Εις μνήμην… Περσεφόνης Μήττα: Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ, που ΠΑΛΕΨΕ ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ και ΙΔΡΥΣΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Εις μνήμην… Περσεφόνης Μήττα:
Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ,
που ΠΑΛΕΨΕ ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ
και ΙΔΡΥΣΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 30 ΧΡΟΝΙΑ
ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Επειδή κάθε γενιά έχει τους «ΗΡΩΕΣ» της, σύμβολα αγώνων και πρότυπα ζωής, κι επειδή «ΗΡΩΕΣ», δεν είναι μόνον οι πολεμιστές, οι επαναστάτες, οι μάρτυρες, οι άγιοι και οι επιστήμονες, αλλά και οι απλοί άνθρωποι που διακρίθηκαν μέσα από ανιδιοτελείς πράξεις αυτοθυσίας και εθελοντισμού, αυτός ο τιμητικός τίτλος ζωής αρμόζει δίκαια και απόλυτα, στην προσωπικότητα της ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ ΜΗΤΤΑ, η οποία ήταν μια σύγχρονη «ΗΡΩΙΔΑ» της εποχής μας που πρωτοστάτησε στον υγειονομικό πόλεμο κατά του Καρκίνου και ως «ΗΡΩΙΔΑ» με το σπαθί της- με ένα πόδι κι ένα μπαστούνι- αγωνίσθηκε– πολέμησε και έγραψε το όνομα της, στην Υγειονομική Ιστορία της πόλης μας, της Χώρας μας της Ευρώπης του κόσμου όλου.

 

Η «ΗΡΩΙΔΑ»…Περσεφόνη Μήττα πάλεψε με 3 καρκίνους επί 34 χρόνια με πολλά χειρουργεία, με χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Πόνεσε πολύ πρώτα η ίδια, για αυτό και καταλάβαινε ακόμη περισσότερο τον πόνο των άλλων.

 

Ήταν μια γυναίκα με πολύ - πολύ - πολύ δυνατή κι ισχυρή προσωπικότητα.

 

Ήταν ένας εύκολος στόχος και ταυτόχρονα μία δύσκολη αντίπαλος.

Η πρωτοπόρος… Περσεφόνη Μήττα ήταν η ιδρύτρια και η διαχρονική μέχρι πρότινος πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης και έφυγε με τον τιμητικό τίτλο της επιτίμου Προέδρου.

 

Κι αν… σήμερα φαίνεται απλό κι εύκολο να ιδρύσεις ένα σύλλογο για τον Καρκίνο και πολύ φυσιολογικό να οργανώσεις μια ανοικτή εκδήλωση για τον Καρκίνο, με μουσική, μπαλόνια, και ροζ φιογκάκια, 30 χρόνια πριν όταν η Περσεφόνη Μήττα πήρε την απόφαση να ιδρύσει έναν Σύλλογο Καρκινοπαθών, τότε το 1993 ο κόσμος ούτε τη λέξη Καρκίνος έλεγε. Τότε έκρυβαν και τον Καρκίνο και τους Καρκινοπαθείς.


ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για τον ΚΑΡΚΙΝΟ, ΕΔΩ.

 

Μόνον με την σύγκριση του τότε με το σήμερα - τότε και μόνον τότε μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος του θάρρους, που είχε η Περσεφόνη Μήττα, και παρά τα εμπόδια της εποχής ίδρυσε ένα Σύλλογο για τους Καρκινοπαθείς, κόντρα σε όλους εκείνους που της έλεγαν – τι πας να κάνεις – κοίτα τον εαυτό σου, κανείς δεν θα ’ρθει να γραφτεί, θα τον ανοίξεις και θα τον κλείσεις, άδικος κόπος!

 

Η οραματίστρια… Περσεφόνη Μήττα, δεν τους άκουσε! Έβλεπε μπροστά. Δεν φοβήθηκε ποτέ και κανέναν γιατί είχε τον θεό Ίδρυσε τον πρώτο Σύλλογο Καρκινοπαθών στην Ελλάδα και σήμερα 30 χρόνια μετά έχει 6700 μέλη.

Η οργανωτική… Περσεφόνη Μήττα όμως δεν έμεινε εκεί…συνέχισε και πρωτοστάτησε με όλη της την δύναμη, την πείρα, τις γνώσεις και την αγάπη στην ίδρυση των μετέπειτα 20 συλλόγων της χώρας , ακολούθησε η Ομοσπονδία Καρκινοπαθών Ελλάδας και τέλος ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Ευρώπης.

Νοιαζόταν, έτρεχε και στήριζε κάθε καρκινοπαθή που ζητούσε την βοήθεια της.

 

Η γενναία… Περσεφόνη Μήττα πριν από χρόνια 23 χρόνια μπήκε σε φέρετρο και έκλεισε τον περιφερειακό στη Θεσσαλονίκη, για να ανοίξει το Νοσοκομείο Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη.

 

Η διεκδικητική… Περσεφόνη Μήττα κέρδιζε αμέσως τον θαυμασμό, τον σεβασμό και την εκτίμηση των άλλων.

Ήταν η πρόεδρος που ήξερε να χτυπάει τις πόρτες των υπουργείων για τα δίκαια αιτήματα των καρκινοπαθών αλλά και το χέρι στο τραπέζι για την αξιοπρέπεια τους.

 

Σε άκουγαν με προσοχή Φόνη μου, σε ρωτούσαν για πολλά και όλοι σε ήθελαν μαζί τους…και δικιά τους…

 

Ακόμη κι αυτοί που σε πολέμησαν με όλη τους τη δύναμη, στο τέλος σε παραδέχτηκαν!

 

Η γλώσσα της αλήθειας, η αφοπλιστική σου ειλικρίνεια, το ανιδιοτελές έργο σου και οι άδολες απόψεις σου, σ έφεραν πολλές φορές απέναντι από το τέρας της γραφειοκρατίας, της αδικίας, της αδιαφορίας, της αδράνειας, της απληστίας, της αχαριστίας …

 

Η έντιμη… Περσεφόνη Μήττα δεν έβαζε εύκολα νερό στο κρασί της, δεν μασούσε τα λόγια της, δεν έπαιρνε τον λόγο της πίσω, δεν χάιδευε, δεν κολάκευε. Αυταρχική όταν έπρεπε και συγκεντρωτική όπου χρειαζόταν. Πάντα όμως γεμάτη ενσυναίσθηση για τους πάσχοντες! Η επιχειρηματολογία της, ο καθαρός της λόγος, οι πάντα εύστοχες ερωτήσεις της, τα παραδείγματα της, οι θέσεις της, οι διεκδικήσεις της θα μείνουν νωπές και παραδειγματικές σε όλους όσοι είχαμε την τύχη να την γνωρίσουμε και να ζήσουμε μαζί της το γλυκό άγχος της δημιουργίας και της προσφοράς στον συνάνθρωπο, πάσχει και στο παιδί που κινδυνεύει.

 

Η Περσεφόνη Μήττα δεν ήταν όπως λέμε «καλή» και δεν της άρεσε να την αποκαλούν έτσι… Αντίθετα ήταν μια αστείρευτη πηγή πίστης, δύναμης , θάρρους , αισιοδοξίας, ελπίδας και το κυριότερο είχε μια μοναδική ικανότητα όλα αυτά να τα μεταδίδει.. μας ήθελε δυνατούς, μας ήθελε ανυποχώρητους, μας ήθελε περήφανους, μας ήθελε όρθιους με το κεφάλι ψηλά…

 

Η ακούραστη… Περσεφόνη Μήττα με ένα πόδι και ένα μπαστούνι από τις 7 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ ήταν έξω από χειρουργεία, δίπλα στους καρκινοπαθείς και τους συνοδούς τους αλλά και στα δικαστήρια γιατί κι εκεί ο ασθενής χρειάζεται υπεράσπιση…

 

Η αξιοθαύμαστη, η αξιέπαινη και αξιοσέβαστη Περσεφόνη Μήττα με ένα πόδι και ένα μπαστούνι ήταν η Πρόεδρος που έτρεχε σε όλη την Ελλάδα, σε συνέδρια , ημερίδες, εκδηλώσεις, οργάνωνε και στήριζε με την παρουσία της εκστρατείες και ομιλίες στα σχολεία . Πίστευε στην δύναμη της ενημέρωσης, της παιδείας, της αγωγής, της ευγένειας, της δικαιοσύνης και της ισότητας.

 

Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ΜΗΤΤΑ με ένα πόδι και ένα μπαστούνι ήταν πείσμων, επίμονη και επιβλητική. Πίστευε και πάλευε μέχρι τέλους για τα δίκαια αιτήματα των καρκινοπαθών.

Προτεραιότητα στη ζωή της ήταν πάντα οι ασθενείς…

 

Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ΜΗΤΤΑ ήταν η γυναίκα που ο Καρκίνος την έκανε ποιήτρια!

 

«Η αγάπη και ενημέρωση δίνουν ποιότητα ζωής.

Η αλήθεια πονάει! Αλλά το ψέμα σκοτώνει.

Ποιος μπορεί να αποφασίσει καλύτερα από σένα για σένα;

Πίστευε στη ζωή, είναι το καλύτερο φάρμακο. 

Ζήσε το σήμερα, ξέχασε το χθες, το αύριο σε περιμένει.

Εκείνο που αξίζει στη ζωή είναι να πολεμάμε είτε νικήσουμε είτε όχι.

Νίκη είναι η κάθε μάχη πού δίνουμε στη ζωή».

Η Περσεφόνη Μήττα ήταν παντρεμένη με τον ένστολο Βασίλη Μήττα απέκτησαν δυο παιδιά τον Ευθύμη ιατρό και την Τριανταφυλιά αρχαιολόγο.

 

ΕΝΑΡΞΗ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΟΥ 1ου ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ

 

Σταθμός ΖΩΗΣ

στη ζωή της αείμνηστης Προέδρου Περσεφόνης Μήττα , στη ζωή της Προέδρου κ. Καίτης Γάκη Καψή , στη δική μου και των 52 εθελοντών γυναικών και ανδρών, ήταν η δημιουργία του 1ου ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ Εγνατία 65 στη Θεσσαλονίκη.


Το 2006 …με απεριόριστο σεβασμό στο έργο της και έμπρακτη στήριξη στον αγώνα της, δύο γυναίκες- φίλες της Περσεφόνης Μήττα- οι μετέπειτα ευεργέτιδες του Κέντρου , η Καίτη Γάκη Καψή Πρόεδρος του «Συνδέσμου Γυναικών Θεσσαλονίκης Μακεδονίας εν Αθήναις» και η Νίκη Στρατηλάτη Δημοσιογράφος Συγγραφέας, μετά από έναν δύσκολο και κουραστικό αγώνα 3 χρόνων παρέδωσαν το 2009 στην Περσεφόνη Μήττα και στον Σύλλογο Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης, έναν μεγάλο, σύγχρονο και λειτουργικό χώρο.

 

Το 1ο ΚΕΝΤΡΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ υποστηρίχθηκε από τον π. Υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο, εγκαινιάσθηκε από τον Υπουργό Μακεδονίας Θράκης κ. Σταύρο Καλαφάτη και ευλογήθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος για την παράδοση του έργου απένειμε την ύψιστη τιμητική διάκριση των Καππαδοκών από το 1884 στην Κωνσταντινούπολη, τον Αργυρό Δικέφαλο της Καππαδοκίας, στις δύο ευεργέτιδες Καίτη Γάκη Καψή και Νίκη Στρατηλάτη.

 

Φόνη μας, 

«Με πίστη στο ΘΕΟ και με τη δύναμη που αντλούμε από ΑΥΤΟΝ, προχωράμε με αποφασιστικότητα και θάρρος στο έργο που αναλάβαμε με τη Θέλησή μας» έγραψες στο καταστατικό του Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης το 1993 κι όλοι εμείς στη μνήμη σου θα συνεχίσουμε….

 

Καλό παράδεισο Φόνη – ΔΥΝΑΤΗ-Φωνή των Καρκινοπαθών….

 

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ, ΚΑΙΤΗ ΓΑΚΗ ΚΑΨΗ

Η ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗ

 

ΠΡΟΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΚΑΙ ΘΥΜΗΣΗ

ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΜΟΝΟΝ 3 ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ

ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΉΣΕΙ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

 

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ

Εγνατίας 65, στον 1ο όροφο. Τηλ. Επικοινωνίας 2310 241911

 

1ο ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Ένα…. ευχάριστο ΝΕΟ από το Σύλλογο Καρκινοπαθών!

 

Την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009, στις 12.00 μ.μ στα γραφεία του Συλλόγου Εγνατίας 63, στον 1ο όροφο, θα δώσει Συνέντευξη Τύπου η Πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης κ. Περσεφόνη Μήττα και οι ευεργέτιδες του Κέντρου κ. Καίτη Γάκη Καψή και Νίκη Στρατηλάτη.

Η κ. Μήττα θα ανακοινώσει στα 6.000 μέλη του Συλλόγου αλλά και σε όλους τους Θεσσαλονικείς, τους Μακεδόνες και τους Θράκες ότι το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ όνειρο του Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης μετά από «18» ολόκληρα χρόνια έγινε πλέον πραγματικότητα.

 

Σας περιμένουμε στα εγκαίνια,

σας περιμένουμε να μοιρασθείτε μαζί μας τη χαρά μας!

 

 

 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ

 Εγνατίας 65, στον 1ο όροφο. Τηλ. Επικοινωνίας 2310 241911

 

 

2ο ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 Το όνειρο έγινε πραγματικότητα

Το 1ο ΚΕΝΤΡΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ

Μια αγκαλιά για τους Καρκινοπαθείς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης

 

Μετά από 20 ολόκληρα χρόνια η Θεσσαλονίκη η Μακεδονία και η Θράκη απέκτησε το Πρώτο Κέντρο Υποστήριξης και Ενημέρωσης.

Στην οδό Εγνατία 65 στον 1ο όροφο με απεριόριστη αγάπη και μετά από έναν αγώνα τριών χρόνων δύο γυναίκες, οι ευεργέτιδες του Κέντρου, η Καίτη Γάκη Καψή Πρόεδρος του Συνδέσμου Γυναικών Θεσσαλονίκης Μακεδονίας «Εν Αθήναις» και η Νίκη Στρατηλάτη Δημοσιογράφος Συγγραφέας και Γραμματέας του Συνδέσμου, με την τεχνική υποστήριξη του Γιώργου Τσάμη, παρέδωσαν στον Σύλλογο Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης έναν μεγάλο, σύγχρονο και λειτουργικό χώρο στον οποίο βρίσκουν ανακούφιση όσοι υπόκεινται σε χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες, ψυχολογική στήριξη όλοι όσοι βιώνουν και προσπαθούν να νικήσουν τον καρκίνο αλλά και για να ενημερώνονται για θέματα που τους αφορούν, όπως ασφαλιστικά θέματα, δικαιώματα, επιδόματα, άδειες, θεραπείες κλπ.


«Ήταν ύβρις για όλους, αυτός ο Σύλλογος με τα 6.000 μέλη να εξυπηρετείται εδώ και 20 χρόνια μέσα σε 11 τετραγωνικά! Ήταν ύβρις οι άνθρωποι που παλεύουν με τον καρκίνο να συνωστίζονται σε 11 τετραγωνικά, και να σχηματίζουν ουρές στο διάδρομο προκειμένου να εξυπηρετηθούν. Τώρα όμως αυτή η εικόνα αποτελεί παρελθόν. Στους νέους χώρους του Κέντρου υπάρχει ακόμη και χώρος για προσωπική ψυχολογική υποστήριξη, χώρος για ομιλίες και διαλέξεις, χώρος Γραμματείας και χώρος υποδοχής – αναμονής» δήλωσε η Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Περσεφόνη Μήττα.

 

 «Έμαθα από τους γονείς μου να προσφέρω. Το ίδιο έμαθα και στα παιδιά μου και το ίδιο θα μάθω και στα εγγόνια μου. Ο εθελοντισμός, η προσφορά, και η φιλανθρωπία πρέπει να γίνει τρόπος ζωής για όλους μας. Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε αρκεί να το θέλουμε. Είμαι πολύ χαρούμενη που ο Σύλλογος Καρκινοπαθών απέκτησε έναν χώρο που του άξιζε, ένα χώρο που είχε απόλυτη ανάγκη. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ δύσκολος ο αγώνας μας αλλά το αποτέλεσμα μετράει και αυτό έχει αξία», δήλωσε η ευεργέτιδα του Κέντρου Καίτη Γάκη Καψή Πρόεδρος του Συνδέσμου Γυναικών Θεσσαλονίκης Μακεδονίας εν Αθήναις.

 

«Από τους Καππαδόκες γονείς μου έμαθα να δουλεύω, να δημιουργώ και να δίνω.


ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για την ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, ΕΔΩ.


 Για να ολοκληρωθεί όμως αυτό το Κέντρο, επί τρία χρόνια ήταν σαν έκανα το μεταπτυχιακό μου στον εθελοντισμό δίπλα στην δυναμική κ. Μήττα και στην ευαίσθητη κ. Καψή. Έμαθα και είδα πολλά, έδωσα την ψυχή μου και έβαλα τα δυνατά μου, στη μνήμη του πατέρα μου. Γι αυτό και σήμερα είμαι πάρα πολύ χαρούμενη. Με τον συνδυασμό της δύναμης και της ευαισθησίας νικήσαμε όλα τα εμπόδια, δυσκολίες, γραφειοκρατία, καθυστερήσεις αλλά και ανθρώπινες νοοτροπίες» δήλωσε η Γενική Γραμματέας του Συνδέσμου Νίκη Στρατηλάτη.

 

Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στην Ελληνική Λαϊκή Παράδοση, είχε θέμα «ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» και πραγματοποιήθηκε παρουσία του υπουργού υγείας και κοινωνικής αλληλεγγύης κ. Δημήτρη Αβραμόπουλου, και το εγκαινίασε ο Υπουργός Μακεδονίας Θράκης κ. Σταύρος Καλαφάτης. 

 

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ
Τηλ. επικοινωνίας 2310 241911, 6977205194

 

3ο ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ
Λειτουργεί το 1ο Κέντρο Ενημέρωσης και Πληροφόρησης Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης στη Θεσσαλονίκη
Το μεγαλύτερο όνειρο του Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης μετά από «20» ολόκληρα χρόνια έγινε πλέον πραγματικότητα. 

Ο Υπουργός Μακεδονίας Θράκης και φίλος του Συλλόγου Σταύρος Καλαφάτης εγκαινίασε το 1ο ΚΕΝΤΡΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ & ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ. 

 Ε Υ Ε Ρ Γ Ε Τ Ε Σ του Κέντρου είναι η Καίτη Καψή Πρόεδρος του Συνδέσμου Γυναικών Θεσσαλονίκης-Μακεδονίας εν Αθήναις και η Νίκη Στρατηλάτη Δημοσιογράφος – Συγγραφέας. 

Η Πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών κ. Περσεφόνη Μήττα δήλωσε ότι σ αυτό το Κέντρο θα βρίσκουν ανακούφιση, ενημέρωση και πληροφόρηση όλοι όσοι βιώνουν και προσπαθούν να νικήσουν τον καρκίνο.

 

Εις μνήμην της αναρτούμε μία από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις της Περσεφόνη Μήττα, ένας όμορφος άνθρωπος

 

«Ευχαριστώ τον Θεό για τον καρκίνο»

«Λήθη του είναι». Έτσι θέλησε ο Χάιντεργκερ να περιγράψει το 1936 την κρίση που μάστιζε την Ευρώπη και είναι η φράση που σύμφωνα με τον Κούντερα αντικατοπτρίζει καλύτερα από κάθε άλλη, τον περιορισμό στην ευρύτητα του πνεύματος.

Όταν προετοιμαζόμουν για τη συνέντευξη με την κυρία Περσεφόνη Μήττα, πρόεδρου του Συλλόγου Καρκινοπαθών, ήμουν προβληματισμένος. Είναι Χριστούγεννα και ο κουρασμένος και εγκλωβισμένος από τα τόσα δεινά Έλληνας, δεν θα ήθελε να μαυρίσει την ψυχή του διαβάζοντας για τον καρκίνο. Κι όμως… Μετά το τέλος της συνέντευξης αυτής, αισθανόμουν μισό «κλικ» καλύτερος άνθρωπος, μόνο και μόνο από την 35λεπτη συνομιλία μας. Παρόλο που το 1936 μοιάζει τόσο κοντά με το 2012 και η «λήθη του είναι» κυρίευσε την κοινωνίας μας, υπάρχουν άνθρωποι που οχυρώνονται σε ένα άλλο μετερίζι, σιγοτραγουδώντας Γαλάνη… Για τη «σωτηρία της ψυχής»!

 

          Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το σύλλογο;

Δεν είμαι καλή, δεν θέλω να το παίξω κάποια, προς Θεού. Οι τρεις καρκίνοι που πέρασα ήταν η αιτία. Βρέθηκα στις ΗΠΑ γιατί στην Ελλάδα έκλεισαν όλες οι πόρτες των νοσοκομείων… Δεν με δέχονταν. Είπαν στον μεγαλύτερο γιο μου που με συνόδευε -ο σύζυγός μου ήταν ένστολος και δεν μπορούσε να ήταν μαζί μου- πως η «μητέρα σου δεν έχει μέλλον, «της απομένουν τρεις μήνες ζωής». Δεν με βάζανε, καν, μέσα στα νοσοκομεία, ήταν σαν να του έλεγαν «παρ’ την σπίτι της να πεθάνει». Είχαμε οικονομική άνεση και έτσι έφυγα για τις ΗΠΑ, όπου ο γιατρός εκεί έδινε ποσοστό επιτυχίας 5%. Είχαμε αργήσει πολύ και ο καρκίνος ήταν πολύ επιθετικός. Έκανα το χειρουργείο και στη συνέχεια μου έδωσε ένα πρωτόκολλο. «Πειραματικό είναι, δεν έχει δοκιμαστεί ακόμη σε ανθρώπους. Γυρίστε στην Ελλάδα, βρείτε έναν γιατρό και θα επικοινωνώ εγώ μαζί του για να του δίνω οδηγίες», είπε ο γιατρός του γιου μου. Όταν το δείχναμε στους Έλληνες γιατρούς μας το «πετούσαν στα μούτρα». Δεν ήθελαν να το κάνουν. Βρέθηκε τελικά ένας γιατρός στην Αθήνα και με ανέλαβε μαζί με την ομάδα του. Τότε είπα πως αν καταφέρω και σηκωθώ ξανά στα πόδια μου, θα κάνω ό,τι είπε ο Χριστός… «Τον πλησίον σου ως εαυτόν». Και θα προσπαθήσω όσο ζήσω να το κάνω αυτό. Στην αρχή κάποιοι καρκινοπαθείς δεν με δέχονταν. Εκείνη την εποχή ήμουν η μόνη που μιλούσα ανοιχτά για το καρκίνο και δεν ήθελε κανείς να ακούσει τίποτε.

 

          Για ποια εποχή μιλάμε;

Χριστούγεννα του 1987. Πρώτα καρκίνος της μήτρας, μετά καρκίνος στο πόδι… Τότε δεν ήταν εύκολο να μιλάς για τον καρκίνο. Μου είχαν κάνει μια συνέντευξη στο τηλεοπτικό κανάλι TV 100, αλλά μου είπαν πως δεν θα βγω «ζωντανά» στον «αέρα», θα το έκαναν βίντεο γιατί ήθελαν να ξέρουν εκ των προτέρων τι θα έλεγα. Ήταν κάτι σαν ταμπού ο καρκίνος τότε κι εγώ μιλούσα πολύ ανοιχτά για εκείνον.

 

          Πώς ξεκίνησε ο Σύλλογος Καρκινοπαθών;

Στις ΗΠΑ βίωσα τι θα πει εθελοντισμός, ανθρώπους να με φροντίζουν. Δεν ξεχώριζαν εθνικότητα. Αφού σκεφτόμουν «τι είμαι εγώ, το καλομαθημένο παιδί του Θεού;». Ήταν πάντα εκεί για μένα. Όταν επέστρεψα θέλησα να κάνω αυτό που έκανε και η δική μου εθελόντρια για μένα. Πήγα στο «Θεαγένειο» νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης όπου και μου είπαν «όχι κυρία μου, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό. Κοιτάξτε να δώσετε αγάπη στον εαυτό σας». Εγώ επέμενα, τα κατάφερα, ιδρύσαμε το σύλλογο και στη συνέχεια καταφέραμε να κάνουμε άλλους 20 συλλόγους στη χώρα και στη συνέχεια ιδρύσαμε την Ομοσπονδία Καρκινοπαθών Ελλάδας, που ανήκει στα «Άτομα με αναπηρίες» και στη συνέχεια κάναμε και τον Σύλλογο Καρκινοπαθών Ευρώπης.

 

          Κι εσείς ήσασταν μπροστάρισσα σε όλο αυτό;

Απλά αφιερώνω το χρόνο μου. Είναι αυτό που αγαπώ. Ήθελα να δώσω αυτό που έδωσαν και σε εμένα. Μια αγκαλιά. Ενημέρωση. Πηγαίνω σε συνέδρια, μιλάω με γιατρούς, προσπαθώ να μιλάω με όσους πιο πολλούς ασθενείς γίνεται… Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν λεφτά να πάνε στο εξωτερικό. Έχουμε 25 διαφορετικές ομάδες, όχι μόνο ψυχολογικής υποστήριξης, αλλά και φυσιοθεραπείας, θεάτρου, χορού, ζωγραφικής. Έχουμε βάλει περίπτερα σε 8 ογκολογικά τμήματα, εκεί που γίνεται η ακτινοθεραπεία και η χημειοθεραπεία. Είναι κάθε πρωί μια εθελόντρια εκεί και προσφέρει καφέ, τσάι, ένα κουλουράκι στους ασθενείς που πηγαίνουν εκεί από το πρωί… Κάποιοι έρχονται από μακριά, δεν τρώνε το πρωί για να δώσουν αίμα. Αυτά τα προσφέρουμε δωρεάν. Όλο αυτό με γεμίζει. Δεν δίνω, παίρνω πιο πολλά.

 

          Πώς ήταν η ζωή σας πριν από τον καρκίνο;

Μεγάλωσα σε μια προσφυγική οικογένεια, που ήρθε από την Κωνσταντινούπολη. Η μαμά μας, μας έμαθε πως προτεραιότητα έχει η οικογένεια. «Ο άνδρας να βασιλεύει και η γυναίκα να κυβερνά». Το πρωτεύον ήταν να τιμάμε τον σύζυγο. Το όνειρό μου από μικρή ήταν να σπουδάσω, αλλά τότε προτεραιότητα είχαν τα αγόρια. Ήμασταν 7 αδέρφια. Παντρεύτηκα, έγινα μητέρα και κάποια στιγμή προσπάθησα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Φοίτησα σε κάποιες σχολές που ήθελα, μεγαλώνοντας παράλληλα τα παιδιά μου. Στην αρχή σχεδιάστρια γυναικείου ρούχου, μετά ασχολήθηκα με τη διακόσμηση. Όσο μου επέτρεπε ο χρόνος μου, γιατί δεν είχα και άφθονο. Είχα φτιάξει το εργαστήριό μου, είχα ολοκληρώσει τα πρώτα μου σχέδια και ήμουν έτοιμη να παρουσιάσω τις δημιουργίες μου, που ήταν όμορφες και εμπνευσμένες, όταν ήρθε ο καρκίνος. Δεν πρόλαβα. Είναι κάτι που δεν περιμένεις. Έρχεται απρόσμενα. Βέβαια, μετά από χρόνια λέω «δόξα τον Θεό που ήρθε ο καρκίνος». Αυτό που κάνω δεν το αλλάζω με τίποτα.

 

          Όταν μάθατε για τον καρκίνο, ποια ήταν η αντίδρασή σας;

Τα παιδιά μου, μου το κρύβανε. Ήμουν στο «Παπανικολάου» και πονούσε το πόδι μου. Να συμπληρώσω πως από μικρό παιδί έτρεχα μαραθώνιο και ο σύζυγός μου, μου επέτρεπε να συνεχίσω και μετά το γάμο. Ο αθλητισμός με βόηθησε για να ανταποκριθεί το σώμα μου στα δύσκολα. Έτσι, βρέθηκα στο νοσοκομείο, με φρικτούς πόνους στο γόνατό μου. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πως ο γιος μου μιλούσε κρυφά με τους γιατρούς, κάτι που δεν μου άρεσε. Του είπα, «άκου να σου πω, το σώμα είναι δικό μου, εγώ το «κουβαλώ». Ελάτε μαζί μου, αλλά εγώ θα είμαι μπροστά». Όταν άκουσα από το στόμα του γιατρού «έχεις καρκίνο, το πόδι θα το κόψουμε και από εκεί και πέρα δεν ξέρουμε τίποτα», ήταν σαν βόμβα. Αυτή η βόμβα, δεν θα μπορούσε όμως να γκρεμίσει το βράχο. Κρατήθηκα με το κεφάλι ψηλά. Με πήραν τα παιδιά μου με το καροτσάκι, με πήγαν στο δωμάτιό μου, ξάπλωσα… Από το παράθυρο του νοσοκομείου «Παπανικολάου» έβλεπα ένα βουνό. Αφού έκλαψα, αφού φώναξα, είπα «εγώ θα ανέβω σε αυτό το βουνό και θα ανέβω ακόμη και αν μου κόψουν το πόδι». Μετά την απογοήτευση και τα κλάματα, το είχα πάρει απόφαση. Βέβαια, πέρασα κι άλλες δύσκολες στιγμές… Ο πόνος, η φθορά, οι μεταπτώσεις. Έζησα πολλές φορές αυτές τις «ανακαινίσεις», αλλά δεν το έβαλα κάτω. Άρχισα να μιλάω για τον καρκίνο ανοιχτά και τότε πολλοί άνθρωποι απομακρύνονταν ή μου έλεγαν «γιατί μιλάς για τέτοια πράγματα;». Κάποιος μάλιστα, μετά από εκείνη τη συνέντευξη που είχα δώσει στη δημοτική τηλεόραση Θεσσαλονίκης, μου είχε πει «πως θα παντρέψεις τα παιδιά σου;» και αυτό με στεναχώρησε πολύ. Υπήρχε μεγάλη προκατάληψη τότε. Είχα ρωτήσει βέβαια τον γιατρό μου στις ΗΠΑ, αν έφταιξα εγώ για τον καρκίνο, αν ήταν κάτι οικογενειακό, αλλά με είχε διαβεβαιώσει πως τα παιδιά μου θα ήταν μια χαρά. Μάλιστα, ο γιος μου έγινε γιατρός και παντρεύτηκε συνάδελφό του.

 

          Η καθημερινότητά σας, να βρίσκεστε ανάμεσα σε ασθενείς, ανθρώπους που ψάχνουν από μια ελπίδα να πιαστούν, σε νοσοκομεία, πόσο δύσκολη είναι;

Είναι κάτι πολύ εύκολο. Δεν θα ήθελα να πάω σε κάποιο θέατρο, ούτε διακοπές το καλοκαίρι, δεν πηγαίνω επισκέψεις σε φιλικές οικογένειες. Τα έχω κόψει όλα. Η ζωή μου είναι ο ασθενής. Δεν το αλλάζω με τίποτε. Παίρνω δύναμη, «πετάω». Ανά πάσα στιγμή μπορώ να τρέξω σε έναν ασθενή που θα μου πει «σε χρειάζομαι». Δεν το κάνω για να το παίξω καλή. Μου αρέσει και το κάνω. Είμαι εθελόντρια. Δεν έχω δεχθεί να με πληρώσει κανείς. Ούτε καφέ δεν δέχομαι να μου προσφέρουν. Όταν ανοίξαμε το σύλλογο, κάποιοι θυμώνανε. «Κάνουμε συμβούλιο και δεν έχουμε ένα μπουκαλάκι νερό και ένα καφέ», μου έλεγαν. Και τους είχα πει, «παιδιά αν θέλετε τέτοιο σύλλογο, εγώ αποχωρώ. Το νερό σας να το παίρνετε από το σπίτι. Τα χρήματα θα πηγαίνουν εκεί που υπάρχει ανάγκη». Και μέχρι σήμερα είναι έτσι, αυτοί που συμμετέχουν στην προσπάθεια ξέρουν πως δεν πρέπει να ζητήσουν τίποτε από εμένα. Με τιμούν βέβαια και με εκλέγουν πρόεδρο. Και φτάσαμε να έχουμε 300 εθελοντές. Δεν είμαι «εγώ», είμαστε «εμείς». Και οι εθελοντές είναι φυσιοθεραπευτές, δάσκαλοι χορού, 55 εθελόντριες που πηγαίνουν στα νοσοκομεία. Φέτος, μάλιστα καταφέραμε να ευχαριστήσουμε τους χορηγούς, τους δωρητές, τους εθελοντές, με ένα φυλλάδιο.

 

          Έχετε ζήσει πολλές φορές αυτό που περιγράφεται ως «θαύμα»…

Μέσα μου είχα πάντα την αμφιβολία. Ο Αμερικανός γιατρός μου, μου έλεγε: «θα μάθεις να ζεις με τον πόνο. Δεν θα κάνεις πολλά χειρουργεία γιατί υπάρχει κίνδυνος να χάσεις όλο σου το πόδι. Θα έχεις εικονικό». Ο πόνος ήταν αφόρητος. Όταν κάποια στιγμή ζήτησα να πάω ξανά στις ΗΠΑ και να κάνω και άλλο χειρουργείο, ο γιατρός με δέχθηκε. Πηγαίνουμε με την προοπτική να κάνουμε ό,τι θέλει ο γιατρός μου, αλλά εντελώς ξαφνικά, «έφυγε». Με αναλαμβάνει ο βοηθός του, που ήταν εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας. Πολύ ενθουσιώδης, κάτι που δεν είχα συνηθίσει. Όταν τον άκουγα να μου μιλάει έκανα δεύτερες σκέψεις, αφού ο προηγούμενος από εκείνον ήταν εναντίον των χειρουργείων και αυτός είναι υπέρ. Του ζήτησα συγνώμη, του είπα πως είμαι ταραγμένη και του ζήτησα χρόνο για να το σκεφτώ ξανά. Ψυχολογικά δεν ένιωθα καθόλου καλά. Ο άνδρας μου θέλησε να πάμε στη Ρόδο, για να με ηρεμήσει. Εκεί λοιπόν, με το που φτάνουμε, ένα αυτοκίνητο τον χτυπάει και ο άνδρας μου μένει «φυτό». Αφού δεν με δέχονταν σε άλλα νοσοκομεία, τον βάλαμε στην εντατική του νοσοκομείου της Νίκαιας. Επί τρεις μήνες καθόμουν σε ένα πάτωμα έξω από την εντατική και περίμενα πότε θα ανοίξει η πόρτα, για να σηκώσω το βλέμμα μου και να δω… Κουνάει μήπως το χέρι του; Το πόδι; Ήμουν εκεί νύχτα μέρα, γιατί και εκείνος έκανε το ίδιο για μένα. Τελικά, μετά από τρεις μήνες, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Παπανικολάου». Πήγα στο εκκλησάκι να ευχαριστήσω τον Θεό για το «δώρο» του και εκεί σκέφτομαι… «Τρεις μήνες, που πήγε ο πόνος του ποδιού μου»; Δεν πήγα τελικά ποτέ ΗΠΑ.

 

          Ο άνδρας σας συνήλθε;

Ναι. Αυτό αποδεικνύει πως στη ζωή πρέπει να πιστεύουμε και να παλεύουμε. Δεν πρέπει να γκρινιάζουμε και να απογοητευόμαστε, όλα αυτά φθείρουν τον οργανισμό μας. Η ψυχολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Το κράτος δυστυχώς δεν έχει τέτοια υποδομή που να μπορεί να βοηθήσει τους ασθενείς. Δεν έχει ψυχολόγους, φυσιοθεραπευτές, ακόμη και σεξολόγους. Υπάρχουν παιδάκια που έχουν καρκίνο. Γυναικολογικά τα κοριτσάκια, στους όρχεις αγόρια... Πρέπει να υπάρχουν ειδικοί για να ενημερώνουν και να συμβουλεύουν αυτά τα παιδιά.

 

          Υπήρξε κάποια στιγμή που είπατε «τα παρατάω»;

Όχι, ποτέ. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως όταν κάποια στιγμή «φύγω» να αφήσω πίσω μου κάτι πολύ καλό. Δεν θέλω να ρημάξουν. Ο εθελοντισμός δεν ανθεί στην Ελλάδα. Εγώ αφιέρωσα όλο το χρόνο μου και σε αυτό με βοήθησε και ο σύζυγός μου. Παίρνω δύναμη από αυτό που κάνω και νιώθω ικανοποιημένη. Τα παιδιά μου σεβάστηκαν την επιθυμία μου και ακόμη και οι συγγενείς μου που δεν βλέπω ξέρουν τι κάνω. Είναι σαν να προσφέρουμε όλοι μαζί, με αυτήν την κατανόηση που δείχνουν. Τα εγγόνια μου τα παρασύρω… Τα παίρνω κάποιες φορές και δίνουν τα παιχνίδια τους σε παιδάκια ασθενείς. Τους λέω «ελάτε να δώσετε χαρά και να πάρετε χαρά».

 

          Έχετε σκεφτεί πως θα ήταν η ζωή σας αν δεν είχατε επιλέξει αυτό το «δρόμο»;

Δεν θα είχα τόσο γεμάτη ψύχη, όσο επιτυχημένη καριέρα και να έκανα, όσα χρήματα και αν έβγαζα. Είμαι ευχαριστημένη. Μπορεί να κοιμάμαι και 4 ώρες το 24ωρο, παρότι έχω ένα πόδι. Βέβαια έχω φτάσει και σε μια ηλικία, έχω και φυσιολογική φθορά. Δεν πονάω και μάλιστα, μετά τον καρκίνο, δεν αρρώστησα ποτέ. Όταν η ψυχή είναι γεμάτη, δεν σε κουράζει τίποτε. Δεν το κάνω για να δείξω κάτι, θέλω να παρασύρω κόσμο να δοκιμάσει τον εθελοντισμό, γιατί είμαι σίγουρη πως θα νιώσει «γεμάτος». Προσπαθώ να επηρεάσω ακόμη και γονείς που έχουν χάσει παιδιά από καρκίνο, κάτι που δεν είναι εύκολο για ένα γονιό. Στην πορεία όμως παίρνει πράγματα στην ψυχή του, γιατί προσφέρει σε άλλα παιδάκια.

 

          Ποια είναι η ιστορία που σας έχει στιγματίσει;

Μια οικογένεια με 5 παιδιά, όταν έμαθε πως το κοριτσάκι τους έχει καρκίνο το εγκατέλειψαν στο νοσοκομείο. Ο γιατρός με ρώτησε αν μπορώ να το πάρω στο σπίτι μου. Φυσικά και το πήρα. Ήταν 11 χρονών και είχε καρκίνο στο πόδι, όπως εγώ. Σκέφτηκα να το πάω στις ΗΠΑ. Είχα πολλά προβλήματα. Πήγα να πάρω το φάκελο της, δεν μου το έδιναν. Δεν ήμουν η μητέρα. Πήγα για βίζα και είχα το ίδιο πρόβλημα. Πάλι καλά που ο εισαγγελέας, ο κύριος Γκόγκος, υπέγραψε αυτός, αντί για τη μητέρα. Στο προξενείο είχα επίσης μια φίλη που με βοήθησε. Ο γιος μου τότε άνοιγε το οδοντιατρείο του. Για να βρω τα χρήματα, χρειάστηκε να ζητήσω δάνειο από την εταιρεία ιατρικών μηχανημάτων, που είχε αγοράσει τον εξοπλισμό ο γιος μου. Τελικά φύγαμε ΗΠΑ και όλα πήγαν καλά. Στην επιστροφή το κορίτσι αυτό μου είπε πως θέλει να μου διαβάσει ένα ποίημα που έγραψε για μένα. Ακόμη το θυμάμαι… «Υγρά τα μάτια, καρδιά κομμάτια, ζέστη και κρύο, αρρώστια αντίο». Πες μου ειλικρινά, πόση χαρά μπορείς να πάρεις από αυτό;

 

          Και τι έγινε τελικά με το κοριτσάκι; Ποια ήταν η τύχη του μετά;

Της έδινα το επίδομα της αναπηρίας που έπαιρνα. Της είχα ανοίξει ένα λογαριασμό και της είπα πως με τα χρήματα αυτά θα ξεπληρώσουμε το δάνειο που πήραμε και τα έξοδα νοσηλείας στις ΗΠΑ. Την έστειλα και σε μια σχολή κομμωτικής, γιατί ήθελε να γίνει κομμώτρια, δεν μας πήραν χρήματα για τα δίδακτρα. Η αλήθεια είναι πως ήθελα να μεγαλώσει σωστά και της είπα ένα μικρό ψέμα. Το επίδομα το έβαζα σε δικό της λογαριασμό και εγώ μαζί με φίλους μαζεύαμε τα χρήματα για να αποπληρώσουμε το δάνειο. Όταν έφτασα στα μισά του χρέους, χρειάστηκε να πάω στις ΗΠΑ για το δικό μου πρόβλημα. Τα χρέη της μικρής ήταν στο όνομά μου και τότε τους εξήγησα τι είχε συμβεί με τη μικρή. Οι γιατροί μου είπαν «αφού το παιδί δεν ήταν δικό σας, γιατί δεν μας το είπατε να μην σας πάρουμε καθόλου χρήματα;». Και έτσι μου χάρισαν το υπόλοιπο ποσό. Από εκεί και πέρα, με τα χρήματα που υπήρχαν στο λογαριασμό της μικρής, όταν παντρεύτηκε ένα πολύ καλό παιδί, έχτισαν το σπίτι τους. Έκαναν τρία παιδάκια. Όταν με κάλεσαν για τα θεμέλια του σπιτιού, στην ουσία είχαν προχωρήσει πολύ το σπίτι. Μου έδειξε όλους τους χώρους και στο τέλος μου είπε: «Αυτό το δωμάτιο είναι για σένα και τον κύριο Βασίλη. Αν τα παιδιά σας παντρευτούν και είναι κάπου μακριά, να ξέρεις πως έχετε ένα δικό σας δωμάτιο».

 

          Πώς μπορεί να μάθει όμως κάποιος να δίνει; Πρέπει να του συμβεί κάτι οδυνηρό;

Η αξία του εθελοντισμού είναι μεγάλη. Εμπόδια θα βρίσκεις συνεχώς μπροστά σου, αλλά με κάποιο τρόπο τα ξεπερνάς. Θυμάμαι όταν ήμουν 7 χρόνων στο σπίτι, ένα βράδυ άκουσα μουρμουρητά. Ήταν έξω από το σπίτι η μαμά μου και ο μπαμπάς μου, με ένα τσουβάλι φορτωμένο στην πλάτη. Και την ακούω να του λέει: «Γιάννη, το βάζεις έξω από την πόρτα και εξαφανίζεσαι». Όταν άκουσα «εξαφανίζεσαι», εγώ το παρεξήγησα. Την επομένη, είπα στη μητέρα μου, «τι είναι αυτά που είπες στον μπαμπά;» και μου απάντησε «να μην ανακατεύεσαι, όταν μεγαλώσεις θα μάθεις». Εγώ επέμενα και τότε η μητέρα μου, μου εξήγησε. Ο άνδρας της γειτόνισσας είχε πεθάνει και είχε μείνει μόνη της με δύο παιδάκια. Και της αφήναμε ό,τι μπορούσαμε. Απλά δεν ήθελε η μητέρα μου να δει ποιος της τα αφήνει για να μην νιώθει υποχρεωμένη. Αυτά τα μαθήματα τα δίνει η οικογένεια στο παιδί, ο δάσκαλος στο μαθητή - ΠΗΓΗjenny.gr

Σάββατο, 29 Δεκεμβρίου 2012.

 

ΠΗΓΗ: Σύνδεσμος Γυναικών Θεσσαλονίκης-Μακεδονίας «εν Αθήναις». ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 8.3.2021.


Περσεφονη Μηττα, ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΚΑΡΚΙΝΟΣ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ, ηρωιδες γυναικες
Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

    ΣΧΟΛΙΑ
    ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ