Του Παναγιώτη Τερπάνδρου Ζαχαρίου
Εάν αβίαστα αθρώνεις το «Γουάο» και το «σόρι»,
και μπορείς να πεις «είμαι σε μουντ» για το «σαξές σου
στόρι»,
Εάν αυτό που παίζει ζωντανά εσυ το βλέπεις «λάιβ»
Και δεν νοιώθεις κραδασμούς, μα προτιμάς τα «βάιμπ»
Εάν πρέπει εγώ να μπω στον κόπο να σου εξηγήσω
και με επιχειρήματα να πρέπει να σε πείσω
ότι αντί για «νόουχαου» μπορείς να πεις «τροπογνωσία»,
κι ας μην υπάρχει εν λεξικώ μια τέτοια ιστορία...
(Τον γνήσιο Έλληνα διακρίνεις απ´ την λεξιπλασία!)
Εάν νοιώθεις «σούπερ» κι όχι «υπέροχα», αμνήμονον
υβρίδιον,
και κουνάς την κεφαλή ωσάν τον «Εμενέμ» τον ίδιον...,
Εάν δεν αφουγκράζεσαι την έκκληση σε βάρβαρους μη
μοιάζεις,
ως πίθηξ ανελλήνιστος την γλώσσα μη βιάζεις,
Εάν δεν σου στρίβουν τ’ έντερο οι λέξεις «λόκνταουν»,
«κλικαγουέι»,
Και μου γυρνάς την «τατουαζόμορφή» σου πλάτη με ένα
«ένιγουέι»...,
τότε είσαι άξιος/άξια αυτών εδώ των στίχων
ων πολύ συχνά θε' αναρτώ εις τον ενθάδε τοίχον,
Λέγοντάς σοι:
Ανάθεμά σε δίποδον απολεσθείσας μνήμης,
Εν φύσει σου τα τρέχοντα εισίν να υπομείνης.
Λυγρόν εν παραστήματι και άψυχον τῇ όψει,
Ανήμπορον το είδος σου εν κάλλει να προκόψη!
Ανάθεμά σε δίποδον, πως κόπτεσαι να μοιάσεις
Με θεατρίνους κίβδηλους στον βίον να ταιριάξεις!
Τερατισμόν βαρβάρων και την γλώσσαν αδελφώνεις,
Σκιών σπηλαίου έρμαιον, ταγέ τηλεοθόνης…
Ω άγονον υβρίδιον, φυγόπονον ευθύνης,
Τί μέλλει υποστήσεσθαι; Τί μένει σου να δίνεις;
Το πρόσωπόν σου ἐν κρυπτῷ, ο λόγος εφιμώθη!
Και άνευ λόγου κι όψεως, εν δίποδον τι νοιώθει;
Ελληνοπρέπειας δήμιε, ασελγητή της γλώσσης,
Ο «άνθρωπος» ορθώνεται δια κάλλους και με γνώσεις.
Αυτών αποποιούμενων, η «ανθρωπιά» χωλαίνει,
Το πέρασμά σου, άθλιον, τον τόπον μου ρυπαίνει!
Τραβελοχειραγώγηση και μάτια τρομαγμένα,
Κεφάλια δίχως όραμα, φιμωτροφορεμένα...
Τί όνειδος τοις άστεσιν υλάγματα βαρβάρων!
Μεταλλαγμένες γειτονιές και άντρα γενιτσάρων!
Ανάθεμά σε δίποδον απολεσθείσας μνήμης,
Εν φύσει σου τα τρέχοντα εισίν να υπομείνης.
Στις φλέβες σου η Νέμεσις δικαίως θε’ κυλήση.
Προγεγραμμένη μοίρα σου, το είδος σου να σβήση!
(Εμπνευσμένο από το είδος που τίκτεται εν Ελλάδι τώρα και χρόνια, αλλά
αισθητώς αναδύεται εν Κορωνοϊώ εποχή. Επέλεξα την λέξη «δίποδον», επειδή ο
«άνθρωπος» είναι τίτλος πρέπων στους ολίγους αυτούς που επιδιώκουν την
σφαιρικότητα και την ολοκλήρωση αντλώντας από την διαχρονικότητα της Ελληνικής
κοσμοθεάσεως γνώμων, της οποίας εστι το κάλλος στην γλώσσα που εκφράζει τα
πράγματα άνευ βαρβαρισμών.
Το τόνισε και ο ιδρυτής της επιστημονικής αρχαιολογίας, Henry
Winkelmann:
«Για να γίνει κάποιος άνθρωπος, πρωτίστως πρέπει να γίνει Έλλην».
Το να είσαι Ελληνογενής Ελληνόφων δεν αρκεί.)
Και θα μου πεις μετά από όλα αυτά,
«μα η γλώσσα
εξελίσσεται, κι ο κόσμος προοδεύει»....
Κι εγώ θα απαντήσω ότι «με τοξική τροφή
και ο
αφεδρώνας σου ασχήμως αφοδεύει...»
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 22.4.2021.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook