Περί των Ομήρου και Οδυσσέα το ανάγνωσμα και τα μεταμοντέρνα παρατράγουδα - του Παν. Ήφαιστου

Περί των Ομήρου και Οδυσσέα
το ανάγνωσμα
και τα μεταμοντέρνα παρατράγουδα 

Του καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστου


Ιθάκη: Οδυσσέα:

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μεν' η σκέψις σου υψηλή,

αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει…

Κ. Καβάφης

 

Πρόσεξε όμως Οδυσσέα. Μην λοξοδρομήσεις σε χαώδεις μεταμοντέρνες περιοχές όπου βασιλεύει ο La Mettrie. Θα σε εξυβρίσουν, θα σε συκοφαντήσουν και θα σε εκδιώξουν ή και χειρότερα. Θα δεχθούν να μείνεις μόνο εάν, όπως λέμε σήμερα, «αισθητικά, ψυχικά, ερωτικά, πνευματικά ουδέτερο». Όχι άνθρωπο όπως τον ξέραμε χιλιάδες χρόνια: Μηχανή και ουδέτερο. Η ηθική, η παιδεία, οι νόμοι και οτιδήποτε άλλο σκεφτείς θα ορίζεται από «“ουδέτερα” δόγματα» κάποιων καθωσπρέπει “ουδέτερων”. Έτσι καταντήσαμε γι’ αυτό αν ταξιδεύεις πάλι πρόσεχε μην λοξοδρομήσεις αλλά πήγαινε κατευθείαν στην Ιθάκη.

«Ουδέτερα», γράψαμε, γιατί δεν υπάρχουν πια τα ιδεολογικά δόγματα τα οποία αν και πνευματικά ήταν σαπουνόφουσκες, τουλάχιστον διέγειραν την περιέργεια και το πνεύμα. Τώρα τα νέα ανάμεικτα ουδέτερα μεταμοντέρνα (ιδεολογικά) δόγματα κοχλάζουν ανορθολογικά μέσα σε ένα μεγάλο καζάνι και μας θέλουν όχι μόνο ουδέτερους αλλά και προσαρμοσμένους σε μηδενιστικές «ουδέτερες» «αξίες» και «ηθικές». Το δε παρελθόν με διατάγματα διαγράφεται. Που να ξέρουν οι άμοιροι εγκλωβισμένοι σε ολιγαρχίες περί Πολιτειακού Κοινωνικού και Πολιτικού γεγονότος, περί αθλήματος αναζήτησης συλλογικού τρόπου ζωής, περί εκκρεμούς ζωντανών ανθρώπων που σταθεροποιείται από συλλογικά κριτήρια πολιτικής ηθικής, Αριστοτέλη και το άθλημα να καταστεί ο πολίτης ενάρετος και τόσα άλλα.

 

Εδώ ισχύει ότι λέει ο κάθε φαντασιόπληκτος εσχατολόγος: Να εφαρμοστεί ότι κατέβει στο κεφάλι του καθενός που κατάπιε ιδεολογικά δηλητήρια και τώρα μεταμοντέρνα ιδεολογικά δηλητήρια. Ο πολίτης; Μα δεν χρειάζεται να είναι ενεργός ή ζωντανός καν. Ξέρουν κάποιοι και πρέπει με τον ένα ή άλλο τρόπο να συμμορφωθεί. Κυρίως όμως κατά διαταγή των La Mettrie και de Sade, των οποίων οι βδελυρές παραδοχές αναβίωσαν και εξωθούν προς καταληκτικά μηχανιστικά κινούμενους ανθρώπους. Απαγορεύεται να ταξιδεύουν και θα αγωνίζονται για αυτό που πιστεύουν. Με την «ωραία Ελένη» τώρα θα σκοτιζόμαστε!

Δεν πρέπει να ξέρουμε πως ήταν ο κόσμος και πως εξελίχθηκε ακόμη και αν ήταν πολύ πιο πολιτικά ηθικός, εύτακτος και οργανωμένος συγκρινόμενος με τον σημερινό. Απαγορεύεται ο έρωτας ή η ζήλεια γιατί είναι σεξιστικά αυτά και παρωχημένα. Δεν σε θέλουν πια Οδυσσέα άνθρωπο. Ούτε καν να ταξιδεύεις και να έχεις στο νου –όπως αποδείχθηκε– αυτή την «αποκρουστική» έννοια που λέγεται πατρίδα. Και αν τύχει και ταξιδέψεις να έχεις στον νου σου όχι τον κόσμο σου, την Ιθάκη και την Πηνελόπη (ποια Πηνελόπη, γάμους, οικογένειες και άλλα παρωχημένα κολοκύθια!).

 Στα εξάρχεια και στα κολωνάκια των πολλών ειδών υπερατλαντικών και ευρωπαϊκών μεταμοντέρνων γκέτο όλα είναι μηχανικά κινούμενα και εναλλάξιμα. Αυτός είναι ο καθώς πρέπει μεταμοντερνισμός και άσε τους έρωτες, σεξιστή! Σε αυτά τα ανθρωπολογικά ουδέτερα καθωσπρέπει μεταμοντέρνα πλάσματα πρέπει να μοιάζεις. Τίποτα άλλο: Συρρικνώσου και αν ερωτευτείς είσαι σεξιστής. Αν είσαι παντρεμένος με την Πηνελόπη και μείνεις πιστός σε αυτή είσαι παρωχημένος και πάλι ακατάλληλος. Δεν χρειάζεται έρωτας και φιλία σε ένα κατ’ εντολή ανυπόστατο κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι δεν είναι πλάσματα αλλά εναλλάξιμα αντικείμενα που κινούνται χαμηλά και επίπεδα. Δεν θα προσέξουν καν ότι έχοντας στο νου σου τον Κόσμο σου, την Πατρίδα σου και την Πηνελόπη σου, δέθηκες στο κατάρτι για να αντισταθείς στην Σειρήνες και ότι παραμέρισες πολλές άλλες προκλήσεις. Και ότι όχι μόνο το ταξίδι κατάληξε στην Ιθάκη αλλά και εκδίωξες τους κατακτητές που παραμόνευαν να σου αρπάξουν ότι έχεις.

Εάν Οδυσσέα συνεχίζεις να είσαι ο ίδιος και ξαναγεννηθείς θα απογοητευτείς εάν απρόσεκτα μπεις σε σπήλαια όπου πια δεν υπάρχουν Κύκλωπες αλλά καθωσπρέπει απόγονοι του μεταμοντερνισμού γνήσιοι – αν και συνήθως ανεπίγνωστα – απόγονοι του Μαρκήσιου de Sade. Εκεί δεν τρώνε ανθρώπους άλλα κάνουν. Ξέρουμε εξάλλου που κολυμπούσε!! αυτός και η παρέα του αλλά εσένα αδιάντροπα σε βρίζουν όσοι συνειδητά ή ανεπίγνωστα σε συκοφαντούν αλλά συνειδητά ή ανεπίγνωστα είναι απόγονοι του Μαρκήσιου.

Πολύ πλούσιος ήσουν όταν ξεκίνησες για την Τροία και πλουσιότερος όταν κατάφερες να επιστρέψεις στην Ιθάκη σου. Κατανοητό γιατί σαν άνθρωπος ταξιδεύοντας κατά την διάρκεια της Οδύσσειάς σου όπως ιδιοφυώς το κατέγραψε ο Μεγάλος Όμηρος έκανες όχι μόνο ανδραγαθήματα αλλά και λάθη άλλα εν τέλει καταληκτικά και διδακτικά σε καθιστούν ιστορικό Παραδειγματικό πρότυπο. Ο Μεγάλος Όμηρος όπως και στην Ιλιάδα κατάγραψε τα πάντα μέσα και έξω για το τι είναι ο αυτεξούσιος άνθρωπος, η τιμή, η αξιοπρέπεια, ο έρωτας, η ατιμία, η ανεντιμότητα, η εγκληματική πονηριά, η βλασφημία, το άθλημα της συλλογικής (πολιτικής) ζωής, η γενναιότητα, ο ηρωισμός, η φιλοπατρία, τα δύσκολα διλήμματα που χρήζουν βέλτιστες αποφάσεις, τα διδάγματα των λαθών, το κατηφόρισμα και το ανηφόρισμα, η πρόοδος και η παρακμή, και τα λοιπά.

Όταν υπάρχουν τέτοιοι ωκεανοί πολιτικού στοχασμού κολυμπάς και μαθαίνεις τι είναι το επίγειο άθλημα της πολιτικής και του πολιτικού πολιτισμού, τι σημαίνουν τα παραστρατήματα και τι σημαίνει η πίστη στον κόσμο σου, στην πατρίδα σου, στην Πηνελόπη. Οι μεταμοντέρνοι καθωσπρεπισμοί και οι φορείς τους, όμως, τονίζουμε και υπογραμμίζουμε ξανά, άλλοι συνειδητά και άλλοι ανεπίγνωστα σε θέλουν χαμηλό, γραμμικά κινούμενο, ανέραστο, υπάκουο, Έλα όμως που η ύβρις όσοι την εκφέρουν τους φέρνει την Νέμεση.

Μεταμοντερνισμός – παρατίθενται αυτούσια και χωρίς σχόλια αποσπάσματα από σημειώσεις της μελέτης του «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού» του Παναγιώτη Κονδύλη.

Εδώ εισαγωγικά, σημειώνεται μόνο ότι η ανθρωπολογική συρρίκνωση που συνεπάγονται τα μεταμοντέρνα δόγματα που συγχώνευσαν τα παρωχημένα πλέον ιδεολογικά δόγματα του 19ου και 20ου αιώνα δεν πλήττουν όλους με τον ίδιο τρόπο. Βασικά ισχύει το η ύβρις φέρνει την Νέμεση. Αυτό είναι και το κύριο θέμα που αναλύεται σε επερχόμενο κείμενο για την Εθνεγερσία του διαχρονικού και οικουμενικού Ελληνικού έθνους που τελικά ήταν και Εθνεγερσία του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων μετά την πτώση της Βυζαντινής Κοσμοπολιτείας και την έλευση του χάους των Νέων Χρόνων με ολιγαρχίες, δεσποτισμούς και αποικιοκρατία των ηγεμονικών κρατών που έξη χρόνια πριν την Επανάσταση του 1821 στην Βιέννη αποφάσισαν «όχι επαναστάσεις όχι δημοκρατία». Στα δυτικά κράτη στα θεμέλια του ηγεμονισμού εκκολάφθηκε ο μηδενισμός και ο συνεπής μηδενισμός που κατατρώει τώρα την υπόσταση των κοινωνιών, γεγονός που ερμηνεύει πολλά και ακόμη περισσότερα επερχόμενα. Αυτά συμβαίνουν στην Εσπερία όταν σε κολοσσιαία έθνη δισεκατομμυρίων της Ανατολής -τα οποία πρέπει να πούμε έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν για να εξελιχθούν ανθρωποκεντρικά με όρους ελευθερίας– ο αποδυναμωτικός εάν όχι και δολοφονικός μεταμοντερνισμός είναι ανύπαρκτος. Τέλος, πολύ μεγάλης σημασίας για την κατανόηση μεγάλων σύγχρονων ζητημάτων είναι τα έργα του Γιώργου Κοντογιώργη για τον διαχρονικό Ελληνικό πολιτισμό, την εξέλιξη του κρατοκεντρισμού, την χιλιετή Βυζαντινή κοσμοπολιτεία και την Εθνεγερσία του Ελληνικού έθνους. Κρίσιμο για το σύγχρονο Ελληνικό κράτος είναι το βιβλίο του Ελληνισμός και Ελλαδικό κράτος, δύο αιώνες αντιμαχίας 1821-2021.


Ακολουθούν τα αποσπάσματα από τον Κονδύλη, Η παρακμή του Αστικού πολιτισμού όπου δίνεται μια εικόνα για το ποιες είναι περίπου οι συνέπειες του συνεπούς μηδενισμού. Λογικό είναι σε κοινωνίες που πλήττονται από εσωτερικές αντιφάσεις, από μεταμοντέρνα δόγματα (που στο παρελθόν καλλιεργούσαν για τροφή ιθαγενών-στόχων soft power) δονκιχωτικά να τα βάζουν με τον … Όμηρο. Τον παμμέγιστο Όμηρο που είναι βασικά η βάση του πολιτικού πολιτισμού και ότι λέχθηκε και έγινε έκτοτε ανθρωποκεντρικά.

 

64 Αναλυτικό-συνδυαστικό «δεν υπάρχουν ουσίες ή πάγια πράγματα, παρά μονάχα έσχατα συστατικά στοιχεία, τα οποία εντοπίζονται με την συνεπή ανάλυση, σημεία ή άτομα των οποίων η υφή και η ύπαρξη συνίσταται απλώς και μόνο στην λειτουργία τους, δηλαδή στην ικανότητά τους να σχηματίζουν διαρκώς νέους συνδυασμούς μαζί με άλλα σημεία ή άτομα».

σελ.130 Όχι σταθερές σχέσεις αλλά συνδυασμοί: Αντικατάσταση του προσώπου από μεταβλητές λειτουργίες. Κινείται σε ευθεία γραμμή που τέμνεται από άλλες γραμμές … «στρατός μυρμηγκιών που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις

«Τα πάντα μπορούν και επιτρέπεται να συνδυαστούν με τα πάντα, γιατί τα πάντα βρίσκονται πάνω στο ίδιο επίπεδο και δεν υπάρχουν οντολογικές προϋποθέσεις που θα εξασφάλιζαν το προβάδισμα ορισμένων συνδυασμών απέναντι σε άλλους».

Δυναμικό ισοζύγιο: Απέραντη κινητικότητα και διαρκείς αναδιανομές ρόλων

Αναλυτικό-συνδυαστικό 65 «άπειροι συνδυασμοί των οποίων η ποικιλομορφία και συνάμα η παροδικότητα παραμερίζει ολοκληρωτικά την ιδέα της ουσίας και στην θέση της βάζει λειτουργικά κριτήρια και μόνον».

83 «Η οντολογική ανατίμηση της φύσης και του ανθρώπου όπως την επιχείρησε η αστική σκέψη ενάντια στην θεολογική κοσμοθεωρία, θα αφαιρούσε η ίδια το έδαφος κάτω από τα πόδια της αν διέλυε ακριβώς σε ανάερες λειτουργίες ότι ακριβώς ήθελε να ανατιμήσει. Η έννοια λοιπόν της λειτουργίας χρησιμοποιήθηκε στο μέτρο που αυτό φαινόταν απαραίτητο, για την ανασκευή της αριστοτελικής-σχολαστικής οντολογίας και μεταφυσικής» … «Η έννοια της ουσίας διατηρήθηκε αλλά συνάμα μεθερμηνεύτηκε έτσι ώστε να μη σημαίνει πια τις formae substantiales κτλ, παρά απλώς το υλικό υπόστρωμα των πραγμάτων η την prima materia, της οποίας η σχέση με τα συμβεβηκότα παρέμεινε αδιευκρίνιστη παρά τις σχετικές προσπάθειες».

130 Αντικατάσταση του προσώπου από μεταβλητές λειτουργίες. Κινείται σε ευθεία γραμμή που τέμνεται από άλλες γραμμές … «στρατός μυρμηγκιών που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις σχηματίζοντας διαφορετικές διατάξεις και διάφορους συνδυασμούς».

130-1 «Το εσωτερικά διαλυμένο πρόσωπο ως μέλος μιας κοινωνίας αποτελεί ένα αδύναμο, στερημένο ταυτότητας και ανώνυμο σημείο, το οποίο χάνεται μέσα στην αχρωμία και στην ανωνυμία απρόσωπων δομών, ενώ τα ατομικά γνωρίσματα του προσώπου συρρικνώνονται σε απλά σημεία. Η εσωτερική διάλυση του προσώπου μεταπίπτει σε κατάτμηση της κοινωνικής ζωής σε άτομα – και τότε έρχεται η στιγμή όπου το διαλυμένο πρόσωπο αισθάνεται ως απλό σημείο ή ως παίγνιο στα χέρια ανεξέλεγκτων και αδιάγνωστων δυνάμεων». 131 «Πάνω από μια χαοτική ψυχή μπορεί να στέκεται μονάχα μια ζοφερή και καταθλιπτική εξουσία ή αυθεντία, η οποία είναι ακαταμάχητη ακριβώς επειδή δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά τις ανώνυμες εκείνες δομές που συγκρατούν τα πρόσωπα αφού πια τούτα εδώ ως κοινωνικές υπάρξεις έχουν μεταβληθεί σε σημεία ή άτομα»

130-1 «Η διάλυση του ουσιαστικού πυρήνα του προσώπου σε μεταβλητές λειτουργίες καταλήγει σε εξάλειψη του προσώπου ως προσώπου. Ό,τι προηγουμένως ήταν πρόσωπο εμφανίζεται τώρα ως απλό σημείο κινούμενο κατά μήκος μιας γραμμής, η οποία από την πλευρά της τέμνεται δίχως αναγκαίο λόγο με άλλες τέτοιες γραμμές. Θεωρούμενο εκ των έσω, το σημείο που αντιπροσωπεύει το πρόσωπο παραμένει φορτισμένο με όνειρα, μυθικούς και γενετήσιους συνειρμούς, φαντασίες ή νευρώσεις. Καθοριστική όμως είναι τώρα η θεώρηση εκ των έξω, και αυτή θέλει πρόσωπα έτσι φορτισμένα, δηλαδή διαλυμένα, μόνο σημεία αποτελούν, όταν κανείς τα βλέπει όχι μεμονωμένα, παρά στην ολότητα των αμοιβαίων σχέσεων. Τότε η κοινωνία των εσωτερικά διαλυμένων προσώπων φαίνεται στον παρατηρητή σαν σωρός μυρμηγκιών που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις σχηματίζοντας διαφορετικές διατάξεις και διάφορους συνδυασμούς».

177 κινηματογράφος «εξοικείωσε ευρείες μάζες με την προγραμματική και εσκεμμένη κατάτμηση και ανασυγκρότηση της καθημερινής εμπειρίας – και μάλιστα τις έμαθε να αρέσκονται σε αυτή»

[!!! «Ασφαλώς, το απόλυτο όνειρο του συνδυασμού των πάντων με τα πάντα όπως εξαγγέλθηκε ήδη στην πρώιμη εποχή του λογοτεχνικού-καλλιτεχνικού μοντερνισμού και λίγο κατόπιν στον λεγόμενο πολυγραμμικό λυρισμό των φουτουριστών, π.χ., δεν μπόρεσε να διατυπωθεί με θεωρητικά πειστικό τρόπο ούτε να πραγματοποιηθεί σε κοινωνικά αξιόλογη έκταση. Τα χρώματα, οι τόνοι, οι οσμές και οι ήχοι, παρέμειναν ξεχωριστά πράγματα, όπως ήσαν και προηγουμένως, παρ’ όλες τις προσπάθειες δημιουργίας της καθολικής αισθητικής και της καθολικής αίσθησης»

ΝΒ το ίδιο συμβαίνει και σε όλες τις άλλες εκφάνσεις και εκδοχές των πολιτικών φαινομένων. Το κοινωνικό και το πολιτικό αποδυναμώνεται και συνυπάρχει με τις αποδομητικές δυνάμεις που το κατατρώνε και το ροκανίζουν.]

181 «Τυπική αστική αμφιρέπεια» Το υπερβατικό για να μην υπάρξουν σοβαρές ιδεολογικές συνέπειες, έπρεπε να εξοβελιστεί αλλά όχι να εκμηδενιστεί εντελώς. Να αντικατασταθούν οι ουσίες από λειτουργίες αλλά το Υπερβατικό να υπάρχει φυτοζωόντας.

[!!! έξοχη περιγραφή της διαμάχης λόγω εγγενών αντιθέσεων που οδηγεί προς την μια ή την άλλη πλευρά του δίπολου Υπερβατικό – λειτουργισμός-υλισμός που έχει ως αποτέλεσμα] «Έτσι, η ιδέα της λειτουργίας οδηγήθηκε ως το συνεπές της τέρμα και επιστρατεύτηκε ενάντια στην ιδέα της ουσίας σ’ όλες της τις παραλλαγές και σ’ όλους τους γνωστικούς τομείς»

 181-2 γύρω στο 1900 η ουσία καταλύεται εντελώς (ΝΒ όχι όμως στο επίπεδο της «καθημερινής εμπειρίας»). Ταυτόχρονα: 1. άρνηση των πλείστων εκπροσώπων της αστικής φιλοσοφίας να εγκαταλείψουν ολότελα την ουσία. 2. Συνεπείς και περιεκτικές επεξεργασίες της ιδέας της λειτουργίας που κυριάρχησαν. … 183 Η ουσία μετατρέπεται σε λειτουργικό σύστημα …

«Στον βαθμό που η ουσία μετατράπηκε σε λειτουργικό σύστημα, το μεμονωμένο πράγμα μετατράπηκε σε λειτουργικό σύστημα συμβάντων, και αυτό πάλι έκανε εύλογη την αναζήτηση έσχατων συστατικών στοιχείων ή ατόμων. Μονάχα απλά στοιχεία μπορούν να αλλάζουν συνεχώς θέση και να έρχονται μεταξύ τους σε καθαρά λειτουργικές σχέσεις. Αντίθετα, οι αναγκαίες συνδέσεις στοιχείων δεν μπορούν να νοηθούν απλώς ως μεταβλητές λειτουργίες, παρά αναγκαστικά εμφανίζονται ως πάγιες ουσίες. Είτε τώρα τα έσχατα στοιχεία είναι αισθητήριες εντυπώσεις είτε φυσικά ή λογικά άτομα – το Όλο και κάθε ιδέα του Όλου συντρίβονται, ο κόσμος γίνεται χαλαρό άθροισμα τυχαίων και ασυνεχών συμβάντων ή βιωμάτων τα οποία συγκρατούνται με κατασκευές στο επίπεδο της θεωρίας. Η κατάρρευση της ιεραρχίας των ουσιών και η κατάλυση της ίδιας της ουσίας κατέστησαν με την σειρά τους αβάσιμη τη διάκριση, η οποία είχε βέβαια μεταφυσική προέλευση, όμως συνέχισε να αποτελεί συνηθισμένο και προσφιλές καταφύγιο του αστικού αγνωστικισμού» 183

«Τώρα πια δεν υπάρχει πάνω και κάτω, μπρος και πίσω. Τα απλά έσχατα στοιχεία της γνώσης, του είναι ή της λογικής βρίσκονται όλα πάνω στο ίδιο αβαθές επίπεδο και περιμένουν τον μεγάλο μετασχηματιστή και συνδυαστή».

«Ένα εγώ διαλυμένο και στερούμενο ουσίας δεν μπορούσε να είναι ούτε γνωσιοθεωρητικό ούτε ηθικό υποκείμενο, μπορούσε να είναι μόνον αντικείμενο και όχι κυρίαρχος οργανωτής της γνώσης. Μετά την εξάλειψη του οργανωμένου και οργανωτικού γνωστικού υποκειμένου μπήκε λοιπόν αναγκαστικά στη θέση της γνωσιοθεωρίας, που κυριαρχούσε ήδη από τον 17ο αώνα στην φιλοσοφία, η λογική, μέσα στην οποία δεν έμπαινε καθόλου το πρόβλημα του γνωστικού αντικειμένου». «Η μοντέρνα λογική υποτύπωσε το πρόγραμμά της αντιτιθέμενη στην αξίωση της αριστοτελικής λογικής να παράσχει γνώση ουσιών. Η λογική δεν έχει καμμιά σχέση με τέτοια γνώση, και ακριβώς γι’ αυτό οι προτάσεις της είναι ταυτολογικές ή αναλυτικές. Το (εμπειρικά δεδομένο) Είναι συλλαμβάνεται με συνθετικές κρίσεις a posteriori, συνθετικές κρίσεις a priori δεν μπορούν να υπάρξουν, γι’ αυτό και τα μαθηματικά πρέπει να θεμελιωθούν σε αναλυτική, δηλαδή λογική βάση». ΝΒ αγνωστικισμός επιτρέπει την πολυτέλεια η λογική να ασχολείται αποκλειστικά με τις λειτουργίες και «να παραμερίσει την διάκριση μεταξύ υποκειμένου και κατηγορήματος. Το υποκείμενο καταποντίζεται μέσα σε κατηγόρημα ή κατηγορήματα λειτουργικών σχέσεων, γεγονός που σημαίνει πλέον ότι δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από το άθροισμα των δυνατών κατηγορημάτων του».

186-7!! [οι βαθύτατες αντιαριστοτελικές ρίζες. Επιχειρώντας την κατάργηση των ουσιών και των ιεραρχιών ομοιογενοποίηση της ανθρώπινης κρίσης και συμπεριφοράς στην βάση μεταφυσικά προσδιορισμένων παραδοχών]. «Κατατμημένα άτομα αντιστοιχούν σε ατομικές προτάσεις οι οποίες συνδέονται με τυπικούς κανόνες προκειμένου να σχηματίσουν προτάσεις μοριακές, ενώ τα κριτήρια με βάση τα οποία κρίνεται η αλήθεια τούτων των προτάσεων, έχουν χαρακτήρα τυπικό και όχι οντολογικό». Στόχος τώρα γίνεται η γλώσσα, η γραμματική και το συντακτικό ούτως ώστε να μην προκαλούν «ανεπίτρεπτες υποστασιοποιήσεις και ουσιαστικοποιήσεις καθώς και μια αντίστοιχη κατανόηση του Είναι και του κόσμου».

ΝΒ Αυτό που βασικά έχουμε είναι μια αντικατάσταση της αριστοτελικής μεταφυσικής με μια υπερβατική και μεταφυσική του Λόγου που αντικατέστησε την πρώτη. Ενώ η «λογική μεταφυσική», όμως, δεν είναι συμβατή με τον Άνθρωπο, η αριστοτελική είναι συναρτημένη με τα καθημερινά ανθρώπινα ερωτήματα επιχειρώντας μια λογική απάντηση. Οι βαθύτατα αντιαριστοτελικές ρίζες. Επιχειρώντας την κατάργηση των ουσιών και των ιεραρχιών ομοιογενοποίηση της ανθρώπινης κρίσης και συμπεριφοράς στην βάση μεταφυσικά προσδιορισμένων παραδοχών … Κατά της γλώσσας που υποστασιοποιεί και ουσιαστικοποιεί την κατανόηση του Είναι και του κόσμου

187 Σύλληψη των πραγμάτων με την συμβατική τους υφή (ο συμβατικισμός γεννήθηκε στο πλαίσιο του αστικού αγνωστικισμού) και η μοντέρνα λογική (αφετηριακή άρνηση της ουσίας) είναι παράλληλα και συγγενή φαινόμενα … 188 Πραγματικότητα νοείται με ότι μπορεί να γνωσθεί συμβατικά ..

220 «Στην δημοκρατική αντίληψη συμβαδίζουν λοιπόν, παράδοξα αλλά λογικά, η ριζοσπαστικοποίηση του ατομικισμού και το αίτημα οργανωμένης προστασίας των ατόμων» … η κατοχύρωση αυτών απαιτεί κοινωνική πρόνοια σε τομείς που θα καταστήσουν εφικτή την αυτοπραγμάτωση του αυτοτελούς ατόμου… «Ότι αρχίζει ως κοινωνική πρόνοια εμπνεόμενη από ηθικά κίνητρα καταλήγει έτσι στον ατομικιστικό ηδονισμό».

ΝΒ. Στον δυτικό κόσμο αυτό γίνεται με αμφότερες τις προσεγγίσεις και αποτελεί πηγή αμφιρρέπειας και κοινωνικών εντάσεων όταν υπάρχει κρίση. Στην ΕΣΣΔ εφαρμόστηκε η δεύτερη μέθοδος προγραμματικά και σε διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο. … ένθεν και ένθεν αντιφάσεις, αντιθέσεις, ασάφειες, επικαλύψεις και συγχύσεις

220-1 διττό πολιτικό-τακτικό πλεονέκτημα: «έθεσε αναγκαστικά τους αμιγείς φιλελεύθερους σε μια ιδεολογική και ηθική διελκυστίνδα ενώ ταυτόχρονα διαχώρισε τη θέση της από τον εφιάλτη του σοσιαλιστικού κολλεκτιβισμού».

221-2 Παράδοξο ο δημοκρατικός φιλελευθερισμός στήριξε τα επιχειρήματά του σε επιχειρήματα κοινωνιολογικά «οπότε το ίδιο εκείνο ανθρώπινο πρόσωπο, ως κύριο οντολογικό κατηγόρημα του οποίου θεωρείται η αξιοπρέπεια παρουσιάζεται ταυτόχρονα ως άβουλο προϊόν «αντικειμενικών παραγόντων».

οι ηδονιστικές στάσεις και η εναλλαξιμότητα των προσώπων και ρόλων». … Εδραίο νόημα στο παρελθόν σήμαινε εδραίες ιεραρχικές σχέσεις. Εγκόσμιες λύσεις που μπορεί πολλοί άνθρωποι «τις αντιλαμβάνονται ως μεστές νοήματος και αξίας» 267 «Ο πλουραλισμός των αξιών συνιστά μιαν ιδιαίτερα περίπτωση της γενικής κατάστασης πραγμάτων, στην οποία πολλά εναλλάξιμα και συνεπώς κατ’ αρχήν ισότιμα στοιχεία συνυπάρχουν και μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους με διαφορετικούς τρόπους».

ΠΗΓΗ: Π. ΗΦΑΙΣΤΟΣ, ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 31.12.2020.

Ομηρου Οδυσσεια, αναγνωσμα, μεταμοντερνα, Παναγιωτης Ηφαιστος, Ομηρος, Οδυσσεας
Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

    ΣΧΟΛΙΑ
    ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ