Του Γιώργου Λεκάκη
Οι ανασκαφές στον λόφο Κουκουναριές Πάρου, που διεξήχθησαν υπό τη διεύθυνση του Δημητρίου Ου. Σκιλάρντι[1], για την εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία από το 1976 έως το 1992, απεκάλυψαν κατοίκηση του 12ου αιώνα π.Χ.
Μυκηναϊκό κτίσμα, οικισμός της Εποχής του Σιδήρου και
αρχαϊκό ιερό.
Τα κεραμικά της κύριας φάσης
κατοχής αποτελούν το μεγαλύτερο και καλύτερα διατηρημένο οικιακό σύνολο, από
τον 12ο αιώνα π.Χ. στις Κυκλάδες. Προσφέρουν σημαντικά στοιχεία για την
συνέχιση του μυκηναϊκού πολιτισμού, μετά την καταστροφή των ηπειρωτικών
ανακτορικών ακροπόλεων.
Οι μικρές αποθέσεις κεραμικής
από την φάση της επανακατάληψης παρέχουν σημαντικές στρωματογραφικές μαρτυρίες
για τον προσδιορισμό της Υστεροελλαδικής ΙΙΙΓ της κεραμικής ακολουθίας.
Εξετάζεται επίσης η
λειτουργία των επί μέρους χώρων εντός του κτηρίου.
Επίσης διερευνήθηκαν και άλλα ζητήματα, όπως οι πλανόδιοι αγγειοπλάστες, το εμπόριο παλαιών αγγείων και ο τόπος καταγωγής των αποίκων, που ίδρυσαν και κατοίκησαν το μυκηναϊκό κτήριο στην κορυφή του λόφου Κουκουναριές.
ΠΗΓΗ: Robert B. Koehl (με την συμβολή του Richard Jones) «Koukounaries I: Mycenaean Pottery
from Selected Contexts», 416 σελ. 8 εικ, 5 πίν. ISBN
9781789698749. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 24.11.2021.
The excavations on the Koukounaries Hill, Paros, Greece, conducted under
the direction of Demetrius U. Schilardi for the Archaeological Society at
Athens from 1976 to 1992, revealed a 12th century B.C.E. Mycenaean building, an
Iron Age settlement, and an Archaic sanctuary. Koukounaries I: Mycenaean Pottery
from Selected Contexts presents the pottery from five areas inside the
building: three large storerooms, the main east-west corridor, and a small
shrine, as well as the pottery from a limited reoccupation after the building’s
fire destruction and abandonment. The ceramics from the main occupation phase
comprise the largest and best-preserved domestic assemblage from the 12th
century B.C.E. in the Cyclades and offer important evidence for the
continuation of Mycenaean culture after the destruction of the mainland
palatial citadels. The small deposits of pottery from the reoccupation phase,
provide important stratigraphic evidence for defining the Late Helladic IIIC
ceramic sequence. The volume also considers the function of the individual
spaces within the building, based largely on the patterns of shape
distributions and quantities, with the statistics for each context presented in
a series of appendices. Other issues area also explored, including the evidence
for itinerant potters, the trade in antique vases, and the place of origin of
the settlers who founded and inhabited the Mycenaean building on the summit of
the Koukounaries Hill.
[1] Ο Δημήτριος Σκιλάρντι, έφυγε από την ζωή τον Φεβρουάριο
του 2020, και άφησε πτωχότερη την αρχαιολογία των Κυκλάδων και της Αττικής.
Ήταν σημαντική η προσφορά του σε θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς για το νησί
της Πάρου, αλλά για την Αττική
(αρχαίο.νεκροταφείο Κηφισιάς κ.ά.), το Δίστομο Βοιωτίας, κ.ά. ΔΙΑΒΑΣΤΕ περισσότερα: Γ. Λεκάκη "Οι 88 αρχαίες πόλεις της Βοιωτίας".
Υπήρξε μαθητής των
καθηγητών Σπ. Μαρινάτου, Ν. Κοντολέοντος, Ι. Τραυλού και Dorothy Burr
–Thompson. Το 1981 του απενεμήθη από το ΥΠΠΟ έπαινος για την συμβολή του στην
οργάνωση της πρώτης περιοδικής έκθεσης αρχαιοτήτων στο εξωτερικό (Νέα Υόρκη –
Παρίσι). Το 1991 βραβεύτηκε από το ΥΠΠΟ η ομάδα των αρχιτεκτόνων Passarelli και
Nicoletti της Ρώμης, με το Α΄ Διεθνές Βραβείο για τα αρχιτεκτονικά σχέδια του
Νέου Μουσείου Ακρόπολης. Το 1991 βραβεύτηκε για την συμβολή του στην σύσφιξη
των πολιτιστικών σχέσεων με τις Ελληνόφωνες περιοχές της Κάτω Ιταλίας.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook