Του ελληνιστή Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Τα πεπραγμένα
Ενός κακού μύρια έπονται
(Σοφοκλής, 496-406 π.Χ.).
Με περίσσιο ρεαλισμό αυτό το απόφθεγμα
ταιριάζει απόλυτα στη περίπτωση της Ελλάδας και ακόμη περισσότερο ταιριάζει
αναφερόμενο ειδικά σε έναν συγκεκριμένο, θα έλεγα εμβληματικό, πολιτικό άνδρα
της.
Και για να μη ομφαλοσκοπούμε και χάνουμε
χρόνο, πρέπει να πούμε αμέσως ότι κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει πως εάν
σήμερα η Ελλάδα υποφέρει τόσο πολύ και τόσα πολλά από την συμπεριφορά της
Τουρκίας και εάν σήμερα η Τουρκία έχει τόσο «λόγο» για το Αιγαίο ιδιαιτέρως,
και γενικά για τα «ελληνικά»,
όλες οι ενδείξεις δείχνουν αυτό να οφείλεται,
μάλλον αποκλειστικά, στα πεπραγμένα ενός κυβερνήτη της, στον κύριο Κώστα
Σημίτη, πρώην πρωθυπουργό τα έτη 1996-2004, που υπήρξε όχι μόνο ο εμπνευστής,
αλλά και ο εμπράγματος εκτελεστής των σε βάρος της ίδιας Ελλάδας οδυνηρών και
καταστροφικών καταστάσεων και εξελίξεων, οι οποίες τώρα, 16 χρόνια μετά,
συνεχίζουν να ταλανίζουν βάναυσα το ελληνικό κράτος, την ελληνική διεθνή
πολιτική γενικά και, στο σύνολό του, ολόκληρο το ελληνικό έθνος.
Μία σύντομη μνημόνευση εκείνων των «πύρινων
χρόνων» νομίζουμε πως δεν είναι ανεπίκαιρη.
Οι βασικές τουρκικές αμφισβητήσεις και ενέργειες
σε όλο το αιγαιακό και, κατ’ επέκταση, δυτικό τμήμα της λεκάνης της Ανατολικής
Μεσογείου, απορρέουν αυτομάτως και δίχως καμία δυνατότητα διάψευσης από το τί έκανε το καταδικαστικό και τί δεν έκανε το ελαφρυντικό για τη χώρα του
αυτός ο άνθρωπος, Έλληνας πολιτικώς, ολετήρας
εν τοις πράγμασι, με την ενσυνείδητη υπογραφή του σε κείμενα που
διαθέτουν όλο τον χαρακτήρα μια απέραντης μειοδοτικής εμπάθειας.
Δεν θα είναι ποτέ αρκετό ή υπερβολικό το ενδιαφέρον, αλλά θα έλεγα πρωτίστως η υποχρέωση, των πολιτικο-ιστορικών μελετητών προς μια θεματολογία όπως είναι το συνολικό, αξιοσημείωτο και πειστικό σύμπλεγμα πράξεων και παραλείψεων που χαρακτήρισαν το «πέρασμα» του Κώστα Σημίτη των οποίων οι βλάβες που προξένησαν στην Ελλάδα όχι μόνο είναι ανεπανόρθωτες, αλλά και διαχρονικά με εμπρηστικές προεκτάσεις εις το διηνεκές, έτσι ώστε – όπως καθημερινά συμβαίνει και όλοι το αντιλαμβανόμαστε – η Ελλάδα να βρίσκεται υποχρεωτικά υπό πίεση και να τρέχει να προλάβει τα γεγονότα που δημιουργεί η Τουρκία βασιζόμενη στις απαράδεκτες «συναινέσεις» αυτού του ανεκδιήγητου πρώην πολιτικού.
Η πρωθυπουργική θητεία του Σημίτη άρχισε το
1996 με την οριστική πλέον αδυναμία του Ανδρέα Παπανδρέου να κυβερνήσει τη
χώρα. Απ’ αυτή την άποψη ο Σημίτης υπήρξε τυχερός υπέρ του δεόντως.
Και άρχισε – το γοργόν και χάριν έχει – με την
πρώτη πολιτική ενέργεια απαξίωσης της ελληνικής κυριαρχίας υπέρ της Τουρκίας.
Ήταν η «κρίση των Ιμίων», όπως συνηθίζεται να λέγεται αυτή η πρώτη σοβαρή αλλά και χρεοκοπική διαχείριση ελληνο-τουρκικών διαφορών, ή μάλλον έκνομων τουρκικών απαιτήσεων, εκ μέρους του Κώστα Σημίτη, άνοιξε διάπλατα τον δρόμο των τουρκικών όλο και πιο έντονων αμφισβητήσεων και μάλιστα αρνήσεων ελληνικής κυριαρχίας, αρχικά από εκείνο το μικρό σύνολο νησίδων (Ίμια) μέχρι τη συνέχεια μιας μεγάλης «ποικιλίας» νησιών, νησίδων και βραχονησίδων ων ουκ εστί τέλος!
Το 1996 ο Σημίτης υπέγραψε το τουρκικό
«γκριζάρισμα» των Ιμίων, το πρώτο «γκριζάρισμα» όπου, με την εγκληματική συμβολή των Αμερικανών, οι
βραχονησίδες είναι ελληνικές για την
Ελλάδα, αλλά είναι και τουρκικές για
τη Τουρκία, δηλαδή διεθνώς είναι
κανενός(!), δυο γήινα φαντάσματα μέσα σε ένα ελληνο-τουρκικό πουθενά.
Οι Αμερικανοί ανοιχτά έπαιξαν το παιχνίδι της
Τουρκίας, αν αληθεύει η πληροφορία ότι, στα πλαίσια εκείνης της αμερικανικής δήθεν
διαιτησίας, ο πρέσβης στην Αθήνα Τομ Μίλλερ επίτηδες δεν εμφάνισε υπέρ της Ελλάδας ένα τηλεγράφημα των ιταλικών
αρχών το οποίο, εν σχέση με την παράδοση των Δωδεκανήσων απ’ την Ιταλία στην
Ελλάδα το 1947, ρητά ανέφερε, δίχως καμία αμφιβολία, ότι διεθνώς τα Ίμια, ως μέρος των Δωδεκανήσων, ανήκουν ξεκάθαρα στην Ελλάδα!!
Εάν οι Αμερικανοί είχαν χρησιμοποιήσει αυτό το
επίσημο τηλεγράφημα που επίσημα αντανακλά διεθνή έγκυρα έγγραφα συμφωνίας, θα
είχαν τη δυνατότητα να το επιβάλλουν στη
Τουρκία η οποία δεν θα μπορούσε να έχει καμία απαίτηση αμφισβήτησης της νόμιμης
ελληνικής κυριαρχίας επί των Ιμίων.
Οι Αμερικανοί λοιπόν, «φίλοι(!) και
σύμμαχοι(!)» των Ελλήνων υπήρξαν εκείνοι που προξένησαν το πρώτο τουρκικό
«γκριζάρισμα» νησιών αμιγώς ελληνικών στο Αιγαίο!
Και ο Σημίτης υπήρξε ο πρώτος που δέχτηκε
αβασάνιστα την τουρκική αμφισβήτηση – για να μη πούμε ακόμη πως εκείνο το
ιταλικό τηλεγράφημα δεν μπορούσε να το έχει μόνο ο Αμερικανός Μίλλερ
γιατί σίγουρα θα υπάρχει (δε γίνεται: αφορά την Ελλάδα!) και στα αρχεία του ελληνικού κράτους, ίσως μάλιστα εκεί να
βρίσκεται και το πρωτότυπο, κι ο Αμερικανός να είχε αντίγραφο!
Πάντως, μόνο γι’ αυτή τη βασική «συμμαχική
προδοσία» η Ελλάδα θα έπρεπε να διακόψει τις διπλωματικές της σχέσεις με τις
ΗΠΑ, έως την αποκατάσταση της αλήθειας!
Αλλά όχι, ο Σημίτης όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά απεναντίας ευχαρίστησε δημόσια απ’ την ελληνική Βουλή τους Αμερικανούς που μόλις είχαν βλάψει και θάψει την Ελλάδα, δείχνοντας άμεσα πως ήθελαν συνειδητά να βλάψουν την Ελλάδα, και το έκαναν επιπλέον με έναν τρόπο ακραιφνώς δεσμευτικό γι’ αυτήν, αφού παρουσιάστηκαν δήθεν σαν εγγυητές, τελείως ψεύτικα, γιατί απλά δήθεν εγγυήθηκαν για να μη «τσακωθούν» οι δυό, ενώ στην πραγματικότητα έκαναν το χατίρι της Τουρκίας με τη «συμφωνία» ότι ναι μεν η Τουρκία δεν θα καταλάβει σαν δικά της τα Ίμια (που αποδεδειγμένα δεν είναι δικά της!), αλλά και η ίδια Ελλάδα δεν θα τα καταλάβει!!! – άκου άκου: δεν θα καταλάβει τα δικά της νησιά!!- στην ουσία δηλαδή δεν θα πρέπει να τα θεωρήσει δικά της – τρομερά πράγματα, δεν είναι δικά της μολονότι με διεθνή Σύμβαση είναι κατοχυρωμένα ελληνικά!!
Τί να πει κανείς;! Ένα ευγνώμων(!) «μπράβο»
στον Σημίτη, αυτός κι αν είναι τσίφτης!! Καμία αμφιβολία… έκανε ένα σπουδαίο colpo maestro!
Αλλά πού ‘σαι ακόμα!
Ουκ
ελάλησεν τρις αλέκτωρ και ο Σημίτης ξανακτυπά,
καίρια πάλι, ακόμα πιο καταλυτικά, βάζοντας
ακόμη μια βασική ψηφίδα στο παζλ των τουρκικών αξιώσεων εναντίον της Ελλάδας,
ακόμη μια φορά, την δεύτερη μέσα στα πρώτα δυο χρόνια της πρωθυπουργίας του, ο
αξιότιμος κύριος Σημίτης, ο λεγόμενος «Κινέζος», έριξε τη χώρα του, τη πατρίδα
του Ελλάδα σε ένα άλλο πιο μεγάλο και
βαθύ χαντάκι:
στις 8 Ιουλίου 1997 στη Μαδρίτη, στη νατοϊκή
Σύνοδο Κορυφής, ο άνθρωπος αυτός συμφώνησε
να αναγνωρίσει στη Τουρκία «νόμιμα και ΖΩΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ στο Αιγαίο!!!,
- δηλαδή αυτός ο έμπορας των ελληνικών δικαιωμάτων, έδωσε στη Τουρκία – εκεί που αυτή ούτε καν στο όνειρό της να το περίμενε – το τεράστιο δικαίωμα να έχει λόγο ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΊΟΥ,
- δηλαδή σε έναν χώρο που είναι ελληνικός κατά 73% μόνο και μόνο να επεκτείνει η Ελλάδα, όπως έχει το ΑΠΟΛΥΤΟ
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΊΟΥ, τα
χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ.!!
Τώρα αυτό σημαίνει ουσιαστικά και εμπράκτως πολύ απλά - για εκείνους τους ανίδεους ή αμνήμονες ή επιλήσμονες Έλληνες που «δεν ξέρουν» ή που λένε το ηλίθιο «δε βαριέσαι» - ότι η Τουρκία, μια Τουρκία η οποία:
1) εκ των φυσικών γεωγραφικών δεδομένων,
2) εκ της χιλιόχρονης ιστορικής, πολιτισμικο-πληθυσμιακής διαμόρφωσης και
3) εκ των συνεπειών των νόμιμων
διεθνών Συμφωνιών και νομικών πρωτόκολλων,
... δεν μπορεί και δεν πρέπει στο Αιγαίο παρά να αρκείται, θέλει ή
δεν θέλει – την γεωγραφία δεν μπορούμε
να την αλλάζουμε à la carte μόνο
και μόνο γιατί έτσι μας συμφέρει!!! – μόνο στο ήμισυ των θαλάσσιων
υδάτων της λωρίδας μεταξύ των τουρκικών δυτικών ακτών και των ανατολικών ακτών
της νησιώτικης γραμμής από Λήμνο/Λέσβο έως Ρόδο και Καστελλόριζο, λωρίδα των δυτικών τουρκικών ακτών της
Τουρκίας που σχηματίζει ΚΑΙ την αιγιαλίτιδα ζώνη της ΚΑΙ την ΑΟΖ της στο
Αιγαίο!!!
Ως μη όφειλε, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κώστας Σημίτης με την υπογραφή του στη
Μαδρίτη δώρισε στη Τουρκία το δικαίωμα
όχι μόνο να φέρεται σαν να μην υπάρχουν στον χάρτη εκ φύσεως, αλλά ούτε και
πληθυσμιακά, τα ελληνικά νησιά από Λήμνο/Λέσβο έως Ρόδο, αλλά και να μπορεί να απαιτεί
να έχει δικαιώματα ποικιλότροπης ύπαρξης (παρουσίας) σε ολόκληρο το Αιγαίο, εκεί όπου η Τουρκία, πριν απ’
τον Σημίτη, είχε απλά μόνο δικαιώματα
ειρηνικής διέλευσης βάση των διεθνών κανόνων.
Έτσι, εκτός του «γκριζαρίσματος» του μικρού αλλά
κρίσιμου χώρου των Ιμίων, ο Κώστας Σημίτης, κατόρθωσε με την, θα λέγαμε, τερατώδη υπογραφή του, να πουλήσει δωρεάν ολόκληρο το Αιγαίο στους
Τούρκους, οι οποίοι βεβαίως δεν άργησαν να το «γκριζάρουν» πλήρως, προς δόξα και
τιμή του Έλληνα αρχηγού κράτους!
Ποιος ξέρει πόσους τεμενάδες θα του ΄καναν ο Σουλεϊμάν
Ντεμιρέλ και οι παρατρεχάμενοί του το 1997! Τέτοιο απίστευτο μπουναμά!!!!
Από κει και πέρα η Τουρκία απέκτησε νόμιμο λόγο στα δρώμενα του Αιγαίου,
μια θάλασσα η οποία, από αμιγώς ελληνική που ήταν με τις εκατοντάδες
ελληνικές νήσους, νησίδες και βραχονησίδες σε ένα αρχιπελαγικό σύμπλεγμα
άρρηκτα συνδεδεμένο και συνυφασμένο με ολόκληρη την ελληνική ιστορία, πολιτική λαογραφία,
οικονομία δημογραφία και κουλτούρα, μεταμορφώθηκε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη –
ίσα-ίσα τα δευτερόλεπτα που χρειάζονται για να βάλει μια υπογραφή(!!) –
σε έναν χώρο ελληνο-τουρκικής διαχείρισης, τον οποίο οι Τούρκοι ωστόσο
(που τα θέλουν όλα αυτοί και οι άλλοι τίποτα!) έδειξαν και δείχνουν πως θεωρούν δικό τους, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τα διαχρονικά νόμιμα
ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και συμφέροντα (χωρικά, στρατιωτικά,
οικονομικά, νομικά, πληθυσμιακά, κλπ.).
Ως εκ τούτου είναι σημαντικό να πούμε πως η
Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997 έχει αναχθεί σε κομβικό πυρήνα όλης της
μετέπειτα ελληνικής και τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, ακόμα έως σήμερα, ακόμη
περισσότερο σήμερα και με μεγαλύτερη
δηκτικότητα σήμερα., αρνητικά για την Ελλάδα, θετικά για τη Τουρκία.
Με αυτόν τον τρόπο αρχίζουν και
τελειοποιούνται οι ατέρμονες διεκδικήσεις αυτής της τελευταίας στο Αιγαίο, οι
οποίες από «προκλητικές» που ήταν και είναι, στα χέρια του Σημίτη
μεταμορφώθηκαν σε «νόμιμες», ως και «αποδεκτές»!
Για να πω όμως και τη πικρή αλήθεια,
ένα γεγονός σαν, ας πούμε, αυτό το «πούλημα», στη χώρα μου έχει ένα όνομα:
εσχάτη προδοσία. Και επεμβαίνουν τα αρμόδια όργανα για τα… περαιτέρω, είτε ο
φταίχτης είναι πρωθυπουργός είτε είναι Πρόεδρος είτε ό, τι άλλο.
Στην Ελλάδα πώς λέγεται; Αλίμονο! Τίποτα! Γι’
αυτό και δυο χρόνια μετά η τελειοποίηση των τουρκικών διεκδικήσεων μπορεί να συμπληρωθεί επάξια με την υπογραφή, πάλι απ’ τον
γνωστό και μη εξαιρετέο πρωθυπουργό κύριο Κώστα Σημίτη, των αποφάσεων της
Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι στις 10 Δεκεμβρίου 1999.
Το 1997 για πρώτη αλλά καθοριστική και καταδικαστική φορά ο Σημίτης έγραψε με την υπογραφή του ότι η
Ελλάδα, δηλαδή όλοι οι Έλληνες δεχόταν πως
η Τουρκία είχε (εκ του μηδενός!!)
«νόμιμα και ζωτικά» συμφέροντα στο Αιγαίο, δηλαδή όχι μόνο έως τη μεσαία γραμμή της θαλάσσιας λωρίδας μεταξύ των
δυτικών τουρκικών ακτών και των ανατολικών ακτών των ελληνικών νησιών στο
ανατολικό Αιγαίο, αλλά ούτε λίγο ούτε πολύ προπαντός
και ειδικά στη θάλασσα του Αιγαίου
απ’ τις δυτικές ακτές των ανατολικών ελληνικών νησιών ως τις ανατολικές
χερσαίες ελληνικές ακτές, οι οποίες
βεβαίως έχουν μόνο 6 ν.μ. αιγιαλίτιδας ζώνης!!
Να είχε τουλάχιστον θεσπίσει τα 12 ν.μ.
χωρικών υδάτων σε όλο το Αιγαίο, ό, τι υπέγραψε στη Μαδρίτη δεν θα ήταν τόσο
σημαντικό. Αλλά με 6 ν.μ. κανείς δεν θα μπορούσε να εμποδίσει τη Τουρκία να
αλωνίζει σε όλο το Αιγαίο!!
Εκτός του ότι επίσης αυτός ο κ. Σημίτης
υπογράφοντας ως «Ελλάδα όλων των
Ελλήνων» - διότι ασφαλώς δεν
υπέγραψε ως Κώστας Σημίτης σαν να ήταν ιδιοκτήτης όλης της Ελλάδας!! –
έβαλε «από τη πόρτα» τη Τουρκία στο Αιγαίο εκεί που οι Τούρκοι «ούτε απ’ το
παράθυρο» δεν θα μπορούσαν να μπουν!
Κι όχι μόνο, γιατί τους έβαλε χωρίς καν να
ρωτήσει αυτούς τους Έλληνες που «έμπλεξε» υπό μορφή «Ελλάδα», αν αυτοί ήθελαν ή
όχι το ελληνικό Αιγαίο να γίνει τουρκικό!!
Το 1999 λοιπόν ήρθε και «το κερασάκι πάνω στη
τούρτα» όταν ο ίδιος πρωθυπουργός έδωσε και τα «υπόλοιπα» στους Τούρκους, που
τα περιμένανε πώς και πώς.
Πάλι για
πρώτη φορά ένας Έλληνας κυβερνήτης αποδέχθηκε
επίσημα την ύπαρξη συνοριακών διαφορών με την Τουρκία, δηλαδή αυτός ο
άνθρωπος εκ του μηδενός εφεύρε
συνοριακές διαφορές της Ελλάδας με τη Τουρκία, πολύ απλά γιατί στη
φαντασία τους οι Τούρκοι του είπαν πως υπάρχουν!!!, με το ύπουλο σκεπτικό
πως έτσι υπάρχει πιθανότητα να φάνε
ελληνικά εδάφη και θάλασσες!!!
Και για δεύτερη φορά μέσα σε μόνο
δύο χρόνια ο αθεόφοβος Σημίτης επικυρώνει
τις παράνομες προκλητικές διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο (New Port, Νίκος
Παναγιωτόπουλος, 14.12.2019), σε μια θάλασσα δηλαδή όπου η Τουρκία το πολύ-πολύ
έχει μόνο δικαίωμα διέλευσης όντας το Αιγαίο ένα ελληνικό αρχιπέλαγος από 3500 χρόνια κατοικημένο μόνο από Έλληνες.
Και πάλι λέω πως στη χώρα μου (αλλά και αλλού
παντού, πιστεύω) αυτό λέγεται «εσχάτη προδοσία». Στην Ελλάδα; Punctum dolens.
Ο ανεκδιήγητος άνθρωπος μετά τα «ζωτικά
συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο» εφεύρε
και «συνοριακές ελληνο-τουρκικές διαφορές» στο Αιγαίο, δηλαδή μάλλον ότι οι Έλληνες
κατέχουν στο Αιγαίο κάτι το ελληνικό που, κατά τους Τούρκους, δεν είναι
ελληνικό και γι’ αυτό πρέπει να το διαπραγματευθούμε με αυτούς!!
Κι όχι μόνο, γιατί, εκτός από την ύπαρξη
«συνοριακών διαφορών», ο κύριος Σημίτης υπέγραψε στο Ελσίνκι ότι υπάρχουν
και άλλα συναφή θέματα!!!, δηλαδή
θέματα έχοντα σχέση με τα σύνορα, το είδος τους, τη θέση τους, την ακρίβεια
τους.
Στην ουσία χωρίς κανένα λόγο, εμμέσως
πλην σαφώς παραδέχτηκε εκ του μηδενός ότι η Ελλάδα κατέχει
περισσότερα απ’ όσα έπρεπε και η Τουρκία δικαιούται να τα διεκδικήσει(!), διότι
είναι φως φανάρι πως ουδόλως υπάρχει η περίπτωση να είναι το αντίθετο, δηλαδή ο
Σημίτης να υπέγραψε για συνοριακές εκκρεμότητες υπέρ της Ελλάδας και κατά της Τουρκίας.
Και το ό,τι αυτή είναι η σωστή ανάλυση προκύπτει
από την παντελή απουσία στον χρόνο και
στον χώρο οποιασδήποτε ελληνικής διεκδίκησης τουρκικών εδαφών και θαλασσών!!
Άλλωστε οι ίδιοι οι Έλληνες δε λένε συνέχεια –
και πολύ κακώς – το ρεφρέν (τελείως
ηλίθιο, συγγνώμη): Εμείς δεν
διεκδικούμε τίποτα, νομίζοντας πως έτσι είναι «κύριοι»;!
Ο Σημίτης με την υπογραφή του ήταν σαν να
έλεγε στον Τούρκο: ξέρεις, και η Σύμβαση της Λοζάνης είναι πλαστή, χρειάζεται
αναθεώρηση γιατί η καημένη η Τουρκία έχει ιερά δικαιώματα που αυτή η καταραμένη
Σύμβαση δεν της τα αναγνωρίζει!
Τρελά πράγματα απ’ έναν άνθρωπο όχι βέβαια
τρελό, προς θεού – αλλά πολύ χειρότερο: έξυπνο, πονηρό, ανελέητο, ενδοτικό,
έτοιμο να θυσιάσει τη χώρα του, όπως όντως έκανε, κανείς δεν μπορεί να το
αρνηθεί.
Τώρα, εάν με τις υπογραφές του το 1997 και το
1999 η Ελλάδα, με τη μορφή του Σημίτη, δεν εκχώρησε ελληνικά κυριαρχικά
δικαιώματα στην Τουρκία – τότε τί
ήταν;!
Και πάλι, θα διερωτηθώ πώς λέγεται όταν
εκχωρείς εθνική κυριαρχία και εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε ξένο τρίτο; Η
εθνική Δικαιοσύνη ίσως να έχει μια απάντηση επ’ αυτού…
Και μετά έρχονται οι «αφελείς» και μας λένε:
μα πώς είναι δυνατόν η Τουρκία να βρίσκεται ανάμεσα σε χιλιόχρονα ελληνικά
νησιά που γεμίζουν το Αιγαίο – όχι μόνο, αλλά και να έχει το θράσος να τα
διεκδικεί σαν να ήταν δικά της;!
Και έρχονται οι «υπερ-αφελείς» και μας λένε:
μα όλα αυτά έγιναν για να μη γίνει πόλεμος, για να μη μας κάνει πόλεμο η
Τουρκία και «χαλάσει» την Ελλάδα;!,
κι ούτε που καταλαβαίνουν τί τεράστια
ηλιθιότητα λένε! Απλώς ανοίγουν το στόμα… ενώ αυτή η περίφημη «αποφυγή του
πολέμου» τίποτα άλλο ως τώρα δεν απέφερε στους Έλληνες παρά μια ακατάπαυστη
αλληλουχία τουρκικών διεκδικήσεων, απαιτήσεων, παραβιάσεων, απειλών,
παρανομιών: στην ουσία μια καθ’ εαυτού συνεχή
και ατελείωτη εμπόλεμη κατάσταση γεμάτη από εχθρικές πράξεις που αντανακλώνται σε όλα τα επίπεδα των
σχέσεων.
Αυτός δεν είναι πόλεμος; και μάλιστα φθοράς;
Εκείνο που έχει σημασία, και μάλιστα
μεγάλη σημασία, είναι ότι με τις ενέργειες του Σημίτη η Ελλάδα:
1)
άνοιξε
την κερκόπορτα στο Αιγαίο για να
μπουν οι Τούρκοι
2) έδωσε στους Τούρκους την
«δυνατότητα» να ζητούν απ’ την Ελλάδα να καθίσει να «διαπραγματευτεί» θέματα ελληνικής εθνικής κυριαρχίας
3) με τα Ίμια έθεσε η ίδια σε αμφισβήτηση οποιεσδήποτε άλλες
καταστάσεις σε όλο το Αιγαίο, στη διακριτική ευχέρεια της Τουρκίας.
Και πρόκειται εδώ για τρεις «λύσεις» τις
οποίες καμία χώρα στο κόσμο με λίγη
αξιοπρέπεια δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχθεί και να θέσει σε εφσρμογή!!
Πόση λοιπόν εθνική αξιοπρέπεια βρίσκεται μέσα
απ’ αυτές τις τρεις «λύσεις» οι οποίες διαμόρφωσαν τις θέσεις και το γενικό
κλίμα που διατηρείται ως τώρα;!
Και πάλι: πώς
λέγεται αυτό;
Εκείνα τα χρόνια πραγματοποιήθηκε και η
ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, ένα γεγονός πολύ χρήσιμο στο Σημίτη: κρύφτηκε πίσω
από τις θριαμβολογίες γι’ αυτή την ένταξη για να αλυσοδέσει την Ελλάδα σε
δεσμεύσεις που δίνουν στη Τουρκία άπειρα οφέλη και ταυτόχρονα ξεπουλούν
μεγάλα, σημαντικά ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Αλλά τα «έργα και ημέραι» του Κώστα Σημίτη δεν
τελειώνουν ασφαλώς εδώ.
Μεταξύ Μαδρίτης (1977) και Ελσίνκι (1999), το
1998 ο δαιμόνιος Έλληνας πρωθυπουργός πάλι επωφελείται απ’ τη θέση εξουσίας που
κατέχει για να προβεί σε μια άλλη πράξη όπου θα έπαιζε «κορώνα-γράμματα» όλη τα
ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Φαίνεται πως ο κύριος αυτός ήταν επίσης
έτοιμος (απ’ ό, τι διαβάζουμε: βλ. Pronews, 17.8.2020) εκείνη
τη χρονιά (και μάλλον μετά από την «επιτυχία» του στη Μαδρίτη) να συζητήσει όχι
μόνο η ελληνική κυριαρχία στα Ίμια να κριθεί απ’ το Δικαστήριο της Χάγης, αλλά
και να διαπραγματευτεί με τη Τουρκία και
όλα τα άλλα θέματα πάλι ελληνικής κυριαρχίας, όπως η υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά
ύδατα (12 ν.μ.), τον εναέριο χώρο (10 ν.μ.), την αποστρατιωτικοποίηση των
ελληνικών νησιών, ειδικά των Δωδεκανήσων, πρωτίστως για να «ευχαριστήσει» και τη Τουρκία μιας και, κατά τη γνώμη
του, ο ελληνικός στρατός σε αυτά τα νησιά δεν συνιστούσε αξιόλογη απειλή για
το… θύμα Τουρκία.
Όλα ετούτα εξάγονται από ένα τηλεγράφημα, που γίνεται
τεκμήριο και το οποίο ο Νίκολας
Μπερνς, πρώην αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, είχε στείλει στις 20 Ιανουαρίου
1998 στο State Department και δημοσιεύεται στο βιβλίο των Μ.
Ιγνατίου και Ν. Μελέτη για την Συμφωνία της Μαδρίτης,
- ένα κείμενο λοιπόν το οποίο δύσκολα, αν όχι
αδύνατο, να μπορεί να αμφισβητηθεί.
Και φτάνουμε αισίως στο 2001, το μοιραίο έτος
της προσχώρησης της Ελλάδας στον ΟΝΕ, δηλαδή η αρχή της καταστροφής της
ελληνικής οικονομίας.
Τι θρίαμβος κι αυτός του Κώστα Σημίτη να μας
δείχνει περιχαρής και να κραδαίνει (απειλιτικά;!) το χαρτονόμισμα του Ευρώ!
Μια άλλη χάρη του στη Γερμανία, η οποία από
τότε, περισσότερο από ποτέ, έβαλε τις γερές βάσεις για να κυριαρχήσει στα
ελληνικά δημοσιονομικά.
Ο Κώστας Σημίτης, σίγουρα γερμανοθρεμμένος και
πολύ πιθανόν γερμανοκατευθυνόμενος (το να είσαι φίλος των Τούρκων σημαίνει πως είσαι
και φίλος των Γερμανών: τα «χνώτα» αυτών των δύο ταιριάζουν απόλυτα, όντας
μεταξύ τους μια ιστορική αμοιβαία έλξη!) μετά που το 1996 είχε ευχαριστήσει
κατασυγκινημένος τους Αμερικανούς, ευχαρίστησε το 2001 κατενθουσιασμένος και
τους Γερμανούς για την «βοήθεια» που του δώσανε να ρίξει την Ελλάδα στο
λάκκο-παγίδα-ευρώ.
Κιόλας η «ανισόρροπη ισορροπία» 340,750 δραχμές
= 1 ευρώ υπήρξε μια αληθινή μαχαιριά η οποία σιγα-σιγά ανέβασε το κόστος των
εμπορευμάτων ευνοούμενη και από μια κυβερνητική πολιτική ανοχής και αποσιώπησης
τελείως απαράδεκτη..
Το να πέφτεις να κοιμηθείς ένα βράδυ με κόστος
50 δραχμές το ένα κουλούρι και να ξυπνάς το επόμενο πρωί με το κόστος του ίδιου
κουλουριού σε 50 σέντς του ευρώ, δηλαδή μισό ευρώ, 170 δραχμές – δεν είναι και
μικρό σοκ!
Και το κουλούρι είναι μόνο ένα ελάχιστο
παράδειγμα που μπορεί να πολλαπλασιαστεί άνετα επί 100 και 1000 και 10000.
Το 2018 το 57% των Ελλήνων θεωρούσε λάθος την
ένταξη στο ευρώ. Πολύ θα θέλαμε να δούμε το 2020 ποιο θα ήταν το ποσοστό…
Και σίγουρα εάν το πέρασμα απ’ τη δραχμή στο
ευρώ με την ως άνω ισοτιμία προξένησε μεγάλη απώλεια αξίας σε όλα τα προϊόντα
και εμπορεύματα, μεγάλη ανισορροπία μεταξύ της προηγούμενης αξίας των πραγμάτων
(σε δραχμές) και της επόμενης αξίας (σε ευρώ), είναι αναμφισβήτητο πως αυτό
οφείλεται ως επί το πλείστον στη παντελή έλλειψη βούλησης της ελληνικής
κυβερνητικής πολιτικής να ελέγξει και να τιθασεύσει όποιες τάσεις «εσωτερικού
πληθωρισμού» κσι υποτίμησης εμφανιζόντουσαν στο εμπορικό γίγνεσθαι.
Έτσι οι πλούσιοι σε δραχμές το 2001 μέσα σε
ένα χρόνο βρέθηκαν να είναι ακόμη περισσότερο πλούσιοι αλλά σε ευρώ, με προφανή
την αριθμητική διαφορά σε μεγέθη πλουτισμού, κάτι κανονικά ανώμαλο που θα
έπρεπε να ανοίξει σε πολλούς τα μάτια.
Το γεγονός είναι ότι οπωσδήποτε το ευρώ
συνέλαβε τα μέγιστα στον υπερδανεισμό της ελληνικής οικονομίας στο σύνολό της,
και όχι μόνο, γιατί ως αποτέλεσμα αυτής της
δημοσιονομικής πολιτικής της κυβέρνησης του Σημίτη υπήρξε και η πρόκληση
μεγάλων εξωτερικών ελλειμμάτων όπερ σημαίνει και μεγάλη υπερχρέωση της Ελλάδας
στο εξωτερικό.
Έτσι η αλόγιστη αύξηση των ετησίων ελλειμμάτων
τρεχουσών συναλλαγών που χρηματοδοτούνται από μεγάλες εισροές κεφαλαίων άλλο
δεν έκανε παρά να διογκώσει το εξωτερικό χρέος εις βάρος προπαντός των
εξαγωγών.
Το ευρώ κατέστρεψε τις ελληνικές εξαγωγές και
αυγάτισε τις ελληνικές εισαγωγές, κάτι που δε συνέβη στις άλλες χώρες, δημοσιονομικά
ετοιμασμένες και «στο ύψος της κατάστασης».
Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την Ιταλία, οι
εξαγωγές της οποίας όλο και περισσότερο συρρικνώθηκαν με το ευρώ.
Το «δώρο» που ανέμιζε ο Σημίτης στους Έλληνες
ήταν βαριά δηλητηριασμένο, και αυτός
το ήξερε πολύ καλά, όπως ήξερε πως η Ελλάδα το 2001 δεν ήταν ακόμα έτοιμη και ούτε μπορούσε να είναι για το
«μεγάλο βήμα» της ΟΝΕ.
Ωστόσο, για να κάνει το χατίρι της Γερμανίας –
πάντα η Γερμανία στη μοίρα της νεότερης Ελλάδας, πάντα η Γερμανία ο χειρότερος εχθρός των Ελλήνων από το 1800 ναι μετά,
και σήμερα ακόμη χειρότερος! – δεν
δίστασε να ρίξει την Ελλάδα στα βράχια, να κάνει το οικονομικό ατόπημα (μη
πούμε κάτι άλλο βαρύτερο) μιας ένταξης λανθασμένης,
ανεύθυνης, ανεπαρκούς, δυσανάλογης, ανισόρροπης,
και τελικά, σε βάθος χρόνου, διαβρωτικής ολόκληρου του ελληνικού οικονομικού
χώρου.
Και κανείς δεν θα μας βγάλει απ’ το νου την
ιδέα ότι, με τον ίδιο τρόπο που ο Κώστας Σημίτης πρωθυπουργός το 1997 και 1999
«απογύμνωσε» την Ελλάδα – την χώρα του,
την πατρίδα του! – από βασικά
κυριαρχικά δικαιώματα, γεωγραφικά και πολιτικά και γεωστρατηγικά, προς όφελος
της Τουρκίας σε ένα τουρκο-αμερικανικό σχέδιο την δυσμενή εξέλιξη του οποίου
ακόμα σήμερα την βλέπουμε και την υπομένουμε βαριά, με τον ίδιο τρόπο το 2001
σκαρφίστηκε και δέχθηκε – εγκληματικά «εύθυμα» ναι, θα λέγαμε εκ των υστέρων,
άβουλα όμως όχι, γιατί ο ίδιος μάλλον είχε και σίγουρα εκτέλεσε αυτή τη βούληση
– ένα γερμανικό σατανικό σχέδιο οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας (όπερ και
έγινε πράξη εννιά μήνες κύησης μετά, συγγνώμη εννιά χρόνια μετά, το 2010 από
τον εξίσου φιλογερμανό λεγόμενο ΓΑΠ στο Καστελλόριζο (όσο γίνεται πιο μακριά
απ’ την Ελλάδα και κοντά στη Τουρκία!!), έπειτα από την καλά στημένη ελληνική
«κατρακύλα» του ευρώ από το 2001 ως το 2009, σε ένα crescendo
τρομερών εξελίξεων στα επόμενα χρόνια με τους διάφορους Καραμανλή, Σαμαρά, ΓΑΠ,
Παπαδήμο, Τσίπρα, Μητσοτάκη τον νεώτερο), μιας Ελλάδας εν είδει πειραματόζωου, μια πειραματική διαδικασία υφαρπαγής όλου
του ελληνικού πλούτου μέσα στη γη και κάτω απ’ τη θάλασσα, και μια αλληλουχία
διαδοχικών ποικιλοτρόπων σμικρύνσεων
της Ελλάδας σε ένα διάχυτο κλίμα ψεύτικης αλληλεγγύης και αληθινής
εξοντωτικής σκοπιμότητας, από το οποίο μόνο
γενναίοι ηγέτες με ελληνικό όραμα και
αποφασιστικότητα, κόντρα σε φίλους και
εχθρούς θα μπορούσαν να δραπετεύσουν, κάτι που ασφαλώς, ως φαίνεται, δεν μπορούμε να πούμε πως υπάρχει σήμερα
σε αυτή τη χώρα των πολύ, πολύ μικρών σε πολιτικό μπόι κυβερνητών.
Το «πέρασμα» όμως της «σημιτικής τροχιάς» (μια
ολόκληρη συνεχής οκταετία για την οποία όμως δεν είναι άμοιρος και ο ελληνικός
λαός, που την επέτρεψε!) δεν μπορεί να «συμπληρωθεί» δίχως τη φοβερή πολιτική
εθνική ασχήμια της «υπόθεσης Οτσαλάν», με τους ανεκδιήγητους πάλι Σημίτη και
Πάγκαλο και να τελειώσει με τη μνημόνευση της αισχρής παρέμβασης του ντουέτου
Κώστα Σημίτη-Γιώργου Α. Παπανδρέου το 2003 στον Γλαύκο Κληρίδη, στο τέλος της
θητείας του στη Κύπρο, ώστε στη διαδικασία οριοθέτησης ΑΟΖ Κύπρου-Αιγύπτου να μη γίνει η σωστή οριοθέτηση(!) για
να μπορεί να φαίνεται ότι η Κύπρος
δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Ελλάδα και επομένως ταυτόχρονα να φαίνεται
πως η Αίγυπτος έχει θαλάσσια σύνορα με
τη Τουρκία!!!!
Αν αυτό δεν είναι ενέργεια εις βάρος της
Ελλάδας και προς όφελος της Τουρκίας!!! Και. παρακαλώ, τί όνομα έχει αυτή η συμπεριφορά;
Τελικά το σπέρμα της εθνικής μειοδοσίας
φαίνεται να είναι και μεταδοτικό και αξεπέραστο στην Ελλάδα – δυστυχώς!
Πάντως εκείνο που ήθελαν να κάνουν οι Έλληνες
ηγέτες το 2003 όντως έγινε εν έτει Κυρίου 2020, όπου η Ελλάδα – δηλαδή οι
κυβερνώντες της, σίγουρα όχι οι πολίτες της - δέχθηκε ελαφρά τη καρδία:
1) μια ντροπιαστική
κουτσουρεμένη ΑΟΖ με Αίγυπτο
2) μια αδικαιολόγητη δωρεά μεγάλου θαλάσσιου χώρου στην
Αίγυπτο
3) μια τεράστια θαλάσσια έκταση στο
τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος τελείως
γυμνή, δηλαδή θάλασσα κανενός,
«αμφισβητούμενη» όπως με έναν ευφημισμό λένε οι «φίλοι» δυτικο-ευρωπαίοι
4) την απόλυτη εγκατάλειψη στη
μοίρα της Κύπρου, δηλαδή της
ελληνικής Κύπρου, απ’ την Ελλάδα, εσκεμμένα
αποκομμένη από τη «θάλασσα κανενός»
5) την απαράδεκτη μη οριοθέτηση
ΑΟΖ με Αίγυπτο δυτικά του 26ου μεσημβρινού, προς τη Λιβύη, κάτι που
δημιουργεί βάσιμες υποψίες μελλοντικών, ενδεχόμενων αιγυπτο-λιβυκών συνεργειών
6) να κοροϊδέψει τον ελληνικό λαό, τους Έλληνες πολίτες, πως δήθεν
στο προσεχές μέλλον θα γίνει διευθέτηση(;!)
και της θαλάσσιας ζώνης ανατολικά του 28ου
μεσημβρινού (για την ακρίβεια 27,59 μεσημβρινού) που (ποιος ξέρει γιατί;;;)
δεν περιλήφθηκε στην ΑΟΖ Ελλάδας –Αιγύπτου
7) μειωμένες εξεπίτηδες επήρειες ελληνικών νησιών, όχι μόνο
προς όφελος της Αιγύπτου, αλλά προπαντός προς όφελος μελλοντικών, εξ
αναλογίας, τουρκικών διεκδικήσεων σε όλο το Αιγαίο -
μια
σειρά πραγματικά εγκληματικών ελληνικών «παροχών» που συνεχώς την
βρίσκουμε μπροστά μας, και πιο πρόσφατα, στις εξίσου εγκληματικές «συνομιλίες»
με τη Τουρκία που οι Έλληνες σημερινοί κυβερνήτες απρονόητα αποφάσισαν
εβρισκόμενοι μπροστά σε όλη τη τουρκική «θεματολογία» παρανομιών και αξιώσεων
με την γερμανική «βούλα» στήριξης και επιβολής.
Η κληρονομιά του Σημίτη θα κυνηγά την Ελλάδα
ακόμα για πολλά χρόνια, εάν δεν βρεθούν εντωμεταξύ κυβερνήτες που θα σπάσουν τη παράδοση υποταγής
σε Γερμανούς, Αμερικανούς και Κοινοτικούς γενικά, και, ανεξαρτητοποιημένοι, προχωρήσουν χωρίς φόβο και κατέβασμα
παντελονιών, με τόλμη και αποφασιστικότητα, με τιμή και αρετή, σε νέες, θαρραλέες συμμαχίες και συμπράξεις,
οι οποίες κανείς δε λέει ότι πρέπει αναγκαστικά να είναι με χώρες πολέμιες των
σημερινών «προδοτικών φίλων και συμμάχων» της Ελλάδας, διότι κάλλιστα μπορούν
να δημιουργηθούν με χώρες οι οποίες εξίσου είναι φίλες και σύμμαχοι των «φίλων
και συμμάχων» της Ελλάδας.
Η
Ελλάδα κουβαλάει και προορίζεται να κουβαλήσει ακόμη για πολύ το
τεράστιο κακό που της φορτώθηκε – (και σαν να μην έφτανε συνέχεια υπάρχουν κι
άλλοι που επιβουλεύονται κι άλλα κακά) – ενώ οι ηθικοί και φονικοί αυτουργοί του κακού ζουν μια διαχρονική ασυλία η οποία δυσκολευόμαστε να
κατανοήσουμε πού βασίζεται.
Δεν είναι βέβαια δικό μας μέλημα, άλλοι είναι κατάλληλοι να διακρίνουν, να
κρίνουν και να ορίσουν.
Νοιαζόμαστε για το παρόν και το μέλλον της
Ελλάδας, των πολιτών της, των παιδιών της και των παιδιών των παιδιών της, κάτι
που θα έπρεπε όχι μόνο να το λένε μερικοί «αρμόδιοι», αλλά προπαντός να
το φέρουν σε πέρας έμπρακτα, έστω και ενάντια ξένων επιβουλών και
επεμβάσεων, έστω και με κίνδυνο της εξουσίας τους και της ζωής τους.
Ζούμε σε μια τόσο ιδιαίτερη χρονική συγκυρία
ανορθόδοξων πολιτικών που η εσχάτη προδοσία καραδοκεί σε κάθε βήμα και σε κάθε γωνιά με μια Ελλάδα πραγματικά
ξενοκρατούμενη!
Η ουσία του υποκείμενου.
Ως μη όφειλε, κατά καιρούς ο Κώστας Σημίτης
ξαναβγαίνει στη προσκήνιο – και τώρα πάλι το έκανε, σχετικά πρόσφατα – ίσως
ακόμη με το άγχος να κάνει εκ νέου αισθητή την παρουσία του – ένας Κώστας
Σημίτης πρώην ΠΑΣΟΚ, πρώην «εκσυγχρονιστής», πρώην «μάγειρας-εισαγωγέας» υπέρ
Γερμανίας του ευρώ στην Ελλάδα, πρώην εμπνευστής κατά της Ελλάδας των τουρκικών
«γκρίζων ζωνών», πρώην δημιουργός της οριστικής στρατηγικής απομάκρυνσης της
Ελλάδας από τη Κύπρο ως συνήθως προς όφελος της Τουρκίας, πρώην… πρώην… πόσο
πρώην αυτός ο τόσο παρών ακόμα στις συνέπειες που όλοι οι Έλληνες ζουν.
Όλα αυτά, αλλά και άλλα που όλοι γνωρίζουν (ή
τουλάχιστον θα έπρεπε να γνωρίζουν), τα πρόλαβε και τα έκανε ένας μόνο
πρωθυπουργός σε μόνο οκτώ χρόνια
άσκησης εξουσίας. Πολυπράγμων
πράγματι ο κύριος Σημίτης, αλλά και δυστυχώς, θα έλεγαν άλλοι.
Τώρα, υπό ποιαν μορφή εμφανίστηκε ο άνθρωπος
αυτός, ιδού το μέγα ερώτημα
Σαν ένα άσχημο όνειρο που με κακία θέλει να
ξαναζήσει την ύπαρξή του για «να μπει στο μάτι» σε κάποιους; Ή σαν δήθεν «σοφός
πολιτικός» που «βλέπει μακριά» για «το καλό της χώρας»; Ή μήπως σαν βαλτός –
από ποιους; απ’ τους Αμερικανούς για ακόμη ένα «ευχαριστώ»; ή απ΄ τους Τούρκους
σε ενθύμιο ενδόξων ημερών υποταγής; Ή σαν βραχνάς που επιστρέφει για να στοιχειώσει
τον κόσμο; Ή μήπως πιο παραστατικά σαν ζόμπι που πετάγεται απ’ τον χωμάτινο
τάφο του για μια ρεβάνς ενάντια όσων «δεν τον κατάλαβαν» ή ακόμη «δεν θέλουν να
καταλάβουν»; Ή πιο ρεαλιστικά ένας βρόχος που σφίγγει το λαιμό της Ελλάδας και
των πολιτών της και δεν το αφήνει;
Βέβαια πολλοί είναι εκείνοι στην Ελλάδα οι
οποίοι πιστεύουν πως αυτή τη στιγμή ο Κώστας Σημίτης θα έπρεπε να βρίσκεται
κάπου αλλού, «αποκλεισμένος», (μαζί με κάποιον άλλο επίσης πρώην κυβερνήτη της
χώρας), για κάτι που ενέχει τον όρο «έσχατος», όπως προηγουμένως αναφέραμε, αντί
να περιφέρεται εδώ κι εκεί σαν τον περίφημο παπά και να σκορπάει αχρείαστες
προφητείες, χρησμούς, παραινέσεις, συμβουλές, αλλά και, συχνά, κεκαλυμμένες
απαράδεκτες απειλές, ο αθεόφοβος.
Ο βίος και η πολιτεία του Σημίτη, λοιπόν, ως
υπουργού ειδικά όμως ως πρωθυπουργού, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τρομερού
εφιάλτη για την Ελλάδα και τον λαό της, όχι μόνο στο εσωτερικό γίγνεσθαι, αλλά
και, με αφάνταστα οδυνηρότερες προεκτάσεις, σε διεθνή επίπεδο.
Ασφαλώς οι συνέπειες των «πολιτικών αμαρτιών»
του Σημίτη, για όποιον ακόμη πέφτει από τα σύννεφα, είναι πασιφανείς υπό την
έννοια ότι ακόμη και σήμερα η Ελλάδα σαν Κράτος υποφέρει μέσα στα πλαίσια στα οποία
ο άνθρωπος αυτός ατιμωρητί την
καλούπωσε – η Ελλάδα και, παρεμπιπτόντως η Κυπριακή Δημοκρατία, δυο «ταμπλώ»
στα οποία οι κινήσεις του Σημίτη υπήρξαν μοιραίες, άμεσα και σε βάθος χρόνου.
Απ’ ό, τι φαίνεται τα σκεπτικά (αν υπήρξαν
σκεπτικά) βάση των οποίων ενήργησε ο τότε στις δόξες του πρωθυπουργός δεν αντέχουν
στη παραμικρή κριτική, τόσο ακαταλαβίστικα έδειξαν να είναι, που μόνο ένα κενό
μυαλό θα μπορούσε να τα συλλάβει.
Τώρα το να λες «κενό» αυτό το μυαλό, είναι σαν
να του κάνεις ένα μεγάλο κομπλιμέντο και κατά κάποιο τρόπο, συμπερασματικά, σαν
να το αθωώνεις κιόλας, σαν να του δίνεις το άλλοθι της μη ευθύνης λόγω της εκ
φύσεως ανυπαρξίας φαιάς ουσίας.
Ολωσδιόλου φαινομενικά όμως, γιατί δυστυχώς στην
πραγματικότητα, σίγουρα δεν πρόκειται για «κενό μυαλό», αντιθέτως είναι ένα
μυαλό «υπερβολικά γεμάτο» με ιδέες οι οποίες – και κανένας δεν μπορεί να το
αρνηθεί ή να το υποβαθμίσει – άκρως έβλαψαν όχι μόνο τα πολιτικά συμφέροντα της
Ελλάδας μέσα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ χορηγώντας στην Τουρκία ατού που ούτε καν στο
όνειρό της δεν θα μπορούσε να τα διανοηθεί προηγουμένως, αλλά και μείωσαν τις
«εδαφικές δυνατότητές» της, την εμβέλεια των εθνικών της χωρικών δικαιωμάτων σε
ζώνες καθαρής ελληνικής δικαιοδοσίας και επήρειας.
Και όλα αυτά δίχως κανένα εύλογο,
μακροπρόθεσμα ή μικροπρόθεσμα ευνοϊκά ουσιαστικό λόγο! Και καλό θα ήταν ο
κύριος Σημίτης να μας πει το γρηγορότερο (όνειρο θερινής και χειμερινής
νυκτός;) τα ειλικρινά βαθιά αίτια της «πουλημένης πολιτικής» των συνεχών
και τραγικών υποχωρήσεων και παραχωρήσεών που άσκησε, τα οποία πάρα πολύ
μοιάζουν πολλαπλώς με αδιανόητη εθνική
μειοδοσία και με εθνικό ξεπούλημα, έστω κι αν αυτές οι λέξεις πονούν και
φαίνονται υπερβολικές(!) για τα κατορθώματα ενός μόνου πολιτικού άνδρα.
«Βαθιά αίτια» τα οποία όμως μην ακούσουμε να
λένε πως είναι η σχιζοφρενική δικαιολογία της «δυνατής Τουρκίας με την αδύναμη
Ελλάδα», που δεν στέκεται με τίποτα στα πόδια της – «βαθιά αίτια» που όμως να
μην είναι ένας κατά φαντασία πόλεμος που θα καταστρέψει την Ελλάδα και θα φέρει
την Τουρκία στη Θεσσαλονίκη και στα ανατολικά ελληνικά νησιά, πρόφαση που μόνο
ένας ανήθικος με κακή πίστη θα μπορούσε να εκμαιεύσει.
Τώρα. εάν όντως το εθνικό καθήκον ενός
εκάστοτε κυβερνήτη είναι η υπεράσπιση της χώρας του με την έννοια της
προστασίας πάση θυσία της πολιτικής της υπόστασης, της νομικής της αλήθειας,
των διεθνώς καταχωρημένων εθνικών συνόρων και εδαφών της και γενικά της
ενεργούς παρουσίας της στον ιστορικό χρόνο και χώρο τοποθέτησής της με βάση
καλώς εγκεκριμένων συμβάσεων διεθνούς δικαίου – τότε ειδικά ο Κώστας Σημίτης
βρίσκεται πολύ μακριά από μια τέτοια εικόνα:
είναι μια σκέτη αποτυχία ή, μάλλον
ακριβέστερα, μια τεράστια χρεοκοπία που
αυτός χρέωσε σαδιστικά τουλάχιστον στις επόμενες τρεις γενιές μετά απ’ αυτόν!!
Έχοντας υπ’ όψιν πως ο κύριος Σημίτης θα
πρέπει να είναι πολύ ευτυχής που βρίσκεται ακόμα σε θέση ελεύθερου πολίτη που
ανοίγει το στόμα του και λέει ό, τι του κατέβει ή μάλλον ό, τι συνηθίζει από
παλιά να λέει και να κάνει μένοντας στο απυρόβλητο(ως πότε;), ποιος ξέρει γιατί
όλοι οι κυβερνώντες που υλοποίησαν και υλοποιούν πολιτικά, ιστορικά και
κοινωνικά καταστροφικά σχέδια, κατά γενική ομολογία, για την Ελλάδα και τον λαό
της, φεύγουν απ’ τη δημόσια σκηνή σαν κύριοι, σαν να μην έκαναν ποτέ τίποτα το
κακό ή μεμπτό, και δεν τιμωρούνται ποτέ για όσα έπραξαν, κατά κανόνα χωρίς να
ρωτήσουν και λάβουν καμία γνώμη ή εντολή ή εξουσιοδότηση των κυβερνούμενων
πολιτών, οι οποίοι γι’ αυτούς είναι πάντα ανύπαρκτοι;!
Ίσως, ή μάλλον, θα έπρεπε επιτέλους να
δημιουργηθούν οι κατάλληλες δομές, προϋποθέσεις και καταστάσεις, και οι
κατάλληλοι άνθρωποι, ώστε όποιος – οποιοσδήποτε! - έχει τόσο και εμφανώς
αποδεδειγμένα «λερωμένη τη φωλιά του» και επιπλέον αδίστακτα επιμένει, ανοιχτά
ή κρυφά, να υπονομεύει με οποιοδήποτε τρόπο (λόγια, γραπτά, πράξεις) την
πολιτική διεθνή οντότητα της Ελλάδας παράλληλα υποβοηθώντας και έμμεσα/άμεσα
ευνοώντας απαράδεκτες προκλήσεις τρίτων χωρών ενάντια της χώρας,
να υπόκειται επιτέλους και αυτός,
ανεξάρτητα από τη θέση του στη κοινωνία, στους ίδιους περιοριστικούς της
προσωπικής ελευθερίας όρους που εφαρμόζονται σε οποιοδήποτε άλλο Έλληνα
πολίτη όταν οι ενέργειές του βλάπτουν τα
εθνικά συμφέροντα και θέματα και αναβαθμίζουν
παράνομα τον ξένο τρίτο που
επωφελείται.
Δεν υπάρχει κανένας λογικός και νομικός λόγος
να θεωρούνται ανεύθυνοι όλοι όσοι, με πράξεις και παραλήψεις μέσα στη
κρατική και κυβερνητική εξουσία τους προκάλεσαν ή προκαλούν σε Πατρίδα και Λαό πολιτική εξουθένωση, ηθική βλάβη, οικονομική φθορά, στρατιωτικο-αμυντική ανασφάλεια,
κοινωνική κατάπτωση και ειδικά
γεωγραφική/εδαφική απώλεια.
Και σίγουρα δεν χρειάζεται να συντρέχουν όλες
αυτές οι καταστάσεις μαζί για να πρέπει να λογοδοτήσει ο φταίχτης: και μια μόνο να υπάρχει, και δύο μόνο, δεν μπορεί κανείς να απαλλάσσεται απ’ τις ευθύνες του με την
ανόητη «νομική» δικαιολογία ότι κατά την άσκηση των κρατικών και
κυβερνητικών καθηκόντων κανείς
δεν φταίει(!) εάν έχει δημιουργήσει, γνωρίζοντας ενσυνείδητα το τί πράττει, ζημιογόνους πολιτικούς,
στρατιωτικούς, οικονομικούς, εδαφικούς και κοινωνικούς παράγοντες οι οποίοι
επιπλέον (πολύ) δύσκολα (ή και καθόλου δεν) μπορούν να αντιμετωπιστούν και να
ακυρωθούν, θέτοντας έτσι ολόκληρο το Έθνος σε υπαγωγή, αναξιοπιστία, κίνδυνο
και ομηρεία.
Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος που επέλεξε
πάντα «λύσεις όχι ευχάριστες» για
την Ελλάδα, και καυχιέται κιόλας γι’ αυτό σαν
να μην υπήρχαν άλλες «λύσεις ευχάριστες» τις οποίες όμως αυτός απέκλεισε a priori για να μη στεναχωρήσει τους εχθρούς της Ελλάδας,
αυτός που πολλαπλώς
χαντάκωσε την Ελλάδα και πάνω στο σώμα της άνοιξε οδυνηρές πληγές οι οποίες δεν επουλώνονται, έρχεται
τώρα, αδιάφορος και απαθής, να «συμβουλεύσει» την «τακτοποίηση των
εκκρεμοτήτων» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (είναι, βλέπετε, «ειδικός» ο Σημίτης
στα ελληνοτουρκικά: Ίμια, Οτσαλάν, Κύπρος, Αιγαίο, Μαδρίτη, Ελσίνκι, κλπ.),
υπονοώντας ασφαλώς «λύσεις» παρόμοιες με εκείνες με τις οποίες ο ίδιος
«τακτοποίησε» τις τότε δήθεν «εκκρεμότητες» με την Τουρκία, δηλαδή «όχι
πάντα ευχάριστες» που στην ορολογία του Σημίτη σημαίνει απλά και μόνο «πάντα
δυσάρεστες, αρκεί να γίνουμε αρεστοί στους Τούρκους»!
Και έρχεται σήμερα αυτός ο ανεκδιήγητος
πολιτικός της πολιτικής πτώχευσης να θέλει πάλι – και αυτή τη φορά ούτε καν από
θέση ισχύος πρωθυπουργού – να μας πείσει πως η κατοχύρωση της ειρήνης «στην
περιοχή», δηλαδή ειδικά στο Αιγαίο (που κάποιος άλλος ελληνικός leader «φωστήρας» θέλει να «μοιραστεί» με τους
καρντάσιδες Τούρκους υπό το άγρυπνο μάτι της αστερόεσσας) και κατ’ επέκταση
στην Ανατολική Μεσόγειο και Κύπρο, περνά απαραιτήτως μέσα από τον υποχωρητικό για την Ελλάδα «κατευνασμό» της Τουρκίας και των απαραιτήτων
πάλι ελληνικών παραχωρήσεων στις «φυσιολογικά ακόρεστες» ορέξεις των Τούρκων.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου όπου η
έννοια της Πατρίδας, του Κράτους και του Δικαίου είναι ειλικρινά ζωντανές, και αυτό συμβαίνει στις περισσότερες
χώρες, όχι όμως στην Ελλάδα(!) ένας τέτοιος «κράχτης» των αλλότριων και
αλλόθρησκων συμφερόντων και επιβουλών θα είχε αναγκαστεί να σωπάσει δια
ροπάλου και δια παντός, μέσα σε καταναγκαστική κράτηση, εάν κιόλας δεν επενέβαινε
και κάποιος λειτουργός Δικαιοσύνης να τον καθηλώσει στιες ποινικές και πολιτικές
ευθύνες του.
Σε μια Ελλάδα όμως όπου, από τουλάχιστον
εβδομήντα χρόνια, όλες οι κυβερνήσεις, τουτέστιν όλοι οι «μη δοτοί» πρωθυπουργοί,
προσωπικά οι κυβερνώντες, αρέσκονται στο να επιδεικνύουν παντοιοτρόπως τους φόβους τους προς την αμερικανική και τουρκική παρουσία, χώρια και μαζί, υποκύπτοντας συστηματικά και πανηγυρικά
στα πιο απαράδεκτα «θέλω» τους (να τα απαριθμήσουμε; δεν θα έφτανε ένα ολόκληρο
βιβλίο), ο Κώστας Σημίτης βρήκε το πλέον εύφορο έδαφος καλλιέργειας αυτού του
πολιτικού φοβικού, παραλυτικού κλίματος πετυχαίνοντας την εδραίωση ενός
εκτεταμένου ψυχολογικού συνδρόμου μέσα στο οποίο η Ελλάδα παραπαίει σε ένα επίπεδο
που δύσκολα θα μπορούσε τόσο εντόνως και διαρκώς να απαντηθεί σε άλλες χώρες:
πέτυχε ώστε η ξένη χώρα, η εχθρική χώρα, η
Τουρκία, να μπορεί με χαρά να χρησιμοποιεί
αυτόν τον μοναδικό «ελληνικό φόβο»
για να απολαμβάνει κέρδη που αλλιώς θα της ήταν παντελώς αποκλεισμένα,
και πέτυχε ώστε η Τουρκία να επωφελείται συνεχώς και να προβάλλει
νέες διεκδικήσεις, πιο βαριές, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο φόβος που
«νιώθει» και «δείχνει να έχει» η Ελλάδα μήπως μπλεχτεί σε έναν πόλεμο με τους
Τούρκους, θα την αναγκάσει να είναι πιο πειθήνια, πιο «μαλθακή» και
υποχωρητική.
Αλλά τί να τα λέμε; Αλήθεια, για να είμαστε πραγματικά
ειλικρινείς, ακριβώς έτσι στην ουσία
δεν είναι η δύστυχη Ελλάδα;! Ο
Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, η αντιπολίτευση)
αρκούνται, ναρκισσιστικά θα ‘λεγε κανείς, στο να στέλνουν «σκληρά μηνύματα»
(σιγά τη σκληράδα!) προς την
Τουρκία, τα οποία συστηματικά αυτή όχι μόνο δεν τα ακούει, αλλά, απ’ τη μεριά
της, απαντά με πράξεις βαρέως περιεχομένου (συνεχείς ψυχοφθόρες
παραβιάσεις των ελληνικών εναερίων συνόρων, «περίπατοι» στα ελληνικά χωρικά
ύδατα, εισβολές στην ελληνοκυπριακή ΑΟΖ, σύλληψη και μακρότατη, παράνομη
κράτηση Ελλήνων στρατιωτών, κλπ.) στις οποίες η Ελλάδα αντιτίθεται μόνο με έναν
τρόπο περιοριστικά αμυντικό
και ποτέ επιθετικό (γιατί επιθετικά, κρίμα είναι, αφού επιθετικά
ενεργούν πάντα οι Τούρκοι;).
Εδώ ολόκληρο τουρκικό υποβρύχιο έφτασε ανάμεσα
σε Εύβοια και Σκύρο, ούτε λίγο ούτε πολύ μέσα
σε αμιγώς ελληνικά χωρικά ύδατα, και οι Έλληνες οι φοβικοί αντί να το θεωρήσουν εχθρικό και αναίτια
επιθετικό και παραβατικό (όπως όντως ήταν) και να το βουλιάξουν χωρίς καν να ζητήσουν ποιος
είναι, αρκέστηκαν να το
«φοβίζουν», να το «καθηλώνουν»(!) στο βάθος της θάλασσας, και τελικά το άφησαν να φύγει «σώο και
αβλαβές» μετά που αυτό όμως έκανε τη
βρώμικη δουλειά, την τουρκική
επιδρομή και παραβίαση των ελληνικών εθνικών υδάτων!!! Και ποιος μας
λέει πως δεν καυχιέται κιόλας για το κατόρθωμά του: να παραβιάσει τα
ελληνικά «νερά»!
Οποιοδήποτε άλλο κράτος στη θέση της Ελλάδας
θα το είχε βουλιάξει πριν ακόμη προλάβει να πει: ουχ!, γιατί χωρίς καμία άδεια παραβίασε τα ελληνικά
σύνορα και κατασκόπευε!!
Αλλά οι Έλληνες ναύαρχοι είναι τόσο «φιλεύσπλαχνοι»!
δεν θέλουν το κακό του εχθρού(!) .
Γιατί όμως δεν έκαναν κάτι που όλοι θα έκαναν στη θέση τους:
γιατί. αφού μπορούσαν, δεν το ανάγκασαν,
υπό την απειλή να το βυθίσουν,
να ανέβει στην επιφάνεια, να το
αιχμαλωτίσουν και να δικάσουν
τον κυβερνήτη και το πλήρωμα για κατασκοπεία, ακριβώς
όπως είχαν κάνει οι Τούρκοι με του δυο Έλληνες στρατιωτικούς που κρατούσαν για
μήνες αιχμάλωτους στον Έβρο!!!!
Το υποβρύχιο ήταν λαθραίο, παράνομο, κανένας Τούρκος πολιτικός ή στρατιωτικός
δεν θα ομολογούσε δημόσια ότι το τουρκικό πλοίο ήταν διεθνής παραβάτης μέσα
σε ξένα ύδατα!!!
Και η Ελλάδα κάλλιστα θα μπορούσε να το
βυθίσει σαν άγνωστο ξένο υποβρύχιο που
μπήκε παράνομα, χωρίς άδεια, για κατασκοπεία, σαν απειλή, στα ελληνικά χωρικά
ύδατα – και κανείς, κανείς δεν θα
μπορούσε να αντιτείνει οτιδήποτε!!
Τα
έχετε ξεχάσει; Ή έχετε υπερβολική, ανόητη καλοσύνη;!
Επιστρέφοντας όμως στον Σημίτη, πάλι αυτός εμμέσως
προτείνει να «βρεθούν», ακόμη μια φορά, οι «καλές» φιλοτουρκικές λύσεις
που για ένα (ελάχιστο) χρονικό διάστημα (όσο θελήσει η Τουρκία!) θα «ηρεμήσουν»
κάπως την αιγιακή περιοχή, άσχετο κι αν η Ελλάδα πάλι κάτι θα χάσει, η Τουρκία
πάλι κάτι θα κερδίσει, σε ελληνικές «προσφορές» ή/και σε τουρκικά «τετελεσμένα».
Το παλιό αλλά πάντα επίκαιρο τουρκικό «κόλπο/παγίδα»
στο οποίο ευχαρίστως πέφτουν κάθε φορά οι Έλληνες και, μετά απ’ το οποίο,
κάθε φορά αλλάζουν οι ελληνο-τουρκικοί
συσχετισμοί μόνο σε βάρος της Ελλάδας.
Και υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα εκείνοι οι
οποίοι κάθονται και τον ακούν, τον αξιότιμο κύριο Σημίτη, «αναλύουν» δήθεν τα
λεγόμενά του και βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα για την «αξία» αυτών των
λεγόμενων ηδονικά πλέοντες μέσα στη (εγκληματική) λήθη όλων των ολέθριων
πεπραγμένων!
Και κανείς δεν βρίσκεται, με τα άφθονα υπάρχοντα
ντοκουμέντα στο χέρι, δημόσια, να θέσει στη κρίση λαού και πολιτείας τα θλιβερά
διεθνή «αποτελέσματα» της
κυβερνητικής οκταετίας 1996-2004 και τα «παράγωγά» τους!
Παράλογο να το χαρακτηρίσει κανείς; Πάλι λίγοι
θα πει γιατί αυτό μας παραπέμπει άμεσα σε ένα άλλο «παράξενο φαινόμενο»: τί
συμβαίνει άραγε και κανένας της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης δεν είπε
τίποτα στα όσα εκ του ασφαλούς(;) είπε ο Κώστας Σημίτης για «νέα Ίμια», «ελληνική
ΑΟΖ» (που ο Τσίπρας έσπευσε να «διορθώσει» σε «υφαλοκρηπίδα» για να μη
δυσαρεστήσει τον φίλο Ερντογάν), «τουρκική επίθεση», «κίνδυνος ήττας για την
Ελλάδα», «εκκρεμότητες υπέρ Τουρκίας»;
Συμφωνούν μαζί του ή διαφωνούν; να μας το
αποκαλύψουν και να το δικαιολογήσουν, αν έχουν το κουράγιο.
Πάντως, σε κάθε περίπτωση όντως ο Σημίτης
έδειξε να είναι πολύ έμπειρος στο σπορ των ελληνικών υποχωρήσεων, απ΄ ό, τι μας
λένε τα «χαρτιά», όχι βέβαια οι όποιες φαντασιώσεις (ενώ άλλοι πάλι.
ανεκδιήγητοι, που ακόμα «κυκλοφορούν και οπλοφορούν», άλλοτε χορεύανε
ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια και με αυτά κορόιδευαν τον κόσμο πως δήθεν ήταν για
το καλό της Ελλάδας!).
Ωστόσο αυτά τα πολιτικά ζόμπι δυστυχώς δεν
είναι μόνα. Πολύ πρόσφατα δεν έλειψαν υπουργοί οι οποίοι, σίγουρα με τις
ευλογίες του πρωθυπουργού τους, εκφράστηκαν με τρόπο αδιανόητα φιλικό για «δικαιώματα(!)» της Τουρκίας πάνω σε
θέσεις ελληνικές νομικά διεθνώς κατοχυρωμένες και σε διεθνή δεδομένα στα οποία
η Τουρκία δεν έχει απολύτως κανένα λόγο!
Το θέμα είναι μόνο ένα: η χρόνια
(διαχρονική) ατιμωρησία των πολιτικών
εγκληματιών που συνεχίζουν να «ζουν και βασιλεύουν» σπέρνοντας τις ψευδείς
τους αισθήσεις μέσα στο λαό τον οποίο πάντα εννοούν να τον χρησιμοποιούν σαν
«μοχλό» που επιτήδεια κινούν για να παραμένει αυτός εσαεί υπό την επήρεια του
μόνου αισθήματος που παραλύει:
τον
φόβο, και ειδικά τον ψεύτικο
φόβο τον οποίο αυτοί οι πολιτικοί εγκληματίες τεχνηέντως διογκώνουν
επιδιώκοντας, και σχεδόν πάντα τα καταφέρνουν, να τον μετατρέψουν σε αληθινό «κοινωνικό»
φόβο, προς όφελος του πολιτικού τους παρόντος και μέλλοντος.
ΥΓ.1.
Ό, τι λέμε για τον Κώστα Σημίτη, έναν εμβληματικό αναμφίβολα Έλληνα πρωθυπουργό σχετικά με τα πεπραγμένα του και τις συνέπειες των σίγουρα δεν είναι ένα «άπαξ», ένα una tantum, τέλος πάντων κάτι το μοναδικό.
Η
ατυχής πραγματικότητα είναι πως δεν υπάρχει, από την μεταπολίτευση και μετά,
Έλληνας πρωθυπουργός με κάποια θητεία χρόνου που, κατά τη διάρκεια αυτής, να
μην έχει βλάψει λίγο-πολύ την πατρίδα του, είτε με προσωπικές; επιλογές είτε,
ως επί το πλείστον, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος», «κείνων= ποικιλία ξένων».
Λ.χ.
ένας άλλος ολετήρας πρωθυπουργός μπορούμε να πούμε πως, από τις πράξεις του και
τα αποτελέσματά τους, υπήρξε και ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, ο λεγόμενος ΓΑΠ,
«νομικός» αυτουργός της «πολιτικής των μνημονίων» που διέλυσαν στη κυριολεξία –
και κανείς δεν μπορεί να το διαψεύσει
– τον ελληνικό οικονομικό και κοινωνικό ιστό.
Αρκεί
λίγο να «ψάξουμε», και άλλοι κυβερνήτες όλο και κάτι σημαδιακά κακό έκαναν ασελγώντας ατιμωρητί πάνω στο σώμα της
Ελλάδας τους και των πολιτών της.
Τελικά,
στο ελληνικό «στρατόπεδο» φαίνεται πως δεν υπάρχει όριο στη «μειοδοσία». Ίσως
γι’ αυτό η Ελλάδα και οι Έλληνες πολιτικοί θεωρούνται από όλους, φίλους και
εχθρούς, απολύτως δεδομένοι
και το μόνο που οι ξένοι περιμένουν απ΄ αυτούς είναι να παραχωρούν και να
υποχωρούν συνεχώς μέσα στην ολική αδυναμία τους να πετύχουν απτά και ουσιαστικά κέρδη για τη χώρα τους.
Αφάνταστα
λυπηρό!
ΥΓ.2.
Μάθαμε πως η Ελλάδα, ακόμη και τώρα που η Τουρκία της κάνει
ατελείωτο bullying και την εξωθεί
προς τα χειρότερα, αγοράζει απ’ τη
Τουρκία φάρμακα, λεωφορεία ως και παιδικές χαρές!!
Ένας
ορισμένος αριθμός ελληνικών Δήμων ξοδεύει τα ευρώ του – φόροι των Ελλήνων
δημοτών και χρηματοδοτήσεις της ελληνικής κυβέρνησης!! – για να τα δώσει για αγορές στους Τούρκους!
Απίστευτο αλλά
αληθινό, να πηγαίνεις να δίνεις τα
ελληνικά λεφτά σου στον χειρότερο εχθρό σου που κάνει τα πάντα για να
σε καταστρέψει!! Τελείως άκαιρο business και
ντροπιαστικό. Ποιος ξέρει τί γέλια κάνουν οι Τούρκοι πίσω απ’ τις πλάτες των
Ελλήνων «πελατών-αγοραστών»!
Τί
να πει κανείς; όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι πρωθυπουργοί τους και οι
υπουργοί τους και, παράλληλα, οι βουλευτές «εθνοπατέρες»(τρομάρα τους!) έχουν
κάνει τα πάντα όσα οι ξένοι τους έχουν παραγγείλει για να ξεπατώσουν εκ βάθρων της ελληνική βιομηχανία, έτσι ώστε η
Ελλάδα να αναγκάζεται να αγοράζει τα πάντα από τους άλλους απ το εξωτερικό, και
η ίδια να μη μπορεί να παράγει σχεδόν τίποτα.
Ως
και την πολεμική βιομηχανία – που σε όλες τις χώρες του κόσμου είναι το κόσμημα
– κατέστρεψαν ώστε η Ελλάδα να ξοδεύει δις και δις για να αγοράσει τα οπλικά
συστήματα που της χρειάζονται!
Όλα
έχουν μια λογική αλληλουχία, τίποτα δεν είναι ξεκάρφωτο. Μειοδοσία, μνημόνια, κυβερνήσεις
εκτοπλασμάτων και υποταγμένων σε τακτική υπηρεσία ξένων κέντρων εξουσίας,
φοβερά πολιτικά λάθη, παντελής απουσία οιουδήποτε πολιτικο-γεωστρατηγικού
σχεδιασμού, δειλία στο έπακρον, ξεδιάντροπη υποχωρητικότητα, χυδαία φοβία,
άσκηση παραπλανητικής ψευτιάς, θρασύδειλη ασυδοσία, φτηνή αλαζονεία, και… και…
όλα ετούτα είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους με αποτέλεσμα να έχουμε μια Ελλάδα,
πλούσια σε ό, τι καλό υπάρχει πάνω και κάτω στη γη, να αναγκάζεται να σέρνεται
σαν τη φτωχότερη των πάντων, ακριβώς επειδή
δεδομένη, έρμαιο στα χέρια των αλλότριων επιτηδείων, ειδικά
Γερμανών, Αμερικανών, Άγγλων, Ρώσων, Κοινοτικών και άλλων «μικρότερων».
Αφάνταστα
λυπηρό!
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 22.10.2020.
ΛΕΞΕΙΣ: Κωστας Σημιτης, Ιμια
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook