Του καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστου
Εσχατολογικά ιδεολογικά
δηλητήρια ως πηγή ανορθολογισμού και πολιτικοπνευματικών παρακρούσεων.
Συντομογραφικά λέμε ότι μια
μεγάλη πολιτική παθολογία των Ελλήνων διαχρονικά ήταν εμφύλιες διαιρέσεις. Εν
πολλοίς οφείλονταν στην συγκρότηση σε αναρίθμητες διάσπαρτες Πόλεις. Ο
Πελοποννησιακός Πόλεμος ήταν ένας καθόλα μεγάλος εμφύλιος πόλεμος. Ο Μέγας
Αλέξανδρος έφυγε πρόωρα και μόνο μετά από αιώνες το πρόβλημα των εμφύλιων
διαιρέσεων αντιμετωπίστηκε μέσα στην χιλιετή Βυζαντινή κοσμοπολιτεία:
Αυτεξούσιες και αυτό-θεσπιζόμενες Πόλεις και διακυβέρνηση διαμέσου της
Συγκλήτου των Πόλεων εντολοδόχος της οποίας ήταν ο Βασιλέας των Πόλεων.
Επί τουρκοκρατίας οι Έλληνες
των κοινών πάλεψαν και κατάφεραν να διασωθούν ως πολιτισμός και ως τρόπος ζωής.
Επαναστάτησαν τον 18ο αιώνα αλλά απέτυχαν, κάτι που δεν είναι του παρόντος να
αναλυθεί. Εξετάζεται σε επερχόμενο εκτενές πόνημα.
Το σύγχρονο Ελλαδικό κράτος, πάντως, εξαρχής
κατέλυσε τις πόλεις και τα κοινά και εγκαθίδρυσε ένα ολιγαρχικά διοικούμενο και
έξωθεν εξαρτημένο κράτος. Δύο αιώνες μετά ακόμη και ως διοικητικός μηχανισμός
είναι φτωχός συγγενής της δυτικής κρατικής οργάνωσης.
Το πώς θα καταστούν οι
πολίτες εντολείς μιας εντολοδόχου και ανακλητής πολιτικής εξουσίας είναι το
μεγάλο ερώτημα.
Εδώ, στεκόμαστε μόνο στο
πλήγμα που δέχθηκαν οι σύγχρονοι Έλληνες με τον εμφύλιο πόλεμο 1945-1949. Μήπως
ήταν και ιστορικών διαστάσεων χαριστική βολή; Ίσως ναι, εάν δεν ανακτηθεί η
εθνική ανεξαρτησία που καταστέλλεται ποικιλότροπα από μηχανισμούς της
ξενοκρατίας.
Δεν πρέπει να υπάρχει
αμφιβολία, όμως, ότι δεν υπάρχει διάσωση εάν δεν πεταχτούν στα σκουπίδια τόσο
οι μνήμες του κακότυχου εμφυλίου πολέμου όσο και τα ανυπόστατα ιδεολογικά
δόγματα που αποτέλεσαν το μέσο της εμφύλιας κατακρεούργησης αλλά και των μέχρι
τις μέρες μας διαιρέσεων.
Είναι άσκοπο να συζητά κανείς
τα αίτια όταν ακόμη και τα νήπια γνωρίζουν ή πρέπει να γνωρίζουν τα στοιχειώδη
και ουσιώδη. Κυρίως ότι ο κόσμος είναι διαφοροποιημένος και ο πλανήτης δεν
είναι ένα μεγάλο καζάνι μέσα στο οποίο θα κοχλάσουν και θα εξαφανιστούν τα
έθνη, οι πολιτισμοί τους, οι κοσμοθεωρίες τους, οι ταυτότητες, οι τρόποι ζωής,
η μεταφυσική πίστη, οι ιστορικές μνήμες, τα πολιτικά συστήματα και οι
πολιτικοοικονομικές τους ιεραρχίες όπως συγκροτήθηκαν ιστορικά όπως είναι και
όπως εξελίσσονται. Οι ιδεολογικά εκπορευμένοι ανθρωπολογικοί εξομοιωτισμοί και
οι πολιτικοί εξισωτισμοί είναι εσχατολογική πολιτική θεολογία που δεν έχει
τίποτα να ζηλέψει από την Θεοκρατική πολιτική θεολογία.
Συντομογραφικά σχεδόν
μονολεκτικά:
1ον.Όσον αφορά τους
σύγχρονους Έλληνες ο εμφύλιος υποκινήθηκε και ποδογετήθηκε εκατέρωθεν από τις
ηγεμονικές δυνάμεις. Ήδη η σύγκρουση Στάλιν και Τρόσκι την δεκαετία του 1920
αφορούσε την υπογραφή του Χάρτη της Κοινωνίας των Εθνών και ο Τρόσκι σωστά
παρατήρησε ότι θα αποτελούσε απάτη να συνεχίσουν να μιλούν για παγκόσμια
επανάσταση και παγκόσμια αταξική κοινωνία. [το ζήτημα αυτό εξετάστηκε στο
τελευταίο κεφάλαιο του «Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής
κυριαρχίας»]. Ήδη επίσης στην Γιάλτα συμφώνησαν 90-10 και οι συγκρούσεις
αφορούσαν κατατριβή και έλεγχο.
2ον. Όλα τα σύγχρονα
ιδεολογικά δόγματα ενσάρκωναν την παρακμή των Νέων Χρόνων επειδή λόγω
ιδιόμορφων μετά-Μεσαιωνικών περιστάσεων επιχείρησαν να «κατασκευάσουν πολιτική
ανθρωπολογία και έθνος». Αφού έλαβαν χώρα μεγάλες εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες
στο όνομα της διοικητικού χαρακτήρα κοινωνικής συνοχής (που στην συνέχεια
ονομάστηκε εθνική), επινοήθηκαν υλιστικά, μηδενιστικά και αντί-πνευματικά
ιδεολογικά δόγματα. Εξ αντικειμένου δεν μπορούσαν παρά να είναι και
εσχατολογικά. Είναι αξιοθρήνητο το γεγονός πως δεν το κατανοούν όσοι
παρασύρονται και δεν αντιλαμβάνονται ότι όλα τα ιδεολογικά δόγματα είναι
μορφικά πανομοιότυπα. Καταμαρτυρείται, επιπλέον, ότι στο όνομα της συμμόρφωσης
απολήγουν σε αβάστακτες γενοκτονίες! Γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις στο όνομα
κατασκευής έθνους από το κράτος. Απογείωση είναι οι αρχαϊκοί φιλελεύθεροι
διεθνισμοί και οι κομμουνιστικοί οικουμενισμοί. Εκατέρωθεν το διακηρυττόμενο
είναι πανομοιότυπο: Ένας ανθρωπολογικά εξομοιωμένος και πολιτικά εξισωμένος
πλανήτης. Να το πούμε απλά: Όλα τα έθνη θα κοχλάσουν μέσα σ’ ένα μεγάλο αταξικό
ή παγκοσμιοποιημένο υλιστικό-ωφελιμιστικό καζάνι και θα παραχθεί ένας
ιδεολογικά κατασκευασμένος πλανητικός άνθρωπος. Τίποτα άλλο δεν προτείνουν!
3ο. Τα ιδεολογικά δόγματα
ποτέ δεν ήταν κάποιου είδους πολιτική πρόταση. Ήταν και συνεχίζουν να είναι
πολιτικά ανυπόστατα. Ο αρχαϊκός φιλελευθερισμός εγκαταλείφθηκε γρήγορα και
γεννήθηκε το «ιδεαλιστικό πεπρωμένο του έθνους» που προκάλεσε αβάστακτες
γενοκτονίες στην Βόρεια Αμερική. Ο Κομμουνισμός βασικά εγκαταλείφθηκε και αυτός
μετά την σύγκρουση Τρόσκι και Στάλιν που αναφέρθηκε πιο πάνω. Ούτως ή άλλως
αμφότερες οι ιδεολογίες πολιτικές σαπουνόφουσκες ήταν. Σε κάθε περίπτωση όπως
σωστά εξηγεί εμπεριστατωμένα ο Κονδύλης ξεπεράστηκαν από την έλευση της μαζικής
παραγωγής, της μαζικής κατανάλωσης και της Αστικοποίησης, την έλευση δηλαδή του
μεταμοντερνισμού. Τονίζεται επίσης ότι αυτές οι σε κάθε περίπτωση παρωχημένες
ιδεολογικές σαπουνόφουσκες αποτελούσαν κάτι το διαχρονικά πολύ γνωστό (Edward
H. Carr): Οι οικουμενισμοί κάθε είδους καθ’ όλη την διάρκεια της γνωστής ιστορίας
αποτελούσαν πάντα !!! μεταμφιέσεις των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος προορισμένων
για αναλώσιμους ιθαγενείς (σήμερα είναι γνωστό και ως soft power).
4o. Τέλος αλλά όχι τελευταίο που θα μπορούσε
να αναφερθεί, είναι κατάντια εάν κανείς μιλά για δικαιοσύνη και επικαλείται
ιδεολογικά δόγματα και έσχατη κατάντια εάν μιλάμε για Έλληνες που αναπαράγουν
τέτοιες σαπουνόφουσκες πλήττοντας εμφύλια την Ελληνική κοινωνία. Πολύ απλά
γιατί στα θεμέλια των Ελλήνων αλλά σίγουρα κάποια στιγμή μελλοντικά και όλων
των άλλων είναι ο Αριστοτέλης. Ακόμη και τα καλύτερα έργα πολιτικής θεωρίας
είναι κατά κάποιο τρόπο υποσημειώσεις στον «θετικιστή» Αριστοτέλη.
Απλά σταράτα και ξεκάθαρα,
για να το πούμε σύντομα:
• πολιτικός πολιτισμός είναι το δημοκρατικά
προσανατολισμένο Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός.
• Είναι το άθλημα κάθε διακριτής κοινωνικής οντότητας για
την συγκρότηση του οικείου κατ’ αλήθεια βίου σύμφωνα με τις προϋποθέσεις μιας
εκάστης.
• Για να ισχύει αυτό το κοινωνικοπολιτικό γεγονός πρέπει να
είναι προσανατολισμένο και συγκροτημένο με τρόπο που ο πολίτης θα μπορεί να
καθίσταται ολοένα και περισσότερο εντολέας μιας εντολοδόχου και ανακλητής
πολιτικής εξουσίας. Ιθάκη είναι η πολιτική ελευθερία. Η δημοκρατική συγκρότηση
είναι, τουτέστιν, ένα αδιάλειπτο άθλημα των μελών κάθε έθνους. Το δε ιδεολογικό
εσχατολογικό αλληθώρισμα αποπροσανατολίζει και βλάπτει.
• Τα μέλη της κοινωνίας συνομολογούν συλλογικά κριτήρια
πολιτικής ηθικής, νομιμοποιητική διανεμητική δικαιοσύνη, νόμους και
τροποποιήσεις που διασφαλίζουν νομιμοποιημένες πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες
υπό συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας.
• Εντός του Κοινωνικού και Πολιτικού γεγονότος, επίσης,
κριτήρια και νόμοι αλλάζουν καθημερινά ασύμφωνα με τις συλλογικές αποφάσεις του
κατ’ αλήθειαν βίου κάθε ξεχωριστής κοινωνίας. Διόλου τυχαία δεν υπάρχει ούτε
ένα κράτος που να έχει τις ίδιες με κάποιο άλλο κράτος πολιτικές και κοινωνικές
δομές. Η συγκρότηση και η συγκράτηση κάθε εθνικά ανεξάρτητης κοινωνικής
οντότητας συντελείται μέσα σε μια δίνη όπου συμπλέκονται οι οικείες κοσμοθεωρίες,
πολιτισμός, πνευματικές κατακτήσεις, ιστορικές μνήμες, ιστορικές ταυτότητες,
μεταφυσική πίστη, τρόποι ζωής, κοσμοεικόνες φίλιων και εχθρικών «άλλων» που
εναλλάσσονται ανάλογα με τα συμφέροντα και δομές διανεμητικής δικαιοσύνης που
αφορούν τα προαναφερθέντα αλλά και την πολιτικοοικονομική κατάσταση κάθε
κράτους όπως είναι και όπως εξελίσσεται.
• Χωρίς εθνική ανεξαρτησία και εθνική στρατηγική που την
διασφαλίζει τίποτα δεν είναι εφικτό.
• Και «μέχρι να έχουμε» ξανά κάποια πλανητική Βυζαντινή
κοσμοπολιτεία το κράτος είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας και η εθνική
ανεξαρτησία η έσχατη κοσμοθεωρητική λογική δεσμευτική για όλους τους πολίτες.
Πλανητικό αταξικό ή
φιλελεύθερο καζάνι μέσα στο οποίο θα κοχλάσουν όλοι και θα εξαφανιστούν τα έθνη
και οι πολιτισμοί τους δεν υπάρχει. Κατάντια είναι λοιπόν εάν κανείς παραμιλά ή
εκπέμπει ιδεολογικές σαπουνόφουσκες αντί να κοιμάται με τον Αριστοτέλη στο
προσκέφαλο για να ξέρει την περί δικαιοσύνης βάσιμη τυπολογία (και τον
Θουκυδίδη επίσης για να ξέρει τι σημαίνει ανελέητο κρατοκεντρικό σύστημα, ισχύς
και ασφάλεια). Η κατασκευασμένη ιδεολογικά δικαιοσύνη κρατικά ή πλανητικά στην
καλύτερη περίπτωση είναι ανοησία. Η μόνη λογική στάση των ανθρώπων είναι να
παλέψουν για διανεμητική δικαιοσύνη, νόμους και συλλογικά κριτήρια που είναι
συμβατά με τις προϋποθέσεις κάθε διακριτής εθνικής κοινωνικής οντότητας.
Υστερόγραφο:
Το πιο πάνω σύντομο κείμενο γράφτηκε ως αντίδραση σε σχόλια που μπερδεύουν κάθε συζήτηση για ιερά ζητήματα όπως η εθνική ανεξαρτησία, ο εθνικός πολιτισμός, η εθνική ιδιοσυστασία ή ζητήματα όπως οι αγώνες ελευθερίας. Ανυποψίαστοι ιδεολογικά δηλητηριασμένοι και εμφύλια εμποτισμένοι αρχίζουν να μιλούν για παγκοσμιοποιήσεις, για τάξεις και μύρια άλλα ξεχνώντας ή μη γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν ιδεολογικές συνταγές για την κοινωνικοπολιτική οργάνωση μιας κοινωνικής οντότητας και για το πώς νομιμοποιούνται οι πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες. Με εγκλωβισμένη θέαση λόγω ιδεολογικών παρωπίδων αυτοκτονικά και αυτιστικά βλέπουν την δική τους κοινωνία με όρους ανυπόστατων ιδεολογικών δογμάτων που θεωρούν τον πλανήτη όχι πεδίο ελεύθερων εθνών αλλά καζάνι μέσα στο οποίο κοχλάζουν και εξαφανίζονται οι εθνικές οντότητες. Παγκοσμιοποιήσεις, παγκόσμιες αταξικές κοινωνίες και άλλα πολιτικά παραμύθια προορισμένα για αναλώσιμους ιθαγενείς Αυτά και άλλα, θα φέρουν, πίστεψαν ουκ ολίγοι, ανθόσπαρτο παγκοσμιοποιημένο πλανήτη κερδοσκόπων, τοκογλύφων και ατομιστών ταξιδιωτών ή ένα ανθόσπαρτο αταξικό και εξυπακουόμενα εθνικά μηδενισμένο πλανήτη.
ΠΗΓΗ: Π. Ήφαιστος, 26.1.2021. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 27.1.2021.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook