης, Αν η Ευρώπη δεν καταστεί μια πολιτιστικά,
οικονομικά και στρατιωτικά συμπαγής δημοκρατική υπερδύναμη με ισότιμα
Κράτη/Μέλη, θα οδηγηθεί μοιραία από τον επιθανάτιο ρόγχο σε μια αυτο-ευθανασία.
Οι νόμοι της φύσης και της ιστορίας είναι άτεγκτοι και αμείλικτοι. Οι νικητές
ανήκουν μόνο στους συνασπισμένους ισχυρούς.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 13.10.2020.
ΛΕΞΕΙΣ: ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΕΕ, Σισκος, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, ΗΓΕΤΕΣ, ΝΙΚΙΑΣ, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, αρετη, Αθηναικη Δημοκρατια, ευρωπη, 19ος αιωνας, εθνικο κρατος, αυτοκρατορια, Βικτωρ Ουγκω, μητρα, μεσογειος, μεσογειακες χωρες, ευρωπαικος πολιτισμος, Ελλαδα, Ιταλια, Γαλλια, πολιτιστικη ενωση
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook