Του δικηγόρου Βαγγέλη Αυγουλά
Η είδηση είναι μια και σαφής
και προέκυψε στις 9 Δεκεμβρίου, εν μέσω της έξαρσης της πανδημίας, της
πρωτοφανούς καταστροφής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, του lockdown και των
σοβαρών γεωπολιτικών προβλημάτων της χώρας μας:
«Νόμος του κράτους γίνεται
πλέον ο δανεισμός αρχαιοτήτων στο εξωτερικό με το «φαραωνικό» χρονοδιάγραμμα
των 25 ετών και με δυνατότητα πενταετών παρατάσεων μέχρι 25 χρόνια επιπλέον».
ΔΕΙΤΕ σχετικά κείμενα με αντιδράσεις, ΕΔΩ.
Τι ήταν αυτό; Πώς μας προέκυψε; Ποιος και πως και πότε να το συνειδητοποιήσει κανείς; Πότε να προλάβουμε να το κατανοήσουμε πλήρως, κλεισμένοι ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ στα σπίτια μας ή περιμένοντας στην ουρά έξω από τις τράπεζες και τα σούπερ μάρκετ με το sms στο χέρι και με μόνη ενημέρωση από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων τις ειδήσεις για το δράμα στα νοσοκομεία, την πρόοδο του εμβολίου και τα Ελληνοτουρκικά;
Και «στο καπάκι», δυο μέρες αργότερα: «Με 179 ψήφους, πέρασε το νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού για την Αναδιοργάνωση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων. Στο επίκεντρο της έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, βρέθηκε κυρίως η επίμαχη διάταξη για τον μακροχρόνιο δανεισμό αρχαιοτήτων σε μουσεία του εξωτερικού, η οποία εγκρίθηκε, ξαναλέω, με 179 ψήφους υπέρ έναντι 120 κατά, μετά από ονομαστική ψηφοφορία που είχε ζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπέρ ψήφισαν 157 βουλευτές από τη ΝΔ και 22 από το ΚΙΝΑΛ».
Υπήρξαν αντιδράσεις,
ακούστηκαν και στη Βουλή πολλά και διάφορα από την αξιωματική αντιπολίτευση
κυρίως, βγήκαν και κάποιες ανακοινώσεις αλλά μέχρι εκεί.
Το θέμα «χάθηκε» μέσα στον
ποταμό των «άλλων ειδήσεων» και της απροθυμίας των Μ.Μ.Ε. να το «ψάξουν»
περισσότερο. Και στην προσπάθειά του να «δικαιολογηθεί» τεκμηριώνοντας την
ορθότητα της πολιτικής απόφασης – ταυτόχρονα «αυτοδικαιωνόμενο» - για τον
εκπατρισμό αρχαιοτήτων, το υπουργείο Πολιτισμού εξέδωσε ένα δελτίο Τύπου που
συνόψιζε μια – έλεος δηλαδή - «διαχρονική πολιτική». Και έλεγε:
«Η στρατηγική με την οποία η
Ελλάδα ξανασυστήνεται στον κόσμο, περιλαμβάνει και τη δυνατότητα ελληνικά έργα
τέχνης να μπορούν να εκτεθούν, με φροντίδα και ασφάλεια, σε διάφορες γωνιές του
κόσμου. Στο πλαίσιο αυτό, η ρύθμιση για δυνατότητα δανεισμού κινητών μνημείων
από τα ελληνικά μουσεία για 25 χρόνια – με δυνατότητα παράτασης για επιπλέον 25
χρόνια – ενισχύει την εξωστρέφεια του ελληνικού πολιτισμού».
Εξωστρέφεια λοιπόν. Εξωστρέφεια ή άγριο δούλεμα; Διότι πόσοι απ΄ αυτούς που το ψήφισαν ΘΑ ΖΟΥΝ σε 50 χρόνια, ώστε να διαπιστώσουν τα αποτελέσματα αυτής τους τής απόφασης; Μιας αδικαιολόγητης, αφελούς και περίεργα επιπόλαιας απόφασης που ισοδυναμεί με «ξεπούλημα». Ενώ χρόνια ολόκληρα αγωνιζόμαστε να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα, τους δίνουμε κι άλλα. Με τη βούλα της απόφασης νομιμοποίησης μιας ενέργειας την οποία τα εγγόνια των 177 «ψηφισάντων», θα συνεχίζουν να αγωνίζονται για να την ανατρέψουν. Και δεν θα μπορούν.
ΠΗΓΗ: ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ, 28
Δεκεμβρίου 2020. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 29.12.2020.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook