Του Γιώργου Λεκάκη
Η κ. Paola Villa και οι
συνεργάτες της εντόπισαν 98 εργαλεία κατασκευασμένα από κόκκαλα ελέφαντα,
ηλικίας 400.000 χρόνων, στην τοποθεσία Castel di Guido / Καστέλ ντι Γκουίντο
της κεντρικής Ιταλίας.
Η κ. Βίλα είπε ότι μεγάλος
αριθμός αρχαίων ελεφάντων Palaeoloxodon είχε πεθάνει στο σημείο, το οποίο
βρίσκεται σε ένα ρέμα, επιτρέποντας στους ανθρώπους, πιθανώς Νεάντερταλ, να
αναπτύξουν πολύπλοκη τεχνολογία οστών, και την συστηματική παραγωγή εργαλείων
από τυποποιημένα «κενά» κομμάτια μακρού οστού.
Μερικά από τα εργαλεία ήταν
μυτερά και μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν για την κοπή κρέατος, ενώ άλλα ήταν
σφήνες, που μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν για να σπάσουν μακριά οστά. Ένα μόνο
εργαλείο φτιαγμένο από ένα κόκκαλο άγριου βοοειδούς μοιάζει με ένα «lissoir»,
ένα μακρύ εργαλείο που πιστεύεται ότι χρησιμοποιήθηκε για την λείανση του
δέρματος, πρόσθεσε.
Τα lissoirs έλεγαν έως τώρα οι επιστήμονες ότι είχαν
χρησιμοποιηθεί πριν από περίπου 300.000 χρόνια, πρόσθεσε. Έτσι η ηλικία και η
τεχνολογία τους πάει… 100.000 χρόνια πίσω…
ΠΗΓΗ: Paola Villa, Giovanni Boschian, Luca Pollarolo, Daniela Saccà, Fabrizio Marra, Sebastien Nomade, Alison Pereira «Elephant bones for the Middle Pleistocene toolmaker» στο PLOS ONE, https://doi.org/10.1371/journal.pone.0256090, από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο Μπούλντερ, 26.8.2021. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 27.8.2021.
Abstract
The use of bone as raw material for implements is documented since the
Early Pleistocene. Throughout the Early and Middle Pleistocene bone tool
shaping was done by percussion flaking, the same technique used for knapping
stone artifacts, although bone shaping was rare compared to stone tool flaking.
Until recently the generally accepted idea was that early bone technology was
essentially immediate and expedient, based on single-stage operations, using
available bone fragments of large to medium size animals. Only Upper
Paleolithic bone tools would involve several stages of manufacture with clear
evidence of primary flaking or breaking of bone to produce the kind of
fragments required for different kinds of tools. Our technological and
taphonomic analysis of the bone assemblage of Castel di Guido, a Middle
Pleistocene site in Italy, now dated by 40Ar/39Ar to about 400 ka, shows that
this general idea is inexact. In spite of the fact that the number of bone
bifaces at the site had been largely overestimated in previous publications,
the number of verified, human-made bone tools is 98. This is the highest number
of flaked bone tools made by pre-modern hominids published so far. Moreover the
Castel di Guido bone assemblage is characterized by systematic production of
standardized blanks (elephant diaphysis fragments) and clear diversity of tool
types. Bone smoothers and intermediate pieces prove that some features of
Aurignacian technology have roots that go beyond the late Mousterian, back to
the Middle Pleistocene. Clearly the Castel di Guido hominids had done the first
step in the process of increasing complexity of bone technology. We discuss the
reasons why this innovation was not developed. The analysis of the lithic
industry is done for comparison with the bone industry.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook