Του καθηγητή Χρίστου Γούδη
Προχθές,
στις 17 Νοέμβρη 2021, ημέρα των απανταχού ΗΡΩΩΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ (όλοι οι δρόμοι
των παρ’ ημίν άστεων, αστέγων, και χωρίων οδηγούν στο Πολυτεχνείο), ο κύριος
Ερμποχάν και ο κύριος Μπαχτσελής φωτογραφήθηκαν κρατώντας ένα σεντόνι επάνω στο
οποίο είχαν αποτυπώσει την επικράτεια της τουρκιάς, όπως την ονειρεύτηκαν το
περασμένο καλοκαίρι διαβάζοντας Σαίξπηρ («Όνειρο Θερινής Νυκτός»). Παιδεία οι
τύποι, ε; Μετά, με τα μπουζούκια τους (άλλως ειπείν, τους εαυτούς τους) τραγούδησαν
Μπιθικώτση:
«Ξύπνησα νύχτα και μες στη σκέψη μου
άναψαν φώτα.
Ήρθες κι εσύ έτσι απροσκάλεστη στου νου την πόρτα.
Μες στην καρδιά μου σε καλοδέχτηκα, αγαπημένη,
μεγάλη επίσημη, που τόσα χρόνια ήσουν χαμένη.
Ας ήτανε αληθινό το όνειρο τ' αποψινό,
το όνειρο τ' αποψινό ας ήτανε αληθινό».
Μετά,
ξανακοιμήθηκαν, μέχρι που τους ξύπνησαν οι Ισπανοί για να τους πουν τα κάλαντα
για τον καινούργιο χρόνο – «ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρόνια να ζήσει» – κάπως
νωρίς βέβαια, αλλά είχαν να πάνε και αλλού να τα πούνε. Στα χέρια τους κρατούσαν
ένα μικρό αεροπλανοφόρο, έτσι για γούρι, μια και πολύπειροι ναυτικοί λαοί και
οι δυο τους, με τις περίλαμπρες αρμάδες τους, που συχνά-πυκνά στην Ιστορία
πιάσανε πάτο στον βυθό της θάλασσας (καταστροφή της ισπανικής αρμάδας στη Μάγχη
το 1588, και της οθωμανικής στο Λεπάντο το 1571, στη ναυμαχία του Γέροντα το
1824, και στο Ναβαρίνο το 1827). Συνειρμικά μου ήρθε εκείνο το: «οισπανοί ισπανοί ειςπανικόν ισπανικόν ιππικόν έτρεψαν…». Anyway που λένε και οι οθωμανοί, μετά το
Αλλάχ-ου Άκμπαρ (Μέγας ο Θεός)!
Το καλό μ’ εμάς
είναι ότι έχουμε πολλούς φίλους στη γειτονιά μας. Για παράδειγμα ο υπουργός των
εξωτερικών της τουρκιάς, ο κύριος Τσαφούσογλου (π=β=φ), είναι φίλος γκαρδιακός
με τον ημέτερο υπουργό των εξωτερικών, τον κύριο Δενδία, ο οποίος είναι συνεχιστής
μιας παράδοσης της ωραίας Κέρκυρας να βγάζει υπουργούς εξωτερικών. Παλιότερα,
υπουργός των εξωτερικών ήταν ο Καποδίστριας, πασών των Ρωσιών θα μου πείτε, επί
Τσάρου, αλλά τώρα «πού τσάρος», όμως «τι Λωζάνη, τι Κοζάνη». Επιπλέον και ο
υπουργός της εθνικής άμυνας της τουρκιάς, ο κύριος Ακάρ (απλή συνήχηση με το
άκαρι της ψώρας) είναι φιλέλληνας, καθότι πάντα μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να
κάνουμε οικονομίες και να μην αγοράζουμε στρακαστρούκες για να μην πεινάσει ο
λαός μας, άσε που με τον θόρυβο που κάνουν αυτές μπορεί να πάθει ανακοπή και
κανένας τούρκος τζάνεμ. Και πάντα θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η πρωτεύουσα των
γειτόνων μας της ανατολής τιμά την ελληνική γλώσσα με την ελληνική της ονομασία
(«Βίρα την Άγκυρα και βάλε πλώρη,
μακριά απ’ το έρημο το φτωχοχώρι»), ενώ η ερυθρά σημαία τους με την ημισέληνο προέρχεται
από το σύμβολο της θεάς Αρτέμιδος της ταυτισμένης με την σεληνιακή Εκάτη,
πολιούχου του Βυζαντίου κατά την ρωμαϊκή προχριστιανική περίοδο.
Από τα βόρεια
τώρα, οι Βούλγαροι, ή, κατά την φρασεολογία του Γενναίου Κολοκοτρώνη, οι
Γούργαροι, δεν ξέρω γιατί τους έλεγε έτσι, ίσως του φαίνονταν ότι αντί να
μιλούν «γουργουρίζουν», είναι παλιοί και παραδοσιακοί φίλοι μας (Κρούμος,
Ανατολική Ρωμυλία, βοήθεια που μας προσέφεραν κατά την επίσκεψή τους στην Βόρειο
Ελλάδα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κλπ κλπ), ενώ και την πρωτεύουσά τους ονόμασαν
σοφά ποιούντες με το ελληνικότατο Σοφία.
Εξ άλλου, το όμορο προς αυτούς και προς ημάς παραμακεδονικό κρατίδιο, η
Βορακεδονία (συντετμημένη έκφραση του «Βόρεια Μακεδονία» κατά το «Κωνστ/πολη», «Θεσ/νίκη»,
Σαλούν την λένε την τελευταία οι γείτονες, γουέστερν μου θυμίζει) είναι τοις
πάσι γνωστό ότι κατοικείται από φιλήσυχους βορακεδόνες, οι οποίοι τουλάχιστον
στις όχθες των Πρεσπών καθιστούν εμφανή την απώτερη καταγωγή τους από τα
μελωδικά «βορακέξ-κουάξ-κουάξ» που εκβάλουν λιαζόμενοι (το «βρεκεκέξ-κουάξ-κουάξ»
στα βορακεδονικά), ενώ το όνομα της πρωτεύουσάς τους μάς θυμίζει ότι εκεί παλιά
βρίσκονταν μία βυζαντινή Σκοπιά.
Όσο για του
Αλμπανέζους (αλβανέζους είπα όχι αλμπάνηδες, αν και η ετυμολογία έχει κοινή
ρίζα), καλά τι να πούμε τώρα; Πέραν της προστασίας και της ζεστασιάς που
παρέχουν (τά όπλα τους στον Κατσίφα) στην ελληνική Βόρεια Ήπειρο, μας
αγαπούσανε από παλιά τόσο πολύ ώστε να χρησιμοποιούν για σημαία τους την βυζαντινή
«φοινικίδα», δηλαδή την πορφυρή
σημαία με τον δικέφαλο αετό που ανέμιζε στα πλοία του βυζαντινού στόλου, του
πλώιμου. Καλοσύνη τους. Μπέσα για μπέσα!
Τώρα, θα μου
πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά; Να, ξαφνικά θυμήθηκα μια συνέντευξη στην βρετανική
τηλεόραση την δεκαετία του 1970, τότε που ήμουνα στην Αγγλία, του κυρίου
Μέτερνιχ, συγγνώμη τα μπέρδεψα, του κυρίου Κίσινγκερ ήθελα να πω, που λίγο μετά
τον αραβο-ισραηλινό πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (Οκτώβριος 1973) εμφανίσθηκε στο
βρετανικό γυαλί για να μας πει ότι οι μόνοι χάρτες που παραμένουν αναλλοίωτοι
είναι οι γεωφυσικοί, καθότι τα χρώματα που βλέπουμε επάνω στους πολιτικούς
χάρτες συχνά-πυκνά αλλάζουν κατά τον ρουν της Ιστορίας.
Είπα λοιπόν κι
εγώ, με τόσους φίλους που έχουμε εδώ τριγύρω, να φτιάξω ένα καινούργιο χάρτη
μιας πολυφυλετικής, πολυθρησκευτικής, πολυπολιτισμικής (ή πολυβαρβαρικής,
εξαρτάται από το σημείο θέασης και ορισμού των εννοιών) Γαλάζιας Πατρίδας, όχι σαν εκείνον του Ρήγα που τον τύπωσε με τον
σοβινιστικό τίτλο:
και μέρους των πολυαρίθμων
ΑΠΟΙΚΙΩΝ αυτής»,
αλλά με τον
πραγματιστικό και εκσυγχρονισμένο τίτλο μιας νέας μείζονος χώρας στην περιοχή,
με φουσκωμένα ελαστικά, εξ ου και ΒΑΛΚΑΝΙΖΑΤΕΡ
το όνομα αυτής.
Σας τον
αποστέλλω συνημμένα, με την προσδοκία ότι, όταν και αν ποτέ διεξάγονταν εκλογές
σε μια τέτοια χώρα, που θα απάλυνε και τις εντάσεις του μεταναστευτικού, γιατί
μέσα σε έναν τέτοιο μείζονα χώρο, ένα είδος «Λίμνης της Πανσπερμίας», και όχι
«Λίμνης των Κύκνων» («Χαβούζ Παπί» εις την τουρκικήν, καθότι «αζ τούρτσε μπιλίορουμ»)
όπου θα ίσχυε ως υπέρτατος νόμος το «Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε»,
θα αναδεικνύονταν ως Μέγας Πολυπολιτισμικός Οσποδάρος (πασών των Βλαχιών, κ=γ=χ)
ο ημέτερος Μήτσο-Τάκης, με Μέγα Δραγουμάνο της νεωτεριστικής αυτής φαναριώτικης
νέο-οθωμανικής Υψηλής Πύλης (το πάλαι ποτέ οθωμανικό Διβάνιον, κοινώς ντιβάνι)
τον ημέτερο Δενδία. Πάντα φυσικά υπό την υψηλή επιστασία της ημετέρας
Προεδρίνας κυρίας Κατ(ερ)ίνας, της οποίας το όνομα μάς ανάγει συνειρμικά στην
διαλάμπουσα μορφή της Μεγάλης Αικατερίνης, η οποία, ως χιουμοριστικά ελέγετο
κατά το παρελθόν: «τοιαύτη πίεση εξήσκησε επί του Σουλτάνου ώστε το Διβάνιον
(ντιβάνι) υπεχώρησεν»!
Όνειρα θα μου
πείτε. Νυστάξαμε… «Πάμε για ύπνο Κατερίνα»…
ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΟΥ ΒΑΛΚΑΝΙΖΑΤΕΡ
(άλλως ειπείν Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ)
και ο νοών νοείτω…
Υ.Γ.:
η συγκόλληση, τροποποίηση, και τονισμός συγκεκριμένων λέξεων στο κείμενο έχει
το δικό της κρυπτογραφικό νόημα.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook