Δεν μπορεί ο Έλληνας της Κύπρου να είναι ευτυχισμένος, όταν αντικρίζει κάθε βράδυ την τεράστια φωταγωγημένη σημαία του Τούρκου κατακτητή στον Πενταδάκτυλο… - του Παν. Ελευθερίου

Δεν μπορεί ο Έλληνας της Κύπρου
να είναι ευτυχισμένος,
όταν αντικρίζει κάθε βράδυ
την τεράστια φωταγωγημένη
σημαία του Τούρκου κατακτητή
στον Πενταδάκτυλο…

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις ΓΕΡΜΑΝΟΣ το νέο βιβλίο του Πανίκου Ελευθερίου με τίτλο «Τελικά… δεν υπάρχει ευτυχία».


Δεν μπορεί ο Έλληνας της Κύπρου να είναι ευτυχισμένος, όταν αντικρίζει κάθε βράδυ την τεράστια φωταγωγημένη σημαία του Τούρκου κατακτητή στον Πενταδάκτυλο. Δεν μπορούν κατά την άποψή μου, να είναι ευτυχισμένοι οι Έλληνες. Εφόσον νοιάζονται για την πατρίδα τους και το μέλλον του πολύπαθου Έθνους μας, είναι δεδομένο πως δεν μπορούν ποτέ να είναι ευτυχισμένοι. Θα υπάρχουν μόνο κάποιες αναλαμπές χαράς στη ζωή τους. Τα περισσότερα από τα διηγήματα που θα διαβάσετε στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, είναι ανθρώπινες ιστορίες που έχουν ως συστατικό τους… και το δράμα που ζει καθημερινά ο σημερινός Έλληνας. Εκτός δηλαδή από τα συνηθισμένα προβλήματα και τις έγνοιες του ανθρώπου της καθημερινότητας, του βιοπαλαιστή, του οικογενειάρχη, τους έρωτες, τα μίση και τα πάθη, υπάρχει… πολύ διακριτό και το σαράκι που τρώει τον Έλληνα που νοιάζεται για την πατρίδα και το Έθνος.


ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για την ΚΥΠΡΟ, ΕΔΩ.


Αγαπητοί μου αναγνώστες… Tο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι μια συλλογή διηγημάτων που… δεν ήταν ποτέ σίγουρο ότι θα έπαιρνε κάποτε τον δρόμο της έκδοσης. Η πιο πιθανή κατάληξη θα ήταν να μείνει στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου. Για να είναι ένα είδος… ‟πνευματικής κληρονομιάς για τα παιδιά μου. Ευχαριστώ λοιπόν τον εκδότη μου που με εμπιστεύτηκε για να γίνει και αυτό το εγχείρημα μια πραγματικότητα, έστω και μετά από την πάροδο αρκετών χρόνων. Τα δέκα διηγήματα, που ελπίζω να διαβάσετε με αμείωτο ενδιαφέρον, γράφτηκαν σε μεγάλα χρονικά διαστήματα, το ένα από το άλλο. Γι’ αυτό τον λόγο, μάλλον θα διακρίνετε διαφορές στην θεματολογία, ίσως και στο γράψιμο. Πρόκειται για ανθρώπινες ιστορίες διαφορετικής μορφής, που έχουν όμως (οι περισσότερες) την κοινή τομή τους: «Τελικά, δεν υπάρχει ευτυχία.» Διαβάζοντας τον πρόλογο, θα καταλάβετε τι εννοώ. Διαβάζοντας στη συνέχεια τα διηγήματα, μάλλον θα κατανοήσετε γιατί επέλεξα τον συγκεκριμένο τίτλο για την συλλογή αυτή των διηγημάτων.

«Δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες στιγμές!» Αγαπητοί φίλοι… Σίγουρα όλοι κάπου έχετε διαβάσει (όπως κι εγώ), το πιο πάνω απόφθεγμα, το οποίο θα έλεγα ότι ισχύει… ειδικότερα για τους Έλληνες. Δεν μπορούν, κατά την άποψη μου, να είναι ευτυχισμένοι οι Έλληνες. Εφόσον νοιάζονται για την πατρίδα τους και το μέλλον του πολύπαθου Έθνους μας, είναι δεδομένο πως δεν μπορούν ποτέ να είναι ευτυχισμένοι. Θα υπάρχουν μόνο κάποιες αναλαμπές χαράς στη ζωή τους. Τα περισσότερα από τα διηγήματα που θα διαβάσετε είναι ανθρώπινες ιστορίες που έχουν ως συστατικό τους… και το δράμα που ζει καθημερινά ο σημερινός Έλληνας. Εκτός δηλαδή από τα συνηθισμένα προβλήματα και τις έγνοιες, του ανθρώπου της καθημερινότητας, του βιοπαλαιστή, του οικογενειάρχη, τους έρωτες, τα μίση και τα πάθη, υπάρχει… πολύ διακριτό και το σαράκι που τρώει τον Έλληνα που νοιάζεται για την πατρίδα και το Έθνος.

Δεν μπορεί να υπάρχει ευτυχία για τον σημερινό Έλληνα που επιμένει να αγαπά, να λατρεύει μάλλον, την πατρίδα του και το Έθνος του. Δεν μπορεί ο Έλληνας της Κύπρου να είναι ευτυχισμένος όταν αντικρίζει κάθε βράδυ την τεράστια φωταγωγημένη σημαία του Τούρκου κατακτητή στον Πενταδάκτυλο. Δεν μπορούν… πρόσφυγες-ξεριζωμένοι που επιμένουν να μην ξεχνούν τα σκλαβωμένα εδάφη, αλλά και τα παιδιά τους που μπολιάστηκαν με τον ίδιο πόθο, να γευτούν πραγματική ελευθερία, αληθινή ευτυχία. Κατά τον ακριβώς τρόπο, υπάρχουν οι Έλληνες που υποφέρουν κάθε χρόνο στην επέτειο της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, γιατί δεν αντέχουν με την ιδέα ότι η Πόλη είναι σε Τούρκικα χέρια κι η Αγιά Σοφιά αντί να έχει καμπαναριό, έχει μιναρέδες. Υπάρχουν ακόμα Έλληνες που είναι δυστυχισμένοι, όχι περήφανοι και πανευτυχείς, σε κάθε επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, γιατί η επέτειος αυτή τους υπενθυμίζει ότι στη Χειμάρα, στο Αργυρόκαστρο και στα άλλα Ελληνικά εδάφη που ανακτήθηκαν με αίμα, η Ελληνική σημαία δεν κυματίζει ελεύθερα και περήφανα. Υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν πειστεί κατά το ελάχιστο για τα πλεονεκτήματα για τον Ελληνισμό, από την ‟διευθέτηση” στο θέμα της ονομασίας του ψευδοκρατιδίου των Σκοπίων. Εξοργίζονται, οι δυστυχείς…, κάθε φορά που ο κάθε τιποτένιος σφετεριστής της Ελληνικής Ιστορίας παρουσιάζεται ως… ‟Μακεδόνας” ή έστω ως… ‟Βορειο-Μακεδόνας”.

Τελικά… δεν υπάρχει ευτυχία για τον Έλληνα που νοιάζεται. Τον Έλληνα που δεν ξεχνά την καταγωγή του, την γλώσσα του την υποβαθμισμένη, την πλούσια Ιστορία του…, στο ύψος της οποίας…, τελικά κανείς δεν στέκεται αντάξιος. Είναι… θαρρώ… καταδικασμένος να υποφέρει. Πώς να βρει την ευτυχία αυτός ο τύπος του ανθρώπου; Καταπίνει καθημερινά τις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς από τον Τούρκο που ορέγεται, όχι μόνο την Κύπρο και τους θαλάσσιους πόρους της, αλλά και τα Ελληνικά νησιά και την Θράκη. Υποφέρει και ανησυχεί, γιατί ξέρει ότι οι Τούρκοι απέναντι έχουν εκπονήσει φιλόδοξο σχέδιο καταστροφής του Ελληνισμού, που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες. Ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας, Τουργκούτ Οζάλ σε μια έξαρση ειλικρίνειας του, είχε πει ότι η Τουρκία δεν χρειάζεται να κάνει πόλεμο με την Ελλάδα, αρκεί απλώς να στείλει μερικά εκατομμύρια μουσουλμάνων. Πράγμα που… έντρομοι βλέπουμε να γίνεται σήμερα. Τρώγοντας έρχεται και η όρεξη. Ισχύει αυτό, όπως έχει αποδείξει και η πρόσφατη Ιστορία, ειδικά στην περίπτωση των Τούρκων. Εκτός λοιπόν από την γαλάζια πατρίδα” που συμπεριλαμβάνει και το Αιγαίο και την Κύπρο, ποιος ξέρει τι άλλο έχει στο μυαλό του ο Σουλτάνος;

Έρχονται δύσκολες μέρες, μέρες δυστυχίας για τους Έλληνες, αν δεν αλλάξουμε ρότα ως Έθνος. Χρειάζονται οι ηγέτες, χρειάζεται ένας λαός που βάζει την Πατρίδα και το Έθνος πολύ ψηλά στην ιεραρχία των προτεραιοτήτων, χρειάζεται η βοήθεια του Θεού για να προκύψουν επιτέλους κάποιες ευνοϊκές διεθνείς συγκυρίες. Όπως θα καταλάβατε, πιστεύω ότι προς το παρόν… δεν μπορεί να υπάρχει… ευτυχία. Μπορεί να υπάρξει μόνον… αμυδρή ελπίδα…

 

Πανίκος Ελευθερίου

 

Βιογραφικό Σημείωμα

 

Ο Πανίκος Ελευθερίου είναι τραπεζικός υπάλληλος και πατέρας τριών παιδιών. Κατάγεται από την κατεχόμενη Άσσια της επαρχίας Αμμοχώστου. Ο προβληματισμός και η συνεχής ανησυχία για το μέλλον της Κύπρου και του Ελληνισμού γενικότερα τον οδήγησαν σε συνεχή αρθρογραφία στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, τόσο στην Κύπρο, όσο και σε ηλεκτρονικές εφημερίδες στην Ελλάδα και στον ευρύτερο χώρο του απόδημου Ελληνισμού. Το 2004 έλαβε μέρος σε διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών με το δοκίμιο που φέρει τον τίτλο «Ταξίδι στο όνειρο», το οποίο πήρε το τρίτο βραβείο. Το 2005 το έργο του «Στο τέλος του δρόμου» απέσπασε το πρώτο βραβείο στον αντίστοιχο διαγωνισμό. Τα δύο αυτά δοκίμια συμπεριλαμβάνονται στην παρούσα συλλογή διηγημάτων. Το 2009 εξέδωσε το βιβλίο του «Εάλω η Κύπρος», ένα πολιτικό μυθιστόρημα με το οποίο προσπαθεί να καταδείξει ποιες θα είναι οι επιδράσεις που θα έχει μια πιθανή λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στη ζωή των απλών ανθρώπων στην Κύπρο.

 

Τίτλος: «Τελικά…δεν υπάρχει ευτυχία»

Συγγραφέας: Πανίκος Ελευθερίου

Εκδόσεις: ΓΕΡΜΑΝΟΣ, Τηλ: 2310221169, e-mail.


αρ. σελ.: 176

ISBN: 978-618-5389-24-6

 

ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 19.2.2021.


Ελληνας, Κυπρος, Κυπριος, τουρκικη σημαια, Τουρκος κατακτητης, Τουρκια, Πενταδακτυλος Κυπρου, Πανικος Ελευθεριου, Ασσια Αμμοχωστου, Αμμοχωστος
Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

    ΣΧΟΛΙΑ
    ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ